Bloggang.com : samurai_KYO : -Love is...- Vol.3 (1)

-Love is...- Vol.3 (1)

"...ข้าฆ่าเจ้าแน่ ถ้าเจ้าไม่เม้นต์..."

เสียงนาฬิกาปลุกเครื่องจิ๋วกรีดร้องในเวลารุ่งสาง ร่างบางที่ขดกายในผ้าห่มอุ่นขยับตัวอย่างเกียจคร้าน เอื้อมแขนยาวเรียวไปควานหาเจ้าของเสียง และกดปิดมันลง ก่อนที่ตัวเองจะขยับกายลุกขึ้นนั่งบนเตียง

ผมยาวสลวยยุ่งเหยิงจนเจ้าของต้องลูบให้เข้าที่เข้าทาง และค่อย ๆ ลุกออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวของตนเอง ที่ต้องตื่นแต่เช้า ก่อนฟ้าสว่าง ก็เพราะจะได้ไม่ต้องทนกับการจราจรบนท้องถนนไงล่ะ... อดทนไว้ อีกไม่กี่วันก็จะสุดสัปดาห์แล้ว...

ร่างบางเดินออกจากห้องน้ำหลังจากหายไปได้เกือบครึ่งชั่วโมง เช็ดเนื้อเช็ดตัว เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดที่เตรียมไว้มาสวมใส่ จัดการแต่งหน้าแต่ตาตัวเองด้วยเครื่องสำอางยี่ห้อหรูบาง ๆ แค่พอให้ดูดีเท่านั้น เก็บข้าวของอีกนิดหน่อยก็เดินลงมาชั้นล่างของบ้าน แม้จะดูรวดเร็ว แต่ทั้งหมดก็กินเวลาเกือบชั่วโมง

รถโฟล์คสีขาวแล่นออกจากบ้านที่มีบริเวณร่มรื่นออกสู่ถนนใหญ่ บอกแล้วว่าถ้าออกจากบ้านเช้า ๆ ก็ไม่เจอรถติด... ทนตื่นเช้าสักหน่อยดีว่านั่งปวดหัว นั่งเครียด

เธอใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงบนท้องถนนมาถึงที่ทำงาน สำนักพิมพ์เล็ก ๆ แต่ปริมาณงานที่ไม่เล็กคือสนามรบของเธอทุก ๆ วันตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์ ผู้ช่วยบรรณาธิการสำนักพิมพ์นวนิยายคือตำแหน่งของเธอ...

“สวัสดีครับคุณชมพู่” รปภ.หน้าสำนักพิมพ์ทักทายและทำความเคารพของเธอ ดวงหน้าสวยหวานยิ้มแย้มทักทายอย่างเป็นกันเอง... ก่อนจะเดินเข้าไปในสำนักงานเล็ก ๆ นั้น เธออยู่ชั้นสอง ชมพู่หย่อนกายลงนั่งที่โต๊ะหน้าห้องกระจก มีกระจกกั้นเป็นพาติชั่น กองงานเอกสารสารพัดอย่างวางสุมอยู่บนโต๊ะ เธอจัดการแยกออกทีละอย่าง จัดเก็บไว้เป็นอย่างดี

เสียงเรียกเข้าหวาน ๆ ของมือถือของเธอกรีดร้อง ชมพู่มองดูรายชื่อนั้นก่อนจะกดรับสาย

“ค่ะพี่แจ่ม... พู่เพิ่งมาถึงค่ะ ของคุณณัฏฐ์ น่ะเหรอคะ เธอส่งมาเรียบร้อยแล้วค่ะ พู่ว่าจะเริ่มดูของเธอวันนี้ค่ะ ค่ะ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะคะ คุณณัฎฐ์ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว ค่ะ ได้ค่ะ พู่จะดูแลให้ค่ะ ค่ะ... สวัสดีค่ะ” ชมพู่วางสายจาก บ.ก. คนเก่ง ก่อนจะหยิบต้นฉบับของนักเขียนชื่อดังขึ้นมา

ความจริงแล้วกับคุณณัฎฐ์เองก็ร่วมงานกันมานานมาก อีกฝ่ายมีฝีมือจัดจ้านเหลือเกิน งานของคุณณัฎฐ์ แทบจะไม่ต้องแก้อะไรเลย เพราะอีกฝ่ายคร่ำวอร์ดมานานมากแล้ว การวางโครงเรื่อง ภาษาทุกอย่างจัดได้ว่าดีมาก

จะดูก็แค่ฉากอีโรติคละนะ ไม่รู้ว่า คราวนี้จะกระชากเรตที่เท่าไหร่ ? หน้าตาก็ไม่น่าจะหื่นได้ขนาดนี้ แต่ทำไมอีกโรติคแต่ละฉากถึงได้.... อื้มมมม นักนะ....

