เมื่อเจ้ตัวเล็กเริ่มเปิดงาน อาหารก็เริ่มเดินมาจนครบหนูวีวี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ที่ซ่อนตัวอยู่ในครัวซึ่งเป็นห้องเล็กๆ
หลังเคาน์เตอร์สะกิดเจ้ขวัญให้ตามมา พร้อมกับเร่งให้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำโดยชุดเสื้อฟอร์มที่ยืมมาจากพี่ๆ
ในร้านมาสวมทับไว้ออก แปลงโฉมเป็นสาวสะพรั่ง ด้วยชุดที่ตั้งใจสวยมาจากบ้าน จะว่าไปต้องชุดที่สวยมาจาก
อพาร์ทเม้นท์ของเจ้าวีวี่มากกว่า เธอได้หยุดช่วงอาทิตย์ก่อนสิ้นปีติดกันห้าวัน จึงได้มาร่วมขบวนการป่วนกับเพื่อน ๆ ได้โดยไม่ตกหล่นภาพในเหตุการณ์ หารู้ไม่ว่าอีกคนที่อยู่จังหวัดกระบี่ก็ได้ชมภาพถ่ายทอดสดชัดแจ๋วทั้งภาพ
และเสียงเช่นกัน

มิทติ้งแสบป่วนนี้ มันอลวน อลเวง เพราะต่างฝ่ายต่างก็ทั้งเก็งและเกร็งว่าจะถูกเล่นงาน พิมหรือพสิกาผู้เป็น
ตัวกลางระหว่างสองกลุ่มนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าจอโน้ตบุ้คในห้องทำงาน ด้วยความที่อริญชัยรู้ตัว
ว่าเป็นรอง พวกแก้งค์ป่วนแน่ ๆ เลยมาขอความช่วยเหลือ

เธอจึงออกไอเดียว่าให้เฮียจัดเตรียมสถานที่ไว้ นี่เห็นว่าเฮียไปอ้อนวอนร่ายแม่น้ำทุกทิศเพื่อให้เพื่อน
ติดกล้องติจิตอล CCD ต่อวงจรให้มันส่งออนไลน์ ให้เธอดูผ่านอินเตอร์เน็ตได้ เผื่อจะได้แก้สถานการณ์ให้ได้ถูก
ว่าพวกแก้งค์ป่วนมาไม้ไหน ก๊วนเก๋าจะได้เอาคืนได้โดยไม่ถูกหยาม เขาอ้างว่าเขาเป็นผู้ชายถ้าหากเอาคืนแรง
ไปก็กลัวน้อง ๆ จะร้องไห้ เพราะผู้ชายแกร่งกว่าผู้หญิงในเรื่องถูกแกล้งแม้จะไม่เห็นด้วย แต่ก็อดไม่ได้จึงรับปาก
ไปอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

พสิการู้ดี ก็เธอเป็นฐานะผู้วางแผนตั้งแต่ต้นนี่นา.. แต่ตอนนี้เริ่มปวดขมองกับภาพตรงหน้าเสียแล้ว
แก๊งค์ป่วนก็น้อง ก๋วนเก๋าก็พี่... กรรมของแก ยายพิมเอ๊ย !

***000--------000****

เมื่อแปลงโฉมเสร็จ สองสาวสุมศรีษะกันอยู่หน้าห้องน้ำ กดโทรศัพท์ออกไปหาเจ้ตัวเล็ก เป็นการปูทางไว้ก่อน เขาว่าเดินตามหลังผู้ใหญ่หมาไม่กัด ฮิฮิ .. งานนี้ก็หวังว่าเฮียก็คงจะไม่

“จ้า..” ตัวเล็กวางสายหันมายิ้มหวานกับเฮีย พร้อมกับไล่ให้ขยับไปนั่งเก้าอี้ตัวถัดไป เธอขยับไปนั่งใกล้ เว้นที่นั่งไว้สองข้าง ๆ ตัว

“ใครจะมาอีกล่ะตัวเล็ก..แล้ววีวี่จมหายไปในห้องน้ำแล้วรึ ถึงได้นานนัก”

“เอ่อ..วีวี่ว่าเพื่อนจะมาเพิ่ม ให้ขยับที่ไว้ให้ด้วย”

“ใครอีกล่ะ”

“น้องขวัญซ่า.. เอ๊ยน้องขวัญค่ะ คนที่ว่าน่ารัก ๆ ไงคะ”

“อยู่เชียงใหม่ไม่ใช่รึ มาได้ด้วย”

