หากถอยระยะห่างออกมาสักห้าสิบเมตร บนฉากหลังสีฟ้าเข้มของท้องฟ้ามีปุยเมฆสีขาวที่ค่อยๆไหลเอื้อยไปตามแรงลมอยู่สามสี่ก้อนและถ้าลดสายตาให้ต่ำลงมาอีกหน่อยฉากหลังจะเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวขจีของทุ่งข้าวที่กว้างใหญ่ที่ไหวลู่ไปตามระลอกลมที่พัดพา เอาล่ะที่นี้ให้ขยับตรงไปข้างหน้าตามคันหน้าอีกสักยี่สิบเมตร ภาพต้นโพธิ์ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงากินอาณาบริเวณรอบลำต้นอย่างกว้างขวางอยู่บนโคกดินสูงจะปรากฎชัดขึ้นในม่านตา

หากเคลื่อนเลาะไปตามคันนาคืบหน้าเข้าไปอีกจนอยู่ภายใต้ร่มเงาของต้นโพธิ์ใหญ่แล้ว จะเห็นรากอากาศที่ห้อยระโยงระยางรกเรื้อยาวจนเกือบจะถึงผืนดินคล้ายเป็นม่านลูกปัดที่ย้อยลงมาปกคลุมเมื่อบวกกับความสลัวจากร่มเงาอาจจะต้องหลับตาปรับสายตาให้ชินกับความสลัวเสียก่อนแล้วจึงแหวกรากอากาศเพื่อเข้าไปให้ถึงลำต้นของต้นโพธิ์

มีลมกระโชกมาหอบหนึ่งพัดเอาใบโพธิ์ไหวส่งเสียง ซู่ ซ่า เมื่อไล่สายตาไปตามโคนต้นจะพบพระพุทธรูปที่ชำรุดเสียหายวางระเกะระกะอยู่โดยรอบหากมองเหนือขึ้นไปตามลำต้นอีกนิดจะเห็นผ้าแพรหลากสีผูกมัดไว้กับลำต้น เหลียวเลยไปทางขวาอีกหน่อยจะพบบ้านทรงไทยขนาดเล็กยึดวางอยู่บนแผ่นไม้ที่ลอยตัวสูงจากพื้นดินด้วยเสาไม้ขนาดเท่าน่องของผู้ชายเพียงต้นเดียวปลายด้านโคนถูกฝั่งลงไปในดินอย่างแน่นหนาไม่ให้โยกคลอน

เบื้องหน้าบ้านทรงไทยขนาดเล็กมีหญิงสาววัยต้นๆยี่สิบ ผิวพรรณผุดผ่อง มีเพียงหน้าตาที่ดูหมองเศร้านั่งพับเพียบยกมือพนมขึ้นแนบอกแล้วก้มหน้าพร่ำบ่นกับอะไรสักอย่างในบ้านทรงไทยหลังเล็กหลังนั้น

ในเสียงพึมพำจนแทบจะไม่ได้ยินนั้นหากสำเหนียกให้ดีจะได้ยินอย่างชัดเจนว่า เธอกำลังตัดพ้อต่อโชคชะตาอยู่ เธอเรียนจบปริญญาตรีมาแล้วสีjเดือนเศษแต่ก็ยังหางานทำไม่ได้ ใช่ว่าเธอเป็นคนเกียจคร้าน เธอมุ่งมั่นออกเสาะหางานทำเป็นเนืองนิจ แต่ไม่มีหน่วยงานไหนทั้งภาคเอกชนและภาครัฐ จะสนใจรับเธอเข้าทำงานเลยสักที่ เธอหวังพึ่งความศักดิ์สิทธิ์ของท่านผู้อาศัยอยู่ในบ้านทรงไทยหลังเล็กนั่น เธออ้อนวอนให้ท่านเมตตาและบันดาลให้เธอมีงานมีการทำกับเขาเสียที เธอจะได้มีเงินใช้ เธอละอายทุกครั้งที่แบมือขอเงินจากผู้เป็นพ่อและแม่ และไหนจะเงินกู้ยืมเรียนที่เธอต้องชดใช้อีก น้ำตาเธอตกในเมื่อระลึกถึงเรื่องนี้ เขาส่งเสริมให้เรียน เขาอำนวยทุกอย่างสำหรับใครก็ตามที่อยากเรียน แต่ทำไมเขาไม่หางานรองรับให้ทำด้วยแล้วเงินที่กู้ยืมมาจะเอาที่ไหนไปใช้ให้ หากไม่มีงานไม่มีเงิน

