สวัสดีค่ะ.. โพสเรื่องนี้ตั้งแต่เมษายน..จนป่านนี้ธันวาคม ทำสถิติดีมากจริงๆ ใครที่ลืมไปแล้ว กลับไปอ่านตอนที่หนึ่งได้นะคะ ปีสองตอนหนึ่ง ^^

และกำลังปั่นตอนต่อไป ก่อนที่ “องค์” จะไม่ประทับ แล้วจะได้มีตอนต่อไปตุนไว้ให้อ่านกันเร็ว ๆ นี้ค่ะ

ขอบคุณที่แวะมาอุดหนุนจ้า..

เข็มสั้นเลขสิบ เข็มยาวเลขสิบสอง ตรงเป้ง ! ตึกเปิดให้เข้าไปใช้บริการ พสิกาฝากของไว้ที่เคาน์เตอร์ และสอบถามหาเจ้าหน้าที่ ที่เคยติดต่อกันไว้ เมื่อได้ความว่า เขาจะเปิดให้ขายหนังสือทำมือช่วงบ่าย โดยการวางขายตรงที่หน้าตึกได้เลยใครสะดวกจะปูผ้าก็ปู ใครนำโต๊ะญี่ปุ่นมาด้วยก็วาง ให้พื้นที่ด้านข้างตึกทั้งหมด ไม่ต้องจับจอง ไม่ต้องแย่งกัน แบ่งๆ ปันๆ กันไป พสิกาพยักหน้าแม้จะยัง งง ๆ แต่ก็ยิ้มสู้ โลกในกะลาครอบของเธอดูเหมือนจะเปิดเผยอให้แสงสว่างเข้ามามากขึ้น

มองไปมุมหนึ่งใกล้ ๆ ประตูทางเข้าอีกฟากหนึ่งของประตูหนึ่ง สงสัยเขากำลังเตรียมเปิดงาน กิจกรรมงานทีบีทีบุ้คเฟสติวัล ที่ประกาศโฆษณาตามหน้าเว็บไซต์ต่าง ๆ ตอนนี้เจ้าหน้าที่ชายหลายคน สวมเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ กำลังต่อปลั๊กไฟ ยกลำโพงมาตั้ง เดินสวนกันไปมา เขาจัดเวที มีเก้าอี้วางไว้ราว ๆ 50 ที่นั่ง เรียบร้อยแล้ว เขียนชื่องานและป้ายเว็บ

“เปิดให้ขายบ่ายโมง ตอนนี้เพิ่งจะสิบโมง” เธองึมงำ เริ่มอยู่ไม่สุข สาวเท้าเดินสำรวจไปทั่วๆ บริเวณ จากชั้นแรกสู่ชั้นสอง และชั้นสาม ปวดที่เท้าตุบๆ เพราะก่อนมาซื้อรองเท้าใหม่เป็นแบบคัตชูส้นเตี้ย เพราะกลัวว่าต้องไปสถานที่ต่างๆ หากลากแตะเหมือนอยู่บ้านก็เกรงจะไม่สุภาพ ก่อนจะเดินวนลงกลับมานั่งแหมะอยู่ตรงเก้าอี้ที่เขาตั้งหลบมุมไว้ให้นักอ่านที่ชั้นแรก ถอดรองเท้าปล่อยให้เท้าเปลือยเปล่าได้สัมผัสกับพื้นหินอ่อนเย็นๆ จึงรู้สึกดีขึ้น

เธอกวาดสายตาไปรอบๆ นี่เป็นอีกมุมมองของชีวิตเมืองหลวงที่มาสัมผัสหนนี้ก็แปลกดี บรรยากาศเงียบเหงาในตึกสำหรับขายหนังสือโดยเฉพาะ แต่ชั้นจะแบ่งมุมเป็นสัดส่วน แต่ละส่วนจะจัดโชว์หนังสือของแต่ละสำนักพิมพ์ไว้โดดเด่น หากแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเวลายังเช้าไปไหม สำหรับคนกรุงเทพฯ จึงทำให้หนังสือมากกว่าคนอยากอ่านหนังสือ ทั้งที่ ที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นตึกสำหรับหนังสือไทย โลกแห่งหนังสือไทยที่น่าสนใจมากมาย น่าเสียดายที่หนังสือสวย ๆ เอาไว้โชว์ประดับร้าน มากกว่ามีคนสนใจจับจองเป็นเจ้าของ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป กิจกรรมงานทีบีทีบุ้คเฟสติวัล ที่ประกาศโฆษณาตามหน้าเว็บไซต์ต่าง ๆ คงกำลังจะเริ่ม เพราะเห็นมีเจ้าหน้าที่ชายหลายคน สวมเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ กำลังต่อปลั๊กไฟ ยกลำโพงมาตั้ง เดินสวนกันไปมา เธอก็เพิ่งสังเกตเห็นมุมหนึ่งเขาจัดเป็นซุ้ม มีเวที มีเก้าอี้วางไว้ราว ๆ 50 ที่นั่ง เรียบร้อยแล้ว ทั้งที่เมื่อกี้ตรงประตูทางเข้า เหมือนมีแค่ชั้นวางหนังสือขวางอยู่เท่านั้นเอง