“ค่ะ เห็นว่ามาหลายวันแล้ว และจะมาร่วมมิทติ้งเราด้วย”

“ก็ดี”

“หมอ..ทานเยอะ ๆ นะคะ” เจ้ตัวเล็กส่งเสียงไปทางหัวโต๊ะ เพราะเกรงว่าหมอจะเฉาเพราะเก๊กหล่อเกินเหตุ

“ครับผม รับรองผมไม่รับประทานเพื่อนร่วมโต๊ะแน่ ๆ “ น๊าน... ให้มันได้อย่างงั้นสิหมอ อริญชัยกระหยิ่ม ยิ้มย่อง เกือบ ๆ จะยกนิ้วให้ แต่ก็ต้องอ้าปากค้างหวอ เมื่อหันมาอีกทาง ทุกคนมองตามสายตาเขา หนูวีวี่กำลังเดินมาพร้อมใครอีกคน หมอคริษฐ์ก็ถึงกับอ้าปากค้าง ลืมทำหล่อไปชั่วขณะ เฮียยกมือเกาศีรษะแกรก ๆ เมื่อกี้ตอนถูกตัวเล็กหลอกก็ว่าร้อนจนเกรียม ตอนนี้อ้ายขวัญมานซ้ำเติมชนิดเอาตรูใส่มูลิเน็กซ์ปั่นเลยนี่หว่า

“เอ๋า..” เจ้าขวัญยิ้มเขิน ๆ เมื่อ เมื่อสองหนุ่มทำท่าตะลึงพรึงเพริดขนาดนั้น

“มีอะไรจะเซอร์ไพร้ส์เพิ่มไหมครับ” หมอเอ่ยขรึม ๆ อีตาเฮียได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ อย่างเดียว โถ.. น่าสงสารคงจะพูดไม่ออก

“เฮีย ไม่ดีใจเหรอที่เห็นขวัญตัวเป็น ๆ อ่ะ” น้องขวัญติดลูกอ้อนนำ เฮียได้แต่พยักหน้า เออ.. วะ ไหน ๆ ตรูก็เละขนาดนี้แล้วนี่ อะไรจะเกิดก็คงไม่ต้องกลัวแล้ว เฮ่อ..

เฮียปั้นยิ้มหวานจ๋อย เท่าที่จะหวานได้ให้ขวัญครั้งหนึ่ง แล้วหันมาสบตากับหมอ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเริ่มลงมือรับประทานอย่างเงียบ ๆ มันเงียบจริง ๆ นะ สาว ๆ เริ่มมองหน้ากันไป-มา พสิกาหัวเราะ เริ่มจับจุดได้แล้ว กดข้อความจากมือถือส่งไปให้เพื่อนคนไกลทันที พร้อมกันทีเดียวสองคน

“มันได้ผล..ใช้ความสงบ สยบความป่วน
& ออกมาข้างนอกนะ ประชุมสายด่วน”

ไม่กี่อึดใจ เสียงเครื่องโทรศัพท์มือถือของสองหนุ่มดังพร้อมกันราวกับนัด .. มันตลกนะ เมื่อเห็นทั้งคู่ล้วงหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงแทบจะพร้อมกัน เปิดอ่านข้อความและก็ยิ้มให้แก่กัน พสิกากลั้นยิ้ม ปวดขมับตุ้บ ๆ เธอเองก็เคยแต่แกล้งก๊วนเก๋า แล้วจะเอาอะไรมาแก้คืนแก๊งค์ป่วนล่ะเนี่ย

“เฮ้อ.. แก๊งค์ที่พิมสร้างมากับมือเนี่ยนะ เฮียนะเฮีย.. จะให้พิมช่วยยังไงดี ไอ้ช่วยก็อยากแต่ช่วยแล้วอ้ายพวกป่วนมันจะรุมพิมไปด้วยอีกไหมเนี่ยสิ..” กลุ้ม ๆๆๆๆๆ

พสิกานั่งจ้องจอตาไม่กระพริบ

“เดี๋ยวผมขอ....”

“เดี๋ยวเฮียขอ....”

ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกัน สาว ๆ เป็นฝ่ายจ้องบ้าง เฮียกับหมอชี้ที่โทรศัพท์

“ไปโทรศัพท์” เอ๋า ดันพูดพร้อมกันอีก สาว ๆ สบตากันหน้าตื่น

“ทำไมพูดในนี้ไม่ล่ะคะ” ตัวเล็กส่งเสียงเย็น ๆ ชวนปอดกระเส่าดีแท้

“จุ๊ ๆ ความลับของทางราชการ“ หมอคริษฐ์ยกเอาหน้าที่การงานมาอ้าง

“อือ ๆ “ สาว ๆ พยักหน้าแม้จะไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่ แต่พอมองตามหลังก็ส่งเสียงหัวเราะกันออกมา
ก็ดูสิชายหนุ่มสองคนกำลังก้าวขาเดินไปพร้อมกัน ซ้าย-ขวา-ซ้าย.. ซ้าย-ขวา-ซ้าย ดีนะนั่นที่ไม่เกี่ยวก้อยกันด้วย

มองผ่านกระจกหน้าร้าน เฮียยืนอยู่ฝั่งซ้าย หมอคริษฐ์ยืนฝั่งขวา ตะแคงข้างให้เฮีย สาว ๆ ก็เลยคิดว่าไม่มีอะไร จึงลงมือ
รับประทานอาหารไประหว่างรอ

-----

“สวัสดีค่ะ หมอ ทราบหรือยังคะว่าเฮียติดกล้องวงจรปิด ถ่ายทอดสดให้พิมรับรู้เหตุการณ์ในห้องด้วย” หมอหัวเราะ

“เพิ่งทราบนี่แหละครับ มีอะไรหมกอีกไหม คุณพิม ยังกะในหนังแน่ะ”

“คิก ๆ พอดีพิมชอบดูหนังน่ะค่ะ เลยคิดว่าน่าจะพอมีวิธี รวบรัดตัดความก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกสาว ๆ สงสัยอีก เท่าที่พิมดูเด็ก ๆ
เค้าสนุกสนานมีความสุขกันดีนะ ที่ได้เล่นอะไรเหมือนเด็ก ๆ อีกหน”

“ก็พอทนแหละ สหายพิม กระผมน่ะเห็นน้อง ๆ มีความสุขก็สบายใจ” โถ..เฮีย จะแสนดีอะไรปานนั้น

“ของผมไม่เท่าไหร่นะครับ คงเป็นเพราะยังใหม่ยังสำหรับกลุ่ม”

“ขอบคุณนะคะ สำหรับน้ำใจที่หมอกับเฮีย มีให้น้อง ๆ นี่น่าจะมีวิธีแก้เผ็ดกันบ้างนะคะ”

“ได้ก็ดี แต่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ สหายพิม”

“เมื่อกี้เท่าที่เห็น พอคุณเงียบ พวกนั้นก็เลิ่กลั่ก จ๋อยกันเป็นแถบเหมือนกันนะคะ คิดว่าจริง ๆ พวกสาว ๆ ก็ไม่ได้ใจไม้ใส้ระกำ
อะไรนักหรอก”

“ครับ ผมก็ว่าหยอกกันเล่น สนุก ๆ ไม่มีอะไร ไม่เคยถือโกรธสักที” หมอเป็นฝ่ายสนับสนุน

“ธรรมชาติคงจะสร้างน้ำใจให้คนเราไว้เผื่อแผ่กัน ได้รู้จักกันแล้วก็เหมือนชะตาชีวิตพาดผ่านกันแล้วนี่นะ การได้รู้จักพวกคุณผมว่า
มิตรภาพนี้เป็นของขวัญชิ้นที่ดีที่สุดแห่งปีสำหรับผมเลยล่ะ”

“เฮ้อ..อยากให้พวกนู้นได้ฟังจังค่ะ จริง ๆ กลุ่มสาว ๆ เราน่ะอ่อนไหวกันมากนะ โดยเฉพาะหนูวีวี่ กับน้องขวัญ พิมว่าคงจะคิดถึงกลิ่นอาย
เด็ก ๆ กันนั่นแหละ ถึงได้ซนกันนัก เอางี้นะคะ เดี๋ยวพอกลับไป ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“จ้ะ หัวหน้าพิม” อีตาเฮียชักเริ่มรมณ์บ่จอยแล้วหรือไงมิทราบ

“เฮีย..พิมได้ข่าวมาว่าน้องจากจะเป็นนักเขียน ยังมีอาชีพพิเศษรับจ๊อบสอนทางดนตรีด้วยใช่ไหมคะ”

“ก็...พอเป็น”

“ในร้านมีเครื่องดนตรีสักชิ้นไหมคะ”

“ไม่แน่ใจ.. แต่คิดว่าไม่น่ามี เพราะเป็นร้านอาหารธรรมดานี่เอง ทำไมล่ะ”

“เอางี้นะ.. เดี๋ยวพิมจะลองโทรหาพี่เกรียงอีกที ให้เขาพาหนุ่ม ๆ มาช่วยอีกสักสองคน เอาหล่อ ๆ กระชากใจสาว ๆ ไปเลย
จะได้เลิกแกล้งเฮีย แล้วเดี๋ยวจะให้เอากีต้าร์มาให้ด้วย พร้อมเนื้อเพลง เฮียบรรเลงโน้ตเอาเองนะ.. พิมเขียนได้แต่ไม่ค่อยเก่งเรื่องทำนอง”

“อืม..”

