(ต่อ) 

ตรงโถงล็อบบี้กว้างใหญ่ภายในโรงแรมมีผู้คนหลากหลายประเทศพลุกพล่านรวมถึงคณะทัวร์ซึ่งรอคอยคู่รักเก็บสัมภาระและลงมารวมตัวตรงจุดนัดหมาย รพีภพนั่งชันขากอดเข่าบนเก้าอี้รับรองแขก แววตาเป็นประกายระยับคล้ายครุ่นคิดถึงบางอย่างซึ่งค้างคาใจตั้งแต่ถูกมอบหมายให้ดูแลคณะทัวร์คู่รักหวานจี๊ด

“เห้ยไอ้บอมเอ็งว่ามันแปลกหรือเปล่าวะ คู่ของเลิฟกับมุกตา ข้าว่ามันทะแม่งๆ บอกไม่ถูก”

รพีภพเฝ้าจับตาคู่รักนี้ตั้งแต่บนเครื่องบิน รู้สึกถึงความความไม่ชอบมาพากลคล้ายทั้งสองห่างเหินเสียจนไม่น่าเป็นแฟนกัน

“ไอ้บ้า! เธอชื่อมุกตาภา ไปเรียกอย่างนั้นเดี๋ยวหัวหน้าก็แท่นกะบาลแยกหรอกเอ็ง” ไอ้บอมว่าอย่างนึกเตือน ไม่อยากให้เพื่อนพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้า “ว่าแต่คู่นั้นแปลกยังไง ข้าก็เห็นสวีทวี้ดวิ้วกันดี บนเครื่องบินก็อิงซบไหล่ พอเข้าเกทก็เดินคู่กระหนุงกระหนิง เอ็งยังแอบถ่ายรูปคู่ให้คะแนนไว้ด้วยไม่ใช่หรือไง” บอมนึกถึงตอนนำคณะทัวร์เดินเข้าอาคารผู้โดยสาร เพื่อนของเขาจดจ้องอยู่แค่มุกตาภาไม่ละสายตา ยังแอบคิดว่ารพีภพอาจชื่นชอบเธอคนนั้น จึงพาลไม่ชอบใจแฟนหนุ่มซักเท่าไร

“เอ็งลองนึกดีๆ ตอนดูเพจกิจกรรม รูปคู่รักมันมีสิบคู่ ข้าจำได้ว่าสองคนนี้ไม่ได้คู่กันนี่หว่า แล้วจู่ๆ รูปทั้งหมดก็หายไป แอดมินเว็บบอกหน้าเพจมีปัญหาต้องลบรูปออก แล้วรูปก็หายเข้ากลีบเมฆ”

“สงสัยมากก็ไปถามคนนั้นเลย” บอมบุ้ยหน้าให้คนช่างสังเกตหาคำตอบด้วยการถามหัวหน้าตรงๆ

รพีภพทิ้งความสงสัยและส่ายศีรษะอย่างนึกขยาด หัวหน้าของพวกเขาไม่ใช่เพื่อนเล่นที่จะเดินเข้าไปโอบไหล่กอดคอถามไถ่ในเรื่องไม่เป็นเรื่อง หากไปเซ้าซี้มากๆ อาจถูกด่าไม่รู้ตัว เขาจึงยักไหล่ทำไม่แยแส รอเวลาจับผิดคู่รักนั้นให้ได้จนกว่าจะหายคลางแคลงใจ

“ระกับบอมโทรตามสมาชิกทัวร์ด่วน เราปล่อยเวลานานเกินไปไม่ได้” วิสูตรซึ่งเป็นหัวหน้าทีมก้าวอาดๆ มายืนสั่งการข้างลูกน้องทั้งสอง

“บางคู่ทยอยลงมาแล้วนะพี่รออีกแป๊บดีไหม นี่ก็ยังไม่ถึงเวลากินข้าวกลางวันเลย” รพีภพพลิกข้อมือดูนาฬิกาก่อนชำเลืองมองเพื่อนร่วมงานและคู่รักอีกสามคู่ซึ่งเดินป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ

“ถ้าช้ากว่านี้อาจเลยเวลาก็ได้โทรเรียกเลยเร็ว!” คนเป็นหัวหน้าเสียงแข็ง มองนาฬิกาถี่ๆ เกรงเวลาเริ่มกิจกรรมจะช้ากว่ากำหนดทว่ายิ่งเร่ง ลูกน้องตัวดีก็ยังเอ้อระเหย จดจ้องเขาคล้ายมีคำถาม “ไอ้ระมีอะไรกับพี่หรือเปล่า” วิสูตรไม่ปล่อยให้คาราคาซัง

บอมได้แต่เหล่มองอย่างนึกระแวงและคิดในใจ เกิดถามสุ่มสี่สุ่มห้าเวลาหัวหน้าหงุดหงิดอาจคอขาดทั้งคู่

รพีภพสูดลมหายใจเข้าลึกๆรวบรวมความกล้า “ผมถามจริงๆ เหอะ เรื่องคู่รักมันมีอะไรผิดปกติใช่ไหมพี่เลิฟกับมุก สองคนนี้ไม่ใช่แฟน...”

วิสูตรวิ่งปราดเข้าไปปิดปากทั้งที่คำว่า ‘กัน’ ยังไม่ทันหลุดออกมา เขามองซ้ายมองขวาหน้าเผือดลง และหันกลับมามองลูกน้องตัวแสบตาเขียว รพีภพเริ่มรู้ชะตากรรมส่วนบอมก็ชักเท้าถอยหลังตั้งหลักอย่างนึกเกรง

“รู้เรื่องนี้ได้ไง!”

“เอิดอากอ้มอี้!” รพีภพพยายามเปล่งเสียงให้ดัง (เปิดปากผมสิ) แต่ก็เล็ดลอดได้แค่อู้อี้

“พี่ครับ...เปิดปากมันก่อนสิพี่” บอมขัดเสียงสั่น จะพูดจากับวิสูตรแต่ละที รู้สึกจะเป็นไข้ หัวใจเต้นโครมคราม

ตั้งแต่เริ่มทำงานกับบริษัทรักหวานจัด บรรดาพนักงานในบริษัทต่างบอกเป็นเสียงเดียวว่าวิสูตรเป็นหัวหน้าซึ่งเนี้ยบและเข้มงวดมาก หากใครทำงานผิดพลาดเพียงนิดเดียวเขาจะใช้อำนาจของการเป็นหัวหน้าไล่ออกทันทีโดยไม่มีข้อแก้ตัว ชื่อเสียงอย่างนี้เองทำให้บอมนึกเสียวสันหลังทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้กัน

วิสูตรจ้องลูกน้องก่อนชักมือกลับอยากแน่ใจว่ารณภพจะไม่พูดอะไรเสี่ยงๆ เนื่องจากเรื่องจับคู่ใหม่ยังไม่มีใครทราบและไม่อยากให้ใครล่วงรู้นอกจากเขาคนเดียว ในเมื่อจัดกิจกรรมขึ้นแล้วต้องมีกฎเกณฑ์และปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เพราะไม่เพียงแต่คู่ของรติมากับมุกตาภาเท่านั้นที่ขอยกเลิกการเดินทางครั้งนี้ ยังมีคู่อื่นที่ต้องการยกเลิก วิสูตรต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมออกอุบายถึงการชดใช้ค่าเสียหายให้บริษัทหลายคู่จึงจำใจเข้าร่วมกิจกรรม หากอนุโลมให้คู่สุดท้ายอาจถูกต่อว่าได้ และไม่อยากเปิดเผยให้ใครรับรู้จึงต้องปกปิดทุกอย่างเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในเว็บเพจใครจะเห็นอย่างไรเขาไม่ใส่ใจ หากมีกิจกรรมใหม่ๆ ออกมาผู้ติดตามทั้งหลายคงลืมๆ กันไปเอง

“สรุปเอ็งรู้ได้ไง!” วิสูตรขึงตาดุใส่

“ผมรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่แอดมินลบรูปในเพจแล้ว แถมสองคนนั้นก็ดูห่างเหินผิดปกติ” รพีภพกล่าว

“ไอ้ระมันอิจฉาเลิฟที่อยู่ใกล้คุณมุกตาภา มันเลยจับผิดเขาตั้งแต่ขึ้นเครื่องแล้วครับ” บอมฟ้องและกลับไปยืนหดหัวเกรงกลัวอย่างเดิม