“ทำอะไรอยู่คะชมพู่?” เสียงหวาน ๆ จากโต๊ะอีกมุมหนึ่งของห้องทำให้สาวหน้าหวานเงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มหวานทักทาย

“ดูงานของคุณณัฎฐ์อยู่น่ะค่ะ วันนี้ชุติมาเช้าจัง”

“หลบรถติดน่ะค่ะ” สาวสวยผมซอยสั้นจัดทรงทันสมัย ใบหน้าขาวนวล บ่งบอกได้ดีว่าเธอเป็นคนที่ดูแลรักษาตัวเองขนาดไหน

ดวงตาสวยชั้นเดียวบอกได้ว่า เจ้าตัวมีเชื้อจีน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวานเป็นนิจเมื่อจับจ้องใบหน้าอ่อนหวานของชมพู่...

“ว่าแต่ยังต้องดูอีกหรือคะ งานของคุณณัฎฐ์ ออกจะเนี๊ยบขนาดนั้น...”

“ฉากอีโรติคของพี่เขาน่ะสิคะ” ว่าแล้วสองสาวก็หัวเราะกันคิกคัก เมื่อนึกถึงหน้าคนเขียน และนโยบายประจำตัวที่ บ.ก.แอบตั้งให้

... ไอ้นักเขียนบ้ากาม และปากหมาที่สุดในศตวรรษ...

พอได้ยินคำนิยายนี้มันทำให้เธอใจเต้นแปลก ๆ คำว่าปากหมา... ดูไม่สุภาพนัก แต่เธอได้ยินจนชินหู ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว

คนตาดุที่ชอบพูดขวานฝ่าซาก... จนเพื่อน ๆ บอกว่า เป็น ไอ้ลิงปากหมา เด็ดสุดก็ไอ้พระลอผัก... ตอนนี้ทำอะไรอยู่น้า... สบายดีหรือเปล่า? มีใครหรือยัง? จำเธอได้ไหม? จำชมพู่คนนี้ได้หรือเปล่านะพริก...

“ชมพู่เห็นโครงการหนังสือเพื่อน้องหรือเปล่าคะ...”

“คะ?... อะไรนะคะ”

“ชุติถามว่า เห็นโครงการหนังสือเพื่อน้องหรือเปล่าคะ”

“อ๋อ... เห็นแล้วค่ะ ก็ดีนะคะ ไปตามชนบทบ้าง...” ชมพู่รีบเออออตามชุติเมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องมอง

“ชุติก็เห็นด้วยค่ะ แต่คราวนี้ไปไกลทีเดียวนะคะ ที่เชียงใหม่โน้นแนะ”

“แหม ๆ ก็กิ๊กของ บ.ก. เขาอยู่ที่โน้นนี่คะ” ถึงจะบอกว่ากิ๊ก แต่ความจริงต้องบอกว่า... สามีต่างหากล่ะ ทั้งสองหัวเราะครื้นเครงก่อนจะหันไปตอบรับคำทักทายจากเพื่อน ๆ ร่วมงานที่เริ่มทยอยเข้ามาทำงานกัน

หนึ่งวันของชมพู่จบลงไปอย่างรวดเร็วกับรายงายพายุงาน เพราะเมื่อไหร่ที่เริ่มเวลาทำงานเป้ง ๆ มันจะรีบโถมเข้ามาหาเธอทันที กว่าจะออกจากสำนักพิมพ์ ก็โน้นแหละ สองสามทุ่มอีกแน่นอนวันนี้....

“อาจารย์ครับผมไม่เข้าใจไอ้เรื่องนี้ครับ ติวกับเพื่อนก็แล้วแต่ตีโจทย์ไม่ขาดสักที” เสียงของชายหนุ่มวัยรุ่นที่ขออนุญาตเข้ามาในห้องพักอาจารย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ ทำเอาใบหน้าหล่อเหล่าเงยขึ้นมามองหน้านักศึกษาหนุ่ม

“ว่าไงล่ะ ไม่เข้าใจตรงไหน” นิ้วเรียวสวยขยับแว่นตากรอบสวยให้เข้าที่เข้าทางสายตาคมดุมองตามนิ้วมือของนักศึกษาหนุ่มที่ชี้บนชีทงาน

