กำลังใจจากใครซักคน มีสำคัญเหมือนกันนะคะ หลังจากที่ดูเหมือนว่า จะภายเรืออยู่ในทะเลเป็นนานสองนาน เมื่อมีหน้าไมค์และหลังไมค์หลายคนมาบอกว่า อยากอ่านตอนต่อไป มันก็ทำให้คนเขียนมีแรงฮึดที่จะเข็นพาตัวละครไปจนจบ


ออกตัวอีกเช่นเคย ว่านิยายเรื่องนี้ เขียนตามใจคนแต่ง อาจจะไม่มีไคล์แมกซ์ที่พิเศษ ไม่มีอะไรที่หวือหวา นอกจากความหวาน ความเลี่ยน ตามแต่อารมณ์คนแต่งจะพาไป ...อย่าคาดหวังกับมัน ขอแค่อ่านแล้วมีความสุข คนเขียนก็ดีใจแล้วค่ะ


ปล.ย้ำคำเดิม สำหรับคนที่อ่านรวดเดียว ...เรื่องนี้ เราอ่านซ้ำและรีไรท์ใหม่ (ไม่ได้เอาอันที่รีไรท์ครั้งแรกมาลง) เพราะเพียงแต่รีไรท์ตอนที่ 1-15เท่านั้น ...แล้วก็ขึ้นตอนที่ 17 เลย (ตอนที่16 มันเกินมาจาการตัด การเพิ่ม ตอนรีไรท์)

ดังนั้น อาจจะคลาดเคลื่อนบ้าง ในเรื่องลำดับเหตุการณ์และระยะเวลาที่เกิดขึ้น แต่ไม่มีผลต่อเรื่องราวค่ะ โครงเรื่องทุกอย่างยังเหมือนเดิม..อ่านผ่านๆ อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำ...

โรมิโอ & จูเลียต

การได้ต้อนรับซีโมนและโรซาลีนน์ในห้องพักของฟรานเชสโก้ ในขณะที่เธอมีฐานะเป็นแฟนของคริส ทำให้สายฝนกระอักกระอ่วนอยู่ไม่น้อย หน้าตาที่ดูซีดเซียวเหยเกของหญิงสาว ทำให้ซีโมนรีบปลอบโยน

“ไม่ต้องคิดมากนะคะ คุณสายฝน เราทุกคนเข้าใจในสถานการณ์ดีค่ะ”


เสียงจิ๊กจั๊กๆ ดังมาจากลำคอของคนสวยซึ่งนั่งไขว้ห้างอย่างสง่างามอยู่บนโซฟาอีกตัว โรซาลีนน์ปลายตามองเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้ “ยัยเพื่อนทรยศเอ๊ย”  แต่น้องสาวของคริสก็ไม่นำพา ส่งสายตาออดอ้อน ขอโทษขอโพยเพื่อนรักอยู่ในที


“เรามาที่นี่ เพื่อมารับคุณไปเยี่ยมคุณพ่อ และไปหาคริสน่ะค่ะ” ซีโมนบอก พลางหันไปถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างอย่างเงียบๆ มาตั้งแต่ต้น “คุณฟรานจะไปด้วยหันไหมคะ?”


“ก็ดีครับ” เขาว่า ...แล้วจากนั้น ทุกคนก็พากันไปโรงพยาบาล

ณ มุมหนึ่งของโรงพยาบาล


แม่ของซีโมน ซึ่งเป็นภรรยาคนที่สองของซิลวิโอ บอกว่า ยังไม่พร้อมจะให้คนนอกเข้าไปเยี่ยมในวันนี้ ดังนั้น ทุกคน ยกเว้นซีโมน จึงได้แต่รอฟังเหตุการณ์อยู่ข้างนอก ฟรานเชสโก้อาสาไปซื้อกาแฟมาให้ทั้งสองสาว สายฝนและโรซาลีนน์ ต่างก็ได้แต่มองหน้ากันด้วยความอึดอัด สุดท้ายโรซาลีนน์ก็โพร่งคำถามออกมา เพื่อทำลายความเงียบ