วิสูตรถอนใจหนักไม่คิดจะมีใครช่างสังเกตอย่างนี้ “คงปิดบังความจริงไม่ได้แล้วสินะ” สีหน้าสลดลงกึ่งหนึ่งก่อนช้อนตามองลูกน้องตัวดี “จริงๆคุณมุกเป็นคู่เลสเบี้ยนกับเพื่อนสาว” ลูกน้องทั้งสองทำตาโตและมองหน้ากันเลิ่กลั่ก “ส่วนคุณเลิฟก็มีแฟนอยู่แล้วตามที่ระเห็นในรูปนั่นแหละแต่พอเริ่มเข้าสู่กิจกรรมนี้ ทั้งคุณเลิฟกับคุณมุกก็ได้รู้จักทักทายกันทางเฟชบุ้กเกิดชอบพอกันเลยกลายเป็นปัญหากับแฟนสาว เลิฟเลยขอให้พี่ช่วยสลับคู่ให้ สาวอีกสองคนเลยขอยกเลิกกิจกรรม” วิสูตรสังเกตสีหน้าของลูกน้องเริ่มมีท่าทางครุ่นคิดแตกต่างกันไปและเขาจำเป็นต้องปกปิดความจริงไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้ “พี่ขอร้องคุณเลิฟและคุณมุกอย่าหวานใส่กันมากนักกลัวว่าแฟนเก่าจะเห็นรูปแล้วมีปัญหากันเปล่าๆ”

“แบบนี้ก็ไม่ถูกสิพี่ในเมื่อกิจกรรมของเราต้องการหาคู่รักที่รักกันหวานแหววที่สุดเพื่อของรางวัลใหญ่ถ้าสองคนนั้นต้องหลบๆ ซ่อนๆ มันจะเป็นคู่รักหวานๆ ได้ไง” บอมเผลอแย้งอย่างลืมตัวพอนึกขึ้นได้จึงยกมือปิดปาก กลอกสายตาลอกแลก

แม้ท่าทางของวิสูตรจะจริงจังเพียงใดแต่รพีภพก็ไม่ปักใจเชื่ออยู่ดี

“อย่าสนใจมากเลยน่าแค่ทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุดก็พอ เรื่องอื่นพี่จัดการเองแล้วขอร้องอย่างแพร่งพรายเรื่องนี้ไปนะ พี่ไม่อยากให้ผู้แข่งขันเสื่อมเสียชื่อเสียงยังไงเราก็ให้สิทธิ์เขาแล้ว”

รพีภพพยักหน้าส่วนบอมก็ชี้ชวนให้มองตามคู่รักซึ่งรวมตัวกันเกือบครบทุกคู่ ยกเว้นคู่รักที่เป็นประเด็นอยู่เมื่อครู่นี้...ยังไร้วี่แวว

“เลิฟ!”มุกตาภาเคาะประตูห้องน้ำปังๆ พลางยืนบิดไปมา เหงื่อแตกซิกบนใบหน้าชายหนุ่มร่วมห้องใช้เวลาอาบน้ำร่วมครึ่งชั่วโมง ทำคนต้องเข้าห้องน้ำทุกเช้าอดรนทนไม่ไหวเมื่อเลยเวลาปฏิบัติภารกิจมาเกือบค่อนวัน“คุณ! อาบน้ำเสร็จหรือยัง ฉันจะเข้าห้องน้ำบ้าง!” เมื่อเรียกครั้งแรกยังนิ่งเงียบ เธอจึงส่งเสียงร้อนรนให้คนด้านในรู้ตัว

มุกตาภายืนเต้นแร้งเต้นกาอยู่ครู่หนึ่งประตูก็เปิดผัวะพร้อมชายหนุ่มหน้าตาสดชื่นเพราะได้อาบน้ำผ่อนคลายอาการวิงเวียนศีรษะถูกผ้าขนหนูผืนสีขาวคลุมผมเปียกชุ่มมีเกาะน้ำพราว เสื้อคลุมผูกเอวหลวมๆ โชว์แผงอกเล็กน้อยทำมุกตาภาผงะถอยหลังตั้งหลัก อาการปวดท้องเมื่อครู่ถึงกับหายวับไปเสี้ยวนาที

