ชีวิตฟรีแลนซ์ ตอนที่ 9 ชั้นตอบปฎิเสธ งานถ่ายภาพประกอบโปรไฟล์ของโมเดลลิ่ง เพื่อความปลอดภัย แต่ ทางต้นสังกัดให้ไปถ่ายรูปประกอบโปรไฟล์อีกที่นึงแทน เราก็โอเค ถ้าทางต้นสังกัดแนะให้ ปฎิเสธไป เกิดเค้าไม่พอใจ จะอดตังค์กินหนมหน่ะซิ.. ตอนบ่าย ชั้นเดินลงมาจากชั้น 2 ของตึกเรียน ระหว่างทาง เห็นพี่แอนดริว เดินสวนมา ชั้นมองตาพี่ แล้วยิ้มให้ ดีจัง ที่มีพี่เรียนอยู่ที่เดียวกันแบบนี้ เพื่อนโทรมาบอกเราเรื่อง ที่อยู่ของ ไลฟ์ นักร้องยอดนิยม “..น้องไปตามที่อยู่นี้แล้วกัน..” ชั้นนึก และเรียบเรียงคำพูด เพื่อขอให้ไลฟ์ เข้าใจและเห็นใจชั้น ชุดสูทลำลอง เสื้อแขนยาวสีเทา กางเกงขายาวสีดำ ชั้นแต่งตัวอย่างเป็นทางการ เพื่อไปพบเค้า บ่งบอกความนัยว่า ชั้นจริงจังนะ ไม่เล่น.. ... เดินทางมาถึงหน้าบ้านของไลฟ์ บ้านขนาดปานกลาง หลังหนึ่ง มีต้นไม้ต้นเล็กล้อมรอบเขียวครึ้ม หน้าฝนเข้าหน้าหนาวแบบนี้ สีเขียวทำให้ใจเราชุ่มชื้นขึ้นมาไม่ใช่น้อย ฝนตกปรอยๆ เย็นชุ่มฉ่ำในหัวใจที่หนาวเหน็บ ชั้นเอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้าน 1 ครั้ง แล้วแอบมองเข้าไปข้างใน เห็นเพียงกิ่งไม้ใบไม้ รกๆ ปิดจนมิดไม่เห็นด้านใน เสียงเงียบ ชั้นกดกริ่งอีกครั้ง และคิด หากครั้งนี้ เค้าไม่ออกมา ชั้นจะกลับ เพราะถือว่า ได้พยายามแล้ว จะไม่มีการคุกคามกันและกัน ..กริก.. เสียงเปิดประตูออกมา หญิงผิวขาว ตัวเล็ก คนหนึ่งเดินออกมา ยิ้มให้ “มาหาใครหรือคะ คุณหนู” “สวัสดีค่ะ..มาหา ไลฟ์ค่ะ.. มาขอความช่วยเหลือ.. เพื่อนของหนูกำลังจะแต่งงาน แต่ติดที่อยากจะเจอไลฟ์ สักครั้ง.. ทางเราจะเลี้ยงข้าวเอง ขอให้นัดเวลา และสถานที่มาให้เราค่ะ” หญิงคนนั้น นิ่งคิดสักครู่ “กรณีนี้ ไม่ได้หรอกค่ะ.. ปกติถ้าเป็นแบบเจ็บป่วยใกล้ตาย แบบนั้น ก็ได้ค่ะ เรายินดีช่วย ไม่คิดตังค์ ถ้าแบบนี้ ไม่ได้ เรากลัวข่าวค่ะ .. ถ้ามีอะไรออกไปไม่ดีก็ลำบากนะคะ เราก็ลงทุนไปเยอะ ดูสิ รถตู้ รถบีเอ็มที่เราเอามา ก็ต้องจ่าย ถ้าชื่อเราเสีย คงไม่ดีแน่ค่ะ” เราก็ฟังแบบงงๆ อือ.. จะเข้าใจความหมาย ของคำพูดว่าไงดีนะ แต่เอาเถอะ.. ถือว่าเรามาแล้ว แกรก... เสียงกิ่งไม้ดังมาจากในบ้านด้านหลังเรา ...ขนแขนเราลุกตั้ง.. คุณใช่มั้ย ถึงไม่หันไปมอง แต่ก็รู้สึกได้จากภายใน ชั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นน้ำหอมแบรนด์เนมโชยอ่อน ชวนให้รู้สึกอบอุ่นใจ ชั้นยิ้มที่มุมปาก ..ไม่กล้าหรือไง ...ขนาดนั้นเลยหรือคุณ .. ฮึฮึ.. “แหม ลูกหมาน่ารักเหมือนลูกแกะเลยนะคะ..” ชั้นพยายามยื้อเวลา ของสองเราอีกหน่อย แกรก.. กริก กริก.. เสียงกิ่งไม้ดังใกล้เข้ามาทางด้านหลัง รู้สึกได้ถึงลมหายใจของคุณ ชั้นเอียงตัวหลบนิดนึง ด้วยรู้สึกจักจี้ ระหว่างที่ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ลูกหมา ชั้นเอียงหน้า ชายตามองลึกเข้าไปในกำแพงต้นไม้ แกรก.. คุณเดินใกล้เข้ามาเบียดกำแพงต้นไม้อีก ชั้นส่งสายตามอง เห็นเพียงริมฝีปากบางๆ เล็กเรียวที่แสนงามของคุณ ..คุณกำลังยิ้ม อย่างมีความสุข.. ชั้นยิ้มตอบ ส่งสายตาหวานมองไป ..สองเรา มีแค่กำแพงต้นไม้กั้น.. ช่วงเวลาที่สั้น แต่ยาวนานในความทรงจำ ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาพอดี ชั้นรีบหุบยิ้ม แล้วขอลากลับ “หนูเข้าใจค่ะ.. ยังไงก็ขอบคุณนะคะ สวัสดีค่ะ” เธอรับไหว้ แล้วชั้นก็เดินจากมา เดินข้ามฟากถนน ขึ้นรถประจำทาง ฝนตกหนักขึ้น ชั้นเอามือปัดเม็ดฝนบนเสื้อ แล้วโบกมือเรียกรถ นั่งลงบนรถฝั่งตรงข้ามกับบ้านของคุณ มองบ้านคุณเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนรถจะวิ่งออกไป ที่หน้าต่างชั้นสอง บานนั้นมีใครคนหนึ่งมองออกมา ไกลเกินกว่าจะรู้ว่าเป็นใคร... ฝนกระหน่ำตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ชั้น ปวดฉี่.. และหนาวมาก ตัดสินใจ นั่งรถเมล์ไปที่ห้างเซ็นทรัล ใกล้ๆ ..