High School DxD Vol.10 Life2 (5) ~Forbidden Curse Forbidden Curse [...เหตการณ์นั้น...] อาาา, เหมือนผมจะเข้าใจขึ้นมาทันควัน  ทั้งคุณอาเคโนะและโคเนโกะจังก็รู้สึกตัวเรื่องนั้นแล้ว..?   คนที่รู้เรื่องนี้และเกี่ยวข้องด้วยก็คือเหล่าปีศาจรับใช้ที่อยู่มาก่อนผมจะได้ร่วมทีมด้วยกันเท่านั้น..    เซโนเวีย  อิริน่า  รอสไวส์ หรือ เรเวล นั้นอาจจะรู้เรื่องราวเพียงผิวเผิน ซึ่งไม่ใช่ความผิดของพวกเธอ แต่สามคนที่อยู่รอบกายผมตอนนี้ คือ ประจักษ์พยานที่ร่วมเคียงข้างผมในเหตการณ์เดียวกันนั้นมา.. ความทรงจำเมื่อครั้งที่ผมพึ่งสิ้นลมหายใจในฐานะมนุษย์ อาเชียวางมือนึงของเธอลงที่หน้าอกข้างซ้ายของผม "ในใจของอิตเซย์ซัง....ในส่วนลึกๆของหัวใจดวงนี้..... ยังมี 'ท่านเรย์นาเล่' อยู่ข้างในใช่ไหมค่ะ?" . . เธอพูดออกมาแล้ว,   อาเชียออกปากคำพูดที่เลวร้ายและอันตรายที่สุดออกมาจากปากของเธอเอง [ชื่อนั่น!]  การเปล่งเสียงของเธอถึงนาม 'เรย์นาเล่'  อย่างชัดเจนกระตุกเรียกภาพจินตนาการและความทรงจำนั้นขึ้นมาทันที    ภาพที่ประทับแน่นอยู่ในใจ...หญิงสาววัยรุ่นผู้งดงามที่มีทั้งสีผมดั่งราตรี และปีกขนนกสะดุดตาดำสนิทลอยผุดขึ้นมาชัดเจนกลางหัวใจ และพร้อมกันกับภาพของความจำอันงดงามนั้นเอง น้ำเสียงที่ไพเราะราวกับระฆังแก้วของสรวงสวรรค์ก็ดังวนกลับเข้ามาในใจ . . [[...ตายให้ฉันได้ไหมจ๊ะ?...]] เธอ...รักแรกของผม  แฟนคนแรกของผม  คนรักแรกของผม  "ยูมะจัง.." ไม่สิ..ควรจะเรียกว่า กองทัพเทวดาตกสวรรค์ นางฟ้าปีกดำ "เรย์นาเล่" ช่วงอึดใจเดียวที่อาเชียเอ่ยประโยคนั้น    ร่างกายของผมเย็นเฉียบไปทั้งร่าง  ที่หน้าผากเริ่มต้นมีเหงื่อผุดขึ้นมาโดยที่ไม่ทันรู้ตัว คำพูดของเรย์นาเล่  ความสัมพันธ์ร่วมกันอิตเซย์  และสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาในเหตการณ์นั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง  มันเป็นความทรงจำที่อิตเซย์คนนี้ไม่มีวันลืมได้ตลอดชีวิต <เจ้าพวกปีศาจสวะชั้นต่ำ  อย่าบังอาจมาได้ใจพูดกับฉันแบบนี้!> จริงนั่นแหละ... มันจะดีหรือที่เด็กผู้ชายลามกธรรมดาแบบผมจะหาญกล้าคู่ควรไปสนทนาพาทีกับเหล่ากุลสตรี หรือเลดี้ผู้งดงามทั้งหลาย?   คำถามนี้วิ่งผ่านเข้ามาในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า <ฮ่าฮ่าฮ่า   ขอบคุณสำหรับงานเดทขั้นสุดยอดที่เธออุตส่าห์จัดให้  รู้ไหมฉันนะเบื่อแทบตายเลย!!!