“จะอาบน้ำบ้างหรือไง”รติมาสะบัดผ้าขนหนูเช็ดผมไล่หยดน้ำ ก้าวพ้นจากห้องน้ำโดยไม่ใส่ใจคำตอบของหญิงสาวซึ่งตั้งสติได้และพุ่งพรวดเข้าแทนที่

มุกตาภารีบปิดประตูและนำหลังพิงบานประตูหายใจถี่ๆพยายามลบภาพกึ่งเปลือยของเขาออก “อย่าหลงรูปนะมุก อย่าหลงผู้ชายคนนี้ ต่อให้เขาหน้าตาดีเป็นบ้าก็เถอะห้ามเด็ดขาด!” เธอเตือนตัวเองพร้อมสงบจิตใจก่อนทำภารกิจส่วนตัว

รติมาเดินไปยังโซฟาส่วนของเขาเมื่อตกลกกับมุกตาภาแล้วว่าจะแยกกันนอน เขายอมนอนโซฟา ส่วนเธอได้ครอบครองเตียงนุ่มตลอดห้าคืนเต็มขณะกำลังแต่งตัวเสียงโทรศัพท์ดังเตือนให้รับสาย เขาไม่ใส่ใจจนเสียงเงียบไปพักหนึ่งและดังขึ้นอีกครั้งทว่าไม่ใช่เสียงคุ้นหู เขาชำเลืองมองไปยังโทรศัพท์อีกเครื่องบนเตียงนอน และหันไปทางห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู

“โทรศัพท์เธอดังคงเป็นพวกไกด์” ไม่ผิดแน่เมื่อสายที่เขาไม่ได้รับก็เป็นเบอร์โทรของคณะทัวร์ซึ่งเคยติดตามเขาตั้งแต่เดินทางมาถึงสิงคโปร์

“แล้วพวกนั้นไม่โทรหาคุณบ้างเหรอ”

“โทร...แต่ผมไม่รับ”คำตอบสั้นๆ ทำมุกตาภาลอบถอนใจพร้อมกลอกตาเหนื่อยหน่ายสาวเท้ารวดเร็วคว้าโทรศัพท์กดรับสาย แม้ปลายทางจะพูดจาด้วยดีแต่น้ำเสียงก็ดูเหวี่ยงจนสัมผัสอารมณ์ได้ว่าคณะทำงานกำลังหงุดหงิดเมื่อเธอกับคู่ไม่ลงไปตามเวลานัดหมายและช้าไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

มุกตาภาเหลือบมองชายหนุ่มซึ่งแต่งตัวเรียบร้อยด้วยเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์นึกต่อว่าต่อขานเขาในใจ เมื่อต้องรอเข้าห้องน้ำนานเกือบครึ่งชั่วโมง

“ค่ะกำลังจะลงไป” หญิงสาวกล่าวเสียงอ่อน รู้สึกผิด เมื่อเพื่อนร่วมคณะทัวร์คนอื่นๆ ต้องรอคอยเธอทั้งสอง

“ฉันบอกไม่ต้องอาบน้ำก็ไม่เชื่อเห็นไหมถูกคุณวิสูตรกับคุณระบ่นจนได้”

“อันที่จริงให้เขาตัดพวกเราออกจากกิจกรรมเลยก็ได้เราแค่เดินทางมาเพื่อใช้สิทธิ์ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่านั้นส่วนรางวัลผมกับคุณก็ไม่ได้สนใจซะหน่อย”

มุกตาภาตาลุกวาวเมื่อได้ยินเรื่องรางวัล“เดี๋ยวนะ! คุณบอกว่าคณะเขามีรางวัลด้วยเหรอ”

รติมาปรายตามองคู่สนทนาและพยักหน้าตอบ

“แสดงว่าถ้าเราร่วมกิจกรรมเราก็มีสิทธิ์ลุ้นรางวัลอีกงั้นใช่ไหม” มุกตาภาทำสีหน้าตื่นเต้น

“อย่าบอกนะว่าเธอสนใจ”คราวนี้เป็นมุกตาภาบ้างที่ทำน่าตาทะเล้นพร้อมกับยิ้มร้าย ในเมื่อตกกระไดพลอยโจนเดินทางร่วมกิจกรรมนี้แล้วคงไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยทั้งที่ยังไม่ทราบว่ารางวัลนั้นจะยิ่งใหญ่หรือเล็กน้อยเพียงไร

To be...