เดวิด โอ รัสเซลล์ ผู้กำกับภาพยนตร์วัย 55 ปี เคยมีผลงานเป็นที่รู้จักกันดีก่อนหน้านี้จากเรื่อง เดอะ ไฟเตอร์ และ ซิลเวอร์ ไลนิ่งส์ เพลย์บุ๊ก สไตล์หนังดำเนินเรื่องไปท่ามกลางความขัดแย้ง หาความแน่นอนไม่ได้ ตัวละครมีความสัมพันธ์กันต่อเนื่องเป็นทอดๆ เขามักจะชำแหละบุคลิกตัวละคร ตั้งคำถามให้สังคมฉุกคิด ผสมปนเปกับตลกร้าย และ ไดอะล็อกที่คมคาย ทำให้ผู้ชมเพลิดเพลินไปกับการได้รู้แจ้งเห็นจริง สอดส่องในพฤติกรรมมนุษย์ปุถุชนที่ไม่สมบูรณ์แบบเหล่านี้

     หนังสร้างจากปฏิบัติการจริงของเอฟบีไอในการปราบปรามคอรัปชั่นยุค 70's ซึ่งขณะนั้นเศรษฐกิจประเทศทุนนิยมอย่างสหรัฐกำลังเติบโตอย่างก้าวกระโดด เพราะได้รับอานิสงส์จากนโยบายของรัฐบาล เออร์วิง โรเซนเฟลด์ (คริสเตียน เบลล์) เป็นนักต้มตุ๋นมืออาชีพ และ ซิดนี่ย์ พรอสเซอร์ (เอมี อดัมส์) ชู้รักสาวสวยร่วมกันตั้งบริษัทลวงโลกขึ้นมาหลอกนักลงทุนผู้โลภมาก และ อับจนหนทาง ก่อนจะถูก ริชชี่ ดิมาโซ (แบร็ดลี่ย์ คูเปอร์) เจ้าหน้าที่ตำรวจตลบหลังเข้าจับกุม ริชชี่ไม่หยุดยั้งเพียงเท่านั้น เขาคิดการณ์ใหญ่ ใช้เออร์วิง และ ซิดนี่ย์ เป็นนกต่อล่อนักการเมืองทุจริตมาติดกับดักแลกเปลี่ยนกับเสรีภาพเมื่อเสร็จงาน

 เออร์วิงกลับซ้อนแผนหลอกริชชี่โดยสร้างภาพลวงตา จัดฉากให้ พาโค เฮอร์นันเดซ (ไมเคิล พีนา) ปลอมตัวเป็น ชีค อับดุลลา มหาเศรษฐีอาหรับ เดินทางมาตกลงทำเมกะโปรเจกต์กับ คาร์ไมน์ โพลิโต (เจเรมี เรนเนอร์) นายกเทศมนตรี เมืองแคมเดน รัฐนิวเจอร์ซีย์ มุ่งสร้าง แอตแลนติก ซิตี้ ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว และ กาสิโนคอมเพล็กซ์ หรือ เมืองการพนันอย่างถูกกฎหมาย เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจให้เจริญเติบโต แก้ปัญหาการว่างงาน ผ่านการสนับสนุนของ วิคเตอร์ เทลลีจิโอ (รอเบิร์ต เดอนีโร) เจ้าพ่อมาเฟีย ทุกฝ่ายล้วนมีผลประโยชน์ทับซ้อนขยายวงใหญ่โตเกินกว่าแผนที่วางเอาไว้ตั้งแต่แรก