“ไม่มีอะไรยากหรอกนะ ถ้าเจอโจทย์แบบนี้...ให้ลองใช้.................” เสียงนุ่มแผ่วของอาจารย์แนะนำนักศึกษาช้า ๆ เรื่อย ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายปรับจูนความติดให้เข้าใจกับโจทย์นั้น

“โอเคมั้ย”

“พอได้ครับ... ขอบคุณมากครับอาจารย์”

“ไม่เป็นไร ไม่เข้าใจอะไรก็มาถามได้”

“ครับ” นักศึกษาร่างสูงคนนั้นเดินออกจากห้องไปแล้ว อาจารย์ที่แสนจะใจดีก็เอนกายกับเก้าอี้ยกแขนทั้งสองข้างพักไว้ที่ท้ายทอย มองประตูนิ่ง ๆ ไม่ถึงห้านาทีมันก็เปิดอีกครั้ง

“อาจารย์พีรดาคะ หนังสือเวียนค่ะ... มีประชุมอาจารย์คณะวิศวกรรมฯ วันจันทร์ค่ะ” ธุรการหน้าสวยร่างเล็กในชุดเสื้อโปโลเหลืองอ่อน กระโปรงสีครีม วางหนังสือเวียนลงบนโต๊ะทำงานของเขา

“ขอบคุณค่ะ.. ประชุมเรื่องอะไรคะเนี่ย...”โครงการสู่ฝันสร้างห้องสมุดให้น้อง” จะเอาเด็กของเราไปเหรอคะ” คนตาดุเงยหน้าขึ้นมองธุรการสาว

“คงจะเป็นอย่างนั้นค่ะ เห็นว่า ทางกรุงเทพเขามีโครงการเกี่ยวกับหนังสืออะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ อธิการฯ เลยมีโครงการจะให้นักศึกษาของเราไปทำกิจกรรมกัน”

“สร้างห้องสมุด?”

“ค่ะ”

“ขอบคุณนะคะคุณก้อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วกลางวันอาจารย์จะไปทานข้างกับพวกก้อยมั้ยคะ จะจ้องที่ให้” ยังอุตส่าห์มีน้ำใจชวนเขาอีก อาจารย์พีรดาจึงแค่ยิ้มน้อย ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ฉันมีนัดข้างนอกน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ว่าแล้วร่างเล็ก ๆ นั่นก็หมุนตัวเดินออกไป

อาจารย์สาวหน้าหล่อนั่งคลึงขมับช้า ๆ เอาเด็กวิศวะไปทำกิจกรรมนอกสถานที่เนี่ยนะ... เอาลิงไปปล่อยป่าชัด ๆ คนตาดุพ่นลมหายใจกระตุกยิ้มขำ ๆ กับความคิดของอธิการฯ อยากดังล่ะสิ...

เสียงริงโทนมือถือดังเบา ๆ พีรดาหยิบขึ้นมาดูหมายเลขโทรเข้าก่อนจะกดรับ

“อะไรของแก ไอ้สวย มาถึงแล้วเหรอ”

(เออสิวะ... มารับฉันด้วย)

“รออีกสักพักละกัน อย่าไปกัดใครเขาเข้าละ ฉันขี้เกียจไปประกันตัว”

(เงียบไปเลยไอ้ลิงผัก มาให้เร็วเลยนะ) ปลายสายกดวางไปแล้ว พริกหรืออาจารย์พีรดาของนักศึกษาเหลือบตามองนาฬิกาติดผนัง อีกครึ่งชั่วโมงจะเที่ยง เอาวะ โดดงานสักสองสามชั่วโมงไม่ถูกไล่ออกหรอก...

ร่างสูงของพริกเดินออกจากคณะตรงไปที่จอดรถของคณะ ระหว่างทางมีบรรดานักศึกษาคอยยกมือไหว้ ให้ตายเถอะนี่เขาแก่ถึงขนาดที่เด็ก ๆ พวกนี้ต้องมาไหว้แล้วเหรอ ทั้ง ๆ ที่ผ่านวันเวลาที่เป็นนักศึกษามาไม่นานแท้ ๆ

แต่ช่วงเวลาบางอย่างมันกลับยาวนานเหลือเกิน... รอคอยการกลับมาของใครสักคน...

เธอกลับมาหรือยัง นี่มันผ่านไปกี่ปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน... คิดถึงฉันเหมือนกับที่ฉันคิดถึงเธอหรือเปล่า? ยังไม่มีใครข้างกายใช่มั้ย?... ฉันรอเธออยู่นะ...ชมพู่

สนามบินสุวรรณภูมิ 12.30 น.