“เธอรู้จักคริสนานแค่ไหนแล้ว”


แม้สายฝนจะไม่ชอบใจท่าทีหยิ่งจองหอง แต่เธอก็ชื่นชมในความตรงไปตรงมา ในแบบที่สายฝนอิจฉาอยู่นิดๆ เพราะเธอไม่เคยเป็นคนเช่นนั้น คือกล้าทำ กล้าพูด ...ในทุกสิ่งที่คิด


“ก็ไม่นานค่ะ ซักครึ่งปีกว่าๆ ได้”


ฮึ... ดังในลำคอโรซาลีนน์ “ไม่น่าเชื่อ ว่าเวลาแค่นี้ จะทำให้คริสหลงผิดไปได้”


“คุณพูดอย่างนี้ หมายความว่ายังไง” น้ำเสียงสายฝนไม่พอใจ


“ฉันน่ะ รู้จักคริสมานาน มาตรฐานเรื่องแฟนเขาน่ะ สูงส่งเสมอ” เกทับ


“แบบคุณหรือเปล่าคะ?” ...สายฝนย้อน ทำให้โรซาลีนน์หน้าตึง


ต่างคนก็ต่างเบือนหน้าหนีจากกัน ...ภาวนาให้ฟรานเชสโก้กลับมาเสียที โรซาลีนน์บ่นกับตัวเอง


“แค่ไปซื้อกาแฟใกล้แค่นี้ ไปนานหยั่งกับว่าร้านกาแฟอยู่นอกโลกแน่ะ” เสียงบ่นแบบเด็กๆ ทำให้สายฝนหลุดอมยิ้มออกมา โรซาลีนน์ตวัดสายตามามอง


“ขำอะไรมิทราบย๊ะ”


“ก็แค่รู้สึกว่าคุณเหมือนคริสน่ะค่ะ นิสัยเหมือนกันมาก ...อดทนรออะไรไม่ได้เลย เหมือนเด็กๆ” น้ำเสียงเอ็นดู ทำให้คนฟังหน้าตึงยิ่งขึ้น แต่ก็เขินอาย กระชากเสียงใส่


“ฉันไม่ใช่เด็กๆ นะ ...”


“คุณอายุเท่าไหร่”


“...”


“ฉันอายุ 26 ค่ะ” สายฝนบอกยิ้มๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ “คุณจะเรียกฉันว่าพี่ ก็ได้นะคะ”


“บ้านนอกจัง คนยุโรปเค้าไม่เรียกคนที่อายุมากกว่าว่า พี่ หรอกนะจะบอกให้ ...เค้าเรียกชื่อกันเฉยๆ”


โดนว่าเข้าให้ แต่สายฝนก็ยังยิ้ม


“ชื่อเธอแปลกดีนะ สายฝน ...มันแปลว่า เรน เหรอ?” โรซาลีนน์เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

ซึ่งสายฝนยิ้มมากขึ้น ...นี่ก็เหมือนคริสอีกเหมือนกัน ชอบเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ...ยิ่งเห็นความคล้ายคลึงกันของทั้งคู่ ใจที่เคยเป็นอคติ ก็เริ่มลดน้อยลงตามไปด้วย


“ใช่ค่ะ สายฝนแปลว่า เรน Rain ในภาษาอังกฤษ หรือในภาษาอิตาลี่ของคุณ ก็คือ Piove นั่นแหล่ะค่ะ”


“แปลกเนอะ คนไทย ตั้งชื่อคนได้แปลกดี ถ้าแม่ฉันตั้งชื่อให้ฉันว่า Piove ฉันคงร้องไห้และไม่ให้อภัยแม่เลย”


สายฝนฟังแล้วอมยิ้ม ที่อีกฝ่ายก็แอบมีอารมณ์ขันดีเหมือนกัน....


“แล้วชื่อคุณล่ะ โรซาลีนน์ มีความหมายว่าอะไร?”


