. . . ค น ส ว น กั บ ต้ น ไ ม้ . . .
นานหลายปีมาแล้ว ต้นไม้ต้นหนึ่งค่อยๆ เติบโต จากหน่อเล็กๆ ค่อยๆ เติบใหญ่ แต่ต้นไม้เติบโตอย่างกระท่อนกระแท่น ต้นกลับไม่สูงใหญ่สวยงามเหมือนใครเขาต้นไม้น้อยประหลาดใจตัวเองเหลือเกิน ว่าทำไมตัวจึงไม่เคยสวยแข็งแรงเหมือนต้นอื่นต้นไม้น้อยลืมไป ว่าทำไมตัวเองจึงไม่เติบโตเหมือนเช่นต้นไม้ต้นอื่นต้นไม้น้อยลืมไปว่ามีคนสวนคอยดูแล จะบอกว่าดูแลก็คงว่าได้ไม่เต็มปากเพราะนานๆ ทีเท่านั้นหรอก คนสวนจะมาคอยรดน้ำ มาเติมปุ๋ยนานๆ คนสวนจะมาดูแล พรวนดิน ใส่ใจต้นไม้น้อยเสียทีเหมือนดูแลไป ไม่ให้ต้นไม้ตาย เหมือนทำไปแบบเสียไม่ได้แบบนี้ไงเล่า ต้นไม้ถึงไม่งามสักที แค่ไม่เหี่ยวเฉา ไม่แห้งตาย ก็ดีถมไปแล้วต้นไม้ได้แต่น้อยใจว่าทำไมคนสวนไม่มีเวลาดูแลตัวเองมากกว่านี้ ต้นไม้น้อยได้แต่เก็บงำความน้อยใจรอเวลาให้คนสวนมารดน้ำให้เหมือนเคยวันหนึ่งต้นไม้น้อยรวบรวมความกล้าถามคนสวนไปทำไมถึงไม่ใส่ใจ ไม่ดูแลกันมากกว่านี้ไม่เห็นหรอกหรือต้นไม้ต้นอื่นสวยงามว่าตนทั้งนั้นคนสวนมองต้นไม้น้อยด้วยความประหลาดใจ คงจะแกมเบื่อหน่ายด้วยกระมังไม่รู้หรอกหรือ ว่าคนสวนมีอะไรต้องทำอีกมากมายไม่รู้หรอกหรือคนสวนยังมีหน้าที่ต้องทำอีกแค่ไหนแค่มาดูแล แค่มารดน้ำ มาพรวนดินให้ ไม่ให้ตาย ไม่พอใจหรอกหรือต้นไม้น้อยยืนนิ่งแล้วถามกลับไปถ้าไม่อยากรัก ไม่อยากดูแล ถ้าเป็นภาระทำไมไม่ปล่อยให้ต้นไม้ตายไปเสียกลับมาดูแล ใส่ปุ๋ยเป็นระยะๆ พอไม่ให้ตายอย่างนั้นหรือถ้าแบบนั้น ปล่อยต้นไม้ยืนต้นตายเพราะขาดการใส่ใจไปดีกว่า อย่ากลับมาดูแลเป็นพักๆ แบบนี้เลยต้นไม้เป็นต้นไม้ถ้าไม่สวยงามตามที่ควรจะเป็นจะเก็บไว้ทำไม..........ไม่มีคำตอบใดๆ จากคนสวนแล้วต้นไม้กับคนสวนก็วนอยู่ในวัฎจักรเดิมต่อไป ต่อไป
หรืออาจทำเพราะมันคือ
ความเคยชิน
ไม่อาจปล่อยให้ต้นไม้ตายได้
มีความสุขมากๆ นะคะ