วาสนาพานพบ...อวี๋ฉิง

ปกหลัง...สถานะของ ‘เสิ่นซิ่วเหนียง’ในเคหาสน์ธารฟ้าแตกต่างจากคนอื่น นางมิได้เกี่ยวพันกับพ่อบุญธรรมผู้นั้นโดยตรงแต่เพื่อความปลอดภัยในภายภาคหน้าของลูกน้อย นางต้องไม่เป็นที่สะดุดตาสะดุดใจจึงสวมหน้ากากสตรีอ่อนแอไม่เอาไหนเรื่อยมา และก็เพราะเสแสร้งแกล้งทำมานานเกินไปยามนี้แม้ไม่มีภัยใดแล้ว นางกลับยังคงเอาแต่หลั่งน้ำตาให้กับทุกเรื่องราวด้วยความเคยชินกระทั่งบุตรชายวัยสิบขวบของนางยังถึงกับกลอกตาใส่ ชีวิตของพวกนางสองแม่ลูกก็เป็นไปอย่างปกติสุขเช่นฉะนี้

จวบจนวันที่เคหาสน์ธารฟ้าได้ต้อนรับบรรดาศิษย์พี่ทั้งหลายของชายแซ่โม่หนึ่งในนั้น... ศิษย์พี่สี่... คือ ‘อดีต’ซึ่งนางไม่ยินดีจะหวนกลับไป เมื่อไม่คิดจะชี้แจงเหตุผลกับผู้ใด ลงท้ายจึงกลายเป็นนางหนีออกจากบ้านมาลำพังและก็พบภายหลังว่าตนนั้นคิดผิด เพราะ...

‘ฮือๆๆ เสี่ยวเผิง แม่คิดถึงเจ้ายิ่งแล้ว อยากกอดร่างนิ่มๆ หอมๆของเจ้าเข้านอนเหลือเกิน ฮือๆๆๆ’

ยากจะเปรียบเทียบจริงๆว่าน้ำที่ไหลออกจากดวงตานางกับน้ำในแม่น้ำของเจียงหนานอย่างไหนท่วมท้นล้นหลามกว่ากัน!

อ่านจบ...เสิ่นซิ่วเหนียง...หญิงม่ายวัยยี่สิบหกปีที่อาศัยอยู่ในเคหาสน์ธารฟ้า...กับลูกชายวัยสิบขวบเสี่ยวเผิงแต่เดิมนางเป็นสตรีที่สดใสมีวรยุทธ์จิตใจฝักใฝ่อยากสัมผัสโลกกว้างแต่แล้วก็พบรักและแต่งงานกับโม่เหยาเซิง...บุตรชายของตระกูลใหญ่ร่ำรวย...เขาวรยุทธ์ด้อยกว่านางยิ่งเมื่อต้องสูญเสียนางไปเขายิ่งไม่ใส่ใจร่ำเรียนมุ่งมั่นหาเงินทองเพื่อทุ่มเทสิ่งเหล่านั้นตามหานาง...

นางเอก...ซิ่วเหนียงหรือเฟยจวิน...จากหญิงสาวเข้มแข็งสดใส กลายเป็นหญิงเจ้าน้ำตา เอะอะก็ปล่อยโฮเอะอะก็น้ำตานอง...จนแม้แต่ลูกชายวัยสิบขวบยังนึกระอาแต่ที่นางทำไปนั้นก็มีเหตุมีผลนะคะ ... แต่มากเกินไปก็ไม่ดี คนอ่านขี้รำคาญค่ะ แหะๆ

พระเอก...โม่เหยาเซิง...ในเรื่องบรรยายว่าฉลาดหลักแหลมแม้วรยุทธ์ไม่ดีแต่ก็มีดีที่มีเงินทองมากมายและรู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าแม้วรยุทธ์ข้าไม่ดีกลับยังมีข้อดีที่หยิบทองคำมาทุบคนตายได้”ในเรื่องยังไม่ค่อยเห็นถึงความฉลาดของพระเอกเท่าไหร่ค่ะแต่ที่เห็นชัดๆเลยคือรักจริง รักเดียวใจเดียว และมุ่งมั่นมาก

ตามความเห็นถ้าเทียบกับสองเรื่องที่ผ่านมาแล้ว...เรื่องนี้ดูเนือยๆค่ะบางทีก็รำคาญนางเอกที่เอะอะก็ร้องไห้ แล้วก็เล่นตัวแบบงี่เง่าๆ คืออายุ 26ในนิยายจีนนี่เข้าขั้นเกือบวัยกลางคนเข้าไปแล้ว นางยังเล่นตัวเพื่อ???

บางอารมณ์ก็มีขำๆบ้างค่ะยิ่งตอนที่สามีและลูกชายกล่าวถึงรูปโฉมของนางเอก...บอกเลยว่า...อ่านแล้วยังคิดว่าหรือนางเอกจะหน้าแก่จริงๆ

“รูปโฉมภายนอกของเจ้าเดิมก็แก่กว่าวัยข้าไม่ถือสาสักนิด”

..........................................

“เจ้าไม่เห็นว่านางแก่หรือไรนางหน้าตาน่าเกลียดถึงเพียงนี้ แก่ถึงเพียงนี้ สตรีพรรค์นี้เจ้าก็ต้องการ?”

เอาเป็นว่าเรื่องนี้เนือยๆรำคาญมั่ง ขำมั่ง นี่ถ้าไม่ได้หนุ่มน้อยเสี่ยวเผิงช่วยไว้ คงจะเนือยหนักกว่านี้ค่ะ