“พี่คะ ลงทะเบียนหรือยัง” สาวเจ้าเนื้อร่างสูงใหญ่ หน้าตายิ้มแย้ม ส่งเสียงมาทักทาย

“ลงทะเบียนอะไรคะ” เธอถามกลับ งง ๆ

“อ๋อ.. ลงทะเบียนเพื่ออบรมการทำหนังสือทำมืออย่างสร้างสรรค์ค่ะ เดี๋ยวจะมีคุณชิตะ วันวันเจ้าของบริษัทตรงประเด็นแม็กกาซีน เป็นวิทยากรค่ะ”

“แล้วลงทะเบียนต้องทำอย่างไรบ้างคะ”

“พี่ช่วยกรอกแบบฟอร์มนี้ค่ะ ชำระเงินหนึ่งร้อยเก้าสิบเก้าบาท แล้วเราก็จะให้อุปกรณ์สำหรับทำหนังสือทำมือ และการเข้าเล่มแบบปกแข็งให้น่ะค่ะ”

“ดีจัง.. งั้นก็ดีค่ะ ขอลงทะเบียนค่ะ พี่กรอกแบบฟอร์มให้นะ”

“เชิญนั่งทางนี้เลยค่ะ”

-------------------------

การอบรมผ่านไปอย่างเชื่องช้า วิทยากรที่ชื่อชิตะ วันวัน เป็นหนุ่มไทยอายุราวๆ ยี่สิบปลายๆ อารมณ์ดี น่ารัก แจ่มใส และเป็นมิตร พสิการับเอามิตรภาพที่เขาสื่อมาให้อย่างเต็มใจ เขาพูดและอธิบายให้ฟังถึงการจัดการประกวดอินดี้บุ้คประจำปีนี้ ที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า งานที่พสิกาตั้งใจมาร่วม แต่ไม่ได้ส่งผลงานเข้าประกวด เพียงแค่อยากนำหนังสือทำมือที่ทำไว้มาร่วมออกบูธเท่านั้นเอง
“พี่มีที่วางขายหรือยังล่ะ” ชิตะถาม

“ยังค่ะ ทุกอย่างของงานเป็นดำมืดปริศนาของพี่ ที่ต้องผจญล่ะ”

“งั้นเอางี้สิพี่..ผมจองเต้นท์ไว้ พี่ไปวางรวมกับของผมก็ได้”

“อืมม.. รบกวนหรือเปล่าคะ”
“ไม่หรอก ผมจองไว้ทุกปี เต้นท์เรามีกิจกรรมด้วย ก็จะสอนทำหนังสือทำมือแบบนี้ การวาดภาพทำเป็นโปสการ์ดขาย อะไรทำนองนี้ครับ”

“ค่ะ..แล้วเดี๋ยวไปไม่ถูก หรือติดขัดอะไร ขออนุญาตโทรหาคุณได้ไหม”

“ครับ” เขายื่นนามบัตรให้

“ถ้าเบอร์ผมโทรไม่ได้ พี่โทรเบอร์น้องๆ ในทีมงานก็ได้นะ”

“ปุยให้เบอร์พี่เขาไว้ซิ” เขาเรียกน้องในทีมงาน

“ขอบคุณมากนะคะ” สายตาสองคู่ประสานกัน ดอกมิตรภาพเบ่งบาน โลกในกระลาครอบของพสิกามีแสงสว่างเรืองรองสวยงาม
-------------------------

หนูวีวี่วางสายจากการคุยโทรศัพท์จากพี่ตัวเล็ก หลังจากนัดแนะกันเรื่องการเดินทางไปเที่ยวเกาะเกร็ดในวันรุ่งขึ้น เธอกดเบอร์โทรศัพท์อีกครั้ง

“พี่พิม........”

