บ๊าย บาย ไทยแลนด์ ฮือ..ๆๆ (เศร้าอ่ะ) T ^ T อย่างที่เกริ่นไว้ว่าบล็อกนี้จะพูดถึงวันสุดท้ายที่อยู่ในเมืองไทย ช่วงนี้อากาศที่แคนาดาก็เริ่มหนาวแล้วตอนนี้คิดว่าอุณหภูมิไม่น่าจะเกิน ๑๐ องศาตลอดทั้งวัน โดยเฉพาะตอนเช้ากับตอนกลางคืน จะอยู่ที่ประมาณ ๑ หรือ ๕ องศานี่แหละ บวกกับมีลมและฝนเข้าไป โหย..หนาวคอด...ด บรรยากาศอย่างนี้มันทำให้คิดถึงเมืองไทยขึ้นมาเหมือนกันนะเนี่ย ตอนแรกก็ว่ายังชิลด์ ๆ อยู่ เวลาใครถามว่าคิดถึงเมืองไทยหรือยัง ทำปากดีบอกว่ายาง...ง ยังไหว ลองมาถามตอนนี้ดิ โอ้ แม่เจ้า บรรยากาศมันพาไปจริง ๆ นะเนี่ย หะ หะ (ไม่น่าปากเก่งเลยตรู) ตอนนี้สิ่งที่คิดถึงแล้วก็เศร้ามากที่สุดก็คือ " บ้าน " ของพวกเราที่เมืองไทยนั่นแหละ มีอยู่ครั้งนึงนอนคุยกับอีตาฝาชีว่าจำวันสุดท้ายก่อนเราจะออกจากบ้านได้ป่ะตั๋ว ที่ตั๋วดึงมือเราขึ้นไปบนห้องนอนแล้วบอกว่านี่เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เห็นบ้านนี้เป็นครั้งสุดท้ายด้วยกันแล้ว แล้วเราก็กอดกันร้องไห้อ่ะ เท่านั้นแหละสองคนผัวเมียก็ปี่แตกกันขึ้นมาอีกรอบ ฮือ ๆ ก็มันเป็นบ้านที่พวกเราเริ่มต้นชีวิตด้วยกันทั้ง ๕ คน พ่อ แม่ ลูก แถมยังมีตามออกมาอีก ๑ ลูก มีความทรงจำดี ๆ เยอะแยะกับบ้านหลังนี้ ภาพทุกภาพมันยังอยู่ในความทรงจำตลอดเวลา เราร้องไห้ หัวเราะ ทะเลาะกันแชร์ทุกอย่างร่วมกันในครอบครัวก็ที่บ้านหลังนี้แหละ ยิ่งดูรูปยิ่งคิดถึงอ่ะ ความทรงจำหลาย ๆ อย่าง ห้องทุกห้องมีทั้งสิ่งที่ดีและสิ่งที่ทำให้คิดถึงตลอดเวลาสองปีกว่าที่ใช้ชีวิตร่วมกันในบ้านหลังนี้ ขอไปร้องไห้ก่อนนะ โฮ..ฮือ..อิ๋ง..ง อิ๋ง..ง ยัง ยังเศร้าไม่พอ ต่อด้วยวันที่ต้องย้ายของเพื่อมาที่นี่อีก มีของหลายอย่างที่เอามาด้วยไม่ได้ หลายอย่างก็ต้องทิ้งไปเยอะเหมือนกัน พวกเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า บรรดาสมบัติบ้าของอะฮั้นทั้งหลายแหล่ ที่อุตส่าห์เก็บสะสมไว้ บางอย่างไม่เคยงัดออกมาใช้หรอก แต่ก็ไม่อยากทิ้งอ่ะ เก็บเอาไว้เป็นขยะให้มันรกบ้านเล่น ก็ต้องขนมาทิ้งอีตอนนี้แหละ มันทรมานจิตใจคนบ้าสมบัติอย่างเราเป็นที่สุด แล้วจะไม่ให้เศร้าได้ยังไงอ่ะ บริษัทที่เราเรียกมาทำการแพ็คสมบัติบ้า คือบริษัท CROWN ก่อนหน้านี้ก็มีติดต่อไว้ประมาณสองสามที่เหมือนกัน แต่พอเช็คราคาแล้ว บริษัทนี้ราคาถูกกว่าสองสามที่ที่ติดต่อไว้ เราเลยเรียกใช้บริการของที่นี่ ขั้นตอนก็มีอยู่ว่า จะมีคนจากบริษัทเข้ามาดูของที่บ้านว่าน่าจะใช้เนื้อที่ในการขนย้ายเท่าไหร่ เราก็จิ้ม ๆ บอกเค้าไปว่าอันนี้ชั้นเอา อันนี้ชั้นไม่เอานะยะ (ออกแนวจิกเหมือนแม่ผัวในละครนะเนี่ย ) หลังจากนั้นเค้าก็จะบอกว่าของที่เราจะเอาไปน่าจะใช้พื้นที่ประมาณเท่าไหร่ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือตอนที่บอกราคาว่าเท่าไหร่นี่อ่ะดิ อะจ๊าก..ก สมบัติทั้งหมดที่ตรูมีเอามารวมกันราคายังไม่เท่ากับค่าขนส่งเล้ย ป๊าด...ด นี่ถ้าไม่เป็นโรคบ้าสมบัตินะ ตรูจะมาตัวเปล่าเล่าเปลือยมันนี่แหละวะ แต่อ่ะนะ ของบางอย่างมันมีค่าทางจิตใจมากกว่าราคาอ่ะ ก็ต้องหอบหิ้วมันข้ามน้ำข้ามทะเลมาแหละ ส่วนของลูก ๆ ส่วนมากก็จะหนักไปทางหนังสือ เจอพวกหนังสือของลูก ๆ เข้าไปก็ปาไปประมาณ 6-7 ลังแล้ว และแล้วก่อนที่วันขนย้ายจะมาถึงช่วงนั้นอีตาฝาชีก็มาแคนาดาแล้ว ( เย้..