ชีวิตฟรีแลนซ์ ตอนที่ 8 กระโปรงสีดำคลุมเข่า เสื้อเชิ้ตสีขาว และเสื้อนอกสีเทาอีก 1 ตัว ถูกจัดรีดจนเรียบ เอกสารในการสมัครงานทั่วไป เก็บเข้ากระเป๋าเอกสารสีฟ้า ลองจัดแต่งทรงผมดู และคิดว่าพรุ้งนี้จะแต่งหน้าอย่างไร พรุ้งนี้ จะไปสมัครงานอีกโมเดลลิ่งหนึ่ง ... ก็เหมือนไปสมัครงานปกติ เมื่อต้องเข้าหาผู้ใหญ่ ก็เรียบร้อยหน่อย .. รุ่งเช้า เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยก็เตรียมร้องเท้าส้นสูง แล้วออกเดินทาง .. ทาวเฮาส์ 5 ชั้น ด้านหน้าของตึกเต็มไปด้วยใบไม้รกครึ้ม เหมือน อลิศในแดนมหัศจรรย์ ไม่อาจรู้ได้เลยว่า หลังจากนี้มีอะไรซ่อนอยู่บ้าง นภา เอามือปัดกิ่งใบเฟินออกจนพ้นทาง แล้วค่อยๆเดินเข้าไป ประตูเปิดรออยู่แล้ว มองเห็นบันไดชั้นสอง ขึ้นไปเป็นกระจกขุ่นเหลืองด้วยแสงตะวันตอนเช้า ที่สาดส่องลงมาให้เห็นทางเดิน และผนังห้องด้านซ้าย ชายแก่ คนหนึ่งใส่แว่นขอบหนาสีดำนั่งพิมพ์ดีด อยู่อย่างไม่สนใจผู้มาเยือน นภา มองชายแก่พลางค่อยๆ ถอดรองเท้าออกเบาๆ อย่างเกรงใจ สักพัก พนักงานสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางเกงสีดำยาว คนหนึ่ง เดินเข้ามาหา แล้วยิ้มให้ “มีเพื่อนแนะ ให้มาสมัครงานที่นี่ค่ะ.. ตำแหน่งนักแสดง..” เธอยิ้มตอบ แล้วเชิญให้นั่งลง จากนั้นก็เอาใบสมัครมาให้ พร้อมกับบอกว่า “เขียนใบสมัครก่อนนะคะ แล้วทางบริษัทจะติดต่อมา ให้มาถ่ายรูปพรุ้งนี้ วันนี้ช่างภาพไม่ว่างเลยค่ะ..” นภา พยักหน้า กรอกรายละเอียด เสร็จแล้วยื่นให้พนักงาน จากนั้นเธอก็เอาน้ำมาให้ดื่ม เรา ดื่มอย่างเกรงใจ ทั้งที่กลัวอยู่ในใจลึกๆ คุณลุงนั่งพิมพ์งานอยู่ข้างๆ จึงเหลือบไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ..บทละคร.. “เคยผ่านงานอะไรมาบ้างคะ..” พนักงานเริ่มสัมภาษณ์ “ก็มี........ ค่ะ” “แล้วเคยเรียนการแสดงมาบ้างหรือเปล่าคะ..” “ไม่ค่ะ นี่เพิ่งเริ่มต้น.. แค่ดูเรื่องความตรงต่อเวลาค่ะ” “งั้น คงไม่ว่าที่ทางเราจะจัดส่งไปเรียน ตามเวลากำหนดนะคะ” “ค่ะ..” นภา ตอบอย่างลังเล.. “ตุ๊บ เพล้ง..” “ช่วยด้วย.. อย่านะอย่า ช่วยชั้นด้วย..” เสียงผู้หญิง ร้อง มาจากชั้นสอง นภา มองขึ้น แล้วมองพนักงานสาว เธอ ก้มมองใบสมัครงานทันที ส่วนคุณลุงนักเขียนบท ยังคงนั่งเฉย “ไม่.อย่า ... อย่า.. อย่า....” หล่อนร้องโวยวาย “ฮือ....” “เอี๊ยด... ครืด.... ตุบ ตุบ” เสียงเหมือนการลากของหนักบางอย่าง สักพักเสียงของหล่อนก็เงียบหายไป นภา ถามพนักงานอีกครั้ง “คุณได้ยินมั้ย..” “ไม่นี่ ไม่เห็นมีอะไร..” นภา นิ่งแล้วเงียบ ..คงช้าไปแล้ว มั้ง.. ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริง คงต้องเอาตัวเองให้รอดจากตรงนี้ให้ได้.. ชั้นหยิกมือตัวเอง 1 ครั้งเพื่อดูว่าสติของตัวเองยังดีอยู่หรือไม่ หลังจาก ดื่มน้ำเข้าไป “เท่าที่ดู ก็ไม่มีอะไรนะคะ แล้วจะเรียกมาถ่ายรูปพรุ้งนี้ค่ะ เอาชุดมาด้วยนะ..” “ค่ะ” นภา เก็บเอกสารแล้วเดินออกมา เงยหน้าขึ้นมองชั้นสอง เห็นก็เพียง ประตูห้องที่เปิดอยู่ จึงรีบใส่รองเท้า “น้อง.. เย็นนี้ว่างกินข้าวเย็นกับพี่ไหม..” เสียงชายคนหนึ่ง จากชั้นสอง เห็นแค่เพียงใบหน้าที่ก้มลงมา นภา หันไปมอง แม้เพ่งสายสายตาแล้วก็ไม่อาจเห็นชัด เป็นเพียงหน้าในเงาเพราะแสงอาทิตย์ จากกระจกด้านหลัง เข้าตา “เอ่อ ไม่ค่ะ พอดีนัดญาติไว้” ชั้นรีบตอบ เค้าไม่ถามต่อ เดินขึ้นไป นภา เดินออกมา ข้ามฟากไปยังห้างสรรพสินค้า ฝั่งตรงข้าม เพื่อเข้าห้องน้ำ และตั้งสติ คิดว่า