๑

“กลับมาแล้วค่ะเหนื่อยจัง” รมยากรวางสัมภาระเกือบสิบถุงที่โต๊ะรับแขก อันเป็นผลพวงจากการตระเวนซื้อของวันนี้โดยไม่ลืมยิ้มสวยให้กับสองคนสำคัญ...บิดากับพี่ชายที่นั่งดูข่าวโทรทัศน์อยู่

โยธินหันมายิ้มให้ลูกสาวที่ทรุดตัวนั่งข้างๆ

“ได้อะไรมาเยอะเชียว”

“พวกชุดลำลองค่ะเผื่อต้องใช้” ร่างบางตอบเสียงใส ไม่ได้คิดว่าเป็นการสิ้นเปลืองจนเกินไปหากชุดไหนเบื่อก็นำไปบริจาคให้คนอื่นได้ใช้ประโยชน์ต่อ รวมทั้งไม่เกะกะตู้เสื้อผ้าอีกด้วย

“นี่แค่เผื่อเองเหรอ...ถ้าใช้จริงจะขนาดไหน”รณชัชแกล้งแซวขึ้น เขาโตกว่าหล่อนหกปี เป็นนายตำรวจเนื้อหอมที่มีสาวๆหมายปองหลายคน แต่ชายหนุ่มยังไม่คิดตกล่องปล่องชิ้นกับใคร โดยให้เหตุผลว่า ‘เนื้อคู่เขาน่าจะยังไม่เกิด’

“ผู้หญิงนะคะไม่ใช่ผู้ชายจะได้มีเสื้อผ้าอย่างละชิ้นสองชิ้น”หล่อนหันไปต่อปากต่อคำกับเขา

“พี่ว่าเหมาทั้งร้านมามากกว่านะเนี่ย”ชายหนุ่มยังคงเล่นไม่เลิก “ซื้อขนาดนี้ ใครได้เป็นแฟนคงกระเป๋าฉีก”

“ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย”น้องสาวทำหน้ามุ้ย ไม่สบอารมณ์ที่ถูกอีกฝ่ายขัดคอ

“อย่าไปว่าน้องสิรมเป็นนางแบบก็ต้องแต่งตัวสวยๆ ให้ดูดีเสมอ ไม่งั้นก็ไม่มีคนจ้าง จริงไหม?”โยธินเข้าข้างลูกสาวแทบเป็นปกติ

“ใช่ค่ะพ่อ” สาวสวยคลี่ยิ้มกว้างหลังคนเป็นพ่อหนุนหลัง “รมได้เสื้อยืดสวยๆ มาฝากพ่อด้วยนะคะ เห็นพ่อบ่นอยากได้”

“จริงเหรอ?”นัยน์ตาสีเข้มของเขาเป็นประกาย

“ขอรมหาก่อนนะคะน่าจะอยู่ถุงนี้” หญิงสาวค้นถุงที่วางอยู่ ก่อนยื่นเสื้อยืดมีปกยี่ห้อดังให้บิดา“นี่ค่ะ พอดีไหมคะ?”

ชายสูงวัยรับเสื้อนั้นไปคลี่ออกทาบตัวก่อนยิ้มกว้างอย่างถูกใจ

“พ่อชอบมากเลยขอบใจนะลูก”

ติดสินบนชัดๆ

พี่ชายถอนใจยาวส่ายหัวดิก กับความฉอเลาะของน้องสาวที่ทำให้พ่อตามอกตามใจเหลือเกิน...ถือหางตลอดแต่เขาไม่ได้อิจฉาน้องสาวแม้แต่น้อย แค่ชอบหยอกเย้าหล่อนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตามประสาพี่ที่ดี...ไม่แกล้งน้องแล้วจะแกล้งใคร

บ้านหลังนี้มีสมาชิกเพียงสามคนพ่อลูกหลังเสียภรรยาไปหลายปีก่อน แต่โยธินไม่คิดมีใครใหม่ เลือกที่จะทุ่มเทความรักทั้งหมดให้กับลูกทั้งสองทำหน้าเป็นทั้งพ่อและแม่อย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ปัจจุบันเขาเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ที่ใกล้จะเกษียณในอีกไม่กี่ปี

“เออใช่วันนี้มีพัสดุมาถึงเราด้วย” คนเป็นพี่ชายบอก พลางหยิบกล่องกระดาษขนาด B ยื่นให้น้องสาว

“ขอบคุณค่ะ”รมยากรรับกล่องสีขาวที่มีด้ายสีขาวสลับแดงผูกอยู่มาเพ่งมองอย่างละเอียดและสังหรณ์ใจบางอย่างที่ไม่ค่อยดีนัก

อย่าบอกนะว่าเป็นของหมอนั่น

นางแบบสาวชั่งใจก่อนตัดสินใจเปิดดู ทันทีที่เห็นของภายในก็หลุดอุทานออกมาอย่างตกใจ

“ว้าย!”

