“อ่ะแฮ่ม..” หนูวีวี่ ที่นั่งตรงกลางระหว่าง เฮียกับพี่สาว ด้านหลังติดกับข้างฝา พยายามขยับเก้าอี้เข้าชิดในมากขึ้น เสียงลากเก้าอี้ดังไม่เบา จนเด็กเสิร์ฟสองสามคนหันมามอง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรก็ปล่อยให้ผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าตัวดียกแก้วน้ำขึ้นจนเกือบหมด แล้วชูแก้วไปทางพนักงาน เด็กเสิร์ฟหน้าใหม่พยักหน้า และเดินหายไปทางหลังเคาน์เตอร์ ซึ่งคงจะเป็นครัวที่แยกออกไปต่างหาก

“ไหน ๆ เจ้ขวัญกับเจ้ตัวเล็ก ขาใหญ่ ก็ไม่มา อาหารก็ยังไม่เสริ์ฟ วีวี่ว่าเรามาเล่นเกมกันดีกว่า ไหมฮะ” ทุกคนหันมามองเป็นต้นเสียงเป็นตาเดียว

“แหม.. ง่าย ๆ เกมแนะนำตัวไง” เหมือนจะมีเสียงถอนหายใจกันเฮือก

“แนะนำบ้าอะไร เราก็รู้จักกันดีอยู่แล้ว แช้ทกันทุกคืนสนั่นจอ ไม่หลับไม่นอน ไม่รู้จะเอาอะไรมาแนะนำแล้ว”

“แหม” อ้ายตัวดี ถูมือไปมา

“เพื่อมิตรภาพอ่ะนะ หนูวีวี่ว๊าเรามาจับฉลากกันดีกว่า แล้วใครได้ชื่อใคร ต้องแนะนำคนนั้น ๆ ให้เพื่อน ๆ ได้ทราบ ใครที่จับได้ชื่อตัวเอง ให้แลกกับคนทางข้างซ้าย โอเค้” นัยน์ตามันวามวาว วิบวับ รอยยิ้มกริ่มกรุ่นเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ

“แก่ป่านนี้ แล้ว ยังให้เฮียมาเล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้”

“แหม.. สหายเฮีย ท่านก็ยอม ๆ น้อง ๆ นุ่ง ๆ ไปเถอะนะขอรับ” มันจะมีใครจุ้นไปกว่าอ้ายเด็กแสบนี้ไหมฟระเนี่ย ทุกสายตาเปลี่ยนมารุมที่อริญชัย

“เออ ๆ “ เขาตาคว่ำ

“น้อง ๆ ขอกระดาษกับปากกาหน่อย” ร้องสั่ง เด็กเสิร์ฟคนใหม่รีบแถเข้ามา แต่เดินท่าไหนมิทราบ ดั๊นสะดุดปลายเท้าจนถลามาข้างหน้า แล้วอภิโธ่..อภิโถ เธอไม่ได้มามือเปล่า แก้วน้ำในถาดที่ประคองมาโงนเงน ๆ

“กึ่ก ! “ อภิถังกาละมังรั่ว เอ๊ย ! แก้วน้ำรั่ว เอ๊ยหม้ายฉ่าย ! แก้วน้ำหกพลาดจากสาวสวยเจ้าเสน่ห์อย่างชีวาพรไปเส้นยาแดงผ่าแปด คนที่นั่งถัดไปอย่างหมอคริษฐ์ก็เลยรับไปเต็ม ๆ เขาถูกราดจากทางแผ่นหลัง เพราะนั่งหันหน้าเข้าข้างฝา หันหลังให้กับทางเคาน์เตอร์ รู้สึกเย็นวาบไปถึงไหน ๆ ก้อนน้ำแข็งก้อนหนึ่งเกิดหลุดเข้าไปในคอเสื้ออย่างช่วยไม่ได้ เอ่อ..จะยุกยิกก็เกรงจะเสียบุคลิก ได้แต่นั่งหลังตรงเด่แล้วก็ยิ้ม

“แหะ แหะ “ หมอรูปหล่อ แสนดี ยิ้มปากกว้าง แม้จะมีแววงุนงงนิด ๆ ฉายชัดในเงาตามันมาอีท่าไหนไม่ทันระวังตัวแต่

‘โถ..ตามคิวมัน......’ กวิสราก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มแทบจะไม่ทัน