ควรทำอย่างไรต่อไปดี อ้อ.. ในตอนนั้น ชั้นอายุยังน้อยมาก ไม่อาจตัดสินใจอะไรได้เลย “พี่.. เมื่อกี้หนู ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ จาก ......” ชั้น โทรเล่าให้รุ่นพี่ที่แนะนำฟัง “เดี๋ยวพี่ จะตรวจดูอีกที ไม่เป็นไรนะ” “หนูไม่รู้ ต้องทำไง พี่ช่วยแจ้งความแทนหนูได้มะ” มือชั้นสั่น หัวใจเต้นแรง.. “จริง หรือหลอก.. อะไรกันแน่” เสียงโทรศัพท์ของพี่ตัดไป ชั้นนั่ง อยู่บนโถเนิ่นนานหลายนาที ก่อนที่ จะลุกขึ้นยืน กดชักโครกแล้วเดินออกมา ชั้นเดินดูผู้คนในห้าง เพื่อรอให้ใจเย็นลง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “พี่ไม่ปิดนะ .. เราอายุยังน้อย.. ในวงการนี้.. มีทั้งคนดีและไม่ดี พี่อยากให้รู้.. บางทีมันก็อันตราย พี่ดูแลเราตลอดไม่ได้.. ต้องรู้จักดูเอาเอง ว่าคนไหนดี คนไหนไม่ดี จริงๆ มันก็มีทุกวงการแหละ ระวังเอานะ..” “อ้าว.. แล้วเรื่องที่นั่นหล่ะ..” “พี่ให้พี่อีกคนไปดูแล้ว.. เราไปคิดเอาเอง ว่าต้องทำตัวยังไง ยังเด็ก ตัวคนเดียว อย่าเข้าไปยุ่ง.. กลับไปเรียน ไป.. แค่นี้นะ พี่ไม่ว่างแล้ว” ชั้น ปล่อยสายพี่ตัดไป แล้วยืนนิ่ง สักพัก ชั้นก็คิดได้ ..ยังเด็ก ตัวคนเดียว อย่าเข้าไปยุ่ง.. ออกมาจากห้าง แล้วขึ้นรถเมล์ กลับที่พัก รถเลี้ยวขวา ขึ้นสะพานข้ามคลองแสนแสบ มองน้ำสีดำ ของคลอง แล้ว ยิ่งสะท้อน นี่สินะ เมืองหลวง เมืองแห่งความเจริญ การศึกษาที่ก้าวหน้า กว่าภูมิภาคใด เป็นเหตุ ให้ชั้นต้องเข้ามาเรียนต่อที่นี่ ..จนมาเจอเรื่องแบบนี้.. นภา กินข้าวราดแกงข้างทางซอยหอพัก ก่อนเข้าร้าน เซเว่น ซื้อสเลิฟบี้ 1 แก้วใหญ่ .คลายเครียด. แล้วเดินไปคุย ถึงเรื่องในวันนี้ ให้เพื่อนร่วมหอฟัง เพื่อนๆ ต่างแสดงความคิดเห็นไปในทางเดียวกัน ว่าไม่ควรเข้าไปยุ่ง เพราะถิ่นนี้ ที่เราอยู่ .มีเจ้าพ่อ. เป๊ปซี่ แทบกระฉอกออกมาจากปากชั้น “เออ จริงนะโว้ย.. บางรายแม่งลากขึ้นรถตู้ กลางวันแสกๆ ไม่เห็นใครจะทำไรได้เลย.. อย่างในมอ. นี่ ตกดึกหน่อย พวกมึงอย่าแรดอยู่เชียว .. ไม่งั้นโดนลาก เข้า ..... ใครก็ไม่กล้าช่วยนะว้อย...” เสียงหัวใจของทุกคนเต้นระรัว เสียงกลืนน้ำลายดังต่อกันคนต่อคน “โดยเฉพาะ แม่งเด็กเหนือนี่ ของโปรดเลยนะมึง.. ปีไหนปีนั้น ปิดข่าวกันให้แซด...” “แล้ว ไม่มีใครทำไรเลยหรือวะ..” เพื่อนคนนึงถาม “ไม่มี.. ใครมันจะกล้าวะ ก็แม่งมันเป็นเจ้าของโต๊ะ.... โต๊ะใหญ่ในย่านนี้เชียวนะมึง” เสียงพวกเราเงียบไป พักหนึ่ง ผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินผ่านเข้ามา เราหันหน้าหลบ กันพัลวัน เมื่อพื้นที่ไม่อำนวย พวกเราก็พากันเดินขึ้นหอ ชั้นเดินจับมือเพื่อน ขึ้นไป เพื่อนแตะมือฉันเบาๆ เพื่อปลอบใจ มือฉันเย็นเฉียบ ... พวกเรา.. เป็นเหยื่อ.. งั้นเหรอ.. ..ชั้นควรจะทำอย่างไรดีนะ.. นภา ที่รัก ปล. ดา รุ่นน้องที่กำลังจะแต่งงานเข้ามาร้องให้ ในห้อง 3 คูณ 5 เมตรของฉัน แล้วขอให้ฉันช่วย ตามหา คุณ ไลฟ์ (ชื่อสมมุติ) นักร้องลูกครึ่ง ยอดนิยมสุดๆ เพื่อพบเค้า ก่อนที่เธอจะแต่งงาน.. เธอว่า ไม่สามารถแต่งกะแฟนได้อย่างสนิทใจ เพราะเธอตกหลุมรัก นักร้องคนนี้มากมาย เกินจะทำได้ นภา รับปาก นักร้องคนนี้ ก็ขึ้นชื่อว่ากตัญญู.. ..ก็น่าจะเป็นคนดี..ก็น่าจะขอให้ช่วยได้.. โปรดติดตาม การเดินทางไปพบนักร้อง ยอดนิยมสุดๆ คนนี้ นภาจะเจอกับอะไรบ้าง ในตอนหน้า...   Create Date : 23 กันยายน 2551 9 comments Last Update : 23 กันยายน 2551 12:31:03 น. Counter : 497 Pageviews. Share Tweet