เธอสะท้อนใจแยกมือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ขอบตาด้านล่างก่อนที่มันหยดไหลลงข้างแก้ม

เธอประกาศต่อหน้าบ้านทรงไทยหลังนั้นว่า หากครั้งนี้งานที่เธอสมัคร เธอได้รับคัดเลือกเข้าทำงาน เธอจะนำหัวหมูสิบหัว เป็ดไก่อย่างละสิบตัว พร้อมขนมหวานอีกห้าอย่างมาถวาย

ภาพค่อยๆถอยห่างออกจากความสลัวใต้ร่มเงา ผ่านรากอากาศ ออกสู่แสงสว่างยามบ่ายอีกครั้ง ทำให้บนหน้าจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่สว่างวาบอย่างกระทันหันเป็นผลให้ชายทั้งสองที่นั่งอยู่ด้านหน้าจอโปรเจคเตอร์ถึงกับต้องปิดเปลือกลงแล้วส่ายหัวไปมาเพราะอาการหน้ามืด

"นี่ท่าน ทำไมท่านเลื่อนภาพออกมาไวอย่างนั้นล่ะท่าน" ชายไว้หนวดที่ตกแต่งให้บิดเกลียวอย่างอ่อนช้อยคล้ายกนกลายไทยกล่าวหลังจากสายตาเริ่มกลับคืนสู่สภาวะปกติ

"ขอโทษท่าน กระผมก็หน้ามืดเหมือนกัน" เขากล่าวขอโทษพร้อมทั้งเอื้อมมือขึ้นมาขยับชฎาบนศีรษะที่เคลื่อนอยู่ไม่ตรงที่ให้เข้าที่

"ช่างเถิดท่าน แต่อย่าให้เกิดขึ้นบ่อยๆก็แล้วกันกระผมไม่อยากจะตาบอดไปเสียก่อน" ชายผู้มีหนวดงดงามกล่าวแล้วเดินตรงไปที่ระเบียงเพื่อ

มองลงมายังเบื้องล่าง--

บนคอนโดมิเนี่ยมทิพยพิมานนั้นเชื่อมต่อสัญญาณภาพและเสียงตรงจากบ้านทรงไทยหลังเล็กหลังนั้น มีรุขเทวดาสองตนเสวยสุขอยู่คอยรับเรื่องร้องทุกข์จากชาวประชาทั่วไป หากมีใครเดือดเนื้อร้อนใจเข้ามากราบไหว้ขอความเมตตาที่ใต้ร่มโพธิ์ใหญ่นั้น ภาพและเสียงจะถูกถ่ายทอดฉายขึ้นบนจอโปรเจคเตอร์สีขาวที่ขึงติดกับผนังขนาดกว้างยาวเทียบเท่าจอฉายภาพของโรงภาพยนตร์ชั้นไฮคลาสในมหานคร และด้วยไมโครโฟนรับเสียงที่เปี่ยมล้นไปด้วยเทคโนโลยี ขอให้เพียงมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากไรฟันเท่านั้น ลำโพงก็จะเปล่งเสียงนั้นออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำด้วยระบบ ดอล์บี้ สเตอริโอ ดิจิทัล

"เอาอย่างไรดีท่าน กระผมรู้สึกเห็นใจสตรีนางนั้นเหลือเกินขอรับ" ชายหนวดงามยังคงเหม่อลอยอยู่ที่ระเบียง

"ไม่เอาอย่างไรท่าน เราต้องรออีกสักพักก่อน" ชายผู้มีชฎาอยู่บนศีรษะกล่าวแล้วจึงเดินเข้ามาสมทบที่ริมระเบียง ปล่อยสายตาให้มองตรงไปข้างหน้า ลมเย็นๆพัดเข้ามาต้องกายเนื้อ

แล้วทั้งสองก็สูดเอาไอเย็นเข้าไปล้ำลึก เนิ่นนาน ก่อนจะปล่อยไอเย็นออกมาอย่างหนักหน่วง

"เราต้องรอดูสถานการณ์ต่อไปอีกสักระยะ" ชายผู้สวมชฎากล่าวอีกครั้ง

"กระผมว่าเราน่าจะอนุโลมให้สตรีนางนั้นสักครานะท่าน"