“อุ้ย ! ขอโทษค่ะ ๆ “ น้องซุ่ม หรือฉายาในใจที่บังเกิดปัจจุบันทันด่วนให้สาวเสิร์ฟหน้าใหม่ก็คือน้องซุ่ม ย่อมาจากน้องซุ่มซ่ามโผล่เข้ามาแว๊บ ๆ

“อุ๊บส์... อุ้ย” หนูวีวี่ลุกขึ้นยืนเหมือนจะช่วย

“แผละ !” อ้ายหยา เฮียอริญชัย ซึ่งมัวแต่หันไปสนใจหมอคริษฐ์ เย็นวูบแถว ๆ ต้นขาไม่ต้องใช้มือคลำมันก็ชัวร์เด๊ะ..เด๊ะ

“อุบัติเหตุแปลว่าเหตุที่เกิดจากการไม่ได้คาดเดา....” เฮียค่อย ๆ หันหน้ามาช้า ๆ เป็นเหมือนภาพสโลว์ที่ฉายผ่านโทรทัศน์เมื่อยิงรีโมทไปที่เครื่องเล่นดีวีดีซะอีก แต่ดวงตานี่สิมันแทบจะเผาเอาหนูวีวี่ ที่พูดค้างเติ่งไว้แค่นั้น

โอ้.. ชะตาชีวิต โชคช่วยจริง ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของวีวี่แผดดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของบรรยากาศมาคุ อ้ายตัวดียิ้มแหย ๆ ล้วง ๆ คลำ ๆ ที่กระเป๋าสะพาย พลางสะกิดเจ้ตัวเล็ก เอ๊ย..พี่สาวให้หลบทางและเดินออกมาคุยโทรศัพท์แถว ๆ เคาน์เตอร์

“ขอบคุณนะป๋า โทรมาได้จังหวะทีเดียว” เธอกระซิบกระซาบกับโทรศัพท์ อีกฝ่ายคงจะเป็นผู้สูงวัยมากกว่าบิดา เพราะดูเธอหัวร่อต่อกระซิก ทั้งที่ยังไม่พูดอะไรต่อ

“ก็อยู่ในงานมีทติ้งไง ที่ร้าน....ชั้นสามมาบุญครองค่ะ”

“เสียใจค่ะป๋า.. งานนี้หนูวีวี่สั่งให้โน อัลกอฮอล์ล ประเภทอัลกอฮอล์ลมีเลือดปนอยู่นิดหน่อยแบบป๋ารับได้ไหมล่ะ”

“งั้น..งานหน้าก็แล้วกันนะคะ”

“ค่ะ.. ค่ะ สวัสดีค่ะ” เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะ บรรยากาศมาคุได้จางหายไปแล้ว เจ้าตัวดีก็ยิ้มชื่นไปทำนั้นเอง

“ใครโทรมา ทำเป็นลับ ๆ ล่อ ๆ ตัวเล็กหรือเปล่า” เฮียถามถึงหัวหน้าแก๊งค์ หารู้ไม่ตัวเล็กกับกวิสราคนเดียวกันและนั่งทนโท่อยู่ตรงนี้แล้ว ซื่อจริง ๆ เฮียของชั้น

“อ๋อ ป๋า.....” เธอเอ่ยถึงฉายาของหนุ่มคนหนึ่งในห้องแช้ท ทุกคนพยักหน้าเพราะเคยคุยด้วยแล้ว

“แล้วมามั้ย”

“ไม่มีเหล้า ไม่ได้แอ้มป๋าหรอก”

“เป็นงั้นไป” ชีวาพร ซึ่งนั่งเงียบอยู่นานแล้ว เริ่มส่งเสียงบ้าง หลังจากให้หนูวีวี่รับบทตัวชูโรงเสียนาน

“เรามาเล่นเกมกันต่อระหว่างรออาหารนะคะ ถ้างั้น นี่ค่ะ พรทำฉลากไว้แล้ว” เธอชูแก้วน้ำดื่มที่เพิ่งขอมาจากพนักงาน ในนั้นมีกระดาษม้วนกลม ๆ อยู่หลายอัน

“กติกามีอยู่ว่า ให้จับทีละคน คนละอัน เราจะฟังท่านนั้น ๆ แนะนำเพื่อนก่อนจะให้คนต่อไปจับ”