หล่อนยกกล่องนั้นออกห่างไว้บนโต๊ะอย่างแขยงแขงขนใบหน้าสวยบิดเบี้ยวแสดงความรังเกียจออกมาชัดเจน

น่าเกลียดที่สุด!

มีอะไร?

สองชายสบตากันอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น?พี่ชายจึงโน้มตัวไปมองสิ่งที่ถูกส่งมา แล้วขมวดคิ้วเข้มแทบเป็นปม

“นี่มันบ้าหรือเปล่า!” รณชัชอุทานออกมา

“อะไรเหรอ?”คนเป็นพ่อถามอย่างสงสัย

ชายหนุ่มปิดฝากล่องพัสดุให้มิดชิดก่อนหันมาตอบคำถาม

“จิ้งจกตายครับยี่สิบกว่าตัว”

“เฮ้ย!” โยธินทำหน้าตกใจระคนประหลาดใจ “ใครส่งมา?”

“ไม่มีชื่อผู้ส่งครับ”ลูกชายตอบ หลังก้มอ่านหน้ากล่องนั้น “ผมเอาไปทิ้งก่อนนะครับ”

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

บิดาเหลียวมองลูกสาวที่ดูจะยังไม่หายตกใจนักก่อนฉุกคิดอะไรบางอย่างตามสัญชาตญาณของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ จึงถามเสียงเข้ม

“มันส่งไปที่บริษัทด้วยใช่ไหม?”

หล่อนได้แต่พยักหน้าเป็นคำตอบใบหน้าสวยยังคงซีดเผือด

“กี่ครั้งแล้ว?”ชายสูงวัยซักต่อ

“สามครั้งค่ะครั้งนี้ครั้งที่สี่” รมยากรได้แต่ตอบตามความเป็นจริงหลังไม่อาจปิดบังความช่างสังเกตของบิดาได้อีกต่อไป

“นี่มันเข้าข่ายละเมิดแล้วนะ”คนเป็นพ่อพูดเสียงดุๆ “แล้วทำไมรมถึงไม่บอกพ่อกับพี่?”

รณชัชที่เดินกลับมาจากทิ้งขยะทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวเดิม จ้องหน้าน้องสาวอย่างไม่พอใจ

“นั่นสิปล่อยให้พวกโรคจิตทำแบบนี้ได้ยังไง?”คนเป็นพี่เอ่ยอย่างเป็นห่วงเป็นใย

เรื่องใหญ่แล้วสิ!

นางแบบสาวนึกบ่นในใจ

“แล้วมันเคยส่งอะไรมาบ้าง?”คนเป็นพ่อซักไซ้เสียงเข้ม แบบที่ไม่เห็นบ่อยนัก

“สองครั้งแรกเป็นจดหมายขู่ครั้งที่สามเป็นแมลงสาป...” สาวสวยเล่าแบบไม่เต็มเสียงนักเมื่อย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์วันที่ตนกับยุพากรีดร้องดังลั่น VK Models ทำเอาหลายคนวิ่งมาดู และตกอกตกใจไปด้วย คิดว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น

“จดหมายเขียนขู่ว่าอะไร?”พี่ชายถาม

“ให้รมเลิกเป็นนางแบบค่ะไม่งั้นจะเจ็บตัว” หล่อนจำได้เลือนราง ด้วยไม่สนใจอะไรคิดว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น

“เก็บจดหมายไว้หรือเปล่า?”นายตำรวจหนุ่มซักต่อ

“เปล่าค่ะ ทิ้งไปแล้ว”คนฟังเป็นคนฉีกและทิ้งถังขยะเอง ตอนนั้นไม่คิดว่าจะสลักสำคัญอะไร