“ไม่รู้สิ มันอาจจะแผลงมาจากชื่อดอกกุหลาบมั๊ง”  หญิงสาวตอบอย่างไม่แน่ใจ ไม่ใส่ใจ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ส่งสายตามุ่งร้ายมามองสายฝน แต่สายฝนไม่รู้สึกเกรงๆ อีกแล้ว เพราะความรู้สึกลึกๆ มันบอกว่า ...ผู้หญิงคนนี้ ดูเย่อหยิ่งไว้ตัวเท่านั้น แต่เนื้อแท้ไม่ร้ายกาจอะไรเลย


“พ่อฉันบอกว่า ตอนฉันเกิด แม่ฉันบ้าอ่านนิยายของเชค สเปียร์ มากๆ” แล้วถามด้วยน้ำเสียงกึ่งๆ ดูแคลน

 “เธอรู้จักไหม เชค สเปียร์ น่ะ”


“รู้จักสิ ใครบ้างจะไม่รู้จัก ... โดยเฉพาะเรื่องที่โด่งดังอย่างโรมิโอ แอนด์ จูเลียต”


โรซาลีนน์ดีดนิ้วเปาะ อย่างถูกใจ “นั่นแหล่ะประเด็นที่ฉันจะพูด...เธอคงรู้เรื่องราวความรักอมตะของทั้งคู่แล้วสิ”


สายฝนพยักหน้า


“แล้วเธอรู้ไหมว่า เบื้องหลังความรักอมตะของทั้งคู่น่ะ มันมีอะไรมากกว่านั้น”


“ยังไง”


“เธอรู้จัก โรซาลีนน์ไหม?”


สายฝนส่ายหน้า โรซาลีนน์จึงพูดต่อ


“โรซาลีนน์ คือคู่รักเก่าของโรมิโอไงล่ะ ... ก่อนที่โรมิโอจะมาเจอจูเลียต เขาเคยรักกันอย่างดูดดื่มกับโรซาลีนน์ เขาเคยสัญญา ว่าจะเธอไปจนวันตาย ...ทีนี้เมื่อเธอรู้เบื้องหลังของมันแล้ว เธอคงไม่ซาบซึ้งกับความรักของโรมิโอกับจูเลียตแล้วใช่ไหม ... มันเป็นแค่เรื่องแต่งที่งี่เง่าของเชค สเปียร์น่ะ ... ความรักอันยิ่งใหญ่ที่โรมิโอมีให้จูเลียตน่ะ มันไม่มีจริงหรอก มันก็เป็นแค่ความหลงใหลชั่วครั้งชั่วคราวทั่วนั้น ถ้าพวกเขาทั้งสองคนไม่ได้ตายไปเสียก่อน ไม่แน่ สุดท้าย โรมิโอ อาจจะหวนคืนมาหาโรซาลีนน์อีกครั้งก็ได้... ”


สายฝนนิ่งไป พอจะเข้าใจแล้วว่าตอนนี้หญิงสาวตรงหน้า ต้องการจะสื่ออะไร

ความรักครั้งแรกของคริส กับผู้หญิงชื่อ โรซาลีนน์ ...ไงล่ะ


“ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แต่อดีตก็คืออดีต ไม่สำคัญว่าในอดีต โรมิโอจะเคยรักใครมาก่อน ที่สำคัญคือ ณ ปัจจุบัน เขารักจูเลียต และเขายอมตายเพื่อเธอ” สายฝนเกทับบ้าง


“เธอก็อายุไม่น้อย เธอคงเคยมีความรักครั้งแรกมาก่อนสินะ เธอไม่รู้เหรอ ว่าอนุภาพของความรักครั้งแรก มันรุนแรงและทำให้หัวใจหวั่นไหวได้แค่ไหน ... คนเราลืมความรักครั้งแรกไม่ลงหรอก” ..โรซาลีนน์ว่า


“มันก็จริง ที่ว่าคนเราลืมรักครั้งแรกไม่ลงหรอก แต่ถ้าคุณอายุเท่าฉันเมื่อไหร่ คุณจะรู้อะไรเพิ่มขึ้นอีกอย่าง”


“อะไร?”


