Bloggang.com : แลงมาเถียงนา

ฉันคือใคร

ฉันคือใคร

เดินทางอ่อนล้ามานักแล้ว เลาะเลียบแนวลำธารลานทรายขาว
เสาะแสวงความสงบใต้คบดาว ในค่ำคืนที่เปลี่ยวร้าว...อย่างรุนแรง
พบกระท่อมพำนักคล้ายซากผุ ฟืนปะทุ ลมโยน ไฟโชนแสง
เหมือนชะตานาฏกรรมจะสำแดง ทรุดร่างลงอย่างอ่อนแรงข้างแสงไฟ

นี้คือบ้านของคนหาปลา ตั้งอยู่ริมฝั่งท่าธารน้ำไหล
ลอบ , อวน , เบ็ดราว ลมหนาวไกว แขวนต้านลม – ความเป็นไปไหวระราน
เรือเก่าผุพังห่มซังหญ้า ทุกอย่างสิ่งคล้ายว่ามิใช่บ้าน
ทว่าฟืนที่สุมไฟยังไหม้นาน รอคอยเจ้าของบ้านจะกลับมา

ระหว่างนั้นเติมฟืนนั่งผิงไฟ เพ่งพินิจความเป็นไป – กระท่อมชายป่า
จนค่ำคืนยาวนานได้ผ่านลา และแสงเช้ามุ่งหน้าเข้ามาเยือน
เจ้าของบ้านเพิ่งเดินทางมาถึงบ้าน เล่าเรื่องราวของวันวานที่ผันเลื่อน
พร้อมคำถาม ฉันคือใคร? ในปีเดือน ในโลกร้างรางเลือนอันเคลื่อนคลาย
ฉันตอบ...ฉันคือใครไม่อาจรู้ รู้เพียงอยู่ อยู่ไป ไร้ความหมาย
โลกคือฝุ่นมุ่นควันอันว่างวาย และโหดร้ายกว่านั้นคือ “ฉันจน”
เจ้าของบ้านชี้ให้ดูเรือบุราณ ค่าของมันยังคงนานมาแต่ต้น
บ้านที่เห็นแม้ผุพังในวังวน ค่าของบ้านยังเปี่ยมล้นเสมอมา

โลกที่เห็นมิใช่โลกที่โหดร้าย เหนื่อยหนักก็พักได้เติมไฟกล้า
ค้นให้พบ ขบให้ผ่าน อ่านวิญญาณ์ รู้ตัวตนและรู้ค่าของตัวเอง
พลันนั้นจึง...ลมพายุ ปะทุไฟ ให้มองเห็นถึงดวงใจที่ใสเปล่ง
เถิดวันใหม่ เพลงฝัน จะบรรเลง ก้าวรุดไป ไม่ยำเกรง เร่งเร้าไฟ...

โกเมศ มาสขาว