“อือ...”

“อ้าว..นอนแล้วหรือนั่น เพิ่งจะสามทุ่มเองนะพี่”

“อือ..พี่พักบ้านน้องสาว พอดีนอนกับเด็กๆ ลูกสาวเขาน่ะ ก็เลยนอนเร็วตามไปด้วย”

“เจ๊ใหญ่ตกลงจะไปเกาะเกร็ดแน่นอนแล้ว นอกจากนี้ก็มีเฮียชัย เพื่อนหนู รูมเมทน่ะค่ะ เพื่อนอีกคน พี่นัทไม่รู้จะไปไหม ส่วนคนอื่นๆ คงไม่ได้ไป”

“พรุ่งนี้สิบโมง เมเจอร์ใช่ป๊ะ..”

“ค่ะ... ตามนั้นเลย”

“จ้ะ..พรุ่งนี้พบกันนะ”

“สวัสดีค่ะ”
-------------------------

ณ จุดนัดพบนอกจากหนูวีวี่ ซึ่งถือเป็นคนบ้านเดียวกันไปแล้ว กับเฮียชัยที่เพิ่งพบเมื่อวาน พสิกายังไม่ได้พบเพื่อนออนไลน์คนอื่นๆ เลย เคยคุยกันผ่านระบบออนไลน์ แต่ก็สนิทสนมกันระดับหนึ่ง ระดับเปิดหัวใจและความจริงใจให้กัน..

เฮียชัยมาถึงก่อน หลังจากยกมือไหว้แล้วต่างก็ไม่สนทนาอะไรกัน ยืนรอเพื่อนร่วมก๊วนอยู่เงียบๆ ตรงชายคาของอาคารห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“พี่พิมอยู่ไหน”

“ตัวเล็ก..อยู่ไหนล่ะ”

“ร้านโดนัทในเมเจอร์ค่ะ”

“พิมอยู่หน้าห้าง งั้นเดี๋ยวเดินไปหานะ” เธอพยักหน้าให้เฮีย เดินเข้าไปที่ร้านโดนัท ในร้านค้าที่เปิดโล่งให้เห็นเคาน์เตอร์ขายของ กับโชว์

ตัวเล็กซึ่งตอนนี้แผ่อิทธิพลเป็นเจ้ใหญ่ของเพื่อนๆ ในระบบออนไลน์ เพราะน้ำใจอันดีงาม และอัธยาศัยชนิดที่ว่าประชาสัมพันธ์ของบริษัทใหญ่บางบริษัทอายได้ก็แล้วกัน มองเข้าไปเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ไม่สูงมากนัก ผมดัดหยิกเป็นลอนปล่อยยามลงมาเคลียไหล่ สวย.. ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาว สดใส สวมกางเกงยีนส์ เสื้อยืดสีดำ สีของเสื้อยิ่งขับผิวออกมาขาวนวลอย่างแจ่มชัด..สวยจริงๆ คนชื่นชมก้มหน้าบอกตัวเองในใจ

พอเงยหน้าสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้ม แววหวานด้วยน้ำใจใจจริงก็ยิ่งเขินๆ คิดถึงตัวเองที่พักหลังๆ เธอคุยกับตัวเล็กบ่อยมาก รู้ใจกันมากขึ้น เป็นว่า..ตัวเล็กรู้เธอเสียมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะตัวเล็กมีหัวใจของความเป็นพี่สาว ในขณะที่เรียกเธอว่าพี่พิมทุกคำ แต่พิมก็แพ้หัวใจของตัวเล็ก ยินยอมให้เธอแผ่อิทธิพลมาครอบคลุมหัวใจ เรียกได้ว่า “หลงรัก” ตัวเล็กก็ไม่ผิดนัก.. รักในความเป็นพี่สาวของตัวเล็กเหลือเกิน

เดินเข้าไปยกมือไหว้สวัสดีแก่กัน..ตัวเล็กเอื้อมมือมาบีบมือกลมป้อมของเธอ

“เธอกันซะทีนะคะ เรา” โอย..เสียงอบอุ่นบาดใจจริงๆ สบตาแล้วก้มหน้า เขินเข้าไป..พสิกา..เขินเข้าไป ลืมเฮียชัยไปเลยอีกต่างหาก สองสาวดื่มด่ำกับอารมณ์แรกพบหน้ากันจนพอใจ