“ความรักครั้งแรก อาจจะสำคัญ แต่มันไม่มีวันสำคัญเท่า ความรักครั้งสุดท้าย หรอก”


โรซาลีนน์เม้มปากอย่างขัดใจ


“คุณไม่เห็นหรือ สุดท้ายแล้ว โรซาลีนน์ ก็ไม่มีชื่อปรากฏอยู่ในนิยายเรื่องนั้น สุดท้าย เธอก็เป็นแค่คนรักเก่าของโรมิโอที่ไร้ตัวตนโดยสิ้นเชิง เป็นแค่ความรักครั้งแรก ที่ไม่มีความหมายอะไรอีกเลย”


โรซาลีนน์หน้าม้าน แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เพราะคนอย่างโรซาลีนน์ไม่เคยแพ้ ... ใบหน้าเปลี่ยนจากเฉยชามาเป็นยิ้มเยาะน้อยๆ


“ถึงฉันจะเป็นแค่แฟนเก่า” ในที่สุด เธอก็ยอมรับออกมา “แต่ฉันยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้แน่ .. แต่เธอล่ะเป็นใคร คงไม่คิดว่าตัวเองคือจูเลียต ผู้แสนสวยและสูงส่งหรอกนะ”


คนฟังอึ้งไป ไม่ใช่เพราะคำพูดยอกย้อนร้ายกาจของโรซาลีนน์หรอก ที่ทำให้สายฝนอับจนด้วยคำพูด ...แต่ความเป็นจริงต่างหาก ...ความจริงที่ว่า เธอไม่มีวันเป็นจูเลียต เธอไม่มีวันสูงส่งเท่าจูเลียตแน่นอน


และโรซาลีนน์ก็ตอกเข็มมุดอันสุดท้าย “ และเธอก็คงไม่คิดว่า ตัวเองจะเป็น ความรักครั้งสุดท้าย ของคริสหรอกนะ”


สายฝนไม่รู้หรอก ว่าเธอจะเป็นความรักครั้งสุดท้ายของเขาหรือไม่ แต่ที่เธอรู้คือ

ณ ขณะนี้ เขาคือ รักสุดท้าย ของเธอ...

แล้วบรรยากาศอึมครึมก็ดีขึ้น เมื่อทั้งสองคนหันไปเห็นฟรานเชสโก้เดินเข้ามาพร้อมกาแฟในมือทั้งสองข้าง หญิงสาวทั้งคู่ดีใจ แม้จะดีใจคนละแบบก็ตาม แต่ความสดชื่นเกิดขึ้นไม่ถึงครึ่งนาทีด้วยซ้ำ เมื่ออยู่ๆ คริสก็เดินออกมาจากโถงทางเดิน


“คริส” สายฝนดีใจมาก ลุกขึ้นทันที แต่คริสไม่ได้หันมาตามเสียง เขาไม่ได้ยินด้วยซ้ำ ชายหนุ่มเดินลิ่วๆ เข้าไปหาฟรานเชสโก้ แล้วปล่อยหมัดไปสุดแรงเกิดจนชายเสื้อโค้ทปลิวไหว เป้าหมายหมัดไม่ทันตั้งตัวเซถลาไปพร้อมกับกาแฟในมือที่หกไม่เป็นท่า เปื้อนพื้นห้องและเสื้อของชายหนุ่มเอง แต่ดูเหมือนยังไม่สาแก่ใจ คริสตามไปกระชากคอเสื้อขึ้นมาทันที ง้างกำปั้นจะเหวี่ยงหมัดใส่อีกที แต่ชะงักไปเพราะเสียงกรีดร้องของสายฝน


“คริส...หยุดเดี๋ยวนี้นะ”