“ไหวไหมคะ”

“กลางร้านอาหารเลยรึหัวหน้าพิม” หมอชักปอด ๆ

“แหม..หมอ ตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายโมงแล้วสักเดี๋ยวลูกค้าคงว่างแหละ คุยกับพี่เกรียงคราวก่อนเห็นว่าไปประชุมนอก
สถานที่ แถว ๆ สมุทรปราการนี่เอง เลิกประมาณสิบเอ็ดโมงแล้วจะพยายามเคลียร์งานทุกอย่างแล้วมาร่วมมิทติ้งด้วยน่ะค่ะ”

“ก็ดี ก๊วนผมจะได้มีผู้ช่วยเพิ่ม”

“เลิกกันตามนี้นะคะ เฮียใส่ทำนองสด ๆ เลยได้นะ เดี๋ยวพิมจัดการส่งกีต้าร์กับเนื้อเพลงไปให้ ถ้าพี่เกรียงไม่ไป พิมจะโทรหาน้อง
ที่ทำงานเดิมจัดการให้ ออฟฟิศเดิมของพิมอยู่แถวสีลมเอง”

“ครับผม”

“อ้อ.. เฮียวางสายแล้วเข้าไปก่อน พิมจะแกล้งคุยกับหมอถ่วงเวลาอีกนิด”

“ขอรับหัวหน้า” เขาประชดยิ้ม ๆ แม่จอมวางแผนเอ๊ย ! สงสัยคงวุ่นวายน่าดู เฮ้อ..เขากดปิดโทรศัพท์เดินเข้าไปก่อน
ติดรอยยิ้มเผื่อแผ่ไปถึงสาว ๆ

“ฮั่นแน่”

“สาวผมยาว ผิวสีน้ำผึ้งโทรมาหรือคะเฮีย” ตัวเล็กแซว

“จุ้น ๆ “ เขาว่าแต่ก็ยังยิ้ม

“เฮีย..”

“เฮียโกรธพวกตัวเล็กไหม” เขายิ้มตอบ โยกศีรษะเล็ก ๆ ไปมา ก็อยากที่พิมบอก สาว ๆ กลุ่มนี้ไม่ใช่คนที่โหดร้าย หรือจิตใจไม่ดี
ชอบแกล้งคนแก่ เพียงแค่กระเซ้าเหย้าแหย่กันเล่น หนักนิดเบาหน่อย เขาไม่เคยถือสาอยู่แล้ว

“คิดว่าเฮียโกรธไหม” เขากวาดสายตาไปทางแต่ละคน แต่ละคน .. เหมือนเด็กน้อยตาดำ ๆ สี่คู่กำลังรอคอยคำตอบ
อย่างใจจรดใจจ่อซะเหลือเกิน

“โกรธ” นัยน์ตาเขาพราวแพรว วิบวับ แกล้งยิงฟัน ยื่นหน้าออกไปกลางวง ภาพใบหน้าชายหนุ่มผิวดำแดง หน้าเรียว ๆ
ติดหนวดดกดำอยู่ริมฝีปาก ยิงฟัน ลอยหน้าอยู่กลางอากาศแบบนั้น ........

“ก๊าก..”

“คิก ๆๆ..”

เสียงหัวเราะดังผสมสานกัน จนกลายเป็นเสียงหัวเราะที่ประสานกันด้วยความสุข เฮ้อ.. พวกนี้นี่ เฮียรูปหล่อคิดว่าตัวเองทำตลก
ให้น้อง ๆ หัวเราะได้ เลยดีใจพลอยผสมโรงไปด้วย ไม่ทันสิ้นเสียงหัวเราะ หมอคริษฐ์ก็เดินเข้ามา ยิ้มกริ่มเข้ามา

................................

