|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
* ฉันก็แค่ผู้หยิ๋งธรรมด๊า ธรรมดา ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ให้ได้ บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ และต้องก้าวไปให้ได้ ด้วยใจและกาย เราเอง ..
* จริงจัง - จริงใจ ต่อสิ่งที่รัก และอยากทำ ให้มาก...... ก็พอ
********************************
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
นิทานที่ขานไข
มีนิทานเรื่องหนึ่ง กล่าวถึงคนแสวงหา พบพานคนเจ้าน้ำตา เลยมาเอ่ยทักทายกัน
นิทานดำเนินไปว่า หญิงเจ้าน้ำตาช่างฝัน จมอยู่รอยร้าวทุกวัน เฝ้าฝันถึงแต่เจ้าชาย
มาคอยจุมพิตปลดทุกข์ เติมสุขไม่ห่างหนีหาย เกี่ยวก้อยคอยเคียงข้างกาย ลงท้ายเคียงคู่แสนนาน
นั่นมันเป็นได้แค่ฝัน คืนวันที่มันพ้นผ่าน ไม่มีชายในนิทาน พบพานแต่เรื่องร้าวใจ
บังเอิญวันที่เหนื่อยล้า มีมือ.. ยื่นมา ใกล้-ใกล้ ยื่นแขนให้เกี่ยวก้าวไป ยื่นให้ ผ้าเช็ด น้ำตา
มีกลอนให้กำลังใจ คอยเติมใจที่อ่อนล้า เคียงข้างทุกคืนผ่านมา โทรหาปลอบโยนหัวใจ
ไม่ใช่เจ้าชายรูปงาม แต่ยามที่ใจร้าวไหว ไม่เคยหนีห่างกันไกล ห่วงใยสารพัด.พัน
แค่นี้คงพอแล้วใจ ไม่หวังไปไกลกว่านั้น แค่หนึ่งคนเคียงข้างกัน ในวันเหนื่อยท้อเหลือทน
หญิงสาวยื่นมือไขว่คว้า เกี่ยวแขนตรงหน้า..สับสน รับผ้า..เช็ดน้ำตาตน ส่งยิ้มรับคน ใจดี .. ..
เอ่ยปากฝากไว้เบา-เบา ตัวเราก็เป็นเช่นนี้ ไม่ใช่หญิงสาวแสนดี ไม่มีความสวยเช่นใคร
ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนหวาน ต้องเติมน้ำตาลยามไหว ไม่พูด คะขา เช่นใคร ปากไว นิสัย บ้าบอ
กลัวใครเขารับไม่ได้ หวาดกลัวทั่วไปจนท้อ ได้แต่ รี-รี รอ-รอ ไม่ขอ ใกล้เคียงเรียงใคร
ชายหนุ่ม ถามกลับเบา-เบา ยอมให้คนเขลานี้ไหม ยอมให้ดูแลหัวใจ ยอมให้เช็ดคราบน้ำตา
สัญญาจะไม่หนีห่าง จะอยู่ข้าง ยามอ่อนล้า แค่เธอยอมเหลียวมองมา จะพาก้าวผ่านข้ามไป
ยอมรับที่เธอเป็นเธอ ไม่ต้องเผลอเป็นใครไหน ทุกสิ่งที่เธอทำไป จากใจของเธอก็พอ
หญิงสาวครุ่นคิดแสนนาน พบพานแต่เรื่องท้อ-ท้อ มีใครเข้ามาเคลียคลอ พะนอเอาอกเอาใจ
ยื่นมือส่งให้กุญแจ ช่วยมาลบแผลได้ไหม แผลที่เจ็บร้าวทรวงใน ฝังลึกในใจ เนิ่นนาน
ช่วยเปิดห้องใจปิดตาย ให้คลายความเหงาฟุ้งซ่าน ช่วยเลือนลบรอย ร้าวราน ให้ผ่านพ้นไปเสียที
ยอมรับ.. จะเดินก้าวไป พร้อมใครคนหนึ่งคนนี้ ไม่หวังอนาคตที่มี หวังแค่วันนี้ ก็พอ
ทำแค่วันนี้ ให้ดี พรุ่งนี้ มิอาจร้องขอ รักกันวันนี้ ก็พอ.. แค่ขอ ไม่ทิ้งกันไป ....
ยอมให้เป็นคนคอยหวง ยอมควงไปไหนต่อไหน ยอมพูดพร่ำหวานจากใจ ทั้งที่ไม่เคยพูดมัน ...
จะคอยดูแล ห่วงใย จากใครคนหนึ่งคนนั้น ถึงแม้ตัวอยู่ไกลกัน หวังผูกพันคงไม่จาง
จะคอยเติมเต็มหัวใจ ด้วยใจที่อยู่ไกลห่าง ตัวไกลแต่ใจเคียงข้าง ไม่ขว้างวางทิ้งไปไกล
จบบทนิทานบทนี้ แฮปปี้ดังที่หวังไว้ อวยพรหญิงชายออกไป ขอให้รักนานแสนนาน ............
Create Date : 10 มิถุนายน 2552 |
|
8 comments |
Last Update : 10 มิถุนายน 2552 12:16:58 น. |
Counter : 1100 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: cenyou 10 มิถุนายน 2552 16:50:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: สุนันยา 15 มิถุนายน 2552 11:24:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: cenyou 15 มิถุนายน 2552 12:21:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: ธงดุ (tudong ) 15 มิถุนายน 2552 15:31:50 น. |
|
|
|
|
|
|
เป็นบทกลอนแฝงนิทานผ่านความฝัน
หรือความจริงอิงนิยายฉายแพรวพรรณ
จึงจำนรรได้เนียบเนียนเจียนขาดใจ