"เราไม่ควรใช้อารมณ์มาใช้ตัดสินสิขอรับท่าน เราจะเป็นจะต้องรอดูว่าจะมีใครอื่นอีกที่จะเสนอสินน้ำใจให้เราทั้งสองได้มากกว่านี้"

"แต่ที่สตรีนางนั้นเสนอมาก็ถือว่ามากมายจนเราไม่สามารถจะบริโภคให้หมดสิ้นได้แล้วนะขอรับท่าน"

"ท่านอย่าลืมสิ หากมีท่านและกระผมสองคน ก็คงไม่เป็นไร แต่นี่เรายังต้องจำแนกแจกจ่ายไปสู่เบื้องบนอีกกี่ระดับชั้น ถ้าได้มาไม่มาก จะเหลือพอถึงเราไหมเล่าขอรับท่าน"

"ก็จริงของท่าน แต่เราก็ไม่ได้ขาดแคลนหิวโซ เว้นกรณีนี้ให้เป็นพิเศษไม่ได้หรือท่าน"

"ท่านอย่าใช้หัวใจทำงานสิขอรับ ใกล้ชิดมนุษย์ได้ไม่นานท่านกำลังจะมีหัวใจแบบเดียวกับมนุษย์นะขอรับ กระผมขอเตือนให้ท่านควบคุม

อารมณ์อ่อนไหวนั้นไว้ให้ดี มิฉะนั้นกระผมจำเป็นจะต้องทำบันทึกรายงานถึงเบื้องบนนะขอรับ"

"เอาล่ะท่าน ท่านเห็นควรอย่างไรกระผมก็เห็นตามนั้นขอรับ อย่าให้ถึงต้องรายงานเบื้องบนเลยขอรับกระผมไม่ต้องการถูกย้ายไปดำรงตำแหน่ง

ในที่ห่างไกล ที่ที่มันอดอยาก"

"ดีแล้วท่าน กระผมนิยมในตัวท่านมาก อยู่ร่วมกันที่นี่ไปนานๆเถิด"


----------------


อรวี ศรัทธาเทพ
ชื่อนี้ถูกปิดประกาศที่บริเวณส่วนประชาสัมพันธ์ของสำนักงานองค์การบริหารส่วนจังหวัด เจ้าของชื่อจะต้องมารายงานตัวอีกครั้งเพื่อทำการสัมภาษณ์คัดเลือกในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า พร้อมกับชื่อผู้ที่ผ่านการคัดเลือกในครั้งนี้อีกราวสามสิบคน


----------------

อรวี ศรัทธาเทพ
ยกมือขึ้นพนมเหนือหัวและกระโดดจนตัวลอยเมื่อเห็นชื่อของตัวเองปรากฏอยู่บนกระดานประกาศข่าว ตำแหน่งนโยบายและแผน เป็นตำแหน่งที่เธอปรารถนา เธอร่ำเรียนมาทางนี้ ปริญญาตรีรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต คงช่วยให้เธอได้งานนี้และที่สำคัญคงเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยดลใจให้เธอเลือกคำตอบข้อที่ถูก เธออธิษฐานในใจเพื่อให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์รับรู้ว่าหากเธอได้งาน เธอจะไม่ลืมของเซ่นไหว้ที่เธอเอ่ยปากเสนอ

ภาพมุมสูงค่อยเลื่อนขึ้น เห็นเพียงผมบนศีรษะของ อรวี ศรัทธาเทพ เป็นจุดสีดำ เคลื่อนไหวยุ่งเหยิง

"เธอคงกำลังดีใจ?"

"ใช่ขอรับ เธอกำลังดีใจ"

"ฝีมือท่านใช่ไหม ท่านช่วยเธออย่างที่เธอกล่าวอ้างหรือไม่ขอรับ"

"เปล่านะขอรับ กระผมไม่ได้ช่วยเสริมส่งเธอเลยแม้แต่นิดเดียว"

"แล้วใย เธอทำข้อสอบได้เล่าขอรับ"

"ใครเล่าจะล่วงรู้ อาจเป็นเพราะเธออ่านหนังสือเตรียมสอบมาเป็นอย่างดีแล้วก็ได้นะขอรับ"

"ท่านแน่ใจนะขอรับ ว่าท่านไม่ได้ช่วยเธอ"

"แน่ใจขอรับ" "เอ่อ...ท่านขอรับ" ชายผู้ไว้หนวดครางอึกอัก

"มีอันใดเล่าท่าน"