ฝ่ายพสิกา เมื่อวางสายจากสองหนุ่ม ก็รีบโทรไปหาชายหนุ่มอีกคน ในกลุ่มห้องแช้ท

“อืม..ให้หากีต้าร์เหรอ พิม”

“ค่ะ พี่..พอดีในงานตอนนี้หนุ่ม ๆ ถูกป่วนกันมาก ถ้าไม่มีอะไรแก้สถานการณ์นี่ท่าจะเละมากกว่านี้แน่เลยค่ะ”

“พี่ว่าจะไม่ไปร่วมงาน เพราะเนี่ยติดหนุ่มน้อยสองคนจากที่ทำงานมาด้วย ฝาแฝดรูปหล่อประจำออฟฟิศน่ะ ขาออกมาพี่ให้มา
รถคันเดียวกัน ขากลับก็เลยต้องพาไปส่งที่ออฟฟิศอีกที”

“อ่ะ จริงดิพี่ เป็นไง ๆ หล่อไหม”

“เอาการอยู่ ลูกครึ่งฝรั่ง แฝดเหมือนชื่อท็อปกับเทน คิ้วเข้ม ๆ จมูกโด่ง ถ้านึกภาพไม่ออก ก็ลองคิดถึงดาราชาย ชื่ออะไรนะ
แอนดริวหรือไงเนี่ย”

“ว้าว.. ได้การเลยค่ะ พี่เกรียงก็ควงสองหนุ่มนี่ไปร่วมงานด้วยสิ คงสนุกขึ้นน่ะแหละ สาว ๆ จะได้สดชื่นไงพี่ เนี่ยคิดดูดิ มีแต่ลุง ๆ
สองคน น้อง ๆ ก็เลยหาแต่เรื่องแกล้ง พี่เกรียงลองถามน้อง ๆ ดูสิ” ชายหนุ่มหัวเราะหึ หึ พยักเพยิดไปทางสองหนุ่ม

“มีไปไหนต่อกันรึเปล่า สองคน”

“นัดสาว ๆ ไว้ที่เดอะมอลล์งามวงศ์วานครับพี่”

“อ้าว เขามีนัดกันแล้วคุณพิม”

“ว๊า ! เสียดายจัง”

“ผมก็ขอตัวด้วยนะครับ ไว้งานหน้าก็แล้วกัน”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ แล้วเราค่อยติดต่อกันใหม่ค่ะ”

พสิกาวางสาย สมองสั่งการเร็วจี๋ .. ให้โทรออกไปหาน้องที่ทำงานเดิม ซึ่งเป็นบริษัท รับติดตั้งระบบไฟฟ้า พวกหนุ่ม ๆ
ที่เป็นฝ่ายขายมักจะออกหาลูกค้าช่วงบ่าย ๆ ประจำอยู่แล้ว

“ฮัลโหล”

“พี่พิมเอง พัฒน์”

“ครับพี่ สบายดีไหม”

“เรื่อย ๆ จ้า ..”

“ไม่ลงมากรุงเทพฯ บ้างหรือฮะ”

“งานยังยุ่ง ๆ อยู่เลยจ้ะ อือ วันนี้พัฒน์ออกข้างนอกไหม”

“กำลังจะไปครับพี่”

“พอดีเลย มีเรื่องขอให้ช่วยไม่ทราบพอสะดวกไหม”

“ว่ามาครับ”

“เอากีต้าร์ติดมือไปฝากเพื่อนพี่ที เสร็จงานแล้วจะให้เขาเอาไปฝากไว้ที่ป้อมยามของบริษัทให้”

“ที่ไหนครับ”

“มาบุญครอง”

“อ๋อ.. ได้ครับ ประมาณสักสิบนาที ผมเตรียมเอกสารแล้วจะเอาไป”

“อือ.. สิบนาที จากออฟฟิศเราไป.. ได้ ๆ พัฒน์เอาไปที่ร้าน...... ร้านอาหารอ่ะนะ ชั้นสามนะ โทรหาคนชื่อชัย ที่เบอร์นี้นะ...
081-.....”

“ได้ครับพี่”

“ขอบใจจ้า.. แล้วเดี๋ยวพี่ขึ้นไปกรุงเทพฯ แล้วจะแวะเอาของฝากจากกระบี่ไปให้”

“เอาเป็นสาว ๆ หน้าตาดี ๆ สองสักสามคนนะครับพี่”

“อ่ะนะ จ้ะ ๆๆๆๆ”

“ขอบใจอีกที แค่นี้นะจ้ะ บายจ้ะ”

“บายครับ”