“ถ้ามีหลักฐานเก็บไว้ก็อาจจะพอหาตัวคนร้ายได้ แบบนี้ก็ยากแหละ” คนเป็นพ่อถอนหายใจยาวเหยียดพร้อมทำหน้าเสียดาย หลังนำเทคโนโลยีจากต่างประเทศเข้ามาใช้ในกรมตำรวจ ทำให้การตรวจหารอยนิ้วมือหรือDNAหาคนร้ายแบบในซีรีย์หนังสอบสวน ไม่ใช่เรื่องยากจน เกินไป

...อย่างน้อยก็ดีกว่าการจับแพะจับแกะแบบสมัยก่อน

“จดหมายพวกนั้นมีอะไรพิเศษไหม?”คนเป็นพี่อยากรู้เพิ่ม

“ทั้งสองฉบับใช้ตัดอักษรจากหนังสือพิมพ์แปะ ไม่ได้เขียนด้วยลายมือเลยค่ะ” หญิงสาวอธิบายเพิ่มเติมเท่าที่จำได้

หืม!

ชายสองวัยสบตากันเหมือนรู้กันขมวดคิ้วนิ่วหน้าขึ้งเครียดอย่างหนักใจ

“ต่อไปนี้ไม่ว่าไปไหนลูกต้องมีบอดี้การ์ด เดี๋ยวพ่อหามาให้เอง” น้อยครั้งที่เขาจะออกคำสั่งเสียงเข้มกับลูกแต่เพื่อความปลอดภัยบางครั้งก็จำเป็นต้องทำ

“ไม่เอาค่ะ”หญิงสาวปฏิเสธทันควัน วงหน้าสวยงอหงิกไม่ชอบใจอย่างที่สุด ที่ต้องมีใครมาคอยคุมคอยเฝ้าราวกับเป็นนักโทษ

จะเอามาทำไมให้เกะกะ

“เชื่อพ่อเถอะ”พี่ชายช่วยพูดหมายให้น้องสาวรับข้อเสนอโดยดี

“กะอีแค่พวกโรคจิตคนหนึ่งต้องมีการ์ดกันเลยรึคะ?” หญิงสาวเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรนักหนา ด้วยชื่นชอบความเป็นส่วนตัวสูง ไม่อยากให้ใครเข้ามาก้าวก่ายกับชีวิตโดยเฉพาะคนแปลกหน้า

“กันไว้ดีกว่าแก้”บิดายืนกรานหนักแน่น ไม่ยอมเอ่ยถึงสาเหตุที่รบกวนจิตใจอันเกี่ยวเนื่องมาจากหน้าที่ซึ่งเขากำลังรับผิดชอบอยู่

หวังว่าฉันจะคิดผิด

รมยากรหันมองชายสองวัยสลับไปมาอย่างฉงนสงสัย

“ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่คะ?”

“ไม่ต้องถามหรอกรมแค่ทำตามที่พ่อบอกก็พอ” ชายหนุ่มไม่คิดตอบคำถามนั้น

“ชัชไปลองเช็คทีว่าใครที่เหมาะจะดูแลรมบ้าง? เลือกเอามือดีที่เป็นผู้หญิงนะ พ่อไม่อยากให้มีปัญหา”ชายอาวุโสกำชับ หวงลูกสาวเกินกว่าจะเปิดโอกาสให้หนุ่มหน้าไหนมาสนิทชิดชอบกับหล่อนยังไม่อยากให้ลูกสาวออกเรือนเร็วเกินไป

“ครับพ่อ”นายตำรวจหนุ่มกลอกตาคิดว่า ใครบ้างที่มีคุณสมบัติพอที่จะดูแลรมยากรพลันนึกอะไรออกมาได้ “ไว้ผมจะไปถามพี่คมให้นะครับ ได้ข่าวว่ามีมือดีหลายคน”

‘พี่คม’ ที่รณชัชพูดถึง คือ ปฏิคมอดีตนายตำรวจฝีมือดีที่ลาออกไปตั้งบริษัทบอดี้การ์ดของตัวเอง รับดูแล อารักขารักษาความปลอดภัยให้กับตัวบุคคล

...ซึ่งแน่นอนว่าค่าจ้างก็ย่อมไม่ธรรมดาด้วย

ถ้าเป็นคนของปฏิคมก็น่าจะโอเค

นัยน์ตาของนายตำรวจใหญ่เป็นประกายวาบวับหลังได้ยินชื่อนี้ ก่อนพยักหน้าตกลงอย่างไม่ลังเล

“ติดต่อให้เร็วที่สุด”

“ครับพ่อ” รณชัชรับคำอย่างกระตือรือร้น

รมยากรทำหน้าเบื่อเหมือนโลกแตก

เอาจริงเหรอเนี่ย?