“โหย..ไม่มีให้เตรียมตัวล่วงหน้าเลยรึ พี่พร” ชีวาพรพยักหน้า ยิ้มรับ

“ในฐานะที่อาวุโสกว่า.. เฮีย กับหมอใครจะเริ่มก่อน” สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วต่างก็ชี้ไปที่อีกคน

“ให้หมอก็แล้วกัน” ชีวาพรตัดสิน

“เพราะหมอพูดน้อยที่สุด ตั้งแต่มานั่งกันเนี่ย” อ่ะนะ นั่นหรือคือเหตุผล

“ง้าน วี่ก็คนสุดท้าย เพราะพูดมากที่สุด” อ้ายตัวแสบหัวเราะ ลอยหน้าเข้าไปกลางวง กวิสราแทบจะทนไม่ได้ เกือบจะจับศรีษะอ้ายตัวกวนโยกให้หายหมื่นสักที

“เอาครับ.. เล่นก็เล่น” หมอยิ้มสดใส ยังไม่ลืมเก้กมาดพระเอก จับฉลากมาได้ก็ค่อย ๆ แง้ม โอ๊ะโอ..

“เจ้าตัวไม่อยู่นี่ครับ”

“ใครคะ ๆ “

“ตัวเล็ก” อ้อ..หัวหน้าแก๊งค์นี่เอง

“ก็ไม่เป็นไร วีวี่อยู่ วีวี่รับไปบอกเจ้ใหญ่ชื่อตัวเล็กเอง”

“จะดีหรือครับ เหมือนนินทาเลย เพราะเธอจะกลายเป็นบุคคลที่สาม” นั่นล่ะ หมอล่ะ น่ารักจริง ๆ กวิสราซ่อนยิ้มได้แนบเนียน ยังคงนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป

“ผมเพิ่งจะมาใหม่ ในห้องแช้ทนี้ ก็คงจะไม่ทราบอะไรมาก จริง ๆ ผมพอมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องสัตว์น่ะครับ หลายคนเรียกหมอ ๆ คือผมเป็นสัตวแพทย์นะ” เขายิ้มอย่างภูมิใจ

“สำหรับตัวเล็ก ผมว่าเธอเป็นคนอัธยาศัยดีนะครับ ผมคุยกับเขามาระยะหนึ่งแล้ว ล่าสุดแมวของคุณพิมถูกรถชน เขาก็เอาเรื่องมาปรึกษาผม จนทำให้ผมรู้จักเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกคน จริง ๆ ก็ดีครับ ผมเพิ่งหัดเล่นเน็ตได้ไม่นาน การได้มาเจอพวกคุณ ผมให้ทัศนคติของผมดีขึ้นเยอะ แม้ว่าจะป่วน ๆ กวน ๆ กันบ้าง ไม่เป็นไรครับ มันทำให้ชีวิตมีรสชาติไปอีกแบบ”

“แปะ ๆ ๆ “ เสียงปรบมือเบา ๆ จะว่าล้อเลียนก็ไม่ผิดนัก แน่นอน..ฝีมือเจ้าตัวแสบ

“จริง ๆ นี่คะ วีวี่ก็หลงรักเจ้ตัวเล็กนะ.. ชอบเรียกว่าเจ้ใหญ่ อิอิ ยกให้เป็นหัวหน้าแก๊งค์ ซึ่งที่จริงเริ่มจากพี่พิม ที่คิดตั้งแก๊งค์แต่ว่า พี่เค้ามักจะติดงาน และยกตำแหน่งต่อให้เจ้ตัวเล็กค่ะ” เธอบอกเล่าให้คุณหมอทราบ โดยส่วนตัวแล้ววีวี่กับหมอแทบไม่รู้จักกันมาก่อน ในห้องแช้ทก็ไม่เจอกันเท่าไหร่นัก ก็เลยไม่ค่อยกล้าจะกวนเท่ากับเฮียคนเก่า คนแก่ประจำห้อง

“ต่อไปถึงคิวเฮียนะคะ” ชีวาพรส่งแก้วมาทางอริญชัย สายตาส่งประกายวิบวับ จนเขาชักแหยง ๆ ปกติพวกนี้ก็ปั่นจนป่วนไปทั้งเว็บ แล้วหนนี้จะมีอะไรอีกไหมเนี่ย

“คือเราอยากให้เกียรติสุภาพบุรุษก่อนน่ะค่ะ”