> จริง...เพราะตอนที่ผมไปช้อปปิ้งกับท่านประธานหรือคนอื่นๆ  มันก็จริงนั่นแหละที่ผมจะรู้สึกว่าตัวเองมันน่าเบื่ออย่างที่เธอว่า  ขนาดแค่คืนก่อนหน้าการเดทกับคุณอาเคโนะ  คืนนั้นมันก็แย่ไม่น้อยเลย <พวกไพร่! อย่าได้บังอาจมาเอ่ยนามข้าให้แปดเปื้อน!!> จริง...ถึงผมจะอยากเรียกชื่อจริงของท่านประธานก็ตามที... <อิตเซย์คุง!  ช่วยด้วย!  ช่วยฉันที...ยัยปีศาจนี้มันจะฆ่าฉันแล้ว!> <ฉันรักเธอนะอิตเซย์!  ที่จริงแล้วรักเธอมากๆด้วย> <ช่วยฉันทีอิตเซย์! เรามาช่วยจัดการปีศาจพวกนี้ด้วยกันเถอะ!> จริง.. ที่ว่า 'รักแรก' ของผมร้องไห้ขอชีวิต  ขอให้ผมช่วยเธอ....และผมก็ยืนนิ่งปล่อยให้ 'รักที่สุด' สังหารเธอไปต่อหน้า ในตอนนั้นมันเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว  ผมปล่อยให้ 'คนรัก' ของตนสิ้นใจไปต่อหน้า  แต่ความตายนั้นก็เป็นเรื่องที่ยุติธรรมที่สุดเมื่อเทียบกับทุกอย่างที่เธอได้ทำไปกับอาเชีย   เรย์นาเล่ฆ่าอาเชียไปแล้วด้วยซ้ำ  ดังนั้นมันจึงควรเป็นสิทธิโดยชอบธรรมที่จะปล่อยให้ท่านประธานเป็นผู้ลงฑัณฑ์ประหาร ณ ที่นั้น [--แต่...นี่มันอะไรเนี่ย?--] [ทำไมหละ? ทำไมถึงมีน้ำตาไหลออกมา] สายตาพร่ามัวลง  ผมก้มหน้าหลบตาก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง แต่ปัดออกไปแค่ไหนก็เหมือนกับว่าน้ำใสๆนั่นจะไม่ยอมหยุดไหลเลย "...เธอ..เป็นแฟนคนแรกของผม.." จำได้ชัดเจน,   ที่โรงเรียนวันนั้นยูมะจังเดินเข้ามาสารภาพรักกับผม   แน่นอนว่าดีใจสุดตัวเลย  ดีใจมากๆที่เด็กผู้ชายสามัญอย่างผม  กำลังจะได้มีความรัก  คนรัก  และความปลาบปลื้มทุกรูปแบบนั้นอัดแน่นจนหัวใจพองโตและโลกเป็นสีสว่างสดใสของฤดูใบไม้พลิตลอดทั้งวัน "....ผมทำทุกอย่าง   พยายามอย่างที่สุดเลยที่จะสร้างความสัมพันธ์กับเธอไว้ให้ได้  รักษาและตอบแทนความรักที่ผู้หญิงคนนึงจะมอบให้กับผม   การเดทวันแรกนั้นผมทุ่มเททุกอย่างสุดหัวใจ  สุดใจ  สุดความสามารถ"  น้ำตาของผมเริ่มพลั่งพลูออกมาพร้อมกับคำพูด...เหมือนกับความรู้สึกที่อัดอั้นไว้   "แม้แต่เรื่องอนาคตก็ตาม  อย่างกับคนบ้าไร้สติ, ผมฝันเฟื่องจินตนาการไปถึงชีวิตคู่  งานแต่งงาน  ครองครัวของพวกเราสองคน แต่นั่นเป็นเหมือนกับวันแรกในชีวิตเลยที่ดอกไม้แห่งความสุขได้เบ่งบานอยู่บนหัวใจของอิตเซย์คนนี้" ความคิดส่วนลึกที่เก็บงำทั้งหลายของผมหลั่งไหลโดยไม่ปิดบัง ต่อหน้าหญิงสาวทั้งสามคนที่อยู่รอบตัว [..ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ผมอยากคิดว่าเป็นเรื่องตลก..] [..ตลกบัดซบ..] "ถึงยังไงก็ตาม,  ท้ายที่สุดเธอก็เป็นศัตรู!....เธอฆ่าฉันไปด้วยซ้ำ!  จนบัดนี้ฉันยังจำสายตาที่เธอจ้องกลับมาวันที่คืนชีพกลับเป็นปีศาจได้อยู่เลย...ผมรู้!  รู้ดีที่สุด  ว่าทุกอย่างที่เธอทำลงไปนั้นมันเป็นแค่การแสดงหลอกลวงเพื่อเจตนาแอบแฝง!....ใช่อีก! มันเป็นความผิดของเธอ!  เธอฆ่าอาเชีย! คนสำคัญของผมอีกคนนึง   นั่นทำให้ผมถึงต้องสู้!"   . . น้ำตาของเด็กชายไหลไม่หยุด... . . "วันนั้นผมจำได้ดี  ผมสู้กับเธอ  ชกเธอ  อัดเธอ  ซัดรักแรงจนกลิ้งด้วยมือข้างนี้!   แล้วเธอก็ขอโทษร้องขอชีวิตต่อหน้าผม   ท่ามกลางเสียงร้องนั่น...ผมก็ปล่อยให้เธอตายไปเพราะท่านประธาน!" [ขนนกสีนิล..] นางฟ้าปีกดำ 'เรย์นาเล่' จากไปแล้ว....รักแรกของผมสลายไปและกระจัดกระจายกลายเป็นเพียงเศษขนนกสีดำเคว้งคว้างไปทั่วห้องโถงใหญ่ของโบสถ์ในคืนนั้น ---   นั้นคือฉากเหตการณ์นั้น  ภาพที่ประทับฝังแน่นในความทรงจำส่วนที่ลึกที่สุดของตัวตนของผู้ชายที่ชื่อว่า "เฮียวโด อิตเซย์" แม้ว่าจะไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไปแล้วด้วยซ้ำ  แต่ทุกครั้งที่ระลึกถึงมัน...จิตใจทั้งหมดก็ดูเหมือนจะมืดสนิทดุจสีปีกของเธอในคืนนั้น "...อาเชีย  อาเคโนะซัง  โคเนโกะจัง   ผมกลัว.. ทุกครั้งที่ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆอย่างที่ทุกคนพูดเลย...เหมือนมีอะไรบางอย่างในใจกำลังขู่ผมเองว่าเรื่องในวันนั้นอาจเกิดขึ้นอีกครั้งก็ได้.......ทุกคนที่นี่ดูแลผมดีเหลือเกิน...แต่เมื่อไหร่ที่ผมก้าวล้ำข้ามเส้นไป....แล้วถูกปฎิเสธกลับมา....วันนั้นทุกคนอาจมองผมเป็นเหมือนไอ้โง่-ตัวตลก!  แน่หละว่าไม่มีทาง...ผมรู้ดีว่าทุกคนไม่ได้นิสัยเลวร้ายหรือชอบดูถูกผู้อื่นสักนิด!   ทุกคนที่นี้ใจดีจนไม่น่าเชื่อ.....แต่ถึงกระนั้น  กระนั้นผมก็ยังไม่มีความกล้าอยู่ดี!"   ใช้สองมือปิดหน้าไว้  แม้น้ำตาจะยังไหลออกมาเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่อยากให้ใครเห็นท่าทางอันสมเพชไปกว่านี้อีกแล้ว เด็กชายผู้ขี้ขลาดกระทั่งการเดินออกจากเงาของอดีต... ถึงจะเป็นแบบนั้น  แต่ปากผมก็ยังขยับอยู่ คำพูดที่อัดแน่นในใจและติดค้างมาตลอดเวลา "..ผมไม่ต้องการแบบนั้น....และทนให้มันเกิดอีกไม่ได้ด้วย..." [..