ตัวเองกำลังแต่งเรื่องสั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ยะ   โดย: SIMAKHA 24 กันยายน 2551 8:09:12 น.

มันตอนอ่านตั้งแต่ตอนแรกใช่ป่ะตัวเอง เค้าเพิ่งมาอ่านตอนนี้แล้วงงๆ   โดย: อันติกา 25 กันยายน 2551 20:59:23 น.

ไม่เขียนต่อเหรอ จะเป็นกำลังใจให้... อยากเขียนก็เขียนเหอะ .... ยังไงก็จะมาอ่านให้   โดย: SIMAKHA 27 กันยายน 2551 7:43:51 น.

ถ้าบอก.... ว่านี่คือเรื่องจริง.. ใครจะเชื่อ... ฮะฮะ แต่ถ้าบอกว่า... เรื่องราวของชีวิตเรามัน.. สนุก.. และน่าตื่นเต้น... ตลอดเลย.. คุณจะเชื่อมั้ยหล่ะ.. ฮิฮิ.. หลายเรื่องที่เกิดขึ้น.. ในตอนนั้น.. ไม่หนุกเลย.. ตอนนี้ ผ่านมาแล้ว ในระยะเวลาหนึ่ง... ก็ได้คิดไรหลายอย่างค่ะ..   โดย: หนูมะลิ (love_you_na ) 27 กันยายน 2551 12:31:14 น.

จริงหรือเขียนขึ้นอะ งงอะ   โดย: Summer Flower 27 กันยายน 2551 15:25:10 น.

ที่ร้องให้ช่วยเขาอาจจะซ้อมบทละครก็ได้อะนะ อิอิ...   โดย: ดอกกรรณิการ์ 29 กันยายน 2551 18:57:14 น.

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะเนี่ยะ ... แล้วเป็นไงต่อล่ะ   โดย: SIMAKHA 1 ตุลาคม 2551 14:59:15 น.

ขอบคุณครับ   โดย: พรเก้าประการ 2 ตุลาคม 2551 12:54:26 น.

หายไปไหนนะ ... เขียนแปลนปลูกบ้านอยู่เหรอแก ... ... เปิดมาเมื่อไหร่ก็เจอแต่ ... กระโปรงดำคลุมเข่า เชิ้ตขาว เนี่ยะ เขียนเรื่องอื่นสักทีดิ   โดย: SIMAKHA 24 ตุลาคม 2551 14:27:30 น.

• Bloggang.com