๑

ผู้โชคดี

‘คุณและคู่รัก!! คือผู้โชคดีผ่านการคัดเลือกกิจกรรม “เลิฟหวานจี๊ด” ท่องสิงคโปร์กับทริปทัวร์หวานใจ’

ข้อความตบอกจนหัวใจแทบหยุดเคลื่อนไหว เนื้อตัวเต้นเร่าตื่นตระหนก เบิกตาโตทวนข้อความในกระดาษซ้ำอีกครั้ง ผู้โชคดีผ่านการคัดเลือกท่องสิงคโปร์กับทริปทัวร์หวานใจในช่วงเดือนแห่งความรักเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ (ฟรีตลอดการเดินทาง) รบกวนติดต่อกลับเพื่อยืนยันเข้าร่วมกิจกรรมตามเบอร์โทรข้างท้ายจดหมาย 085-555-5555 ด่วน!

คนอ่านข้อความที่สติสตังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวตั้งแต่เปิดซองจดหมาย นึกถึงกิจกรรมชิงรางวัลท่องเที่ยวหน้าเว็บเพจเฟซบุ้กซึ่งเพื่อนสนิทคะยั้นคะยอให้ส่งรูปคู่เข้าประกวด กติกาเพียงกดไลท์และแชร์ข้อความกิจกรรมดังกล่าว พร้อมส่งรูปคู่รักระหว่างครอบครัว พี่น้องพ้องเพื่อน สามีภรรยาหรือคนรัก เพื่อลุ้นรางวัลเมื่อปลายปีที่แล้ว ไม่นึกฝันว่ารูปคู่ของตนจะผ่านการคัดเลือกและเป็นผู้โชคดีหนึ่งในสิบคู่รัก

มือไม้สั่นล้วงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากระโปรงทรงสอบ หัวใจยังเต้นแรงไม่หาย นิ้วเรียวแตะสัมผัสบนหน้าจอมือถืออย่างเร่งรีบ ไล่หาเบอร์โทรเพื่อนสนิท อยากบอกข่าวดีที่สุดในโลก เมื่อการได้รางวัลคราวนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่เคยร่วมสนุกกับกิจกรรมต่างๆ

ขณะรอเพื่อนรับสาย คนตื่นเต้นหยิกแขนตัวเองแรงๆ เพื่อยืนยันว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน

“แก้ว! รูปของเราผ่านการคัดเลือกกิจกรรมเลิฟหวานจี๊ด ฉันเพิ่งปริ้นอีเมล์เมื่อกี้ ดีใจจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว” แม้ดีใจจนเนื้อเต้น แต่คนพูดก็ยั้งเสียงไว้กึ่งหนึ่ง

ปลายสายเงียบเพียงครู่ก่อนส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นจนคนส่งข่าวรีบดึงโทรศัพท์ออกห่างจากแก้ม เกรงหูจะดับก่อนได้บอกรายละเอียดเพิ่มเติม

“จริงเหรอแก!! โอ๊ย...ดีใจจะได้เที่ยวสิงคโปร์แบบไม่เสียเงินซักบาท คอยดูนะฉันจะคาบข่าวไปอวดนางนุชกับนางนี บอกให้ส่งรูปร่วมกิจกรรมเหมือนกันก็ไม่เชื่อ ว่าแต่แกส่งรูปไหนเข้าประกวดเหรอมุก?”

คนถูกถามอึกอักอยู่ในลำคอ ไม่กล้าตอบ หากเพื่อนรู้ว่าภาพส่งประกวดเป็นรูปที่น่าเกลียดที่สุดในโลกคงถูกฆ่าตายก่อนได้เที่ยวสมใจแน่ๆ เมื่อแก้วเป็นหญิงสาวผู้มีภาพลักษณ์เลิศเลอต่อที่สาธารณชน เธอต้องดูดีอยู่เสมออย่างไม่มีที่ติ คนอึกอักจึงบ่ายเบี่ยง

“ไว้คุยหลังเลิกงานดีกว่า ตอนนี้ฉันไม่สะดวก”

