โอ๋ๆๆๆ ไม่กลัวๆๆๆ มาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ

จะหวาดกลัวไปใยโอ้ใจเจ้า
พี่คอยเฝ้าเคียงข้างมิห่างหาย
ใช่ว่าน้องนั้นอยู่ดูเดียวดาย
มองรอบกายใครเล่าที่เฝ้าคอย

บางเวลาคราฝนนั้นหล่นริน
เศร้าโบยบินแทรกใจให้เหงาหงอย
แว่วสำเนียงเสียงเอื้อนอย่างเลื่อนลอย
นั่งเรียงร้อยอักษรามาเป็นกลอน

อันกวีสื่อตามความรู้สึก
ที่คิดนึกจนใจยากไถ่ถอน
แม้ความห่างขวางไว้ให้ขาดตอน
มิอาทรหากรักหนักแน่นทรวง
.......................................

ขอบคุณนะคะ ที่แวะมาหากัน ค่ะ

อิอิ

เป็นความกลัวที่น่าหวาดหวั่นจริงๆ นะเนี่ย