เล่าละไม..

<<
มิถุนายน 2552
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
 
10 มิถุนายน 2552
 

ต้นไม้ที่ไม่มีวันออกดอก..

หัวเอ็มของรุ่นน้องที่แทบไม่เคยคุย ไม่สนิท แอดไว้ร่วมปี ทำให้ปิ๋มอ่านซ้ำ
“ไหนว่าจะยังปลูกต่อ..ต้นไม้ต้นนี้ที่ไม่มีวันออกดอก”
....
ไม่รู้ที่มาที่ไปของน้องเค้า.. แต่ รู้สึกเจ็บ


เป็นคุณ.. จะยอมทำอะไรแบบนี้ไหม..
พยายามโดยไม่มีจุดหมาย..หรือจะมีก็โคตรจะริบหรี่..

ปิ๋มล่ะนับถือ..พวกหัวดื้อไม่รู้จักย่อท้อพวกนี้..จิตใจเค้ามุ่งมั่นดี.. แต่ในความนับถือ.. บางที่ถ้าปิ๋มได้มีโอกาสพิจารณาเปอร์เซ็นความสมหวัง..
..บางที ปิ๋มก็สงสาร..

แล้วก็ โคตรจะโล่งใจ ถ้าเค้าล้มเลิกความตั้งใจไปซะได้..

เคยฟังนิทานจากที่ไหนซักที่ เนื้อหาจำได้ไม่ละเอียดนัก.. จำได้แต่ใจความ
จำได้แต่ว่า เป็นเรื่องของชายหนุ่มธรรมดา ไปเผยอรักหญิงสาวสูงศักดิ์(หรืออาจจะแค่สวยมาก)
หญิงสาวไม่สนใจ เอ่ยปัดไปว่า ถ้ามีปัญญามาเฝ้าหน้าบ้านได้ถึงร้อยคืน ถึงจะพิจารณา..

..ต้นไม้จะออกดอกไหม..ชายหนุ่มไม่รู้ แค่รู้ว่ามันไม่ตาย ชายหนุ่มเพียรมาเฝ้า
คืนแรก..สอง..สาม สี่..เรื่อยๆ และเรื่อยๆ
ชายหนุ่มยังคงมาเฝ้าอย่างอดทน.. ส่วนหญิงสาว ยังคงทำตัวสวยและสูงศักดิ์ต่อไป
หากสายตา ก็เริ่มเคยชินกับการได้เห็นชายหนุ่มจากหน้าต่างทุกคืน
..
โดยไม่รู้ตัว..หญิงสาวก็เผลอรอคอยให้ผ่านพ้นคืนที่หนึ่งร้อย..

ล่วงเข้าไปคืนที่เก้าสิบเก้า หญิงสาวยังคงทำตัวสูงศักดิ์ ยังทำตัวเป็นต้นไม้ที่ไม่ยอมส่งวี่แววของการผลิดอก

..คืนที่ร้อย.. ชายหนุ่มกลับหายไป

และหายไปเลย..

มาตอนนี้ หญิงสาวกลับเป็นฝ่ายตามหาด้วยความเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น ชายหนุ่มถึงได้ทิ้งสิ่งที่เค้าเพียรพยายาม .. จนกระทั่งไปเจอชายหนุ่มที่กำลังดำเนินชีวิตไปอย่างปกติสุข..
หญิงสาวส่งคำถาม
”เกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านไม่มา ทั้งที่เหลือเพียงแค่วันเดียว”
ชายหนุ่มตอบอย่างสงบ
“ เมือแรกของการพยายาม ..ข้าคิดว่าข้าทำได้ โดยหวังว่าระหว่างนั้นจะมีเศษเสี้ยวกำลังใจส่งมาบ้าง.. แต่นานวันก็เหมือนความพยายามนั้นสูญเปล่า ข้าเป็นคนธรรมดาที่รู้จักท้อ หลายครั้งที่อยากจะเลิก”
“แต่อีกใจ ก้อยากรู้ว่า ถ้าข้ามีความตั้งใจจริง ข้าจะสามารถทำการใดการนึงสำเร็จหรือไม่ จากความหวังที่จะได้เด้ดดดอกฟ้า เลยกลายเป็นการพิสูจน์ตัวเอง ...สุดท้าย ท่านก็ไม่ใช่เป้าหมายอีกต่อไป ดังนั้น เมื่อถึงคืนที่เก้าสิบเก้า ข้าแน่ใจแล้วว่าข้าสามารถทำได้.. แต่ข้าจะต้องการคืนที่ร้อยไปทำไมในเมื่อข้าไม่ได้ต้องการท่าน”




เดาว่าหญิงสาวคงเหวอบริโถค หน้าม้านกลับไป แต่ไม่รู้ว่าจะกลับไปทำตัวสูงศักดิ์บนหอคอยเหมือนเดิม(แล้วเชิญเมิงคอยต่อ) หรือจะลดๆไอ้ท่าที่มากๆลงได้บ้าง



...เผลอเล่าซะยาว..
ปิ๋มมันพวกแอนตี้โรแมนติก.. บอกตามตรงว่านีทานเรื่องนี้โคตรสะใจ






 

Create Date : 10 มิถุนายน 2552
3 comments
Last Update : 10 มิถุนายน 2552 12:41:33 น.
Counter : 373 Pageviews.

 
 
 
 
เค้าก้ออยากมีความพยายามแบบนี้นะ แต่ทำได้ไม่นาน ความเป็นจริงมันชัดเจน จนเราไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไร
 
 

โดย: tuch-nat วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:12:51:54 น.  

 
 
 
แวะมาทักทายค่ะ
 
 

โดย: โยเกิตมะนาว วันที่: 10 มิถุนายน 2552 เวลา:18:29:15 น.  

 
 
 
แวะมาทักทายค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณปิ๋ม


คุณปิ๋มนี่ ตอนแรกอ่านเรื่องก้อจินตนาการตาม ก้อเศร้าค่ะ พอมาเจอคุณปิ๋มสะใจ อารมณ์ช็อตเรยคร่า 5555+

เป็นคนตรงดีค่ะ ชอบๆ

ฝันดีนะคะ
 
 

โดย: โฮมสเตย์ริมน้ำ วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:0:56:05 น.  

Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

monsil
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




.. คนละคนกับที่เป็นนักเขียนนะคะ ..
[Add monsil's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com