ฟ้าบันดาลสุข...อวี๋ฉิง

ปกหลัง...ในบรรดาลูกสาวคนโปรดทั้งสามของพ่อบุญธรรมกล่าวได้ว่าเฟิ่งหมิงเสียงสืบทอดสติปัญญา ซือถูโซ่วสืบทอดพลังฝีมือ ส่วน ‘หรังฝู’สืบทอดความสามารถการทำนายดวงชะตา อาจเพราะเหตุนี้นางจึงชืดชาต่อความเป็นไปของผู้คนก็ไม่ว่าใครจะคิดอ่านทำสิ่งใดล้วนเป็นเพราะชะตาลิขิตไว้แล้วไม่อาจฝืนหรือมิ ใช่การที่นางถูกทำลายขาทั้งสองข้าง กลายเป็นคนพิกลพิการ คือสิ่งที่ถูกกำหนดแล้วนางจึงหาได้โกรธแค้นต่อคนลงมือไม่

เป็น ‘เขา’ซึ่งอยู่ข้างกายนางเรื่อยมาทนไม่ได้ทว่าจำเป็นต้องเก็บงำความแค้นไว้ด้วยรู้จักประมาณตน จนกระทั่งวันหนึ่งในปีนั้นวันที่ทุกคนลงมือพร้อมกันเพื่อปลดแอกตัวเองพวกเขาจำต้องยอมสูญเสียหรังฝู ได้แต่มองดูนางซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไหลตามกระแสน้ำไปมีเพียงเขาที่ไม่อาจชั่งน้ำหนักดีร้ายในใจ กาลเวลาผ่านไป ขณะที่คนอื่นหลุดพ้นแล้ว กลับยังเหลือแค่เขาที่ไม่สามารถเป็นอิสระอย่างแท้จริง

ดังนั้นเมื่อ ชายหนุ่มได้พบคุณหนูของตนอีกครั้งราวปาฏิหาริย์เขาจึงไม่มีแม้เศษเสี้ยวใจมาคิดคำนึงถึงเรื่องที่ว่าหรังฝูและพ่อบุญธรรม มีดวงชะตาร่วมกันหากคนหนึ่งตาย อีกคนจักตายตาม และหากคนหนึ่งรอด อีกคนก็ต้องรอดมาด้วยเฉกเช่นเดียวกัน!!

อ่านจบ...เล่มนี้คนเขียนบอกไว้ว่าเป็นเล่มสุดท้ายของชุดม่านรักเคหาสน์ธารฟ้า... เป็นเรื่องราวของหรังฝูหญิงพิการแต่มีความสามารถด้านการทำนายดวงชะตา...ในเล่มก่อนๆที่ได้อ่านต่างก็คิดว่าหรังฝูตายไปแล้วแต่เรื่องนี้กลับเป็นเรื่องที่ควรจะมาก่อนใครหลังจากพ่อบุญธรรมตาย...เพราะเหตุการณ์เกิดก่อนอีกสามเรื่องที่เหลือค่ะ

ปกหลังบอกเรื่องราวได้ค่อนข้างละเอียดมากๆแล้วค่ะมาว่ากันที่ความรู้สึกล้วนๆเลยว่าเรื่องนี้อ่านสนุกกว่าวาสนาพานพบแต่ไม่ถึงกับชอบมากอย่างความรักร่ำไร...เรียกว่าอยู่ในระดับกลางพอๆกับลิขิตนำพาค่ะ...เรื่องเล่าสลับไปมาระหว่างอดีต-ปัจจุบันทำให้เห็นว่าพั่วอวิ้นรักคุณหนูของเขามากแค่ไหน คอยดูแลกันตลอดหลายปีที่ผ่านมา...พอกลับมาช่วงปัจจุบันพั่วอวิ้นก็ยังคงรักและเทิดทูนคุณหนูอยู่เคยดูแลอย่างไรก็ยังดูแลอย่างนั้น...ถึงจะรักมากแค่ไหนก็ไม่กล้าที่จะอาจเอื้อมแต่นางเอกของเรามีแอบยั่วเงียบๆนะคะ ชอบนะ...ที่นางมีอารมณ์กระเซ้าเย้าแหย่ไม่งั้นเรื่องคงอึมครึมน่าดู

เป็นบทสรุปจบของชุดที่...ยังรู้สึกค้างคาค่ะปริศนาพ่อบุญธรรม...คือจะมีอะไรต่อมั้ย??? ตัวละครเด่นๆที่พูดถึงในทุกเรื่องอย่างอวี๋ชังหยวนถูกปล่อยทิ้งให้เดียวดาย???แล้วยังมีบรรดาศิษย์พี่ของโม่ปู้เฟย ซึ่งก็พากันมีบทบาทที่ชวนให้คนอ่านสะกิดใจว่า...มันควรจะมีอะไรต่ออีกนิด อ่านมาทั้งชุดบอกได้เลยว่า...ถ้าคนเขียนจะเขียนเรื่องตัวละครที่เหลือต่อ...ก็จะตามอ่านต่อแน่นอนค่ะ...คือมันค้างคามากกกก