จ เอะ บ เจ็บ
เมื่อความจริง มันโหดร้าย เสียยิ่งกว่า ฉันจึงมี เพียงน้ำตา บนความฝัน อยากหยดหนึ่ง เป็นร้อย ค่อยเป็นพัน มากจนมัน เอ่อล้น พ้นขอบตา
ในเมื่อฝัน มันปน เปื้อนความหมอง ยากประคอง หัวใจไป ให้อ่อนล้า บนถนน มีเพียงความ ทรมา คอยนำพา เพียงให้ผ่าน ด่านคืนวัน
ใครต่อใคร เขาเคย เอ่ยบอกไว้ หากจากตาย เพียงผ่านไป เหลือเพียงฝัน แต่จากเป็น ทั้งที่ใจ ยังรักกัน ต่อให้ผ่าน กี่คืนวัน ยิ่งช้ำใจ
ทำได้เพียง เลียแผลใจ ที่ไหวร้าว น้ำตาพราว รินหล่น ปนอ่อนไหว เจ็บแสนเจ็บ เก็บแต่ช้ำ ย้ำเรื่อยไป รอสิ้นใจ ไปวัน-วัน แค่นั้นเอง
Create Date : 05 มกราคม 2554 |
Last Update : 5 มกราคม 2554 18:13:46 น. |
|
4 comments
|
Counter : 776 Pageviews. |
|
|
|
ยังเหลือหรือเปล่า เธอยังมีให้ฉันอยู่ไหม
เป็นแค่คนอยู่ด้วยกัน แค่วันวันตั้งแต่เมื่อไร
ให้ความเหงา รุมทำร้ายฉันจมน้ำตา
ห่างเหินแค่ไหน รู้บ้างไหมยิ่งนานยิ่งห่าง
ในห้องไม่กว้าง แต่เธอไกลไปจนสุดฟ้า
ความอดทน มีไม่พอรับมือต่ออาการเฉยชา
กลายเป็นเพียง คนแปลกหน้าที่จับมือกัน
แม้ว่าเธอยังไม่ได้ทิ้ง แต่ความจริงคล้ายอย่างนั้น
ต่างกัน แค่ตัวเธอยังไม่ไป
เจ็บตรงนี้ที่หัวใจ ใกล้จะขาดแล้วเธอ
หาไม่เจอ คนรักคนเดิมอยู่ไหน
เจ็บตรงนี้ที่สายตา เห็นว่าอยู่ไม่ไกล
โลกกลับมืดมน เหมือนมีใครคนหนึ่งตายทั้งที่ใกล้กัน
ห่างเหินแค่ไหน รู้บ้างไหมยิ่งนานยิ่งห่าง
ในห้องไม่กว้าง แต่เธอไกลไปจนสุดฟ้า
ความอดทน มีไม่พอรับมือต่ออาการเฉยชา
กลายเป็นเพียง คนแปลกหน้าที่จับมือกัน
แม้ว่าเธอยังไม่ได้ทิ้ง แต่ความจริงยิ่งกว่านั้น
กดดัน ว่ามันจะจบเมื่อไร
เจ็บตรงนี้ที่หัวใจ ใกล้จะขาดแล้วเธอ
หาไม่เจอ คนรักคนเดิมอยู่ไหน
เจ็บตรงนี้ที่สายตา เห็นว่าอยู่ไม่ไกล
โลกกลับมืดมน เหมือนมีใครคนหนึ่งตายทั้งที่ใกล้กัน
เจ็บตรงนี้ที่หัวใจ ใกล้จะขาดแล้วเธอ
หาไม่เจอ คนรักคนเดิมอยู่ไหน
เจ็บตรงนี้ที่สายตา เห็นว่าอยู่ไม่ไกล
รักกลับว่างเปล่า เหมือนเราได้ตายจากไปทั้งที่ใกล้กัน
รู้บ้างหรือเปล่า รักเรากำลังจะตายทั้งที่ใกล้กัน