-Love is...- Vol.3 (5)
"...ข้าฆ่าเจ้าแน่ ถ้าเจ้าไม่เม้นต์..."Love is vol.3 /5...................................................................................................................................................(บ้านฉันยังไม่พัง?)เออ(สะอาดเรียบร้อยดี?)ก็...เออ(ไม่มีปัญหาอะไรนะ)มันกำลังจะมีแล้วล่ะ ถ้าแกยังไม่หยุดเซ้าซี้นะไอ้ลิงเกษตรกร มะเหมี่ยวพูดเสียงติดรำคาญปนข่มขู่ เขาสะดุ้งตื่นหลังจากแอบงีบกลางวันไม่ถึงชั่วโมงเพราะได้เสียงโทรศัพท์บ้านที่ดังกริ้ง ๆ ทรมานหู(ก็ฉันห่วงบ้าน... ฉันจะกลับเย็นวันนี้แหละ)อ่าว! ไม่รอเจอชมพู่เหรอ... มะเหมี่ยวถามเมื่อเพื่อนรักบอกกำหนดการกลับจากค่ายอาสาพัฒนา(ไม่หรอก กว่าพู่จะมาก็อาทิตย์หน้า)โอ๋ๆ น้องพริกไม่ต้องเสียใจนะ อกพี่เหมี่ยวยังมีให้ซบ คิดครั้งละ10 ยูโร ว่าแล้วก็หัวเราะเยาะที่ดวงของเพื่อนรักคลาดกับน้องสาวเขาซะทุกครั้ง แต่แล้วอยู่ๆ ก็หัวเราะค้างเมื่อได้ยินคำตอบของพริก(พู่เขาลางานสองวันหลังจากเสร็จกิจกรรมแจกหนังสือรวมวันอาทิตย์อีกหนึ่ง บวกวันหยุดนักขัตฤกษ์ ก็...สี่วัน เขาจะเที่ยวเชียงใหม่) น้ำเสียงของพริกทำเอามะเหมี่ยวเบะปากขยับปากขมุบขมิบอย่างหมั่นไส้เออๆ ไม่มีอะไรก็แค่นี้แหละจะหาอะไรกิน... เขาไม่รอให้พริกพูดอะไรอีกก็วางหูดังกริ๊ก ไม่รอเอ่ยล่ำลาอะไรทั้งนั้นแหละ...จนอีกฝ่ายส่ายหน้าระอาชิส์! แค่สาวจะมาทำเป็นระริกระรี้ หมั่นไส้...คิดแล้วก็แอบหงุดหงิดคว้าลูกดอกมาปาใส่เป้าฆ่าเวลาเล่นจินตนาการว่ากำลังปาใส่หน้าเพื่อนรักอยู่...แต่พอกำลังเพ่งสมาธิอยู่ดีๆ ก็เป็นอันต้องสะดุ้งโหย่ง...บอกได้เลยว่าสิ่งเดียวในบ้านของพริกที่สามารถทำให้คนประสาทแข็งอย่างเขาผวาได้ก็คือไอ้โทรศัพท์บ้านเครื่องสีดำนี่แหละ... ไม่ว่าจะยามหลับ ยามตื่น ยามฟื้นมาเข้าห้องน้ำ หรือยามที่พยายามจะไม่สนใจมัน แต่มันก็ทำให้มะเหมี่ยวสมาธิเสียได้ทุกครั้งที่มันแผดเสียงแจ๊ด ๆ ขึ้นทุกทีสินาแล้วมาดูกันสิว่าคราวนี้มันผีตัวไหนที่มาหลอกมาหลอนเขา ถ้าเป็นไอ้ลิงแสบตัวเดิม...เขาจะตามไปเลาะเส้นเอ็นมันออกมาต้มกินเหมือนเส้นมาม่าเลยคอยดู ส่วนถ้าเป็นไอ้สวยละก็...รับรองยัยน้องยุยได้เป็นหม้ายสามีตายแน่...... มะเหมี่ยวยกหูขึ้นกำลังจะแว้กกลับแต่เสียงทางปลายสายก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน (พริก!! ตอนนี้หน่าอยู่ที่โรมอยากได้อะไรเป็นของฝากมั้ย? แล้วพอดีว่าอาทิตย์หน้าจะต้องบินไปแถวประเทศทางอาหรับจะเอาอะไรหรือเปล่า? มันมีของเยอะมากกกก จนหน่าเลือกไม่ถูก เลยโทรมาถาม เมื่อกี้ก็โทรเข้ามือถือแต่ไม่มีใครรับ เอาโทรศัพท์วางทิ้งอีกแล้วล่ะสิ... อืม..ใช่! อาทิตน์หน้าหน่าหยุดสามวันว่าจะขึ้นไปเที่ยวเชียงใหม่ ฝากตัวล่วงหน้าเลยนะ... แล้วนี่เป็นอะไรเนี่ยเงียบเชียบเชียว แล้วนี้เป็นอะไรเนี่ยเงียบเชียบเชียว? เปิดช่องว่างให้ฉันพูดบ้างไหมล่ะ...ยัยนี่หยุดพักหายใจระหว่างพูดบ้างก็ได้นะ... เดี๋ยวเกิดหายใจไม่ทันลิ้นจุกปากชักดิ้นชักงอตายก่อนจะได้เอาผ้าลูกไม้จากโรมหรือชุดสาวอาหรับมาฝากไอ้พริก กลายเป็นผีไม่มีใครเขาอยากเจอหรอกนะจะบอกให้... จบคำพูดกระแนะกระแหนของมะเหมี่ยวปลายสายถึงกับนิ่งไปราวๆ เกือบหนึ่งนาทีก่อนที่มะเหมี่ยวจะโยนกระบอกโทรศัพท์ทิ้งจนสายหลุดไป...ก็ไอ้เสียงกรี๊ดที่มันดังทะลุออกมานั่นนะสิมันทำเอาแก้วหูของเขาแทบร้าว นี่ขนาดอยู่ไกลกันค่อนโลกนะเนี่ยแม่นางยังกรี๊ดได้ทรมานกระดูกสามชิ้นในหูขนาดนี้ ถ้าเกิดวันดีคืนดีมายืนแหกปากใกล้ๆ เขาคงหูแตกตายยัยแปร๊ดโทรโข่งความถี่สูงเอ้ย! มะเหมี่ยวบ่น มองกระบอกโทรศัพท์ที่ห้อยต่องแต่ง เขาไม่คิดจะเก็บมันวางไว้บนแป้น ปล่อยให้มันครางเสียง ตืด ๆ ๆ อยู่อย่างนั้นแหละถ้าวางเกิดยัยประสาทนั่นโทรมากรี๊ดใส่อีกคราวนี้พ่อเขาคงได้มีลูกพิการหูหนวกกันพอดี... ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมีใครโทรเข้ามาให้รำคาญอีก... สบายข้าล่ะ
รัก