เป็นจังหวะเดียวกัน ที่ฟรานเชสโก้สวนหมัดกลับคืนจนคริสเซถลาออกมา บอดี้การ์ดในชุดดำของคริส ทั้งสองคนปรี่เข้าหาฟรานเสโก้ทันที แต่คริสยกแขนขวางไว้


“เรื่องของฉัน ฉันจัดการเอง พวกนายสองคนออกไป” ลูกน้องลังเล แต่คริสส่งสายตาบังคับ พวกเขาทั้งสองคนจึงโค้งคำนับแล้วออกไป ภายหลังคำสั่งเข้มสั้นๆ “เก็บเรื่องนี้ไว้ อยากให้ถึงหูพ่อฉันเด็ดขาด”


สายฝนวิ่งมาเกาะแขนคริส “เกิดอะไรขึ้น”


ในขณะที่โรซาลีนน์ ก็วิ่งมาบังหน้าฟรานเชสโก้ทันที กางแขนปกป้องอย่างไม่ทันคิด แหวใส่คริส “นายเป็นบ้าอะไร มาต่อยเขาทำไม”


ถ้าเป็นในสถานการณ์อื่น คงเห็นเป็นเรื่องน่าขัน ที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคน กำลังยืนปกป้องผู้ชายตัวสูงใหญ่สองคน แต่ในสถาการณ์นี้ ไม่ใช่เรื่องน่าขัน เพราะคริสส่งสายตาเครียด เข้ม และจริงจัง

“โรส เธอไม่เกี่ยว หลบไป” ถลาไปเข้าไปต่อยฟรานอีก แต่สายฝนกระชากไว้

“ไม่เอา ..บอกมา เกิดอะไรขึ้น”


“นั่นน่ะสิ” โรซาลีนน์เห็นพ้อง


“ฟราน นายกำลังทำบ้าอะไรของนาย นายแอบมากว้านซื้อหุ้นของหุ้นส่วนของพ่อฉันทำไม”


“อ้อ เรื่องนี้เอง...” คนที่ยืนนิ่งมานานเอ่ยขึ้น อย่างไม่ยีหร่ะ “นายรู้เร็วจัง ฉันอุตส่าห์ปิดเงียบ กะว่าจะกว้านซื้อให้หมดก่อน แล้วค่อยบอกข่าวให้นายช๊อค รู้เร็วแบบนี้ แสดงว่านายก็ไม่ใช่ไก่อ่อนนี่หว่า” ...


คำตอบทำให้สายตาทั้งสามคู่ จับนิ่งไปที่เขา คริส “นายมันบ้า นายทำเพื่ออะไร นายมีทุกอย่างอยู่แล้ว ...นายแกล้งฉัน”


สายตาของสายฝน ผิดหวังระคนเสียใจ “ฉันนึกว่าคุณพูดไปอย่างนั้นเอง”


สายตาของโรซาลีนน์ ไม่สามารถบอกความรู้สึกได้ แต่มันเข้มข้น จนทำให้ฟรานเชสโก้เจ็บแปร๊บแบบแปลกๆ


“ทำไมถึงคิดว่าฉันแกล้งนายเล่า ...ฉันอาจจะเป็นแค่คนมีเงิน ที่อยากจะมีมากขึ้นไปอีกเท่านั้นเอง และกิจการของพ่อนาย มันจะส่งให้ฉันมีโอกาสขึ้นไปยิ่งใหญ่เหนือคนทั้งเกาะนี้ และกุมครึ่งประเทศเลยก็ว่าได้”


“แต่นายไม่ใช่คนแบบนั้น” คริสพูดอย่างโกรธและเสียใจ


“แสดงว่านายยังไม่รู้จักฉันดีพอ”


“...นาย...”


“แต่ฉันมีข้อเสนอนะ” เขาว่า “เราไปคุยกันที่อื่นสองคนเถอะ” ว่าแล้วก็เดินนำออกไป ...ขณะที่ทิ้งหญิงสาวสองคนไว้เบื้องหลังให้มองตากันปริบๆ

สายฝนมองการกระทำของโรซาลีนน์อย่างคลางแคลงใจ

“คุณปกป้องเขา คุณสนิทสนมกับเขาหรือ”


แก้มโรซาลีนน์แดงขึ้นอย่างมันไม่รู้ตัว เป็นประจักษ์พยานที่ทำให้ความคลางแคลงใจของสายฝนเปลี่ยนไป กลายเป็นแปลกใจ


“คุณชอบเขาหรือ?”