น่าอับอายนัก..] ต้องมานั่งปรับทุกข์กับเหล่าผู้หญิงรอบตัว  รุ่นน้อง  รุ่นพี่  เพื่อน  ทั้งๆที่ผมคือชายที่ตั้งเป้าหมายจะเป็นราชาฮาเร็มในอนาคต  แต่นี่ผมพูดหมดเปลือกไปแล้วว่าอันที่จริง ผู้ชายคนนี้ยังไม่กล้าแม้แต่จะสนิทสนมกับผู้หญิงจริงๆเลยด้วยซ้ำ...แล้วคนแบบนี้จะเอาน้ำยาที่ไหนไปสร้างฮาเร็มอย่างว่า ...ถ้าพวกเธอจะประหลาดใจเรื่องนี้  หรือรังเกียจผมเรื่องนี้ ...นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้อยู่แล้ว ทว่า,  อาเชียกุมมือผมไว้อย่างอ่อนโยน... เธอยิ้มให้  ยิ้มให้กับผู้ชายคนนี้... "ฉันรักคุณอิตเซย์ที่สุดนะคะ" [หา???] ผมเองก็ช็อคไปกับคำพูดของเธอ   "ฉันเองก็อยากอยู่กับคุณอิตเซย์ตลอดไปนะ   ไม่ใช่เพราะความสงสารแต่เป็นด้วยความเคารพ...ด้วยความชื่นชม   จากใจจริงของฉันเลย  ถ้าจะถามว่ามีผู้ชายคนไหนบนโลกที่ฉันเชื่อใจที่สุด...คนนั้นก็คือคุณค่ะ   แม้จะเป็นในอนาคตอีกนานสักแค่ไหน  ฉันก็ยืนยันว่าอยากจะอยู่ด้วยกันเคียงข้างคุณ ....  นั่นเป็นความปรารถนาสูงสุดของอาเชียคนนี้เลย" รอยยิ้มของเธอส่งผ่านไปถึงเบื้องลึกของหัวใจ "ท่านพี่รีอาสเองก็ไม่มีวันรังเกียจคุณอิตเซย์แน่   ฉัน....ฉันเองก็รู้สึกดีว่าคุณอิตเซย์นั้นรักท่านพี่ด้วย   โดยเฉพาะการที่คุณคือ 'อิตเซย์' ของเธอ  ผู้ที่ยืนต่อสู้เคียงข้างเธอ  และพยายามยิ่งกว่าใครๆในที่นี่เพื่อตัวท่านพี่รีอาส   ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่แค่หนู, แต่เป็นทุกคนในหมู่พวกเราเลยที่เข้าใจดีที่สุด" นั่นสินะ...ไม่ใช่ว่าผมเฝ้าดูแลเธอ  แต่อาเชียเองก็คอยเฝ้ามองพวกผมอยู่เหมือนกัน  [มันกลับกันซะแล้ว..] ผมคิดอยู่เสมอว่าจะต้องปกป้องคุ้มครองอาเชียไว้ให้ได้  แต่วันนี้เธอกลับกลายเป็นคนที่พยายามช่วยฉุดรั้งหัวใจอันหนักอึ้งออกมาจากหุบเหวที่ซ่อนอยู่ลึกที่สุดในตัวผมขึ้นมา --ทำไมกันนะ...ทำไมรู้สึกจิตใจมันสงบ.. "ดังนั้นได้โปรดเถอะค่ะ  อย่าได้หวาดกลัวอีกเลย  รวบรวมความกล้าขึ้นมาอีกครั้งแล้วคุณอิตเซย์จะต้องไม่เป็นไรแน่  คุณทุ่มเทแรงกายแรงใจมามากจนถึงวันนี้   และในที่สุดคุณต้องเอาชนะกำแพงในหัวใจคุณได้แน่นอน.." -- ได้ยินประโยคนั้นของอาเชีย ....ผมร้องไห้ -- ร้องไห้แบบเด็กเล็ก  ร้องไห้เสียงโฮ [ไอ้บ้าเอ้ย!!] -- นี่มันไม่ใช่น้ำตา...ก็บอกไม่ใช่ไง    -- แค่หยาดเหงื่อที่ไหลออกมาจากหัวใจแค่นั้น! -- สายน้ำที่เป็นเครื่องประโลมใจผู้ชายคนนี้! อาเคโนะซังสวมกอดผมอย่างอ่อนโยนมาจากด้านหลัง "ฉันเองก็ชอบอิตเซย์คุงมากเลยนะ.." เธอซบใบหน้าลงเข้าที่บ่าของผม  ส่วนโคเนโกะจังก็ใช้สองมือเธอประคองใบหน้าผมขึ้น "...