เพราะนำข้อความเข้ามาแอบอ่านในห้องน้ำ ไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวกินเวลางานจึงรีบตัดบท ยิ่งเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่เป็นประเภทชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านด้วยแล้ว ยิ่งไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องการท่องเที่ยวครั้งนี้ จึงหลบออกจากโต๊ะทำงานแสร้งมาปลดทุกข์ หากหายตัวนานกว่านี้อาจถูกเนรเทศออกจากบริษัทเพราะถูกไล่ออกก็เป็นได้

เจ้าของโทรศัพท์กดตัดสาย ลอบถอนใจเมื่อหลุดพ้นจากคำถามคาดคั้น หากรูปย่นจมูกเป็นหมู ทำตาเหล่ พอกแป้งขาวทั่วหน้า โพสท่าถ่ายรูปในแบบชั่วร้ายที่สุดเท่าที่เคยทำมา จะส่งผลให้ชนะการประกวด การเปิดเผยรูปน่าเกลียดสู่สาธารณะคงไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย เธอกล่อมใจตนเอง โทรศัพท์ถูกหย่อนลงกระเป๋ากระโปรงตามเดิม คนตัวเล็กค่อยๆ ย่องออกจากห้องน้ำ กวาดตาลับๆ ล่อๆ มองซ้ายขวา เมื่อเห็นทางสะดวกจึงรีบเพ่นกลับไปนั่งประจำโต๊ะทำงาน ทิ้งความดีอกดีใจที่ได้รับรางวัลไว้กลางทาง

มุกตาภา แสงจันทรา พนักงานบัญชีประจำบริษัทเอกชนย่านกลางเมือง อายุ 23 ปีหมาดๆ ติดเครือข่ายสังคมออนไลน์บนโลกอินเทอร์เน็ต สาวกซีรี่ย์เกาหลีตัวแม่ อ่อนไหวง่าย ร้องไห้เก่ง บ้าคลั่งนักร้องเกาหลีชนิดที่ว่าแฟนคลับยังอาย ชอบร่วมเล่มกิจกรรมบนหน้าเว็บเพจทุกชนิดตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ แต่ไม่เคยโชคดีจนกระทั่งครั้งนี้ อาจเรียกได้ว่าโชคดีที่สุดในชีวิต

เธอกลับมาประจำโต๊ะทำงานด้วยหัวใจระทึก ไม่ได้ตื่นเต้นกับอีเมล์แจ้งข่าวดี แต่เพราะหัวหน้าฝ่ายเดินมาตรวจงานต่างหาก และสำคัญงานที่เจ้านายสั่งการยังไม่เสร็จ!

เสียงตวาดของหญิงวัยกลางคนดังไปสามโต๊ะแปดโต๊ะเพื่อนร่วมงานทุกคนละแวกนั้นก้มหน้างุดราวกับอยากมุดศีรษะลงลิ้นชักโต๊ะเสียให้ได้ ไม่ต่างจากตัวการซึ่งหายไปจากแผนกแป๊บเดียวเลยถูกแจ็คพ็อตคำใหญ่ มุกตาภานั่งฟังคำต่อว่ายาวเป็นกิโลจนหูชา ได้แต่อดกลั้นและแอบร้องเพลงให้กำลังใจตัวเอง

‘แจ๋วครับพี่ดีครับท่าน ทันครับผม เหมาะสมครับเจ้านาย หนักก็สู้ เบาก็สู้ บ่นไม่ได้ ตายไม่ได้ นายใช้ทำอะไรก็โอเค’

การเป็นลูกน้องคล้ายกับงานบริการอยู่อย่างตรง‘ลูกค้าเปรียบเสมือนพระเจ้า’ หัวหน้าก็เช่นกัน นี่ละชีวิตลูกจ้าง เจ้านายเป็นฝ่ายถูกเสมอ ลูกน้องห้ามต่อล้อต่อเถียงไม่อย่างนั้นอาจถูกหักคะแนนความประพฤติและมีผลต่อการประเมินผลสิ้นปี

“ยังไม่กลับอีกหรือมุก ดึกแล้วนะ”