“ทานอะไรหรือยัง กาแฟไหม” พิมส่ายหน้า แอบมองนาฬิกา

“อืม..เจ้าวีวี่ตัวดียังมาไม่ถึง เดี๋ยวให้พิมโทรตามนะ”

“อือ..ลองดูซิแม่นี่สายทู้กงาน” จากตัวเองกลายเป็นตัวประกอบแถมไม่ได้รับค่าตัวงวดนี้เพิ่งจะส่งเสียง .. พสิกากดโทรศัพท์

“หนูกำลังจะถึงแล้ว” ปลายสายรีบชิ่งบอกก่อนที่จะได้พูดอะไร

“จ้ะ”

“หนูกำลังลงรถตู้ พวกพี่อยู่ไหนอ่ะ”

“ร้านโดนัทค่ะ”

“เดี๋ยวหนูเดินไปน๊า..จุ๊บๆ” .. พสิกาวางสายแล้วยิ้มๆ นาทีถัดมาเจ้าตัวดีก็โผเข้ามาหา ยกมือไหว้ทักทายกันแล้วก็แนะนำอีกสองสาวที่มาด้วย นัทและหนูนา สองสาวตระกูล น.หนู ความรู้สึกดีฉายชัดในแววตาของทุกคน แล้วพยักหน้าย้ายแหล่งเม้าท์กันออกจากสถานที่นั้น
-------------------------

ทุกคนทยอยลงจากรถตุ๊กๆ ที่จอดนิ่งสนิทอยู่หน้าวัดสนามเหนือ หนูวีวี่คนเก่งรีบเดินนำพี่ๆ ดูท่าทางเธอตื่นเต้นมากๆ แต่ดวงตาวิบวับเกินเหตุ ไม่ค่อยจะน่าไว้ใจเอาซะเลย แต่ทุกคนก็เดินตาม สาวๆ เกี่ยวก้อยคุยกันไป จะมีเฮียชัยที่ออกจะโดดเดี่ยวเพราะไม่มีใครยอมร่วมทริปมาด้วยสักคน แม้แต่เพื่อนสุดเลิฟ ท่องกันทั่วคุ้งคลองผดุงเกษม อย่างพี่เกรียงก็ไม่ยอมมาเปิดเผยตัวสักที เดินกันไปรอที่ท่าน้ำ สักพักเรือข้ามฟากก็มาจอดเทียบท่า ทุกคนก้าวลงไปในเรือ พสิกายืนนิ่งๆ มองเรือข้ามฟากเพราะตั้งแต่เธอประสบเหตุภัยพิบัติจมอยู่ใต้น้ำ สมัยที่เกิดเหตุการณ์สึนามิปี 2547 ทำให้เธอค่อนข้างหวาดผวาอยู่ในใจอยู่เสมอ

ตัวเล็กยื่นมือมาให้อย่างรู้ใจ เธอยิ้มวางมือลงไปในมือเล็กๆ นั้นอย่างเต็มใจ สองมือกระชับมั่น ดุจดั่งเป็นสัญญาณเชื่อมมิตรภาพที่ดีต่อกัน

“ยังไม่หายกลัวหรือพี่”

“ก็ไม่เชิง..คือมันยังฝันถึงอยู่บ่อยๆ ถามว่ากลัวไหม..ตอบว่าไม่ได้กลัวจนเกินเหตุ แต่มันเป็นความจำที่ฝังแน่นแกะไม่ออก ไม่รู้สิ.. บอกไม่ถูกจริงๆ ว่ารู้สึกอย่างไร”

“ไม่เป็นไรนะ .. ไม่เป็นไร” สองมือกระชับกันแน่น.. พอเรือออกก็มองหาที่ยึดเพื่อไม่ให้ล้มเวลาคลื่นมากระทบเรือ

“แล้วนี่งานที่ร้านเป็นไงมั่ง”