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“เชิญครับ”เสียงทุ้มต่ำของเจ้าของห้องอนุญาต เงยหน้ามองแขกผ่านประตูกระจกแล้วฉีกยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าหล่อของรุ่นน้องโผล่เข้ามา “ลมอะไรหอบมาถึงนี่ได้?”

ปฏิคมวัยสามสิบปลายเคยเป็นตำรวจยศนายพันแต่ลาออกมาหลังพบช่องทางทำเงินมหาศาล หลังทราบว่า บุคคลวีไอพีของประเทศนี้ปรารถนาความปลอดภัยในชีวิตมากขนาดไหน

บริษัท Special Guard ถูกก่อตั้งขึ้นเมื่อสองปีก่อนโดยเขาชักชวนรุ่นน้องตำรวจฝีมือดีมาร่วมงานด้วย โดยเสนอเงินเดือนที่สูงกว่าเกือบสามเท่าเย้ายวนให้ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ที่เดือดร้อนเรื่องเงินยอมทิ้งยศมาเป็นมือปืนรับจ้างแม้จะเป็นบริษัทเล็กๆ แต่ก็ได้รับความไว้วางใจไม่น้อย

“ลมแห่งความคิดถึงมั้งครับ”นายตำรวจหนุ่มแกล้งตอบแบบกวนประสาท ก่อนกอดเจ้าของห้องหลวมๆ แล้วตบไหล่ฉันท์พี่น้องที่ทำเป็นปกติ

“ไอ้บ้า! ขนลุก รีบไปห่างๆ เลย มาถึงก็กวนบาทา”ปฏิคมดันร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่ายให้ออกห่างทันที ผายมือเชิญแขกที่หัวเราะร่าอารมณ์ดี“นั่งก่อนสิ”

“ขอบคุณครับ”

สองหนุ่มทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตรงข้ามกันแขกไขว่ห้างดูสบายๆ

“ไม่ได้แวะมานานท่าทางธุรกิจจะเจริญขึ้นนะครับ” รณชัชทักขึ้น หลังเห็นกิจการขยายเป็นสองคูหาจากเดิมที่เริ่มต้นมีห้องเดียว ...แสดงว่ารายได้ดีไม่น้อย ผิดกับหลายธุรกิจที่ทยอยล่มหายตายจากไป

“ตกลงแกมานี่มีอะไรกันแน่?” เจ้าของบริษัทกล่าวเสียงขรึมจริง จัง เข้าเรื่องโดยไม่พูดพล่ามทำเพลงไม่บ่อยนักที่นายตำรวจหนุ่มจะบุกมาหาถึงออฟฟิศแบบนี้ น่าจะมีเรื่องสำคัญมาก ถึงไม่ใช้การสนทนาผ่านโทรศัพท์

“มีอะไรอยากให้ช่วยน่ะครับ”รณชัชพูดตรงๆ

“ว่ามา”

“ผมอยากได้บอดี้การ์ดให้น้องสาวครับ”

เฮ้ย!

คนฟังทำท่าสับสนก่อนหลุดถามออกมา

“ล้อเล่นหรือเปล่า?”เขาไม่อยากจะเชื่อนัก ด้วยคนตรงหน้าเป็นนายตำรวจที่มีฝีมือฉกาจอีกทั้งมีบิดายศใหญ่โตไม่น้อยในกรมตำรวจ ไม่น่าจะมาหวังพึ่งบริษัทบอดี้การ์ดเล็กๆแบบนี้

“ผมพูดจริงครับพี่คม”ทำหน้าขึงขังจริงจัง ไม่เหลือแววขี้เล่นแม้ แต่น้อย

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับน้องรม?” เจ้าของบริษัทเอนหลังพิงเก้าอี้และตั้งใจฟัง

รณชัชเล่าข้อเท็จจริงที่รู้จากรมยากรอย่างกระชับได้ใจความ

หลังฟังจบปฏิคมพยักหน้าครุ่นคิดหนัก ก่อนเดาใจคนตรงหน้าออกมา

“แกไม่คิดว่าเป็นแค่Stalkerธรรมดา?”