มุกตาภาช้อนตามองนาฬิกาตรงผนังกำแพง แอบใจหาย เมื่อเวลาล่วงเลยสองทุ่มกว่า จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นเพิ่งจะบ่ายสามหยกๆ ดวงตาเหนื่อยล้าละจากหน้าปัดนาฬิกาหันมองเพื่อนร่วมงานซึ่งจัดแจงสะพายกระเป๋าเตรียมตัวออกจากออฟฟิศ เธอยิ้มแห้งๆ และส่ายหน้าตอบ

“งานยังไม่เสร็จ เพลินกลับก่อนเถอะ”

“อีกนานไหม ให้เราอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า อยู่คนเดียวน่ากลัวออก”

เพื่อนร่วมงานกล่าวพร้อมกวาดตาไปรอบๆ ชวนคนขี้กลัวมองตามอย่างนึกระแวง เพิ่งได้ยินข่าวลือหนาหูเรื่อง ‘ผีในออฟฟิศ’ เพราะสาวๆ ในแผนกมักมีเรื่องเล่าสู่กันฟังตั้งแต่เช้า เพียงได้จับกลุ่ม ความเงียบจะอันตรธานเปลี่ยนเป็นเสียงสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดคล้ายนกกระจอกแตกรัง

ประเด็นหลักของเรื่องเล่ายามเช้าประจำแผนกบัญชีมีอยู่ว่า ป้าแม่บ้านประจำตึกเตรียมเข้ามาทำความสะอาดแผนกเฉกเช่นทุกวัน ตั้งแต่เช้ามืดราวตีห้าเศษ เธอเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งก้มหน้านิ่งตรงโต๊ะทำงานแถวหลังสุดติดกำแพง ผมเพร้ารุงรังปิดหน้าปิดตา ร่างกายสั่นเทิ้มคล้ายกำลังร้องไห้ เสียงสะอื้นดังกระซิกอยู่พักใหญ่ ป้าแม่บ้านรวบรวมความกล้าเดินเข้าใกล้ จดจ้องสาวปริศนาอย่างไม่คลาดสายตา

ทว่ายิ่งเข้าใกล้หญิงคนนั้นค่อยๆ เลือนรางจนหายวับไปต่อหน้าต่อตาทำคนใจกล้าขวัญกระเจิง วิ่งแจ้นหารปภ.เพื่อเข้าตรวจสอบข้อเท็จจริง เรื่องผีในออฟฟิศจึงกลายเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ของวัน และอาจยาวนานเป็นอาทิตย์เมื่อสาวปริศนาสร้างความหลอนแก่คนขี้กลัวทั้งหลายแหล่

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ได้”

มุกตาภากล่าวเสียงเครือขณะกลืนน้ำลายลงคอ กลอกลูกตามองรอบๆ อีกครั้ง เนื่องจากเก้าอี้ที่สาวปริศนานั่งอยู่ เยื้องไปด้านหลังจากโต๊ะทำงานของเธอเล็กน้อยเท่านั้น

“งั้นเพลินกลับก่อนนะ พี่หนึ่งมารออยู่ข้างล่างนานแล้ว”

คนรับรู้ส่งยิ้ม นึกถึงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา หุ่นสูงโปร่งกล้ามเนื้อแน่นราวกับนายแบบบนแคทวอล์ค พี่หนึ่งแฟนหนุ่มของเพลินตา คู่รักรสน้ำผึ้งซึ่งเพื่อนร่วมงานต่างตั้งฉายาและพากันอิจฉาในความหวานจ๋อยจนคนไร้คู่จืดสนิท เร่งหาคนรักเพรียบพร้อมอย่างนี้บ้าง

มุกตาภากลับมาสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้งเมื่อเพื่อนคล้อยหลัง เธอรวบรวมสมาธิปัดเรื่องผีสางซึ่งตามรังควานจิตใจออกจากความคิด บรรยากาศเงียบวังเวงทำให้เย็นสันหลังเป็นระยะ ยังไม่ทันรวมสมาธิเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับงานตรงหน้า เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นใกล้ๆ จนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง

‘กรี๊ดดดด!! รับสายฉันที รับสายฉันหน่อย คอยนานแล้วนะ’

เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมทำลายความตั้งใจจนขวัญหนีดีฟ่อ เธอพอรู้ว่าเพื่อนตัวดีคนใดกลั่นแกล้ง แอบเปลี่ยนเสียงโทรศัพท์ชวนหวาดผวาเช่นนี้ เจอตัวเมื่อไรจะรีบจัดการให้หลาบจำ มุกตาภาเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งปรากฏชื่อ ‘แก้วใส’ ก่อนกดรับสาย ไม่ทันได้เปิดปากทักทาย เสียงจากปลายทางก็เอ่ยถามถึงความคืบหน้า

‘มุกโว้ย! ติดต่อเจ้าหน้าที่กิจกรรมเลิฟหวานจี๊ดหรือยัง’

คำถามนั้นทำคนรับโทรศัพท์ใจหายวาบ เพราะงานเร่งเร้ากอปรกับถูกจับตามองจนไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน จึงลืมเรื่องยืนยันตัวไปเสียสนิท และคำว่า ‘ยัง’ ทำให้แก้วใสอาสาจัดการเองทั้งหมด

“ไม่เป็นไรหรอกน่า พรุ่งนี้ก็ทัน ยังไงทีมงานก็คัดตัวไว้แล้ว”

เพราะมีชนักติดหลังเรื่องส่งรูปเข้าประกวดจึงไม่อาจปล่อยให้เพื่อนจัดการแทน หากโชคร้ายทีมงานสอบถามข้อมูลหรือรายละเอียดเกี่ยวกับภาพเพื่อยืนยันความถูกต้อง ความลับที่พยายามปกปิดมาหลายเดือนคงเปิดเผย และเพื่อนอาจกลายร่างเป็นปีศาจจอมอาละวาด เพราะเคยย้ำนักย้ำหนาว่าภาพส่วนตัวนั้นไม่ควรเผยแพร่ให้ใครเห็น ทว่าเวลานี้ทีมงานคงเห็นกันถ้วนหน้าและอาจกำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่ก็ได้ แต่หากไม่ใช่ภาพนั้น รางวัลผู้โชคดีอาจหลุดลอย อันที่จริงแก้วใสควรขอบใจมากกว่าโกรธเคือง มุกตาภาแอบคิดในใจ

หลังจากคุยกันพักใหญ่ เธอก็ขอตัวทำงานต่อให้เสร็จเมื่อไม่อยากถูกเจ้านายเอ็ดตะโรอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

ลายเซ็นและเวลาถูกจดลงตารางเข้าออกภายในอาคารหน่วยรักษาความปลอดภัยกะดึกค้อมศีรษะร่ำลา มุกตาภายิ้มตอบระหว่างวางปากกา หมุนตัวเดินออกจากอาคารพลางพลิกข้อมือมองเวลา ‘สี่ทุ่มครึ่ง’ ป่านนี้แม่คงหลับแล้ว เธอแอบนึกถึงคำสั่งเมื่อเช้านี้ ‘ถ้ากลับดึกดื่นก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากแม่’ เธอคิดอยู่นานสองนานจะแวะซื้อขนมของโปรดไปฝากบุพการีดีหรือไม่ หากหลับแล้วยังเก็บไว้ตอนเช้าก็ได้ แต่กลัวจะถูกดุหากขัดคำสั่ง จึงตัดสินใจเดินผ่านตลาดโต้รุ่งใกล้บริษัท ตรงยังป้ายรถประจำทาง

นั่งรอพักใหญ่ รถเมล์ปรับอากาศสายประจำวิ่งปาดเข้าป้ายหยุดรับผู้โดยสาร มุกตาภาก้าวขึ้นบันไดอย่างกระฉับกระเฉงเมื่อเป็นผู้โดยสารเพียงคนเดียว เพราะเลยเวลาเลิกงานช่วงปกติมามากแล้ว ป่านนี้มนุษย์เงินเดือนทั้งหลายคงหลับฝันหวาน ผิดกับเธอซึ่งเร่งงานด่วนจนเสร็จและยังไม่ถึงบ้านเสียที

ระหว่างฆ่าเวลา เครื่องมือสื่อสารอาจช่วยแก้เหงาได้บ้าง สังคมออนไลน์มีป้ายแดงเตือนความเคลื่อนไหวให้เปิดอ่าน มุกตาภาไล่อ่านหน้าไทม์ไลน์ไปเรื่อยจนเห็นรูปคู่ของตนกับแก้วใสในเว็บเพจคู่รักหวานจี๊ด และภาพถ่ายคู่รักที่ผ่านการคัดเลือก คนร้อนใจยกมือกุมขมับ ความลับจะแตกก็งานนี้ ป่านนี้แก้วใสอาจกำลังดูภาพเหล่านี้อยู่ และคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อเจ้าของเว็บเพจเพิ่งลงรูปเหล่านี้เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา

มุกตาภาปล่อยตามเลย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ในเมื่อได้รับรางวัลใหญ่แล้ว เพื่อนคงโกรธเคืองไม่นาน เธอเชื่ออย่างนั้น นิ้วโป้งแตะหน้าจอไล่ดูภาพผู้ได้รับคัดเลือกทั้งหมด แต่ละภาพชวนหัวเราะ รวมทั้งคู่ของเธอ จนกระทั่งภาพสุดท้ายเป็นคู่รักหน้าตาดี ฝ่ายหญิงโอบรอบคอและเขย่งหอมแก้มฝ่ายชาย จนคนดูเผลอยิ้มให้กับความน่ารักของคนรักคู่นี้

เสียงกรีดร้องและตามด้วยประโยครับสายฉันที รับสายฉันหน่อย คอยนานแล้วนะ ดังขึ้นทำเจ้าของเครื่องสะดุ้งโหยงเป็นครั้งที่สอง ผู้คนในรถเมล์ต่างหันมองให้ความสนใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนคนรู้สึกอับอายก้มหน้าหลบตา

‘ไอ้มุก! ทำไมแกทำแบบนี้ เอารูปทุเรศไปร่วมกิจกรรมได้ไงหะ! แล้วแบบนี้ฉันจะเอาหน้าไปมุดดินที่ไหน!’

วินาทีแรกที่เห็นสายโทรเข้าของแก้วใสก็สังหรณ์ใจตงิดเกี่ยวกับภาพประกวดหน้าเว็บเพจ และเป็นไปตามคาด มุกตาภาอยากแก้ตัว ทว่าเพื่อนไม่ปล่อยให้พูดซักคำ จำใจนั่งหูชา เงียบกริบ ยอมรับผิดต่อเรื่องที่ก่อไว้ ความดีกับการได้รางวัลยังไม่ช่วยให้เพื่อนหายโมโห

วันนี้คงเป็นวันซวยสำหรับเธอ หรืออาจเรียกว่าทุกขลาภ ได้รับข่าวดี ทว่าไม่มีความสุขเสียเลย ถูกต่อว่าจนหูเกือบดับตลอดวัน เรื่องราวขัดใจคงต้องปล่อยให้เป็นไปอย่างนั้นจนกว่าเปลือกตาปิดลง และรอเริ่มวันใหม่ในรุ่งเช้า

“พี่มุกดังข้ามคืนเลยนะ”

ชายหนุ่มส่งเสียงทักทายตั้งแต่เห็นเพื่อนรุ่นพี่เดินมาแต่ไกล เขายิ้มพราว ย่นจมูกทำปากเป็นหมูล้อเลียนคนดังผ่านสื่อตามที่แซว วาทีเพื่อนร่วมงานคนใหม่ซึ่งเข้ามาอยู่ในแผนกบัญชีได้สองเดือนกว่า ทว่าให้ความสนิทสนมกับพี่เลี้ยงอย่างมุกตาภาราวกับรู้จักมาแรมปี และเขาคือคนเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้กลายเป็นหลอกหลอนเมื่อคืนนี้จนมุกตาภาคาดโทษ

“ไม่ต้องทำเนียน แกเปลี่ยนเสียงโทรศัพท์ฉันทำไม ไอ้เด็กบ้า!”