“ก็อย่างที่บอกค่ะ ได้น้องนิด เด็กสาวอายุยี่สิบกว่าที่ร่วมหัวจมท้ายกันมาจากที่เกาะมาช่วยงานคนหนึ่ง ก็ถือว่าได้คนดีมาช่วยค่ะ เขาน่ารัก ทำงานช่วยเราทุกอย่าง บางทีก็ทำงานบ้าน ซักผ้าอะไรให้ด้วย หมายถึงหย่อนผ้าลงเครื่อง แล้วตากให้อ่ะนะ..ค่ะ บางทีก็ทำความสะอาดห้องนอนให้ น้องเขาดีจริงค่ะ”

“เพราะพี่เป็นคนดีไง..ถึงได้พบเจอแต่สิ่งดีๆ เพื่อนดีๆ “

“อือ..พิมก็ว่าพิมใช้ชีวิตได้คุ้มมาก ๆ หลังจากรอดตายครั้งนั้นมาได้”

“ถึงแล้วค่ะ..ป่ะ..ให้ตัวเล็กขึ้นก่อนนะ เดี๋ยวจะได้รับพี่พิมขึ้นไป”

“ขอบคุณค่ะ” สองคนสบตากันลึกซึ้ง โลกทั้งโลกสว่างไสว อบอุ่น ท่ามกลางแดดสายของวันอาทิตย์ที่พสิกามีความสุขกับเพื่อนที่แสนดีทุกๆ คน

“เอ้าๆ เจ้ๆ ซึ้งกันเข้าไป หนูรอรับประทานดอกไม้ทอดอยู่นะคะ เร็วๆ ด้วย” แป่วแหว่ว... แม่นางวีวี่ พสิกาทำมือเป็นรูปปืนส่องเปรี้ยงเข้าให้ แม่ตัวดีทำท่ากุมหัวใจ ตัวงอ.. เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน

ตัวเล็กเป็นคนควักกระเป๋าจ่ายคนละสองบาท ค่าเรือข้ามฟาก ก่อนแม่ไกด์จอมแสบ จะนำเข้าวัด จัดให้ทุกคนไหว้พระ แต่เธอยืนรออยู่ด้านนอกเนื่องจากนับถืออีกศาสนาหนึ่ง ทุกคนก็เลยพร้อมใจกันไปหยอดเงินใส่ตู้ หยิบดอกไม้ ธูป เทียน ทอง เข้าไปกราบพระประธานในโบสถ์ ไม่เว้นแม้แต่พสิกาซึ่งเป็นคนที่นับถือศาสนาพุทธแต่ไปโบสถ์ของคริสชนเป็นประจำ

ออกมาโบสถ์มาหน้าวัด วีวี่กำลังโซ้ยขนมทอด ๆ อย่างเอร็ดอร่อย คนอื่นกรูกันเข้ามา แบ่งกันคนละชิ้น สองชิ้นพอหมด วีวี่ก็รีบไปชี้ๆ อยู่หน้าร้านแผงลอยที่ขายพวกดอกไม้ชุบแป้งทอด ตัวเล็กในฐานะพี่ใหญ่เป็นคนควักกระเป๋าตามเคยเดินผ่านร้านที่ขายขนมสมัยที่ทำให้หลายคนย้อนอดีตไปเป็นเด็ก ซื้อพวกขนมที่เป็นบุหรี่หมากฝรั่ง บ้างก็ซื้อขนมลูกอมไข่รสส้ม กิมจ้อ ซื้อขนมเสร็จก็ปลีกตัวไปซื้อน้ำซึ่งใส่หม้อปั้นดินเผา ราคาไม่แพง

หนูนาเป็นตากล้อง คอยเก็บภาพทุกบรรยากาศ อาจจะเป็นเพราะไปกันหลายคน ดูเป็นกลุ่มใหญ่ เสียงของแก๊งป่วนจึงดังคับถิ่น เมื่อจับจ่ายใช้เงินซื้อขนมกับเสร็จทุกคนก็ไปจับจองที่นั่ง ตรงหน้าเจดีย์ทรงรามัญ ซึ่งจำลองมาจากพระธาตุเจดีย์มุเตา เมืองหงสาวดี

หลังจากถ่ายรูปกันจนฉ่ำใจ สาวๆ ก็เดินมานั่ง นกกระจอกเริ่มเข้ารัง พสิกาเริ่มก่อน โดยการโทรไปหาหมอคริษฐ์ที่ไม่ยอมมาด้วย

“ไหนๆ หนูคุยด้วยๆ “

“ทำไมพี่ไม่ยอมมาล่ะ คราวนี้เพื่อนพี่ตายแห้งหยังเขียดอยู่หัวเดียวกระเทียมลีบเลย ไม่สงสารเหรอคะ”