"ตอนนี้มีใครมาเสนอของสินน้ำใจมากกว่าสตรีนางนั้นไหมขอรับ"

"ตอนนี้ยังไม่มีท่าน แต่เราก็ควรรอไปจนกว่าจะถึงวันสอบสัมภาษณ์ อาจจะมีคนเสนอให้เรามากกว่านี้"



----------------


สิรีนุช ศรีเส้น
เป็นชื่อที่ถูกติดประกาศอยู่บนกระดานประกาศข่าวในสำนักงานองค์การบริหารส่วนจังหวัด

----------------


ภาพบนจอโปรเจคเตอร์ขาดใหญ่กำลังฉายภาพ อรวี ศรัทธาเทพ เธอกำลังนั่งร้องร่ำไห้และตัดพ้อในโชคชะตาของตัวเอง สองมือของเธอทึ้งถอนต้นหญ้าที่แทงใบแฉกขึ้นมาเหลือดินด้วยความกราดเกรี้ยว เธอตีโพยตีพายโทษสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เธอเชื่อว่าสถิตย์อยู่ในบ้านทรงไทยหลังย่อมนั้น น้ำตาหยาดหยดลงพื้นดินที่แห้งผากแตกระแหง เธอคว้าท่อนไม้จากต้นโพธิ์ที่แห้งตายร่วงลงมานอนแนบพื้น เธอกำท่อนไม้ท่อนนั้นจนแน่น เธอเอี้ยวตัวเพื่อเสริมแรงเหวี่ยง และก่อนที่เธอจะลงไม้หวดลงไปที่บ้านทรงไทยหลังนั้น ก็พลันมีสายลมกรรโชกพัดโหมและเริ่มก่อตัวกลายเป็นลมบ้าหมูหมุนติ้วโดยที่เธออยู่ในใจกลางลมพายุนั่น เธอกรีดร้องด้วยความตระหนกสุดขีด ขว้างท่อนไม้ทิ้งและวิ่งหนีลับหายไปตามคันนา

"เกือบไปแล้วนะท่าน" ชายไว้หนวดกล่าว เขาจมอยู่กับโซฟาที่ขาวนวลตลอดตั้งแต่เครื่องฉายเริ่มฉายภาพของ อรวี ศรัทธาเทพ

"เกือบไปแล้วจริงๆ เครื่องมือเหล่านี้เราหาซื้อมาด้วยราคาแพง หากพังพินาศไป เบื้องบนคงพิโรธเราสองคนเป็นแน่" ชายใส่ชฏากล่าวเสริม

"ท่านต่างหากขอรับที่ต้องรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว" ชายไว้หนวดลูบหนวดเกลียวกนกของตนเอง

"ใยท่านเอ่ยเช่นนั้น" ชายใส่ชฎาเหลียวหันไปสบสายตานิ่งนาน...



"สตรีนางนั้นนางเป็นผู้ชนะประมูล"

"ใช่"

"แต่นางไม่ผ่านการสอบสัมภาษณ์"

"ใช่"

"สิรีนุช ศรีเส้น มีสัมพันธ์อันใดกับท่านหรือขอรับ"

"เปล่า"

"แล้วใยสตรีนางนั้นจึงได้งานที่ควรจะเป็นของสตรีอีกนาง"

"สิรีนุช ศรีเส้น หาได้มีสัมพันธ์อันใดกับกระผมขอรับ แต่นางมีสัมพันธ์กับนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัดคนปัจจุบัน ในฐานะหลานสาวแท้ๆ"

"แล้ว อรวี ศรัทธาเทพ เล่าขอรับ จะให้นางทำอย่างไร"

"หากนางยังคงรักษาคำมั่นสัญญา นางจะได้งานแน่นอน"

"ในที่ที่อำนาจของเราพอจะมีเส้นสายใช่ไหมขอรับ"

"ใช่ ท่านกล่าวได้ถูกต้องแล้ว"

ชายใส่ชฎาเดินมาหยุดตรงระเบียงแล้วมองผ่านปุยเมฆสีขาว และส่งกระแสจิตไปดลใจให้ อรวี ศรัทธาเทพ ไปยื่นใบสมัครที่บริษัทแห่งหนึ่ง
ซึ่งเป็นบริษัทที่มีเส้นสายโยงใยมาถึงที่นี่
คอนโดมิเนี่ยมทิพยพิมาน.