.
อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเป็นวันที่ 20 สิงหาคม 2549
กำลังจะครบหนึ่งเดือนแล้วหรือนี่
ทำไมความเป็นจริงมันเจ็บปวดแบบนี้นะ
ต้องยอมรับใช่ไหมว่า ไม่มีพ่ออีกต่อไปแล้ว
วันนี้ เดือนที่แล้ว ตอนบ่ายๆ ยังได้ยินเสียงของพ่ออยู่เลย
ยังได้คุยกัน ทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย
ที่จะได้ยินเสียงของพ่อ


แต่ละวันที่ผ่านไป คอยถามตัวเองอยู่ทุกวัน
ว่าความฝันนี้จะดำเนินไปถึงเมื่อไหร่
เมื่อไรฝันร้ายจะจบลง
แต่สุดท้าย มันก็คือความเป็นจริงที่ต้องยอมรับ
พ่อจากไป แต่พวกเรายังอยู่
ถึงเราจะเจ็บปวดมากมายแค่ไหนกับสิ่งที่ต้องเผชิญ
กับความสูญเสียที่เราไม่ได้ตั้งตัว เราก็ต้องอยู่ให้ได้
จนถึงตอนนี้ ยังเจ็บปร่าทุกครั้งที่นึกถึง
แต่น้ำตาก็ไม่เคยไหลออกมาเลยสักครั้ง
ทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้ อยากให้น้ำตามันชะความเสียใจออกมาบ้าง
แต่ทำไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม
ทำไมไม่รู้ รู้แต่ว่าเสียใจให้ใครเห็นไม่ได้
รู้แต่ว่า ต้องอยู่ ต้องยืนเพื่อใครอีกคน



สุดท้ายก็ต้องเดินต่อไป จะเจ็บจะปวดแค่ไหนก็ต้องทน
ชีวิตคนเรามันต้องก้าวไปข้างหน้า แต่บางทีมันก็ล้าก็เหนื่อยเหลือเกินจะเดินต่อไหว



บางทีก็อยากพัก อยากมีใครสักคนให้รู้ว่ายังมีกำลังใจ....แค่บางที

Create Date : 19 สิงหาคม 2549
Last Update : 19 สิงหาคม 2549 22:48:10 น.		27 comments
Counter : 700 Pageviews.
Share Tweet