โรซาลีนน์ยกสองมือขึ้นแนบแก้มตัวเอง ซึ่งร้อนเห่อเพราะการกระทำที่ไม่รู้ตัวเลยก่อนหน้านี้ ก่อนจะชักสีหน้า แหวใส่สายฝน


“เธอจะบ้าหรือไง ฉันไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจตัวเองง่ายๆ นะ ฉันรักคริสย่ะ รักคริส เข้าใจไหม”

ปากบอกอย่างนั้น ...แต่หน้ากลับแดงขึ้น แดงขึ้น และหัวใจเต้นแปลกๆ เป็นการบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ทรยศต่อคำพูดของตัวเอง


ไม่นะ...

ณ ห้องพักฟื้นของซิลลิโอ...


ซิลวิโอกำลังถือสายอยู่ ขณะที่แม่ของซีโมนั่งปอกผลไม้อยู่ข้างๆ ใบหน้ามีความรู้สึกผิด และก็น้อยใจด้วย


ปลายสายเป็นเสียงของปราณีแว่วมา “ทำแบบนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือคะ เด็กๆ แตกคอกันเลย สงสารลูก”


“แต่ผลลัพธ์ที่ได้ มันจะคุ้มค่านะ มันต้องเสี่ยงกันหน่อย”


“แต่...”


“ไม่มีแต่ แค่เตรียมตัวลงมาที่เกาะก็พอ”


ก่อนวางสาย หันมามองภรรยา


“ระเบิดเรือครั้งนั้นผมให้อภัย ระเบิดโรงแรมครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ไม่มีครั้งต่อไปนะ” น้ำเสียงคาดโทษ แต่ภรรยายังคงก้มหน้าก้มตาปอกผลไม้ต่อไป เสียงเขาจึงอ่อนลง “แต่ยังไงผมก็ขอบคุณ เพราะการกระทำของคุณในครั้งนี้ มันจะทำให้ผมได้เห็นหัวใจของคน”


พูดจบเขาก็ลุกขึ้นนั่ง ไม่มีวี่แว่วการบาดเจ็บใดๆ ก้มลงมาดึงมีดและผลไม้ออกจากมือไปวางบนโต๊ะ “ลีน่า....” เสียงเขาอ่อนโยนดึงภรรยาเข้ากอด ลีน่าเงยหน้าขึ้น น้ำตาท่วมนัยย์ตา “อย่าร้องไห้”


แต่ยิ่งปลอบเหมือนยิ่งยุ คนในอ้อมกอดยิ่งร้องไห้หนัก “ขอโทษนะคะ ฉันแค่อยากจะป่วนงานให้วุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ฉันแค่น้อยใจที่คุณใส่ใจคริสมากมายอย่างนั้น” เธอแก้ตัว


“ช่างมันเถอะ ...ลืมอดีตไปซะ ณ วันนี้ สำหรับผม คุณ ซีโมน สำคัญที่สุด “ นิ่งไป ก่อนเอ่ย “คริสด้วย ผมไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่พ่อให้เขาตอนเด็กๆ ตอนนี้ ผมแค่อยากหาสิ่งดีๆ ให้เขาเท่านั้น”


ลูบผมภรรยา “ผมเสียใจ จุดเริ่มต้นของเรา เกิดขึ้นเพราะผมทะเยอทะยาน แต่ผมกล้าพูดได้เลย ว่าหลังจากจุดเริ่มต้นนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา คือความจริงใจ”

Create Date : 20 ธันวาคม 2555
Last Update : 20 ธันวาคม 2555 18:13:07 น.		6 comments
Counter : 1445 Pageviews.
Share Tweet