หนูก็เหมือนกัน   หนูรักรุ่นพี่อิตเซย์ที่สุด   ขอร้องนะคะ...อย่าได้นึกถึงนางฟ้านั่นอีกต่อไปเลย..." อาเคโนะหัวเราะเบาๆในคำพูดของโคเนโกะ "ใช่แล้ว  ถ้าพูดถึงนางฟ้าปีกดำละก็  นึกถึงฉันแทนนะอิตเซย์  ฉันจะเป็นคนมอบความสุขจริงให้เธอเอง   ขอแค่อิตเซย์คุงมีความมั่นใจในตัวเองสักหน่อยก็พอแล้ว" เธอพูด "ถ้าเธอไม่ยอมจริงจังกับเรื่องรีอาสสักที...ฉันก็..." รุ่นพี่อาเคโนะหยุดพูดกลางคัน  แต่เหมือนกับอาเชียจะตอบสนองต่อคำพูดนั้น เพราะเธอพูดแทน "ฉันด้วยค่ะ  ฉันก็..." อาเชียเองพูดต่อ...แต่เหมือนกับว่าเธอจะนึกอะไรออกขึ้นมาพอดี  เธอจึงหยุดแล้วส่ายหัวไปมา "ไม่..ไม่,    เรื่องนั้นเป็นเพราะทุกคนต่างก็อยากรู้จักกับคุณอิตเซย์ให้มากกว่านี้นี่แหละ" . . . ทุกคนใจดีเหลือเกิน.. จะเมตตาผมเกินไปแล้ว.. น้ำแข็งเย็นเฉียบที่ล้อมรอบหัวใจราวกับกำแพงของป้อมปราการ ในวันนี้...เหมือนกำแพงของผมเหมือนจะมีรอยร้าวขึ้นมาบ้าง ความอบอุ่นของพวกเธอค่อยๆละลายมันลงทีละนิด... "อาเชีย...อาเคโนะซัง...โคเนโกะจัง..ผ...ผม...!" ผมพูดอะไรแทบไม่ออก   แต่ดูเหมือนว่าคำสาบของเรย์นาเล่ ก็ถูกปลดปล่อยไปทีละนิด "ฉันเอง  ท่านพี่รีอาส  อาเคโนะจัง  เซโนเวีย  อิริน่า แล้วก็คุณรอสไวส์"  อาเชียสบตาพูดกับเขา "รวมถึงพวกคุณคิบะ กับแกสเปอร์คุง    ทุกๆคนต่างชอบคุณอิตเซย์กันทั้งนั้น   อย่างน้อยคำพูดของเราสามคน  คุณอิตเซย์จะยอมเชื่อพวกเราได้ไหมคะ...?" [ขอบใจมากอาเชีย]    การที่มีคนอย่างเธอคอยเฝ้ามองอยู่นี่นับว่าโชคดีเหลือเกิน ...ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมจะสามารถลืมตัวตนของยูมะ...นางฟ้าเรย์นาเล่ได้จริงไหม?  แต่อย่างน้อยผมก็ต้องพยายาม  "ขอบคุณ   ขอบคุณมาก  อย่างที่ทุกคนพูดนั่นแหละ  อาเชีย, เรามาสัญญากันเถอะ  พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป  ต่อให้อีกพันปี  หมื่นปี พวกเราก็จะอยู่ด้วยกัน ขอบคุณวันนี้มาก... อาเชียฉันรักเธอจริงๆ!" "ค่ะ!!  แน่นอนเลยพวกเราจะอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์  ฉันเองก็รักคุณอิตเซย์มากที่สุดเลย!" น้ำตาของอาเชียเองก็ไหลราวกับน้ำตกขณะที่เธอพูด "อาร๊า อาร๋า~~นี่สองคนจะไปเข้าโลกส่วนตัวกันได้ยังไง  ฉันเองก็อยากอยู่กับอิตเซย์คุงเหมือนกันนะ" ไม่ได้พูดเปล่าอีกต่างหาก...หน้าอกคู่งามหวนกลับมาสะกิดแผ่นหลังของผมอีกแล้ว!  เล่นเอาผมสะดุ้ง ก่อนจะกระซิบเสียงหวานที่ข้างหู [ปั่กก!  อุ๊ก!] "หนูก็อยากอยู่กับรุ่นพี่ตลอดไปนะ!!" จากด้านหน้า โคเนโกะจังต่อยผมเบาๆที่ท้องเมื่อเห็นผมมีปฎิกิริยากับอาเคโนะซัง  เล่นเอาร่างที่กำลังหวาดเสียวเอี้ยวตัวไปมาจากสัมผัสด้านหลังนั่นกระตุกกลับมาข้างหน้าราวกับสปริงดีดตัวทีเดียว....เฮ้  คุณหนูท่าน~โคเนโกะจัง~โกรธผมอยู่รึเนี่ย?? [อ...แออออ๊ดดดด] "อ้า! เฮ้! เดี๋ยวสิเซโนเวีย  เดี๋ยวก่อน!?" "อะไรของเธอกันอิริน่า!? ก็เห็นไล่ตามหาอิตเซย์กันอยู่หรอกรึ?" อยู่ๆ ทั้งอิริน่าและเซโนเวียก็เปิดประตูออกมา!  ไม่สิ...รึว่าประตูมันเปิดออกเองเพราะมีคนแง้มๆไว้อยู่?   ฉากที่สุ่มเสี่ยงต่อความเข้าใจผิดอย่างยิ่งก็เปิดประเดิมให้เห็นต่อหน้า ทำเอาสองสาวนางฟ้าปีศาจอึ้งกิมกี่ไปวูบใหญ่ . . แต่ก็แค่วูบเดียวเท่านั้นแหละ เซโนเวียรู้สึกตัวทันทีและประเมินสถานการณ์พร้อมหาข้อสรุปให้ตัวเองแบบเบ็ดเสร็จ  [ผู้ชาย 1 คน + ผู้หญิง3 คน สลัดผ้าผ่อนลงพื้นมาเปลือยกายกอดติดแนบชิดพร้อมกัน] [หมั่บ!] "โฮ่ๆ  นี่มันแชมเปี้ยนลีกแข่งขันชิงตัวอิตเซย์กันรึไง?  ไม่เบากันเลยนะ แถมไม่มีแจ้งเตือนล่วงหน้าอีกต่างหาก   สงสัยฉันจะต้องระวังตัวมากกว่านี้แล้ว~~~ นี่คิดจัดงานสามัคคีเปลือยหมู่กันสินะ?  แบบนี้ฉันต้องไปด้วยคนสิ!" ระหว่างที่พูดนั่นเอง, เซโนเวียเริ่มต้นถอดชุดยูนิฟอร์มของเธอออกอย่างว่องไวก่อนที่จะชาร์จใส่ผมจนหงายหลัง [หวาๆๆๆ] "เฮ้! อิริน่า  เธอก็อย่าชักช้าสิ  ไม่งั้นเพื่อนสมัยเด็กของเธอมีสิทธิหลุดมือกันง่ายๆเลยนะ!  ถ้าฉันได้มาไม่คืนจริงๆด้วย!" นางฟ้าสาวได้ยินก็ถึงกับสะดุ้ง "เอ้อใช่!  หวา ฉันถูกทิ้งอยู่คนเดียวรึเนี่ย!?  ไม่ยอมหรอก!  ในฐานะ ACE ของท่านมิคาเอล  ขืนพลาดโอกาศที่จะมีเด็กกับมังกรสวรรค์ไปง่ายๆแบบนี้ก็เเสียชื่อนางฟ้าสวรรค์หมดพอดี!  ฉันเอาด้วยๆๆ" เหมือนกับลูกยุของเซโนเวียจะได้ผลเข้าอย่างจัง  อิริน่าที่เข้าโหมดนางฟ้าสยายปีกสีขาวเริ่มโจมตีผมเข้าบ้างแล้ว! [ตุ๊บตับ ตุบตับ~] "เฮ้! พวกเธอ นี่ไหนบอกจะช่วยกันรักษาผมไง!  อย่าใจร้อนกันสิ !  อุ๊บ!" มันอารมณ์ราวกับเด็กๆแย่งของเล่น   แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่ผมจะเป็นแบบนั้นเมื่อถูกรายล้อมด้วยสาวสวยสุดยอดถึง 5 คน ทุกทิศทางพร้อมกันพลัดกันยื้อยุดฉุดกระชากไปหาเรือนร่างของพวกเธอ [~หนุบหนับ~] อาาา....มันจะเกิดอะไรขึ้นต่อเนี่ย?? "ไม่ได้ๆๆๆ  คุณอิตเซย์ต้องอยู่กับฉันสิ!" "อย่างกน่าอาเชีย  มาทางนี้สิ แชร์ๆกันก็ได้นะ" "อ้าว  ไหงพูดงั้นหละ  ไม่ใช่ให้แข่งแย่งกันรึ?? อาเชีย เซโนเวีย" "อาร๊า อาร๋า... มาแข่งขันกันแบบนี้มันดูอันตรายไปน้า~ ให้ฉันดีกว่า" "...เดี๋ยวสิอาเคโนะซัง  ไม่ใช่ว่า 'มาก่อนได้ก่อน' รึแบบนี้?" ที่มุมนึงของห้อง เหล่าหญิงสาวต่างเริ่มต้นประชันถกเถียงกันแบบเอาจริงตามสไตล์แต่ละคน....[อะไรกันเนี่ย?]   มันคงจะจริงนั่นแหละที่พวกเธอชอบบอกว่าผมไม่เข้าใจจิตใจของลูกผู้หญิงเท่าไหร่ ....ถ้าดูจากสถานการณ์นี้ถึงพยายามแล้วก็คงไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ . . แต่อย่างน้อย...ผมก็รู้สึกผ่อนคลายกว่าตอนแรกเยอะ ด้วยคำพูดของเหล่าผองเพื่อนที่รัก เงาสีดำสนิทของเรย์นาเล่ที่ปกคลุมในหัวใจผม . . ถึงมันจะช้ามาก...แต่เงานั้นก็ดูเหมือนจะจางลงไปทีละนิด, แม้ว่ามันอาจจะไม่มีวันเลือนหายไปแบบสมบูรณ์  แต่เปรียบเทียบกับน้ำหนักที่เคยแบกรับมันอยู่ก็นับว่าดีขึ้นมากเลย . . ขอบคุณครับ... ขอบคุณนะทุกคน... อาเชีย อาเคโนะซัง โคเนโกะจัง  รวมทั้ง เซโนเวียและอิริน่าด้วย...อย่างน้อยวันนี้ผมก็ได้ค้นพบความกล้าในตัวแล้ว   นับจากนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ผมก็จะก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกนี้...บางทีคำตอบของผมอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ท่านประธานมองหา  แต่อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันมาตลอด   [เรทเกมครั้งนี้  ผมจะเอาชนะไซร็อจให้ได้และสารภาพความรู้สึกทั้งหมดให้ท่านประธาน] ...นั่นคือการตัดสินใจของผม... . . . . ...เฮียวโดอิตเซย์คนนี้...   Create Date : 23 พฤษภาคม 2555 14 comments Last Update : 23 พฤษภาคม 2555 17:09:37 น. Counter : 5413 Pageviews. Share Tweet

ตอนแรกคราม่าอยู่ดีๆ ตอนท้ายดันกลายเป็น4Pซะความเครียดกระจายเลย   โดย: KAMUI IP: 115.87.172.50 23 พฤษภาคม 2555 19:09:56 น.

โหโห น่าจะมันส์แล้วแหะ ตอนต่อไปจะ + แล้วตอนนี้อิจฉามันจริง วุ้ย ไออิซเซย์เห็นดราม่ามา ตอนนี้อิจฉาเองหละมาก ด้วย T T ขอบคุณแปลจากท่าน Kross ครับ   โดย: SSEARTH IP: 124.120.63.243 23 พฤษภาคม 2555 19:10:28 น.

เห็นชัดว่าอาการดีขึ้นจากการเปิดใจพูดออกมาเลยนะอิตเซย์จริงๆ แผลใจอันนี้มันเลวร้ายลงเรื่อยๆก็เพราะอิตเซย์ไม่ยอมพูดออกมา นั้นแหละ ส่วนมากที่หลอนใจคนเราก็คือจิตนาการและการคิดไป เองในทางลบแบบนี้แหละ แต่ดูเหมือนบาดแผลจะยังไม่หายสนิทดีนะแค่เข้าใจและยอมรับ มัน+กับทุกคนทำให้เชื่อใจได้อีกครั้ง ซึ่งอาการดีขึ้นจากเงื่อนไข จะไม่มีเรย์นาลี่มาทำร้ายจิตใจอีกแล้ว ถ้าเจอคนหน้าเหมือนละก็ ทรุดหนักกว่าตอนที่เป็นมาเห็นๆเลยงานนี้ การที่จะหายขาดมันอยู่ตรงนั้นแหละนะถ้าอิตเซย์เจอคนที่หน้า เหมือนกับยูมะแล้วไม่มองเห็นภาพหลอนยูมะว้อนอยู่ก็ถึงจะ หายขาดละนะ   โดย: wingaura IP: 101.109.215.60 23 พฤษภาคม 2555 19:11:57 น.

รอมานานแล้ววว!! ถ้าพลาดอีกผมจาไปKillมานนนน!!   โดย: Lnwmanga IP: 125.24.28.138 23 พฤษภาคม 2555 23:38:28 น.

ขอบคุณท่านKross_ISC มากครับ แต่ตอนนี้มันเปลือยเล่นกันเลยเรอะ   โดย: Wu_Master IP: 180.183.80.158 23 พฤษภาคม 2555 23:55:31 น.

ทำเอาตูร้องไห้แล้วมาจบอีหรอบนี้หรอวะ 555+   โดย: negiharem IP: 180.183.183.203 24 พฤษภาคม 2555 0:28:35 น.

น้ำตาซึมนิดๆนะ แต่สุดท้ายก็ยิ้มล่ะ   โดย: gmc IP: 115.87.129.128 24 พฤษภาคม 2555 8:23:25 น.

นึกไม่ถึงเลยว่าคำพูดแบบตัวร้ายธรรมดาๆ จะทำให้พระเอกจบลึกได้ขนาดนี้   โดย: infinite justice IP: 118.174.138.85 24 พฤษภาคม 2555 9:19:53 น.

ตาครอสสู้ๆ   โดย: ibrayusa IP: 58.11.187.52 24 พฤษภาคม 2555 11:52:56 น.

ขอบคุณมากครับ ตอนนี้ซึ้งดี .. จะรอตอนต่อๆไปนะครับ   โดย: Ren IP: 124.122.123.156 24 พฤษภาคม 2555 13:32:22 น.

กำลังเครียดๆจบซะฮาเลย   โดย: Arata IP: 124.121.171.98 24 พฤษภาคม 2555 18:58:21 น.

ขอบคุณครับ ปล. ในที่สุดอิซเซย์ก็เริ่มเปิดใจกะเหล่าสาวๆแล้วซินะหลังจากนี้ก็จะเป็นการแข่งขันเพื่อจัดอันดับตั้งแต่2ลงไปหล่ะนะเพราะยังไงท่านแม่ยาย+พ่อตา+พี่เขย+พี่สะใภ้ก็ไฟเขียวให้เปิดฮาเร็มได้แล้วด้วย ปล2.อยากให้มีลิขสิทธิ์ในไทยจริงๆเน้อ   โดย: iAMracha IP: 223.207.115.199 24 พฤษภาคม 2555 20:53:21 น.

สรุปคือพระเอกก็ยังไม่ลืมรักเก่าเหมือนเดิม เพียงแต่สามารถกล้าารักเรียสได้แล้ว   โดย: GAFEW IP: 49.49.189.198 25 พฤษภาคม 2555 18:01:19 น.

อ่านของท่านkrossแอบสนุกกว่าในนิยายอีกนะเนี่ย ผ่านมา5ปีแล้ว   โดย: Rossweisse IP: 184.22.161.65 29 พฤษภาคม 2563 0:15:21 น.