“ม่ายอ๊าว สลับกันดิ ให้สาว ๆ ก่อน เพราะกระผมเป็นสุภาพบุรุษไงขอรับ” เขายิ้มยืดอก

“กลัวไปได้ มาม่ะ.. วีวี่จับเอง”

“ตะแลม.. ๆ ๆ “

“เลขที่ออกได้แก่.. เจ้ขวัญซ่า” เด็กเสิร์ฟคนใหม่เกือบสะดุดอีกรอบ ระหว่างที่นำแก้วน้ำมาเปลี่ยนให้หนูวีวี่ หากแต่ว่าคราวนี้ระวังกว่าเดิม ก็เลยไม่มีใครเดือดร้อน

“เอ่อ เจ้ขวัญน่ะ เธอเป็นพี่สาวที่ดีของหนูค่ะ ดี แสนดี เลอเลิศ ประเสริฐศรีเลย หนูน่ะปลื้ม ... จบ !!!”

“..........” เงียบ....บรรยากาศทั้งบนโต๊ะ ในห้อง เกิดจะเงียบพร้อมกันทันใดนั้น หนูวีวี่หน้าซีด หันซ้ายหันขวา มันเหมือนภาพสโลว์ในจอภาพที่ฉายหนังจากแผ่นดีวีดี แล้วถูกบังคับด้วยรีโมทอีกแล้ว สีหน้าทุกคนราบเรียบ ตาดำเฉพาะบนโต๊ะ ก็ส่คู่มองมาโดยมิได้นัดหมายมั๊ง

“แฮ่..” ส่งรอยยิ้มอิ่มใจไปก่อนหน้า

“ก็จริง ๆ “ อ้ายตัวเก่งสะกิดพี่สาว

“เจ้อ่ะ..” ไม่มีการรู้สึกรู้สาเกิดขึ้น ยังคงเพ่งมองมาดุจว่าตะลึงพรึงเพริ่ดไปกับอะไรสักอย่าง

“อ่ะ ๆๆๆ “ ยอมลุกขึ้นยืน กางนิ้วไปแนบหน้ากวิสรา จับหันตรงไปข้างหน้า ย้ายมาจับหน้าเฮียหมุนกับสภาพปกติ พี่พรถูกจับแก้มสองข้างบิดไปมาพอเข้าที่ ส่วนหมอ..หนุ่มหน้าใหม่ยังมิกล้าถูกเนื้อต้องตัวแต่อย่างใด จึงใช้แค่มือโบกไปมาตรงหน้า..

“ตกลง ๆ “ เจ้าตัวดีนั่งลง

“พี่ขวัญน่ะนะ.. เป็นสาวที่น่ารัก ยังยืนยัน ไม่โก๊ะ ขยันทำงาน แม้จะขี้บ่นหน่อย ๆ ก็เหอะ”

‘ไม่รู้หน่อยอะไร พูดทีลิงแทบหลับ’ อันนี้คิดในใจนะพี่น้อง คิดดังไม่ได้ เดี๋ยวได้เปียกฉลองคริสมาสต์นะฮะ

“ก็เวลามีปัญหา ซึมเศร้า เหงาหัวใจ หรือบางทีก็มีความสุขบ้างตามประสาสาว ๆ” เน้นซะหน่อยกับคำว่าสาว โดยการกระแทกหางเสียงแล้วเหล่ไปทางเฮียกับหมอ

“ก็ปรึกษากันบ้าง แล้วแต่โอกาส แต่ส่วนใหญ่พี่ขวัญไม่ค่อยว่างหรอก หนูวีวี่ก็อยู่เล่น ๆ ไปตามประสาอ่ะนะ นอกนั้นก็ไม่มีอะไร”

“ค่อยพอฟังได้ขึ้นมาหน่อย” อริญชัยเป็นอาวุโสที่สุดกล่าวขึ้น ชื่อท่านน่ะแปลว่าชนะศึกทั้งหมด เมื่อท่านยอมคนอื่นก็คงไม่มีปัญหากระมังขอรับกระผม

“ทีนี้ตาเฮียค่ะ” วีวี่กระตุกหนวด เอ๊ย ! กระตุกแขนเสื้อ เขาฉกหมับไปที่แก้วอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก.. อีตอนที่คลี่ออกมาหัวอกหัวใจมันเต้นตึ่กตั่ก ถ้าโจทย์ยากล่ะก็.. เตรียมม้วนเสื่อกลับบ้านไปได้เลย เพราะอ้ายพวกนี้ไม่ปล่อยเอาไว้แน่ ๆ เขาจะต้องถูกรุมสับเป็นชิ้น ๆ บรื๋อส์