ส่วนใหญ่คนดังที่มาจ้างการ์ดมักมีปัญหาเรื่องความเป็นส่วนตัว แต่ไม่ได้อันตรายร้ายแรงถึงขั้นจะฆ่าแกงกัน

“อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ครับแต่กันไว้ก่อนดีกว่า ผมไม่อยากให้รมเป็นอะไรไป” นายตำรวจหนุ่มถือคติปลอดภัยไว้ก่อนกับบางเรื่องที่ไม่ควรเสี่ยง

...ชีวิตไม่ใช่เรื่องล้อเล่นในความคิดของเขา

ชายหนุ่มไม่อยากเสียสมาชิกในครอบครัวไปอีกถ้าหากรมยากรเป็นอะไรไปจริงๆ...พ่อกับเขาคงเสียใจอย่างที่สุด สาวสวยเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของบ้าน

“อยากได้บอดี้การ์ดแบบไหนกำหนดสเปคไว้หรือเปล่า?” ปฏิคมถามรายละเอียด เพื่อจะได้เลือกองครักษ์ให้ตรงตามความต้องการของลูกค้าที่สุด

“เอาคนที่ฝีมือดีที่สุดราคาไม่เกี่ยง...แต่ขอเป็นผู้หญิงเท่านั้น”เขา บอกตามที่บิดาสั่งทุกคำ รู้ดีว่า บอดี้การ์ดค่าจ้างแพงมากกว่าตำรวจในฐานะที่ต้องเสี่ยงชีวิตมากกว่า แต่สำหรับชายหนุ่มถือว่าคุ้มค่าที่ต้องจ่ายเพื่อความปลอดภัยของรมยากร

...จ่ายแค่นี้ขนหน้าแข้งคุณโยธินไม่ร่วงอยู่แล้ว

“อืม...เข้าใจแล้ว”เจ้าของบริษัทรับคำ เข้าใจดีว่านางแบบสาวคงไม่สะดวกที่จะมีผู้ชายเดินตามตลอดเวลา“พี่จะส่งไปให้เลือกที่บ้านสองคน...วันเสาร์นี้สะดวกไหม?”

รณชัชยิ้มออกมาที่อีกคนให้คำมั่นรวดเร็วทันอกทันใจ

“สะดวกครับขอบคุณครับพี่”

“Special Guard ยินดีที่ได้รับใช้” ปฏิคมกล่าวอย่างอ่อนน้อมเฉกเช่นพูดกับลูกค้าทุกคน เมื่อเจรจาลงตัวทั้งคู่สวมกอดและตบไหล่กันฉันท์พี่น้องแล้วแขกก็ลากลับ

เจ้าของ Special Guard ถอนหายใจยาว หลังคิดว่าเขาควรจะมอบหมายงานนี้ให้ใครรับผิดชอบดีจึงจะเหมาะที่สุด

สงสัยงานนี้ต้องโทรตามตะวัน

“น่าเบื่อชะมัด”รมยากรเผลอบ่นออกมาเบาๆ ขณะนั่งเล่นในห้องทำงานของยุพาผู้จัดการของตัวเองที่ VK Models

“พอว่างทำเป็นบ่นนะเราอาทิตย์หน้าต้องไปพัทยา แล้วต่อด้วยเดินแบบอีก เหนื่อยก็อย่ามาบ่นล่ะ”ผู้จัดการสาวร่ายตารางงานของอีกคนออกมาซึ่งแน่นเอียดเกือบทุกวันไปจนถึงสิ้นเดือนทั้งงานถ่ายภาพนิ่งและงานเดินแบบ

ตอนนี้รมยากรเป็นนางแบบเบอร์สองของVKModels รองจากพิมพ์อัปสรนางแบบรุ่นน้องร่วมสถาบันขณะที่นุ่นอดีตเบอร์หนึ่งร่วงไปเป็นอันดับสาม

“ขอโทษค่ะ”นางแบบสาวทำหน้าจ๋อยๆ ที่โดนเอ็ดกลายๆ

“วันนี้ไม่มีพัสดุหรือจดหมายเลยสักฉบับถือว่าเป็นข่าวดีนะ มีแต่ดอกไม้กับการ์ด” ยุพาเพิ่งเช็คกับเจ้าหน้าที่ชั้นล่างว่ามีของอะไรส่งมาให้เด็กปั้นหรือเปล่า?

