ปกหลัง...‘ต้องตา’ จำไม่ได้ว่าตัวเองลงมานอนอยู่บนพื้นในห้องทำงานของพ่อได้ยังไงหรือ ก่อนหน้านี้เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้างแต่ภาพแรกที่เห็นหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมานั้นไม่ต่างอะไรกับคำว่าโลกพังพินาศสักนิดทั้งห้องถูกรื้อกระจาย เศษกระเบื้องหล่นแตกอยู่กับพื้นและ...ร่างของพ่อที่นั่งแน่นิ่งอยู่บนเก้าอี้นวมหน้าโต๊ะทำงานพร้อมปืนหนึ่งกระบอก วินาทีนั้นหัวใจของเธอเหมือนถูกกระชากหลุดออกจากร่างกรีดร้องวอนขอให้ทุกอย่างเป็นเพียงฝันร้ายชั่วข้ามคืนเท่านั้นแต่ทุกๆอย่างรอบตัวกลับย้ำเตือนว่ามันคือเรื่องจริง...พ่อจากเธอไปแล้ว

ถึงกระนั้นในความเศร้าโศกยังมี ‘น้าจิณณ์’ คอยอยู่เคียงข้างเสมอหัวใจของเธอค่อยๆได้รับการเยียวยาและปลุกความรู้สึกอื่นที่ซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกให้ชัดเจนขึ้นมาอีกครั้งแต่ไม่ว่าจิณณ์จะดีกับเธอมากแค่ไหนสร้อยคอเส้นที่เธอเก็บได้ จากในรถของเขาก็ชัดเจนว่ามันเป็นของผู้หญิงคนอื่นและกำแพงที่ชื่อว่าความสัมพันธ์ระหว่างน้า-หลานก็เป็นสิ่งที่เธอไม่อาจข้ามไปได้เช่นกัน!

อ่านจบ...ถึงเวลาที่อดีตเจ้าบ่าวผู้แสนอาภัพเจ้าสาวหนีหายไปจากงานแต่งงานในเรื่อง‘หวนรัก’ได้เป็นพระเอกเต็มตัวกะเค้าสักทีค่ะ...ตอนอ่านหวนรัก..แอบสงสารมาก...

จิณณ์...ชายหนุ่มวัยสามสิบกว่าที่เพียบพร้อม ดีเลิศอ่านแล้วให้ความรู้สึกว่าน้าจิณณ์ช่างอบอุ่น อ่อนโยน น่าพักพิงมากที่สุด...อวยพระเอกมากไปมั้ย แต่อ่านแล้วรู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ มีเจ้าเล่ห์นิดๆอีกต่างหากยังหาข้อเสียไม่ได้เลยสักข้อ นอกจากอยากกินเด็ก 555

ต้องตา...หลานสาววัยละอ่อนเพิ่งพ้นวัยเรียนมาได้ไม่นาน...หลานสาวตัวน้อยที่น้าจิณณ์เคยโอบอุ้มตั้งแต่เด็กจากเด็กน้อยเติบโตเข้าสู่วัยสาว...แต่ทุกครั้งที่มีความสุขทุกครั้งที่มีปัญหา...คนเดียวที่ต้องตาคิดถึงคือน้าจิณณ์เท่านั้น นางเอกน่ารักค่ะ...แฝงนิสัยเด็กนิดๆแต่เวลาอยู่กะน้าจิณณ์แล้วบอกเลยว่าน่าร๊ากกก

“ไปนั่งเถอะ พระอาทิตย์ตกดินแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็โผล่ขึ้นมาใหม่”

“แล้วถ้าพระอาทิตย์ไม่ขึ้นจากฟ้าอีกล่ะคะ”

“ตาเคยเห็นเช้าวันไหนพระอาทิตย์ไม่ขึ้นด้วยเหรอ”

“วันฝนตกหรือพายุเข้าไง”

“วันแบบนั้นพระอาทิตย์ก็ขึ้นแต่เรามาองไม่เห็นเองต่างหากพอพายุฝนผ่าน พระอาทิตย์ก็สาดแสงตามเดิมไม่ใช่เหรอ”

เรื่องเล่าสลับไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน...อดีตที่มีความทรงจำมากมายระหว่างต้องตาและน้าจิณณ์กับปัจจุบันที่เริ่มตั้งแต่ต้องตาสูญเสียพ่อไปโดยที่เธอจำเหตุการณ์ช่วงนั้นไม่ได้สักนิด...แนวเรื่องออกโทนหวานๆปนสืบสวนเพราะการตายของเตชที่ดูยังไง้ยังไงก็เป็นการฆ่าตัวตาย...แต่ทุกคนก็มีที่บางสิ่งติดอยู่ในใจต่อการตายครั้งนี้...

เล่ามากไม่ได้เลยค่ะ...เพราะว่าน้าจิณณ์นี่หวานมากกกกเวลาปกตินี่เป็นผู้ใหญ่สมวัยมากแต่เวลาอ้อนนี่...คนอ่านก็แทบจะม้วนพอๆกะยัยต้องตาแหละค่ะ 555 มีปมให้สืบเล็กๆแต่กลับขยายเรื่องราวโยงใยไปได้ไกลมากจนคนอ่านคิดไม่ถึง...อ้อ...ถ้าอ่านหวนรักมาก่อนจะพอเข้าใจมากขึ้นนะคะเพราะมีตัวละครจากเรื่องนั้นโผล่มาด้วยค่ะ มีตัวละครที่ชวนให้ติดตามอีกหลายคน...ไม่ว่าจะเป็นต้องมนต์พี่ชายของต้องตา(คนนี้น่าสนใจจริงๆค่ะ...) ผู้หมวดน้ำมนต์กับน้องชายก็ชวนสังสัยว่าจะมีเรื่องต่อไปเป็นของตัวเองด้วยมั้ย...

ปมดราม่า...มีค่ะ เรื่องในอดีตของต้องตาและพี่ชายเล่นเอาน้ำตาซึม...แต่พอดราม่าปุ๊บตอนต่อไป...น้าจิณณ์ก็พาหวานซ้า...ความหดหู่จางหายหมดเลยค่ะ 555

หากความทรงจำย้ำเพียงรอยรวดร้าวก็จงปล่อยเรื่องราวเหลือเพียง...ความว่างเปล่า