Bloggang.com : saranan : Bangalore จ๋า....ฉันมาแล้ว

Mooton

มกราคม 2553

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

13 มกราคม 2553

Bangalore จ๋า....ฉันมาแล้ว

Bangalore จ๋า....ฉันมาแล้ว

หลังจากนั่งรอเปลี่ยนเครื่องมาอย่างยาวนาน จนฉันเริ่มรู้สึกจะเป็นไข้เพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวจากเชนไน ฉันนั่งก่นด่าตัวเองที่งกจนหาเรื่องลำบากใส่ตัว ในที่สุด ฉันก้อมาถึงบังกาลอร์ซะทีในเวลาสองทุ่มครึ่ง

International Bangalore Airport

บังกาลอร์ เมือง IT ที่ทันสมัย ฉันนึกวาดภาพสนามบินไปต่างๆ นานา อย่างน้อยก้อน้องๆ ดอนเมืองล่ะน่า ฉันคิดไว้อย่างนั้น พอลงจากเครื่องไปเอากระเป๋าที่สายพานเท่านั้นแหละ ฉันทั้งอึ้ง ตะลึง และมึนไปหมด นี่ฉันมาผิดสนามบินไหมเนี่ย แต่ป้ายก้อบอกไว้นี่หว่าว่า Bangalore สายพานเก่าอย่างกะใช้งานมาแล้วสัก 100 ปี ฉันกลัวสายพานจะแตกก่อนกระเป๋าฉันจะมาถึง ได้กระเป๋าเรียบร้อยก้อตรงไปทางออกเลย เดินได้แค่ 5 ก้าวก้อถึงทางออกละ อีสายพานนั่นฉันว่าแย่แล้วนะ ที่นั่งรอผู้โดยสารในสนามบินขาออกนี่สุดยอดดดดดดดดดดด.......ของความห่วย เนี่ยเหรอ International Bangalore Airport แน่ใจนะว่าเขียนไม่ผิด ตอนแรกฉันนึกว่ามาผิดที่ มองจากข้างบนมันก้อสวยนี่หว่าแล้วไหงมันเป็นงี้ได้วะเนี่ย หรือตรูลงผิด ก้อไม่นี่ อีกัปตันมันก้อบอกว่า Bangalore ออกจะชัด ภาษาฉันก้อไม่ได้แย่ขนาดที่ฉันฟังไม่ออก สิ่งที่ฉันเห็นเป็นอันดับแรกหลังจากออกมาจากไอ้สายพานแก่ๆ นั่นก้อคือยุงค่ะ ยุงเป็นร้อยๆ บินอยู่ในสนามบินและไม่มีแอร์ค่ะคุณขา ไฟก้อเปิดสลัวๆ สนามบินเชนไนนี่โคตรเลิศขึ้นมาเลยถ้าเทียบกะที่นี่ ฉันยืนเอ๋อไปพักใหญ่ๆ ตั้งสติได้ ฉันก้อหาตู้โทรศัพท์ซึ่งไม่ยากเลย เดินไปอีก 2 ก้าวก้อเจอละ ฉันโทรหา principal เืพื่อบอกว่าฉันมาถึงเรียบร้อยแล้ว

ความซวยของฉันก้อเริ่มขึ้นตั้งกะเหยียบสนามบินเลย เริ่มจาก Pincipal ที่ไม่รับสายฉัน ทำเอาฉันวังเวงข้างตู้โทรศัพท์ แถมยังจำผิดอีกคิดว่าฉันมาวันอื่น เวลาอื่น อารายเนี่ย ฉันก้อว่าเคลียร์แล้วนะ ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอและรอ มีเจ้าของตู้โทรศัพท์เป็นเพื่อนคุย เธอไม่เชื่อว่าฉันอายุเกือบ 30 แล้ว เลยงัด passport ให้หล่อนดูซะเลย นั่งคุยกันเป็นชั่วโมง ยุงก้อเยอะ ฉันยิ่งใจแป้ว ไม่รู้จะทำยังไงเลยโทรหาพ่อฉัน พอแม่รู้ว่าไม่มีใครมารับก้อบ่นๆๆๆๆๆๆ และให้บินกลับมาแต่พ่อฉันว่าเค้าคงช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเค้าก้ออยู่ที่ไทย ทุกอย่างฉันต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง วินาทีนั้นคำว่า "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ได้เข้ามาอยู่ในหัวฉันอย่างถาวร และฉันก้อได้รู้อย่างลึกซึ้งกับประโยคนี้ที่ฉันเจอมากับตัวเอง

หลังจาก 1 ชม. principal ก้อมารับฉันกับผู้ชายอินเดียอีกคน ให้ฉันออกมาจากสนามบินเพราะเจ้าหน้าที่ไม่อนุญาตให้คนที่ไม่มีตั๋วเข้ามา แล้วยังไงต่อละนี่ หน้าฉันก้อไม่เคยเห็น ไอ้อินเดียนั่นก้อไม่เคยคุย จะหากันเจอหรือ โชคดีที่ตาฉันไวไปเห็นชื่อฉันบนกระดาษแข็ง เขียนด้วยปากกาลูกลื่นตัวบางมากกกกกกกจนแทบไม่เห็น ช่างฉลาดจิงๆ เลยคนเขียนเนี่ย

ชายอินเดียที่ว่านี้ชื่อรามันหรือราม โอ้ว...ชื่ออินเดียสุดๆ เค้าอายุเท่าฉัน ทำงานเป็น programmer จบโท เป็นนักเรียนที่ principal ฉันเป็นเจ้าของ ท่าทางจะสนิทกันมากเค้าเลยมารับฉันเป็นเพื่อน principal

Principal วนรถมารับฉันนานมาก เพราะการจราจรบริเวณสนามบินติดขัด และสนามบินก้อเล็กนิดเดียว เอาเป็นว่าสนามบินที่เล็กและห่วยที่สุดของไทยก้อดีกว่าที่นี่ 100 เท่าอ่ะค่ะ Principal ที่ฉันพบดูต่างจากที่ฉันคิดไว้เยอะ แกน่าจะมากกว่า 60 แล้วแต่ยังลำบากลำบนมารับฉัน ซึ้งใจท่านมากมาย แถมยังแวะซื้อ Butter Roll ให้ฉันอีก กลัวฉันหิวข้าว กว่าจะเข้า convent ก้อเกือบ 5 ทุ่ม ฉันได้ roommate เป็นอินเดียและมองโกเลีย รายหลังนี่ถึงขั้นรอรับฉันที่หน้าประตูเลย ประมาณว่าตื่นเต้นมากที่มีคนนับถือศาสนาเดียวกันมาพักด้วย ฉันทักมายเพียงเล็กน้อยเพราะดึกแล้ว เลยแยกย้ายกันไปนอน

นับจากวันนี้ไป ฉันก้อต้องเผชิญกับอะไรหลายๆ อย่างตามลำพัง ถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไร รู้อย่างเดียวว่าฉันต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้ ฉันคิดก่อนผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางทั้งวัน

Create Date : 13 มกราคม 2553

Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2553 23:45:02 น.

0 comments

Counter : 709 Pageviews.