ที่ทำงานหนมผิงจัดสัมมนา + กิจกรรมร้อง เล่น เต้นระบำ ละลายน้ำแข็ง

หนมผิงไม่อยากไปเพราะหนมผิงเคยไปกิจกรรมทำนองนี้มาแล้ว

หนมผิงไม่ชอบ ถึงแม้หนมผิงคิดว่าน่าจะชอบก็เหอะ หนมผิงไม่รู้จักคนที่ไป คนที่รู้จักก็ไม่ไป

แต่ที่ไม่ชอบที่สุดคือพวกHRกับOrganizerที่จ้างมา

บ้าเปล่า เค้ามีแต่จ่ายเงินจ้างคนมาให้ทำในสิ่งที่เราต้องการ ที่นี่จ่ายเงินจ้างใครก็ไม่รู้ให้มาสั่งให้เราทำในสิ่งที่เราไม่ต้องการ

เที่ยวนี้หนมผิงเลยบอกหัวหน้าว่าไม่อยากไปพยายามเปรยๆ พี่หัวหน้าก็เอาแต่บอกว่าไปเหอะจะได้รู้จักคนเยอะๆ

สุดท้ายหนมผิงทนไม่ไหว เลยพูดแบบจ้องตาแล้วบอกพี่ว่า “หนูมีความสุขกับการรู้จักคนในวงจำกัด มากกว่ารู้จักคนเยอะๆค่ะ”

นั่นแหละ พี่หัวหน้าถึงจะยอมพูดว่า ก็แล้วแต่ ไม่ไปก็ได้

แล้วหนมผิงก็เขียนเมล์ไปถึง HR

5นาทีต่อมาโทรศํพท์ก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงแหลมๆของคนเดิมๆ

"ไม่ไปไม่ได้นะ กิจกรรมนี้ทุกคนต้องไป ถ้าไม่ไป...."

หนมผิงตอบกลับด้วยเสียงเยือกเย็นว่า

“ที่เขียนไปนะแจ้งให้ทราบ ไม่ได้ขอให้อนุญาต เข้าใจตรงกันนะ” แล้วก็วางหู

เอาสิ อยากทำอะไรก็ทำ ถึงตอนนี้ไม่กลัวอะไรแล้วทั้งนั้น ไม่ทำงานนี้ก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว

พอสักทีกับการเป็นแกะ วันนี้หนมผิงจะเป็นราชสีห์บ้างแล้ว

อดทน ยอม อย่าไปมีปัญหาเลย คำเหล่านี้ไม่มีในพจนานุกรมหนมผิงอีกต่อไป

ไม่ต้องมาบอกว่าแค่นี้ยังน้อย ถ้างานราชการโดนหนักกว่านี้อีก (ก็รู้ไงถึงได้มาทำเอกชน)

ไม่ต้องมาบอกว่าเด็กสมัยนี้ใช้ไม่ได้ (ถ้ารับไม่ได้เที่ยวหน้าตอนลงรับสมัครงานก็เขียนสิว่า คนสมัครต้องมีอายุ50ปีขึ้นไป)

เข้าใจตรงกันนะ