“ใช่ ๆ แล้วไหนขนมหนูล่ะ อะไรนะ ให้เจ้ใหญ่จ่าย โธ่..ทั้งปีแหละ เมื่อไหร่หนูจะได้กินไอติมที่หมอเลี้ยงจริงๆ อีกล่ะ”

“ก็ได้ๆ ทดไว้นะ อ่ะๆ เดี๋ยวเพื่อนพี่จะคุยด้วย” วีวี่ส่งโทรศัพท์ให้เฮียชัย

“คร้าบ..”

“ไหนฮะ..”

“คร้าบ ก็ผมคนเดียวเลย รู้งี้ผมพกกาวตราช้างมาด้วยก็ดี จะได้เย็บปากตัวเองให้สนิทไปเลย”

“ครับ ชีแย่งซีนผมไปหมดครับตอนนี้”

“ครับผม ถ้ายังไงพบกันนะครับ.. สวัสดีครับ”

“เอ้า...อิ่มยังๆ “ เจ้ใหญ่เริ่มออกโรง

“หนูยังไม่อิ่ม หนูจะไปกินข้าวแช่”

“แหม..หล่อนตัวก็ไม่โต กะเพาะก็นิดเดียวจะใส่อะไรไปนักหนาฟระ”

“เฮียชัย” วีวี่ทำแก้มป่อง สะบัดหน้าหนี เชิดคางขึ้น

“เฮียพูดยังงี้กะน้องได้ไง”

“อ้าว..ตรูผิดอีก” เฮียชัยโอดครวญ

“ไปๆๆๆ เดินต่อๆ ถ้าเดินได้สักครึ่งทางหิวอีก พี่จะเลี้ยงเอง” เจ้ใหญ่สงบศึกเล็กๆ นั่น

“ค่า....”
“นี่ตกเฟรมไปสองคนเลยนะ นัทกับหนูนาไม่เห็นคุยอะไรเลย” พิมเดินให้ทันสองสาว รองเท้าเริ่มออกฤทธิ์อีก แต่เธอไม่ได้ปริปาก แดดสายเริ่มเปรี้ยง

“หนูไม่รู้จะคุยอะไรอ่ะ พี่พิม” นัทตอบ

“ส่วนหนู เขาใช้มาเป็นตากล้องค่ะ”

“ว่าไปนั่น..”

“แล้วตอนนี้จะพาไปไหนต่อ”

“ไปหอไทยนิทัศน์ เครื่องปั้นดินเผาค่ะ”

“หนูนาเคยมาแล้วหรือ”

“ค่ะ เคยมาครั้งหนึ่งกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย ส่วนหลายคนคงเป็นครั้งแรก ยิ่งแม่วีวี่นั่นนะ เธอหยิบหนังสือมากางเลย เธออ่านนวนิยายเรื่องหนึ่ง แล้วพระเอกกับนางเอกเขามาเที่ยวที่นี่ เธอจึงอยากเป็นเหมือนนางเอกเรื่องนั้น”

“อืม.. เรื่องอะไรนะ”

“จำไม่ได้เหมือนกันค่ะ”

เสียงคุยเงียบลงเมื่อถึงหอศิลป์ ซึ่งมีลักษณะเป็นเรือนไม้สองชั้น พสิกาเลือกขึ้นชั้นบนก่อน เพราะจะได้ถอดรองเท้าเดิน ปล่อยให้เท้าได้พักสบายๆ หันหลังมามองเห็นตัวเล็กปลีกวิเวกไปกับโลกส่วนตัว เสียบหูฟังและคุยโทรศัพท์ พอขึ้นถึงชั้นบนก็แอบหามุมเล็งโทรศัพท์มือถือ ใช้ฟังก์ชั่นกล้องถ่ายรูป ถ่ายภาพไว้เป็นหลักฐานเสียสอง สามภาพ

แต่ไม่ทันจะได้ชมทั่ว เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังบ้าง ก็เลยแอบนั่งลงกับพื้นเรือนซึ่งเป็นไม้กระดาน ยกมือไหว้พระพุทธรูปที่อยู่ในตู้โชว์ ก่อนจะรับโทรศัพท์บ้าง คุยได้ไม่กี่คำ เพื่อนๆ ก็สะกิดให้ลงไปดูที่ชั้นล่าง เธอจึงเดินผ่าน มองของเก่า ของสะสมต่างๆ อย่างผ่านตา หวังแต่ว่าครั้งหน้าหากมาอีกคงได้ชื่นชมมากกว่านี้