ย ไม่มีมารมาขัดขวางการช็อปฯ แล้ววุ้ย) อีแม่มานก็ไปช็อปมาเพิ่มอีก พวกเสื้อผ้า เสื้อกันหนาว ของกินจำพวกน้ำพริกทั้งหลายแหล่ กะปิ น้ำปลา พริกป่น ฯลฯ จะได้ขนมาทีเดียว ไหนๆ ก็เสียค่าขนส่งแล้วนี่ยะ ต้องให้คุ้ม จนมาถึงวันที่แพ็คของ ขอบอกว่าใช้บริการกับบริษัทนี้แล้วไม่ผิดหวังจริง ๆ เริ่มสตาร์ทแพ็คของประมาณ 9 โมงเช้า ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงในการแพ็คก็เรียบร้อย (พี่เค้าผ่านการแพ็คทีมชาติมาป่ะเนี่ย ) ถึงเที่ยงก็เสร็จพอดี ถ้าให้เป็นคะแนนก็เอาไปสิบคะแนนเต็มโลด มาดูตอนแพ็คของดีกว่า เผื่อใครต้องการใช้บริการก็ติดต่อเอาเองละกันนะ แต่ขอบอกว่าของเค้าดีจริง ๆ เพราะเค้าเป็นโปรในการแพ็ค และขนส่งจริง ๆ เพราะตอนที่ของมาถึงไม่มีอะไรเสียหายแม้แต่นี้ด...ดส์เดียว ไม่ได้โฆษณาให้นะ แต่ใช้แล้วติดใจเลยบอกต่อ ผ่านไปไม่นานก็มาถึงคืนวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ในเมืองไทย ก่อนหน้านี้ก็มีปาร์ตี้เลี้ยงอำลาเพื่อน ๆ และลูก ๆ จากโรงเรียนแสนสนุกจัดให้กับพวกเรา นั่นก็เศร้ากันไปประมาณนึงแล้วนะ ขอบคุณเพื่อน ๆ และลูก ๆ จากโรงเรียนแสนสนุกมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ เราคิดถึงทุก ๆ คนเล้ย...ย ของขวัญและการ์ดทุกอย่างที่ให้มา พวกเราเก็บรักษาไว้อย่างดีเลยนะจะบอกให้ อ้อ ขอบคุณพี่โม พี่เจี๊ยบ และครอบครัวพี่ป๊อปทุกคนด้วยนะจ๊ะ ที่มาเลี้ยงส่งพวกเรา เป็นคืนที่ทั้งสนุกแล้วก็เศร้าไปพร้อม ๆ กัน สนุกเพราะได้เจอทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา แล้วก็เศร้าเพราะร่ำลากันแบบพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนกัน ส่งความคิดถึงของพวกเราถึงทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊า คืนวันสุดท้ายเก็บไว้เป็น Special Day สำหรับพ่อกับแม่ได้ใช้เวลากับหลาน ๆ ส่วนพี่สาวและครอบครัวรับอาสาขับรถไปส่งที่สนามบิน เลยขอถ่ายรูปที่บ้านร่วมกันก่อนดีกว่า บรรยากาศที่สุวรรณภูมิจ้า ดูภาพที่สุวรรณภูมินี้ทีไร เจ็บจมูกพาลน้ำตาไหลขึ้นมาทุกที คิดถึงพ่อกับแม่ ส่วนที่อุ้มเจ้าแซมนั่นเป็นพี่ยิ้งแนนนี่ของเจ้าแซมเค้าแหละ ขอบคุณพี่ยิ้งที่คอยดูแลเจ้าแซมให้ด้วยนะ (เพิ่งจะรู้ซึ้งก็ตอนนี้แหละตรู) บรรดาเพื่อน ๆ ของต๊อป แตม ตังค์ มาส่งที่สนามบิน งานนี้เจ้าต๊อปหน้าบานกว่าใครได้พี่ขมิ้นมาเป็นกำลังใจให้ถึงสนามบิน (ขวัญใจเค้าแหละ) ถ่ายรูปร่วมกันกับเพื่อน ๆ และครอบครัวที่สุวรรณภูมิก่อนจะจากกันทั้งน้ำตา ดูอีปั๋วตรูดิ มันบ้าได้ถ้วยเจง ๆ สุดท้ายนี้อยากจะส่งความคิดถึง ถึงทุก ๆ คนที่ประเทศไทย พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน ๆ รักษาสุขภาพกันด้วยนะจ๊า ฝนตกทุกวันอย่าลืมกางร่มเวลาออกจากบ้านด้วยนะ คริ คริ เพราะฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้ ยังไงก็จะส่งข่าวไปเป็นระยะ ๆ นะจ๊ะ ถ้าไม่เบื่อกันซะก่อน ดึกแล้วขอตัวไปนอนร้องไห้กระซิก ๆ คิดถึงทุก ๆ คนก่อนนะ ฮือ...อ..อ   Create Date : 28 กันยายน 2552 10 comments Last Update : 13 ตุลาคม 2552 11:51:37 น. Counter : 529 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วน้ำตาจะไหลเช่นกัน   โดย: miissbuab IP: 124.121.241.144 13 ตุลาคม 2552 12:36:26 น.