....โปรดทราบขณะนี้ เที่ยวบิน TG-512 เยอรมัน - ไทยได้ลงจอดแล้ว.... บลา ๆ ๆ

หลังจากเสียงประกาศนั้นไม่นานบรรดาผู้โดยสารสายการบินดังกล่าวก็ทยอยกันออกมา บางคนรีบเดินจ้ำอ้าว บางคนรีบตรวจดูสัมภาระ เสียงดังเจี้ยวจ้าวจนหลายคนหนวกหู แต่ก็เป็นความเคยชินไปแล้ว

...โปรดทราบขณะนี้สายการบิน...บลา ๆ ...

เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ของสนามบินในการบอกเที่ยวบิน เสียงจ้อกแจ้กจอแจต่าง ๆ มากมาย ๆ ทำเอาคนที่กำลังเข็นกระเป๋าเดินเบียดกับจำนวนผู้คนพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะเลิกคิ้วประหนึ่งว่า... กูปลง!!

ร่างสูงในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาว ลายสกรีนแบบอาร์ต ๆ สีม่วง และดำ กางเกงยีนส์สีซีด รอยปะชุน แถมรอยขาดที่เหมือนไม่ได้รับการเอาใจใส่เท่าไรนัก แต่นั่นมันคือแฟชั่น เดินทอดน่องไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้สนใจจะเร่งรีบไปไหน ... ก็ไม่รู้จะรีบทำไม เดิน ๆ ไปเดี๋ยวมันก็ถึงเอง

ผมซอยสไลด์ที่ดูจะยาวเกินไปหน่อยถูกมัดเป็นจุกเล็ก ๆ โผล่ออกมาทางช่องด้านหลังของหมวกแก๊ปสีน้ำเงินซีดจัด.... ดวงตาหวานเยิ้มที่มีคิ้วเรียวเป็นเครื่องประดับ มองตรงไปด้านหน้า มันมักจะส่งประกายวิบวับเสมอเวลาที่เห็นสาว ๆ สวย ๆ เดินผ่าน หรือแอร์กราวด์ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ ริมปากบางสีชมพูอ่อน ๆ ผิวปากเป็นทำนองเพลงรักหวานซึ้งที่ดังเมื่อหลายปีก่อน...

เสียงประกาศของทางสนามบินยังไม่หมด มีสารพัดรายการเที่ยวบินที่กำลังจะทำการบิน และอีกร้อยแปดเที่ยวบินที่จะลงจอด... เจ้าตัวยักไหล่ไม่สนใจ หันไปพบกับแอร็โฮสเตสที่กำลังเดินสวนมา สายตาหวานประกายวิบวาว จ้องมองอีกฝ่ายโดยที่สาวสวยไม่รู้ตัว...

...สายการบินไหนนะ... สวยจริงเชียว....

ริมฝีปากสีอ่อนคลี่ยิ้มสวย แม้สาวเจ้าจะมองไม่เห็นเขาก็ไม่แคร์ เพราะมีนางฟ้าอีกคนเดินสวนมาพอดี เธอได้รับอานิสงค์ของรอยยิ้มนั้นไปเต็ม ๆ ทำเอาแทบก้าวขาไม่ออก แม้คนส่งยิ้มจะเดินผ่านไปแล้วก็ตาม...

เสน่ห์ร้ายกาจจริงเชียว...

คนยิ้มสวยนั้นไม่ได้สนใจอะไร เดินไปยังอาคารผู้โดยสารขาออก... สอดสายตามองหาคนที่ตัวเองโทรให้มารับ... โอ๊ะ โอ...นั่นไง เพื่อนสนิทที่คบหาหันมานานปี แต่ไม่ได้เจอกันเสียนาน ริมฝีปากบางยิ้มกว้าง ก่อนจะขยับพูดกับตัวเอง

“Welcome to Thailand. ร้อนจริง ๆ เลยเว้ย.... เมืองไทย”

< ภาค2 .....................................................................................ตอนที่ 2>

Create Date : 20 เมษายน 2552

Last Update : 24 เมษายน 2552 18:51:31 น.

2 comments

Counter : 653 Pageviews.

-*- มีภาค 2 ด้วยแฮะ

โดย: Zaniitax IP: 112.142.91.128 วันที่: 24 ตุลาคม 2552 เวลา:12:57:50 น.

จะเจอกันไหมๆๆ

โดย: KANON IP: 171.4.103.97 วันที่: 29 เมษายน 2555 เวลา:23:49:38 น.