     ริชชี่คิดวิธีจับกุมนักการเมืองฉ้อฉลด้วยการย้อนรอย ประเภทโจรจับโจร มีกลโกงเหมือนกันแต่เพื่อจับคนโกงมากกว่าถือว่าไม่ผิด เออร์วิงเตือนสติโลกนี้ไม่ได้แบ่ง ขาว(ดี) กับ ดำ(ชั่ว) อย่างชัดเจน มันเต็มไปด้วยสีเทาเสียมากกว่า ไม่มีใครทำตัวดีหรือชั่วไปตลอดชีวิต การกำจัดคอรัปชั่นให้หมดสิ้นไปจากสังคมโลกจึงค่อนข้างยาก คนเรามักจะมองข้าม หรือ ไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นจริง แต่เลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่ถูกจริตตนเอง หากคนส่วนใหญ่เชื่อว่าภาพวาดเรมบรังต์ของปลอมในพิพิธภัณฑ์เป็นของจริง ใครกันแน่คือผู้มีพรสวรรค์ระหว่าง ศิลปิน กับ นักต้มตุ๋น

     โรซาลีน (เจนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์) เมียเออร์วินผู้ทำทุกวิถีทางเพื่อเหนี่ยวรั้งสามีให้อยู่กินด้วย แต่ความหลงใหลฟุ้งเฟ้อทำให้เธอพร้อมตีจากเขา ทิ้งลูกไปอยู่กับผู้ชายคนใหม่ที่มีฐานะดีกว่า อุปมาอุปมัยดั่งเธอชอบดมกลิ่นน้ำยาทาเล็บหอมปนเหม็น ในท้ายที่สุดก็ทิ้งมันลงถังขยะเสียได้เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ซิดนี่ย์ พรอสเซอร์ (เอมี อดัมส์) หญิงสาวผู้มีความทะเยอทะยานแสร้งทำเป็นอีดิธ,ผู้ดีอังกฤษรสนิยมสูง ทั้งคู่มีพื้นฐานมาจากการหลอกตัวเอง อำพรางธาตุแท้ เออร์วิงในวัยเด็กยอมรับความตกต่ำในธุรกิจครอบครัวไม่ได้ เขาเคยขว้างกระจกร้านรวงชาวบ้านแตกเพื่อให้ได้ลูกค้าจากความฉิบหายกลับมา ริชชี่ชอบดัดผมหยิกปกปิดเส้นผมดำยาวสลวยตามธรรมชาติ เขากระหายความสำเร็จ และ มีชื่อเสียงมากเกินไปจนตกหลุมพรางคนร้อยเล่ห์ 

     ใจความสำคัญของหนังเรื่องนี้ คือ ความกลิ้งกลอกหลอกลวงที่คนเราอุปโลกน์ขึ้นมา ไม่เพียงแต่โกหกตัวเองให้เคลิ้มฝันในเรื่องเท็จ แต่ยังหลอกลวงให้คนอื่นมาตกเป็นเหยื่อของความละโมบ โดยไม่คำนึงถึงความผิดถูก หรือ แคร์ต่อกฎเกณฑ์ศีลธรรม และ กฎหมาย จับไม่ได้ไล่ไม่ทันก็แล้วไป นั่นยิ่งช่วยเสริมอีโก้ว่าตนฉลาดเหนือกว่าใครๆ ตอนจบของหนังเหมือนสูตรสำเร็จ กลายเป็นว่าตัวละครสำนึกผิดได้กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี บทพูดของหนังยาวเหยียดตลกโปกฮาเสียดสีได้เข้มข้นถึงแก่น ยึดโยงอยู่กับความรักในครอบครัว เพลงประกอบยุค '70s ช่วยเสริมบรรยากาศโหยหาอดีต ศิลปะการแสดงที่แตกต่างจากเรื่องอื่นๆของดารานำ ตีบทแตก และ สมเหตุผลชวนติดตามดูไปจนจบ 

     จะเอาอะไรกันมากมายในเมื่อ .. คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด

     *ย่อ และ เรียบเรียงใหม่จาก ภาพลวงตาของกลโกง : ศรัณยู ตรีสุคนธ์ - เขียน นิตยสารสตาร์พิคส์ ฉบับที่ 837 มกราคม 2557