“เหรอคะเป็นข่าวดีมากค่ะ”หล่อนพูดเนือยๆ ไม่แสดงท่าทียินดีเท่าที่ควร ด้วยมีบางเรื่องรบกวนจิตใจอยู่

“เป็นข่าวดีแล้วทำไมทำหน้าเบื่อขนาดนั้น?” ยุพาถาม หลังเด็กปั้นไม่ยิ้มเลยสักนิดทั้งที่ปกติเป็นคนที่ยิ้มง่ายมาก

“เฮ้อ! ก็พ่อกับพี่ชัชกำลังหาบอดี้การ์ดให้รมอยู่เนี่ยค่ะ” บ่นพึมพำออกมาด้วยอาการไม่สบอารมณ์

“บอดี้การ์ด...เอามาทำไม?”ผู้จัดการสาวเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนซักด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เมื่อวานมีพัสดุจิ้งจกตายตั้งฝูงส่งไปที่บ้านรมลืมตัวกรี๊ดออกมา เลยโดนสองท่านสอบสวนซะเกือบเที่ยงคืนเลยค่ะ”รมยากรเล่าเรื่องเมื่อวานแบบสั้นย่อ แม้จะทราบว่าพ่อกับพี่ชายเป็นห่วงและหวงตนเหมือนไข่ในหิน แต่บางทีหล่อนก็รู้สึกว่ามันมากเกินไป

ทำไมต้องทำเหมือนว่าฉันเป็นเด็กๆด้วย?

นางแบบสาวบ่นกระปอดกระแปดในใจ

เสร็จกัน!

ยุพายกมือตบหัวตัวเองหนึ่งครั้งถอนใจยาวเหยียดกับความพลั้งพลาดของหญิงสาว ที่ทำให้ความลับเรื่อง ‘คนโรคจิต’ แตก หลังปิดบังเอาไว้นานสองนานและแน่นอนว่าเธอต้องโดนคุณโยธินต่อว่าต่อขาน โทษฐานสมรู้ร่วมคิดกับรมยากรทั้งที่เขากำชับเอาไว้นักหนาว่า ‘มีอะไรให้บอก’

“พี่ต้องโดนคุณพ่อว่าแน่”ผู้จัดการสาวครางออกมาเสียงอ่อยถึงชะตากรรมของตัวเองหากเจอกับคุณโยธินครั้งหน้าไม่อยากจะคิดเลยว่าจะโดนบ่นขนาดไหน

“ขอโทษค่ะพี่ยุพา”ร่างระหงพึมพำขอโทษอย่างสำนึกผิด ไม่ตั้งใจจะทำให้อีกคนต้องเดือดร้อนไปด้วย

ยุพาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดแบบปลงๆ

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ผิดเองที่ห้ามรมไม่ให้บอกท่าน”

นางแบบสาวแค่พยักหน้านิ่งฟังไม่ได้กังวลใจเรื่องบิดาบ่นนัก ในใจนึกเป็นห่วงเรื่องบอดี้การ์ดมากกว่า ไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายคอยตามติดและไม่ชอบสักนิดที่ต้องฝากชีวิตไว้ในเงื้อมมือคนแปลกหน้า

ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยนะกะอีแค่จดหมายกับพัสดุขู่?

รมยากรขบคิดไม่ตกกับเรื่องนี้รู้สึกเหมือนบิดากับพี่ชายรวมหัวกันปิดบังอะไรตนอยู่ จนเผลอเข้าสู่ภวังค์ความคิดของตัวเอง

“แล้วบอดี้การ์ดนี่จะถูกส่งมาเมื่อไหร่?”ยุพาถามขึ้น

หญิงสาวเงยหน้ามองคนถามแล้วส่ายศีรษะ

“พี่ชัชไม่ได้บอกค่ะแต่น่าจะเร็วๆ นี้”

“ก็ดีเหมือนกันเวลาไปต่างจังหวัดมีเพื่อนร่วมทางเพิ่มขึ้นอีกคน จะได้ไม่เหงา”ยุพายักไหล่เล็กน้อย พยายามมองโลกในแง่ดี

เธอมีทัศนคติที่ว่า‘ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็จงยอมรับมันและใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นั้นให้ได้มากที่สุด’

เฮ้อ! มันจะดีแบบนั้นเลยเหรอ?

รมยากรอดที่จะคลางแคลงใจไม่ได้

OoXoO

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

อย่าลืมกดติดตาม เพจ นิ้วนาง ด้วยนะคะ จะได้ไม่พลาดทุกข่าวสาร

ขอบคุณค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 10 กรกฎาคม 2560
Last Update : 18 กรกฎาคม 2560 17:42:50 น.		1 comments
Counter : 860 Pageviews.
Share Tweet