“ตะแลม ๆ ๆ” หนูวีวี่ผู้ที่เพิ่งเหมือนรอดตายมาหวุดหวิด ลุ้นได้เต็มปาก แถมยังชะโงกมาดูใกล้ ๆ อีกต่างหาก ในกระดาษใบน้อย มีลายมือยุกยิก ๆ แจ่มชัด “พร”

เล่นเอาอึ้งไปสามวิ .. ก่อนออกแอ็กชั่นแปลก ๆ

“But –slow-But” เขาโบกมือไปข้างหน้า แหมเหมือนจะรำลิเกก็ไม่เชิง

“เร็วเฮีย ไม่ต้องถ่วงเวลา ไม่ต้องมาแต่ช้าแต่ พรนั่งอยู่และสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเฮีย” เธอยิ้มหวาน ก่อนจะปิดประโยคด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวาน

“ถ้าเฮียพูดถูกใจ” บรื๊อส์... ท่านผู้ที่น้อง ๆ เริ่มให้ฉายาอีกอย่างตอนที่แช้ทกันอยู่ในเว็บว่าท่าน Don กระแอมก่อนหนึ่งรอบ เพื่อความสมจริง”

“เพียงพักตร์เพ็ญ เด่นพราว สกาวฟ้า
ยังพร่าพ่าย แพ้พักตรา พาชิดใกล้
เรื่อรอยยิ้ม ปริ่มรัก สลักหทัย
คือ รฦก แห่งดวงใจ ในกาลเวลา

วันนี้แล้ว นะคะ ที่ได้พบ
วันนี้จัก ประสบ ซึ่งดวงหน้า
สายกระทง ถึงผ่านไกล ในธารา
หวังสายใจ ผ่านมา แนบใจครัน”

“อิ๊ว...” เสียงปรบมือจากหนูวีวี่ใน ส่วนสาวเจ้าผู้ถูกกล่าวถึงหน้าตาแดงก่ำ อันนี้ท่าจะโกรธมากกว่าอาย เพราะสายตามันฟ้อง เหตุนี้หนูวีวี่จึงรีบรับสถานการณ์มาเคลียโดยด่วน ก่อนที่ระเบิดจะลงตู้ม !

“เล่นกลอนสดเลยรึ เฮีย ว๊าว ๆๆ”

“ป๊าว.. ดัดแปลงมาเว็บพันทิป ห้องกวี เป็นซีรี่ส์ของหนุ่มคนหนึ่ง ตอนที่สิบเจ็ด” หนูวีวี่ตบมือดังป๊าป !

“ปัดโธ่เฮีย จะชมสาวทั้งที..”

“ก็คนไม่เก่งนี่นา น่าเจ้าของเขาไม่หวงหรอก เฮียขอแล้ว”

“น่า...เจ้” เจ้าหนูหันไปทางต้นเรื่อง ชีวาพรพยักหน้าหงึก ๆ ทีใครก็ทีมันอยู่แล้วนี่นา

“ทำไมอาหารช้าจัง” หมอคริษฐ์เริ่มเปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยจะราบรื่น

“นั่นสิ” ท่านดอนกลับมาสวมมาดเฮียอีกครั้ง เขาทำท่าชะเง้อหรือแก้เก้อก็ไม่แน่ใจ

“น้อง ๆ” เขาเรียกเด็กเสิร์ฟ เด็กหน้าใหม่คนนั้นแถเข้ามา เขาหันไปมองโต๊ะอื่น ๆ ซึ่งก็ได้รับประทานแล้วและทยอยกลับออกไปแล้วก็มี เขาจึงเอ่ยปาก

“ทำไม เรามาก่อนตั้งนาน ยังไม่ได้อาหาร โต๊ะอื่นเขากลับกันไปเกือบหมดแล้ว”

“เอ่อ..ขอโทษค่ะ พอดีทางเด็กเดินออเดอร์เกิดผิดพลาด ปรากฏว่าคงจะสลับกับโต๊ะไหนเข้าบ้างกระมังค่ะ ยังไงตอนนี้เร่งมือแล้วค่ะ”

“ขอบใจ เร่งหน่อยก็แล้วกันนะ หิว”