เหมือนฟ้าบันดาล ลิขิตสองเรา.. ถึงด้านหน้าของห้าง ชั้นเดินขึ้นบันไดด้านหน้า ฝนเบาลงมากแล้ว พื้นแฉะ ชั้นเดินอย่างระวัง ขณะที่ก้มๆ เดินๆ อยู่นั้น ..ตุบ.. เสียงเท้าของชายหนุ่มคนหนึ่งกระแทกลงพื้นบันไดลงมา ชั้นเงยหน้าขึ้นมอง ..คุณ.. เสียงของชั้นแผ่วเบา เพราะกลัวคุณจะได้ยิน กลัวว่าคุณจะเดินไปจากฉัน วินาที.. ที่เราเดินสวนกันนั้น ..มันสั้นนิดเดียว.. จนชั้นไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย ที่สำคัญ.. ชั้นปวดฉี่มาก..... ..เหมือนฟ้าบันดาล ลิขิตชีวิตเรา.. ให้ได้แค่นี้.. ชั้นจ้ำอ้าว.. รีบๆ เดินเข้าไปในห้าง อย่างจำใจ ทิ้งคุณ ไว้ด้านหลัง เพราะไม่งั้น ชั้นคงลงหน้า 1 กับคุณแน่ๆ อาย.. น่าดูเลยหล่ะ ชั้นเดินลี้ยวซ้าย อย่างรู้ทาง เข้าห้องน้ำ แล้วรีบปล่อยออกมา ..ฝนตกทีไร อย่างนี้ทุกทีสิน่า...โธ่ ! .. ชั้นนั่งคิด ..คุณ อ้วนขึ้นนะ.. น่าจะผอมกว่านี้ เพราะถ้าปล่อยอย่างนี้ นานไป คุณเองจะลำบาก ชั้นคิด และนั่นเอง คือเหตุของจุดจบชีวิตดาราดังของเค้าในเวลาต่อมา เสร็จธุระ ชั้นเดินออกมาจากห้าง เดินทางกลับห้องพัก ฝนยังตกปรอยๆ ชั้นนั่งมองข้างทาง เห็นวิถีชีวิตชาวกรุง ดิ้นรนหากิน อย่างเข้าใจ นี่คือชีวิตคนเมืองหลวง ถึงห้องชั้น เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าตึก ดูนักศึกษาเดินกลับที่พัก ภาพมหาวิทยาลัย, พ่อขุนราม และท้องฟ้า เป็นฉากหลัง ชั้น ตื้นตันใจ ..นี่แหละ ชีวิตชั้น.. นี่หล่ะ ชั้นดึงโทรศัพท์มือถือสีเขียว หัวโต โทรหาเพื่อนสาว ที่ขอให้ช่วยตามหาไลฟ์ “อื้อ.. ขอโทษนะ เค้าไม่มา ........” ชั้นอธิบายให้เธอฟัง ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และจริงใจ เธอ นิ่งเงียบ จนแทบไม่ได้ยินเสียง “ยังอยู่มั้ย..” ชั้นถาม ด้วยความเศร้าใจ “ไม่เป็นไรนะ ชั้นอยากให้เธอแต่งงาน แล้วกลับมาเรียนต่อให้จบ นั่นสำคัญกว่า เพราะชีวิตเธอต้องไปอีกยาวกว่าตรงนี้มากนัก เค้าคนนั้น เป็นเพียงภาพ ไม่ใช่ของจริง ลืมเค้านะ ถ้าเธอทำไม่ได้ ชีวิตคู่ของเธอจะแย่นะ... ชั้นจะให้ที่อยู่เค้ากับเธอ ..ที่เหลือตัดสินใจเองนะ ..บาย” ชั้นมองดูท้องฟ้า ที่ไร้ดาวคืนนี้ หลับตา แล้วจินตนาการ ไลฟ์ ก็เหมือนดาวที่ส่งแสงประกายสดใส ส่วนชั้นก็เหมือนดาวที่ยังไม่ส่งแสงประกาย ดาวหลายดวงกำลังส่งแสงเด่น อีกหลายดวงที่กำลังอับแสงลง ทุกชีวิตดารา ต่างพากันดิ้นรนแย่งชิง ความเด่น เพื่อให้ได้มาซึ่ง เงินทอง ข้าวของ ความสง่างามและชื่อเสียง ชั้นค่อยๆ ลืมตา เหล่านั้นเป็นเพียงภาพมายา เพราะภาพที่แท้จริง คือ.. ตัวชั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้ ที่ชั้นบนสุดของตึก คนเดียว กับความคิดที่โตเพิ่มขึ้นอีก แค่นั้น ..แค่ประสบการณ์.. .... ปล. หลังจากวันนั้น อีกไม่กี่ปี ไลฟ์ ก็จบชีวิตดาราลง เพราะเก่า อ้วน และราคาแพงเกินไป เค้ายังเรียนปริญญาตรีไม่จบ และเลิกกะเมียฝรั่งไปหลาบเดือนแล้ว ตอนนี้ สาวๆ หันมาสนใจ กอล์ฟ ไมค์ แทน   Create Date : 05 พฤศจิกายน 2551 7 comments Last Update : 5 พฤศจิกายน 2551 2:10:42 น. Counter : 499 Pageviews. Share Tweet

