...โปรดติดตามตอนต่อไป... (บทที่ 2) :::ยาใจ::: ...ช่วงที่เพิ่งเกิดเรื่องใหม่ ๆ... ...เรามัวแต่จมอยู่กับความเศร้าของตัวเอง...คิดถึงแต่ตัวเอง... ...ตื่นเช้า...ส่งลูกไปโรงเรียน...ไปทำงาน...กลับบ้าน...ขังตัวเอง... ...เริ่มต้นร้องไห้...ร้อง...แล้วก็ร้อง...จนหลับ... ...เป็นวัฎจักรแบบนี้...ทุกวัน... ...โดยไม่ได้ใส่ใจเลยว่า... ...หัวใจดวงเล็ก ๆ อีก 3 ดวง จะรู้สึกยังไง... ...ไม่ได้สนใจเลยว่า... ...ใจของพวกเค้าก็แหลกสลาย ไม่น้อยไปกว่าเรา... ...ความที่ตอนนั้นเราเองก็ยังสับสน... ...ไหนจะเรื่องงาน...ไหนจะเรื่องเงิน...ไหนจะ..ฯลฯ... ...ครอบครัวอยากให้เปลี่ยนโรงเรียน... ...เออ....เปลี่ยนก็เปลี่ยน... ...ใครว่าไง ก็ไปตามเค้านั่นแหละ...(ไม่มีสมองจะคิดเอง) ...โดยที่เราไม่ได้คิดเลยว่า... ...การที่เราเปลี่ยนโรงเรียนแบบกระทันหัน ณ ตอนนั้น... ...มันเหมือนซ้ำเติมให้ใจลูกยิ่งแหลกสลาย บอบช้ำ มากกว่าเดิม... ...เปลี่ยนสถานที่ที่เค้าคุ้นเคย... ...มาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย... ...จากเคยเรียนแนวธรรรมชาติ...(วอล์ดอร์ฟ) ...ต้องมาเรียนแนวผิดธรรมชาติ... ...ต้องทำการบ้านตั้งแต่เย็น ถึง 3 ทุ่ม... ...ต้องมาเรียนพิเศษเพิ่มหลังเลิกเรียน... ...โดนเพื่อนล้อ...ว่า...อ่านหนังสือยังไม่ออก... ...ส่งลูกเข้าแถว...ลูกสาวแอบร้องไห้... ...แม่ถาม......เป็นอะไรลูก... "เปล่าค่ะ ฝุ่นมันเข้าตาหนู" (โกหกไม่เนียนเลยลูกจ๋า) ...กลับจากส่งลูกวันนั้น...บอกกับตัวเองเลยว่า... ...ไม่เอาแล้ว...พอแล้ว...ขอย้ายลูกกลับที่เดิม... ...ในชีวิตไม่เคยเห็นลูกเป็นกันแบบนี้... ...บรรยากาศในบ้าน ณ ตอนนั้น...บอกได้คำเดียวว่า... "โคตรจะมาคุเลย" ...แต่นั่นแหละ ในวิกฤติก็มีโอกาส... ...โอกาสที่ทำให้เราได้หันกลับมามอง... ...และบอกตัวเองว่า...ให้เลิกจมกับความเศร้า... ...พอได้แล้ว... ...เช้าวันนั้น... ...ได้ยินเสียงลูกทะเลาะกันตอนเช้า... ...เราลงจากบ้านมา... ...ดุ..ว่า...ลูกชายคนโต... ...คำพูดไม่ได้รุนแรงอะไรเลย... ...แต่... ...เสียงร้องไห้ของลูก เหมือนระเบิดออกมา... ...ด้วยความอัดอั้น ตันใจ... ...ลูกที่ไม่เคยมีน้ำตามาตั้งแต่จำความได้... ...เสียงร้องที่ไม่ได้เจ็บจากภายนอกร่างกาย... ...แต่มันออกมาจากความบอบช้ำจากข้างใน... ...เสียงร้องที่เหมือนมีดกรีดเอาเลือดที่มันคั่งอยู่ในใจแม่ให้ออกมา... ...ณ วินาทีนั้น...เราตกใจ... ...ทำได้อย่างเดียวคือกอดลูกไว้... ...บอกลูกว่า...อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ... ...แม่ยังอยู่ตรงนี้... ...ขอบคุณ...ที่ทำให้แม่มีสติ... ...ขอบคุณ...ที่ทำให้แม่คิดได้ว่า... ...ไม่มีประโยชน์ที่เราจะมานั่งฟูมฟายกับคนที่จากไป... ...สิ่งที่แม่ต้องสนใจตอนนี้คือ "หัวใจ" ทั้งสามดวงของแม่มากกว่า...   Create Date : 28 มิถุนายน 2553 12 comments Last Update : 29 มิถุนายน 2553 23:20:17 น. Counter : 982 Pageviews. Share Tweet

ตามมาเจ็บจมูกอีก...คิดถึงเพื่อนและเหล่าร้ายนะจ้ะ   โดย: แป๋ว IP: 124.122.76.20 29 มิถุนายน 2553 10:49:25 น.

ขอบใจว่ะต่อ ที่ทำให้มีกำลังใจ ขอบคุณเพื่อน แต่นี้ต่อไปเราจะกลับไปดูแลหัวใจ่ของ "ออกัส" ด้วยตัวอง   โดย: แอน IP: 125.24.120.41 29 มิถุนายน 2553 11:00:35 น.

บ้าที่สุด มาทำฉันน้ำตาเอ่อ..   โดย: ป้านก IP: 115.87.80.157 29 มิถุนายน 2553 11:54:43 น.

คำนี้ใช้ได้ดี สิ่งไหนเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นดีเสมอ บททดสอบที่ยากเย้ฯ มักทำให้เราเห็นความงดงามของท้องฟ้า มากกว่าใครๆ ผ่านมาได้ก็บุญแล้ว แต่เธไม่ได้ เหลือแต่ตัวเปล่าๆ ได้ มาแบบแพ็คคู่ ซื้อใกล้ชิดได้แถมซัลซิลด้วย...ขอเรียกร็อบกับแซมว่า ...รางวัลของสติ จร้า   โดย: mrs.douthfine na bangkok IP: 124.120.86.184 29 มิถุนายน 2553 12:04:46 น.

"รสชาติของชีวิต" ของผู้หญิงเก่งคนหนึ่ง ที่สามารถเอาชนะอุปสรรคได้ร้อยแปด เพื่อลูก-ลูกของเธอ ฟ้าจึงประธานของขวัญอันล้ำค่ามาให้เธออีกสองชีวิตที่มาพร้อมกับรอยยิ้มของความสุข....วันนี้และวันต่อๆไปชีวิตเธอก็จะสดใสเมื่อเจอฟ้าหลังฝนที่สวยงามกว่าเดิม...(*_*)+(*_*)=^^^^ ครอบครัวตัวกูลด์ใช่ป่ะแต่อยากจะบอกว่า"รักครอบครัวและตัวมึงว่ะ..(จ้ะ)"   โดย: ป้าอ้วน+ลุงแป็ป+ปอ+เปิ้ล+ปิ้ง IP: 124.120.143.202 29 มิถุนายน 2553 15:18:17 น.

สู้ต่อไป อย่าได้ท้อ....สิ่งที่หวังรอเราอยู่เสมอ   โดย: koy IP: 58.8.108.189 29 มิถุนายน 2553 16:18:00 น.

เขียนหนังสือเลยดีกว่ามั่ง หรือทำละครดี อยากอ่านอีกเยอะๆ ...   โดย: บวบ IP: 124.120.98.58 29 มิถุนายน 2553 21:30:42 น.

บอกได้คำเดียวว่าคิดถึงวะ   โดย: ป้าตุ้ยคนสวย( ที่สุดในบ้าน ) IP: 124.121.204.40 29 มิถุนายน 2553 21:34:46 น.

...เพื่อนแป๋ว...รีบหายามาทาจมูกนะจ๊ะ จะได้หายไว ๆ คิดถึงเพื่อนและครอบครัวเพื่อนเหมือนกันนะจ๊ะ ...เพื่อนแอน...สู้ ๆ ไม่มีลูกมีหลานก็ดูแลหลานแทนน่ะดีแล้ว ฝากจุ๊บ ๆ ว่าที่ลูกสะใภ้กรูด้วยหละ ...ป้านกอ่ะ...ขอเค้ามีมุมซึ้ง มุมเศร้า มั่งจิ แต่ถ้าไม่มีป้านกหนูก็คงมีแต่มุมเศร้าไว้เขียนยาวเลยนะเนี่ย.. ...อืม..มจริงด้วยป้าแต ไม่ได้เหลือแต่ตัวเปล่า ๆ มากันเป็นโขยงเลย ของเค้าแรงเจง ๆ เนาะป้าแตเนาะ ...ก้อย รุ่นนี้ไม่มีอมท้อ มีแต่อมบ๊วยว่ะ... ...อย่างงั้นเลยเหรอพี่บวบ เขียนไว้ไปพับถุงกล้วยแขกขายอ่ะพอไหว...กลับมาอ่านเองทีไร อายเหมือนกันนะ ...คิดถึงทุกคนเหมือนกันว่ะ โดยเฉพาะคุณย่า อยากกลับไปก็ได้แต่รอเมื่อไหร่จะได้ข่าวเรื่องบ้านซักทีว้า   โดย: Mrs.Gould (Mrs.Gould ) 29 มิถุนายน 2553 23:17:50 น.

เอ้า ครอบครัวตัว ป. ก็มากับเค้าด้วย พอดีโดนแบนแต่กู้กลับมาให้แระ รักครอบครัวตัว ป. ทุกคนเหมือนกันนะจ๊ะ นี่ก็รออยู่เนี่ยว่าเมื่อไหร่จะมาหาเรากันทั้งตระกูล รับรองจะพาไปกินให้เต็มที่ เต็มกางเกงไปเลย 555   โดย: Mrs.Gould (Mrs.Gould ) 30 มิถุนายน 2553 8:37:00 น.

Because of your strong,no matter what may come tomorrow,today your life is more complete.   โดย: jaoyingbum IP: 124.121.44.87 1 กรกฎาคม 2553 17:33:50 น.

เพิ่งได้เข้ามาอ่านเองต่อ เชื่อเลยว่าผู้หญิง(แกร่ง)ตัวเล็กๆ อย่างต่อเคยเจอเรื่องราวหนักหนาสาหัสแต่สามารถยืนหยัดมาได้เพราะมีกำลังใจที่ดี มันก็ต้องมีเซบ้างเป็นธรรมดาเนอะ แต่ท้ายที่สุดแล้วชีวิตเราต้องเข้มแข็งเพื่อคนที่รักเราจริงๆ คือ พ่อแม่ และลูกๆ ของเรานั่นเอง ตอนนี้เชื่อว่าผลบุญที่ต่อสั่งสมไว้ก็ได้ทำให้ครอบครัวที่น่ารักของต่อมีความสุขสมบูรณ์อีกครั้ง ยังไงขออวยพรให้ครอบครัวตัว ต (และ ร + ซ) มีความสุขมากๆ ดูแลกันและกันตลอดไปนะจ้ะ สู้ๆ   โดย: มนลิลลี่ 31 สิงหาคม 2553 17:54:31 น.