ส่งจายยย ไปน้า บ้านไอติม   โดย: koy IP: 124.120.172.235 13 ตุลาคม 2552 12:54:50 น.

อ่านบรรทัดแรกๆ ไล่ลงมาจนถึงที่ต่อบอกว่า..เท่านั้นแหละสองคนผัวเมียก็ปี่แตกกันขึ้นมาอีกรอบ..ความคิด(แอบทะลึ่ง)ก็แว่บขึ้นมาในหัวว่า ปี่บนหรือปี่ล่างก๊าาา เย้ย! ไม่ใช่แระ เค้ากำลังซึ้งๆ กันอยู่กรูนี่ทำวงแตก 555 ก็เค้าไม่อยากให้ต่อเครียดไงจ้ะ แต่อ่านจบแล้วน้ำตาแอบซึมด้วยคน ดูจิ เพื่อนๆ ครอบครัวต่อมาส่งให้กำลังใจกันล้นหลาม (เยอะสุดยอดจริงๆ) แล้วมันก็อดคิดถึงเมืองไทยไม่ได้เนอะ ครอบครัวเรา เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ จะหาแบบนี้พิมพ์นี้ได้จากที่ไหนอีกล่ะ แต่ก็ไม่เป็นไร เอาไว้ค่อยกลับไปเยี่ยมไงจ้ะ ถึงตัวอยู่ไกลแต่ใจเราใกล้กันเสมอ จริงมั้ย (แอบเสี่ยวแต่จริงใจ อิอิ) เราก็ยังไม่มีแพลนกลับไทยปีหน้านะ แต่คาดว่าจะกลับหลังปีหน้าอ่ะ (ปี 54 โน่นเลย) แบบว่าลิลลี่กลับไปทีบ้านเราคงจำกันไม่ได้ไปแระ แต่ยังไงต่อก็สู้ๆ น้าตอนนี้อยู่ในช่วงปรับตัวก็ลำบากนิดนุง แต่เข้าใจว่าที่โน่นอากาศมันชวนหดหู่เวลาหนาวๆ อ่ะนะ ยังไงก็พยายามทำตัวยุ่งๆ (แต่คิดว่าไม่ต้องพยายามก็ยุ่งจะแย่อยู่แล้ว ชิมิ) ท่องไว้จ้ะว่าอยู่ที่ไหนก็ไม่สำคัญเท่าอยู่กับใคร ยังไงเทคแคร์จ้า   โดย: มนลิลลี่ 13 ตุลาคม 2552 18:01:30 น.