เดินลงมาตัวเล็กก็ยังไม่เลิกคุย ก็เลยเดินเข้าชมในตัวอาคารอีกครั้ง เป็นรูปเครื่องปั้นดินเผาทั้งเก่าและใหม่ ที่ใส่ตู้กระจกโชว์ไว้สวยงามตระการตา ออกจากอาคารก็เดินกันไปตามซอกซอยต่างๆ พสิกาเริ่มล้าและรั้งท้ายมากขึ้น กว่าจะตามทันเพื่อนๆ ก็โซ้ยขนมถ้วยกันไปหลายถ้วย ขนมถ้วยที่ด้านล่างเป็นแป้ง มีหน้าเป็นกะทิ ซึ่งไม่ใช่ของโปรดจึงได้แต่ขอนั่งพักเอาแรง จากนั้นก็เดินกันต่อ ไม่ทันจะอะไรก็ถูกหนูวีวี่ลากแขนเข้าไปตามทางเดิน น่าจะเป็นร้านที่ขายเครื่องปั้นดินเผา เขาจัดแต่งบรรดาโอ่ง และตุ๊กตาเด็กไทยไว้อย่างสวยงาม

“นี่ ๆ นี่ไงๆ พี่พิม” วีวี่ล้วงหนังสือออกมาแล้วอ่านอะไรไม่รู้ผ่านหูไป โดยที่เธอไม่ทันจะได้ฟัง นอกจากยืนมองท่าทางกรี๊ดกร๊าด ตื่นเต้น ตะลึงตาของสาวน้อยวีวี่ เหมือนพบของเล่นที่ถูกใจ จึงยืนมองยิ้มๆ ไม่ได้เข้าร่วมวงไปด้วย เพราะล้าเต็มที

จนกระทั่งหนูนาเดินเข้ามาตามนั่นแหละ จึงจะออกจากร้านนี้กันไปได้ หลายคนเริ่มมีของติดไม้ติดมือ ไม่เว้นแม้กระทั่งเฮียชัยที่ได้ดอกไม้สีม่วงมาก้านหนึ่ง เป็นดอกไม้ใยบัวประดิษฐ์ เริ่มมีเสียงแซว

“ฮั่นแน่ แม่สายใจชอบสีม่วงเหรอเฮีย” เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เพราะหัวเดียวกระเทียมลีบขืนตอบไปก็อาจจะได้แผลเลือดซิบๆ เอาได้ เพราะแน่งน้อยแต่ละนาง..ล้วนแต่วาจาเฉือดเฉือนทั้งนั้น

เดินกันไป แวะกันไป พบวัดก็แวะไปกราบไหว้ บูชาพระ พบของกินก็ติดไม้ ติดมือ แดดบ่ายของเกาะเกร็ด กอรปกับรองเท้าเริ่มทำพิษจนพสิกาหน้าซีดแล้ว ซีดอีก แต่ไม่ได้บ่นอะไร นอกจากรั้งท้าย พักตามจุดต่างๆ ที่แต่ละคนแวะซื้อของ ความตื่นเต้นเริ่มลดน้อยถอยลงไป

หลังจากออกจากวัดสุดท้ายที่ดูเหมือนจะสุดทางเดินแล้ว ทุกคนก็เดินกลับ และแวะชมการสาธิตการปั้นหม้อ ของชาวบ้านในหมู่บ้านเครื่องปั้นดินเผา ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่เป็นจุดขาย หลายคนนิยมชมชอบ ไม่ว่านักท่องเที่ยวชาวไทยหรือชาวต่างชาติ ต่างก็ต้องแวะเข้ามชมทุกครั้งไป สุดท้ายทุกคนบอกลาเกาะเกร็ดด้วยห่อหมกปลาช่อน ซึ่งมีคนรุมซื้อกันมากมาย ก็เลยติดมือมาคนละห่อสองห่อ พสิกาเองน้องจากซื้อไปฝากน้องสาว ก็ยังซื้อขนมมาและฝากเฮียชัยเอากลับไปให้คุณปู่ที่บ้านด้วย
(จบตอน..โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ)