๓

สิงคโปร์

แสงเรืองรองส่องผ่านกระจกด้านข้างฉุดให้หญิงสาวซึ่งนั่งริมหน้าต่างมองกลุ่มก้อนเมฆหนาลอยตัวนิ่งกลางท้องฟ้า กลุ่มเมฆเหล่านั้นคล้ายสายไหมฟูฟ่องในตู้ปั่นน้ำตาลที่มักมีเด็กๆ ล้อมวงรอซื้อขนมละลายในปาก มุกตาภานึกอยากสัมผัสหมู่เมฆขาว มันคงนุ่มนิ่มเหมือนปุยฝ้ายละเอียดอ่อน

การนั่งเครื่องบินครั้งแรกทำให้หญิงสาวตื่นตากับบรรยากาศมุมสูง มองเห็นแผ่นดินอยู่ไกลลิบๆ ประทับใจจนต้องหยิบโทรศัพท์ซึ่งเปิดโหมดการบินกดถ่ายภาพเก็บไว้ว่าครั้งหนึ่งเคยขึ้นสูงเสียดฟ้า เมื่อได้ภาพสมใจก็ทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ชื่นชมฝีมือการถ่ายภาพของตน

ปลายหางตามองเห็นความเคลื่อนไหวด้านข้างจึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหนุ่มแว่นดำขยับกายเปลี่ยนเป็นกอดอก นั่งเฉยนานๆ คงปวดเมื่อยตามเนื้อตัว มุกตาภานึกขำ ตั้งแต่ขึ้นเครื่องรันติมาก็นั่งอยู่ในท่าเดิมคล้ายหลับใหลไม่ใส่ใจผู้คนรอบข้าง แวบหนึ่งที่ความคิดแล่นขึ้นสมอง เขาอาจข่มตาหลับเพราะรำคาญกับการนั่งอยู่ใกล้ๆ เธอ

มุกตาภาชะโงกมองคนด้านข้าง โบกไม้โบกมือตรงหน้าเขาราวกับสำรวจว่าหลับจริงหรือไม่ ทว่ารติมาก็ยังนิ่งเฉยราวกับรูปปั้น เธอจึงหันมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในเครื่องบินรวมกับแสงแดดแยงตาทำให้คนตื่นก่อนไก่โห่เริ่มง่วงเหงาหาวนอน เปลือกตาหนักอึ้งและผล็อยหลับไป

ภายในห้องโดยสารของสายการบินเงียบเชียบ ผู้โดยสารส่วนใหญ่หลับตาพักผ่อน เสียงของแอร์โฮสเตสสาวเริ่มเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มสำหรับลูกค้าที่สั่งจองไว้พร้อมกับตั๋วเที่ยวบิน เสียงก๊อกแก๊กปลุกรติมาให้รู้สึกตัว แรงกดทับตรงข้างแขนทำให้เขาเบี่ยงหน้าไปมอง

หญิงสาวซึ่งนั่งด้านซ้ายเอียงศีรษะหลับซบแขนของเขาราวกับหมอนหนุนชั้นดี รติมาเอนกายหนี ใช้นิ้วชี้จิ้มศีรษะของเธอให้นั่งตรงในตำแหน่งเก้าอี้ของตัวเอง ทว่าคนหลับคอพับคออ่อนเอียงกลับมาพิงแขนของเขาอย่างเดิม รติมาถอนใจแต่ยังไม่ยอมแพ้ดันร่างอ่อนปวกเปียกให้กลับไปอีกครั้ง

“คุณกับแฟนโกรธกันหรือครับ”

เสียงแตกหนุ่มด้านซ้ายดึงรติมาหันขวับ ชะงักนิ้วที่จะดันมุกตาภาค้างกลางอากาศ  ประหลาดใจกับคนยุ่งเรื่องชาวบ้านแต่ทำสงบนิ่งดูลาดเลา กระแสความสงสัยจากแววตาคู่นั้นจ้องมองรติมาราวกับจับผิดจนนึกถึงข้อตกลงที่ต้องจับคู่กับยายขี้เซาตลอดทริปการเดินทางนี้

“เปล่าครับ แล้วคุณล่ะครับมีอะไรหรือเปล่า”

รติมาเปลี่ยนจากผลักไสเป็นจับศีรษะของมุกตาภาอย่างทะนุถนอมแนบอิงตรงไหล่ของเขาสร้างภาพคู่รักไม่ให้ผิดสังเกต เพิ่งนึกได้ว่าชายคนนี้คือทีมจัดกิจกรรมคู่รักหวานจี๊ดและเขาอาจไม่ทราบถึงข้อตกลงตามแผนการ

“ไม่มีหรอกครับ ผมคิดว่าคุณทะเลาะกัน แค่อยากบอกให้ดีๆ กันไว้เพราะหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้คุณกับแฟนต้องตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เพื่อร่วมกิจกรรมต่างๆ หากโกรธกันอาจเสียผลประโยชน์นะครับ เดี๋ยวจะว่าผมไม่เตือน” ชายหนุ่มยิ้มร้าย

รติมาฉีกยิ้มกลับและลอบถอนใจทิ้งศีรษะพิงพนักเก้าอี้ เหนื่อยหน่าย ไม่อยากนึกถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า ดวงตาภายใต้กรอบแว่นดำชำเลืองมองหญิงสาวซึ่งอิงแนบไหล่และพ่นลมหายใจพรืดก่อนข่มตาหลับ รอถึงที่หมายคงปลีกวิเวกได้สักพัก

‘ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เรานำท่านมาสู่ท่าอากาศยานชางงี ประเทศสิงคโปร์แล้วครับ กรุณารัดเข็มขัดที่นั่งปรับพนักเก้าอี้ให้อยู่ในระดับตรง ปิดโทรศัพท์มือถือและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จนกว่าสัญญาณเตือนจะสิ้นสุด ตรวจสอบเอกสารการเดินทางและสิ่งของของท่านก่อนออกจากเครื่องบิน’

เสียงประกาศจากกัปตันของสายการบินสร้างความตื่นตัวให้ผู้โดยสารปฏิบัติตามคำเตือนอย่างเคร่งครัด ยกเว้นมุกตาภาที่ยังหลับฝันหวานหนุนแขนของรติมาไม่ยอมตื่นจนเขาต้องสะกิดเบาๆ คนนอนหลับปัดคนสะกิดคล้ายรำคาญ คิ้วเรียวขมวดยุ่งพลางยกมือเช็ดปากและกลืนน้ำลาย

“ตื่นได้แล้ว” เมื่อแรงสะกิดไม่ได้ผลรติมาจับข้อมือของมุกตาภาเขย่าและส่งเสียงปลุกให้เธอรู้สึกตัวตื่น

คนปรือเปลือกตาหันซ้ายหันขวาและขยับตัวนั่งตรง ยกมือเช็ดข้างปากอีกครั้ง เหยียดแข้งขาขณะหันมองคนข้างๆ ซึ่งนั่งนิ่งไม่ใส่ใจกันสักนิด

“ถึงแล้วเหรอ” มุกตาภาเปิดปากถามไถ่ และเขาพยักหน้าตอบ

“คุณคะรบกวนคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยด้วยนะคะ” แอร์โฮสเตสสาวแย้มยิ้มขณะแจ้งให้ผู้โดยสารปฏิบัติตามกฎระเบียบของสายการบิน

มุกตาภาทำหน้าเหรอหราจำไม่ได้ว่าเผลอปลดเข็มขัดออกตอนไหน ด้วยความลนลานจึงรีบทำตามคำบอกกล่าวและสุดท้ายก็เจอปัญหาเดิม สายเข็มขัดนิรภัยคาดไม่เคยแน่นอย่างเคย!

“เลิฟ! ช่วยฉันดึงหน่อยสิ มันไม่ได้อีกแล้ว” เมื่อแอร์โฮลเตสคล้อยหลังเธอรีบกระชิบขอความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนก่อนแอร์สาวจะเดินกลับมาสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง

รติมาขมวดคิ้วอยากทำไม่แยแส ทว่าสีหน้าของเธอก็เว้าวอนเสียจนต้องคว้าเข็มขัดมาดึงให้ส่วนหนึ่งก็เกรงว่าผู้ชายข้างๆ จะจ้องจับผิดและกล่าวหาว่าเขาไม่มีน้ำใจกับคู่รัก“โทษนะ” รติมาขออนุญาตถือวิสาสะคว้าสายเข็มขัดดึงให้ตามคำขอ เมื่อแอร์โฮสเตสเดินกลับมาอีกครั้ง มุกตาภาก็ส่งยิ้มแห้งๆ ให้หล่อนเป็นจังหวะเดียวกับรติมาทิ้งหลังพิงพนักเก้าอี้เมื่อภารกิจลุล่วงด้วยดี

“ขอบคุณ” เธอกล่าวเบาๆ เพราะสายเข็มขัดไม่สมประกอบหรือเธอคาดไม่เป็นก็ไม่ทราบทำให้ขายหน้าถึงสองครั้งสองคราในวันเดียวกัน

ความอึดอัดจู่โจมเมื่อเครื่องบินร่อนลงจนเข้าสู่รันเวย์ อาคารสีขาวคล้ายคลังสินค้ายาวตลอดแนว มีป้าย SINGAPORE CHANGI AIRPORT สีแดงเด่นตระหง่านอยู่ชั้นดาดฟ้าของอาคารนั้น รถขนสินค้า กระบะ เก๋ง และเครื่องบินของสายการบินต่างๆ จอดเรียงรายระหว่างเครื่องบินเคลื่อนที่ผ่านจนหยุดตรงตำแหน่งจอดส่งคนเข้าอาคาร

To be...

เดี๋ยวคืนนี้จะมาต่อตอนต่อไปให้นะคะ พอดีเซฟไว้อีกเครื่องเลยวางไม่ครบแหะๆ 

=========