โฮยยยย เหมือนเวลาเพิ่งผ่านไปแป๊ปเดียวเอง คิดถึงลูกๆมากเลย เวลาไปที่ไหนที่เคยไปด้วยกันก็ยิ่งคิดถึงใหญ่ ขอเวลาเก็บตังค์แป๊ปนึง ( คาดว่าประมาณ 10 ปี )คงพอจะได้ค่าตั๋วไปแคนนาดา ฝากบอกแซมว่าอย่าดื้อนะลูก ตังตั้งใจเรียนหน่อย แตมอย่าเอาแต่อ่านหนังสือช่วยงานบ้านแม่บ้าง ต๊อปไว้กลับมาป้าจะพาไปเที่ยวเกาหลีนะ รักทุกคน จุ๊บๆ   โดย: ป้าตุ้ยคนสวย( ที่สุดในบ้าน ) IP: 124.122.32.188 13 ตุลาคม 2552 20:56:25 น.

T^T miss na ka   โดย: panaz IP: 124.120.6.50 14 ตุลาคม 2552 0:25:34 น.

เห็นบ้านแล้วยิ่งคิดถึงว่ะ จำได้วันแรกที่ไปเที่ยวบ้านเพื่อนวันนั้นเพื่อนผัดมาม่าให้กิน พาเดินชมทุกอณูของบ้านไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำ ครั้งที่สองเพื่อนทำกะเพราไก่กะต้มซุปไก่ให้กิน ยังจำได้จนทุกวันนี้เลย คิดถึงว่ะเพื่อน   โดย: แอน IP: 118.173.102.175 14 ตุลาคม 2552 10:57:17 น.

เฮ้อออ ทุกอย่างผ่านไปไวเหมือนโกหก.... อากาศหนาวกับความเหงา มันจูงมือกันมาเสมอ... ไม่รู้ผูกปิ่นโตกันไว้หรือไง... ลมหนาวมาเมื่อไร ใจจะขาดไปตามๆ กัน อดทนไว้...เพราะฝนที่ตกทางนี้ (ชุ่มมาก) หนาวถึงคนทางโน้นนน จริงๆ   โดย: Mrs.Douthfine IP: 124.122.98.214 14 ตุลาคม 2552 14:37:03 น.

....ที่นี่ฝนตกน้ำนองทุกวันเลยเชียว พลอยทำให้ที่โน่นหนาวมากเลยใช่มั้ย กอดกันเอาไว้แน่นๆ ทั้งครอบครัวนะ จะได้อุ่นสุดๆๆๆๆๆ ไงจ๊ะ   โดย: คุณกิ่ง IP: 10.42.12.12, 58.137.98.210 15 ตุลาคม 2552 15:50:24 น.

เพิ่งว่างนั่งอ่าน อ่านแล้วคิดถึงทุกคนเลย วันก่อนไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านนายหงอกมา คิดถึงหลานมากเลย สตางค์ ขอบอกไก่ทอดร้านนายหงอกอร่อยเหมือนเดิม ช่วงนี้ที่สีลมฝนตกเกือบทุกวัน ขายของมันส์มากเลย แต่ก็พอไปได้ แม่สบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง ต๊อบหายบ้าเกาหลีรึยังวะ แตมน้าว่าหน้าหนาวนี้แตมต้องเน่าแน่ๆเพราะไม่ได้อาบน้ำ แซมไม่ต้องถามว่าซนมั้ย ตอนนี้พูดรู้เรื่องขึ้นรึยัง ฝากสวัสดี Rob ด้วยนะ จาก น้าโต้งสุดเท่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ   โดย: banyen tony IP: 192.168.1.50, 58.8.105.112 18 ตุลาคม 2552 21:53:24 น.

รักเธอที่เป็นเธอ รักเธอและครอบครัวเธอ รักเธอที่สุดเท่าที่จะรักได้ ห่วงใยเธอเสมอทุกคน   โดย: ป้า IP: 111.84.121.112 29 ตุลาคม 2552 20:50:40 น.