“ค่ะ” คล้อยหลังพนักงาน ในกลุ่มก็เริ่มมาคุยกันต่ออีกเพื่อฆ่าเวลา แต่ถ้าขืนอาหารยังออกช้ากว่านี้เห็นทีจะรวมหัวกันฆ่าพนักงานคงพอได้

“ครบแล้วนี่นา.. หมอ เฮีย วีวี่ พร แล้วจะให้ทำไรอีกล่ะ”

“เอ่อ... ขอคุยด้วยคนได้ไหมคะ” คนที่เก็บปากเก็บคำมากที่สุดนั่งมุมโต๊ะด้านในถัดจาก วีวี่นั่นเอง ทุกคนหันมามองพร้อมกันโดยไม่ต้องนัด กวิสรายิ้มนิด ๆ พอเป็นพิธี ตาจ้องเขม็งไปที่หมอก่อนใครเพื่อน

“อาจจะนอกเรื่องไปบ้างได้ไหมคะ” ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน

“คือแบบว่า.. ได้ข่าวมาว่าปกติคนขยัน ๆ เนี่ยเขาจะนำงานกลับไปทำงานกลับไปทำต่อที่บ้านด้วย” ทุกคนพยักหน้ารับอีกอย่างพร้อมเพรียง

“ก็เลยมีคำถามว๊า สัตวแพทย์เขานำงานกลับไปทำที่บ้านด้วยหรือเปล่าคะ” เจ้าตัวคนพูดเองพยายามสุดชีวิตที่จะไม่หลุดเสียงหัวเราะออกมาก่อน และเริ่มมีรอยยิ้มกริ่ม ๆ จากใบหน้าของแต่ละคน จะเหลือก็แต่หมอที่ค่อยข้างจะยิ้มแบบปูเลี่ยน ๆ

“ก็มีบ้างครับ”

“แล้ว..หมอนำช้างหรือสิงโตกลับไปบ้านล่ะคะ” แค่นั้นแหละเสียงหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ เริ่มดังโดยไม่มีใครสามารถติดเบรกไว้บ้าง จะมีแต่ก็หมอที่เริ่มพยักหน้าหงึก ๆ ดวงตาเริ่มฉายแววอาฆาตนิด ๆ

“ร้ายนักนะ ยายตัวเล็ก หน็อยนั่งเงียบอยู่ได้ตั้งนาน เห็นเราเป็นตัวตลกซีนะ..หน็อย”

“อะไรคะ” เจ้าตัวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ยิ่งหนูวี่วี่ทำลอยหน้าไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

“ตัวเล็ก” ... ดูเหมือนเฮียเพิ่งจะถึงบางอ้อ .. ทั้งที่นั่งอยู่ใกล้กว่า

“ป๊าด ! นี่ยายตัวเล็กเธอแฝงตัวอยู่ในนี้ ตั้งแต่มา”

“อือฮึ” เจ้าตัวยิ้มแป้นแร้น

“เธอฟังเราทุกอย่าง”

“อือฮึ”

“เธอไม่พูดมากก็เป็น”

“เจ้าค่ะ มีอะไรเพิ่มอีกไหมคะพี่ชายเจ้าขา”

----------------

ร่ำ ๆ จะเกิดมวยขึ้นกลางร้านอาหารแล้วล่ะค่ะ เจ้าหนูวีวี่ต้องรีบห้ามทัพอีก ตามหน้าที่น้องสาวที่ดี ของพี่สาวและพี่ชาย

“เอาน่า..เฮีย” เขาลูบแขนตัวเองไปมา

“กระผมสุกหรือยังครับหมอ” เขาหันไปหาหนุ่มเดียวในโต๊ะ ซึ่งก็น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดยามนี้ เพราะโดนด้วยกัน

“ผมก็ว่าประมาณนั้นครับ เฮียชัย”

“อุ้ย ๆๆ” ชีวาพรร้องชี้มาที่แขนเฮีย เขาค้อนตาคว่ำ .. จริง ๆ เฮียแกค้อนจริง ๆ นะนั่น

“เกรียมเลย ดู ๆ ตรงนั้น ๆ เหมือนไหม้เลยเฮีย” ชีวาพร
หัวเราะคิกคัก.. ทีใครก็ทีมันไง ฮ่าฮ่า ฮ่า ...


** อย่าลืมมาติดตามต่อไปนะคะ สงสัยเรื่องยังจะยาวต่อไปอีกหน่อย