เรื่องสั้นเหรอเนี่ย ตอนแรกๆนึกว่าชีวิตจริง เขียนได้ดีคับ ปล ตอนนี้ก็ฟรีแลนซ์เหมือนกัน จนกลัวเป็นทำงานฟรี 555   โดย: dingadinga 5 พฤศจิกายน 2551 4:08:16 น.

อ่ะ อ่านไปขำไป   โดย: โยเกิตมะนาว 5 พฤศจิกายน 2551 16:26:37 น.

สนุกกับงานนะคะ   โดย: teddybear@LB 7 พฤศจิกายน 2551 1:05:52 น.

มาทักทายจ้า...เป็นไงบ้างช่วงนี้ บ๊วยก็เริ่มฝึกงานอาทิตย์ที่สองแล้ว   โดย: อันติกา 10 พฤศจิกายน 2551 14:13:53 น.

สู้ๆน้า   โดย: นายแมมมอส 19 พฤศจิกายน 2551 12:01:04 น.

เรื่องจริงค่ะ.. แต่ไม่สามารถ บอกชื่อจริงได้ เดี๋ยวโดนฟ้อง   โดย: หนูมะลิ (love_you_na ) 23 พฤศจิกายน 2551 20:46:09 น.

โห... ช่วงนี้หน้าหนาวววว ฝนไม่ตกเลยเนอะ   โดย: นะโม (ทานะ ) 12 ธันวาคม 2551 19:02:24 น.

• Bloggang.com