อาการหวาดผวาเมื่อคืนนี้ทำมุกตาภาโพล่งพูดออกไป วาทีเปลี่ยนจากยิ้มพราวเป็นหัวเราะชอบใจไม่ต่างจากเพื่อนร่วมงานคนอื่นซึ่งถือโทรศัพท์เปิดรูปตลกของเธอกับแก้วใสพูดคุยถึงการท่องเที่ยวต่างประเทศ

“เพื่อนพี่มุกชื่อไรอะ เจ๊แกน่ารักดีนะ”

วาทีให้ความสนใจหญิงสาวในรูปซึ่งทำตาเหล่แยกเขี้ยวใส่กล้องจนรูปภาพออกมาน่าขบขันอย่างนั้น เพราะเรียนต่างสาขา การทำงานของเพื่อนรักจึงอยู่คนละสายงาน มุกตาภาชอบตัวเลขเลยเดินตามสายบัญชี ส่วนแก้วตาอยากเป็นเลขานุการให้กับเจ้านายหนุ่ม และหวังคั่วเจ้านายตัวเอง

มุกตาภาวางสัมภาระบนโต๊ะทำงาน หรี่ตามองวาทีและยิ้มเจ้าเล่ห์

“ชื่อแก้ว แต่อย่าหวังสูงนักนะ ยายนั่นไม่ชอบกินหญ้าอ่อน”

ได้ทีเอาคืน คำพูดของเธอทำเพื่อนรุ่นน้องถึงกับหุบยิ้ม ตวัดตาขวับแกล้งงอน ไม่ช่วยลุ้นแล้วยังตัดกำลังใจ

“อิจฉาแกจังได้ไปทัวร์สิงคโปร์กับคู่รักเน็ตไอดอล”

เพื่อนร่วมงานอีกคนแย่งพูดพร้อมโชว์หลักฐานให้เห็นภาพคู่รักซึ่งเป็นที่รู้จักในสังคมออนไลน์ เมื่อไอดอลฝ่ายหญิงมักนำรูปภาพหวานแหว๋วโพสลงอินเทอร์เน็ต แสดงความรักระหว่างกันจนผู้ชมมากมายแห่ติดตาม มุกตาภาเพ่งมองรูปคุ้นตา ทว่าคนดังของไทยเธอไม่เคยติดตามและแทบไม่รู้จักสักคน หากเป็นคนดังของเกาหลีไม่มีหลุดรอดสายตา

“นั่นดิ เลิฟกับเรนนี่ ช่วงนี้น่าจับตามองมากๆ เห็นว่าเป็นคู่รักแห่งปีเลยนะ กำลังฮอท” วาทีสมทบ มุกตาภาชำเลืองมองภาพคู่รักอีกครั้งพลางยักไหล่

บรรยากาศภายในออฟฟิศเปลี่ยนไปเมื่อทุกคนก้าวฉับๆ นั่งประจำโต๊ะทำงาน เสียงซึ่งเคยจอแจกลายเป็นเงียบกริบจนวาทีและมุกตาภาหันมองตามความเคลื่อนไหว รังสีความน่ากลัวแผ่ปกคลุมพื้นที่ตลอดทางเดิน เพราะงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จลุล่วงตั้งแต่เมื่อคืน ลูกน้องสาวจึงกล้าสู้หน้าเจ้านายจอมระเบียบ เขี้ยวลากพื้นจนได้รับฉายานางยักษ์ประจำแผนกบัญชี หัวหน้าส่งสายตาเฉียบขาดมองมาจนวาทีผละห่างและเดินเข้าที่นั่งของตน

“พี่มุก”

วาทีกระซิบขณะหย่อนกายนั่งตรงเก้าอี้ประจำตำแหน่ง มุกตาภาเลิกคิ้วเรียว “ไปสิงคโปร์เมื่อไรอะ”

“เดือนหน้า...”

To be...