เปิดหูเปิดตา(เหรอ)..

ปิ๋มพยายามบิ๊วอารมณ์อั๊พสเปซมาหลายวัน หลังจากที่โดนแย้บๆมาว่าปิดต้นฉบับไม่ได้
พิมพ์ไปครึ่งนึง.. แล้วอารมณ์นั้นก็หายไป..
ไม่รู้เป็นเพราะเรื่องที่อยากเล่า มันสะเปะสะปะไปหมด หรือมันไม่รู้จะเล่าอะไร..
ชีวิตประจำวัน ไม่ได้มีอะไรรุนแรง ที่สามารถติดอยู่ในใจ จนถึงวินาทีนั่งว่างหน้าคอม...
วันนี้อารมณ์เสีย งานไม่ทำแม่งแล้ว..
....................................................................................
ปกติ ชอบมองตาคนกันไหม..
ปิ๋มคนนึง ที่เวลาพูด คุย.. ปิ๋มชอบสบตา...
กระทั่งเวลาฟังเพลงตามร้านอาหาร( ร้านแล้วกันนะ ฟังดูหญิงไทยใจงามขึ้นมาหน่อย) มีนักร้อง..ปิ๋มยังตะเกียกตะกายขอนั่งทิศที่สามารถสบตานักร้องได้
...สิ่งที่มองเห็นในนั้น.. มันบอกอะไรเยอะแยะดี..
..ที่พูดเนี่ย อ่านไม่ค่อยจะออกหรอก แค่บางทีมันรู้สึกได้...


หลายวันก่อน ณ สถานที่อโคจร(สำหรับผู้หญิง แต่สำหรับผู้ชายนี่ แม่งเรคคอมเมนท์กันจั๊ง)
ปิ๋มมองรอบๆ ไม่ดุถึงกับตื่นตา เพราะฟังมามากพอๆกันจินตนาการเก่ง.. ที่มองเพราะเก็นรายละเอียด”ของจริง”
พยายามยามอย่างยิ่งที่จะปล่อยวาง ไม่คิดอะไรกับการพาตัวเองมาอยู่ในที่ที่ไม่ควรทะลึ่งมาอยู่
ที่ที่เพศหญิงเหมือนกัน(แถมแม่งตัวเล็กๆบางๆแต่อึ๋มอั๋ม แล้วสวยกว่ากูทุกคน)
สาวน้อยที่นั่งเยื้องๆในโต๊ะ ยิ้มได้หวานหยด.. แต่ปิ๋มแอบเห็นแบบไม่ตั้งใจสังเกต
ว่าบางครั้ง แววตาเค้าไม่ยิ้ม..

ปิ๋มอดสงสัยไม่ได้
..เค้าคิดอะไร รู้สึกยังไง กับปัจจุบันของเค้า..
..ตอนที่เค้ามองปิ๋ม ..แล้วยิ้มให้ .. เค้าคิดยังไง ยิ้มนั่นของจริงไหม หรือแถมมาจากค่าตอบแทนที่เค้าจะได้ แล้วเค้าคิดยังไงกับการที่มีปิ๋มมานั่งเป็นนังปลาผิดน้ำแถวนี้..
..สงสัยไปหมด..


ในห้องน้ำ ณ สถานที่อโคจร(สำหรับผู้หญิง แต่สำหรับผู้ชายนี่ แม่งเรคคอมเมนท์กันจั๊ง)ที่เดิม
ห้องน้ำด้านขวามือ มีเสียงผู้หญิงสะอึกสะอื้น คาดว่าคงจะกับโทรศัพท์ ส่วนด้านซ้าย เสียงฝีเท้าวิ่งตึกๆเข้ามาผลักประตูพรวด พร้อมกับเสียนอาเจียน..

“หนูไม่ได้อยากทำ หนูไม่ได้อยากกิน ทำไมพวกเค้าต้องทำแบบนี้กับหนูด้วย”...เสียงสาวน้อยด้านขวาคร่ำครวญ
(หมายเหตุ ปิ๋มใช้คำว่าสาวน้อยกับทุกคน เพราะคิดว่าถ้าอายุเยอะเป็นสาวใหญ่ คงทำมาหากินลักษณะนี้ไม่น่ารุ่ง)
“หนูไม่อยากเข้าไปแล้ว หนูอยากกลับบ้าน.. หนูอยากกลับบ้าน”...
อ่อก..อ้วกกกกกกก.... เสียงด้านซ้ายสลับมาเป็นระยะ ปนกับเสียงแว่วๆจากด้านนอก
“อินี่เริ่มแระ แต่โต๊ะนั้นแม่งกรอกชิบ”..แล้วก็อะไรอีกก็ไม่รู้
“พี่ไม่เข้าใจหนู คิดเหรอว่าหนูอยากทำ ถ้าหนูไม่ลำบากคิดเหรอว่าหนูจะทำแบบนี้”
“พ่อแม่ไม่รู้ว่าหนูทำอะไร หนูไม่กล้าให้เค้ารู้”
...
..
เสียงคร่ำครวญสลับอาเจียนดังตลอดเวลาที่ปิ๋มทำธุระในห้องน้ำ
ปิ๋มนึกสงสารสาวน้อยด้านขวามือ..
แต่ในความสงสาร ปิ๋มสงสัย ..ว่า ..น้องเค้าลำบากแค่ไหน แล้วทางเลือกของน้องเค้ามีมากน้อยแค่ไหน..
(ด้วยความเคารพ.. ปิ๋มขี้สงสัย ไม่ได้ตั้งใจจะออกแนวดูหมิ่น เพราะเชื่อว่าเหตุผลแต่ละคนไม่เหมือนกัน ตรรกะของใครของมัน)

หลังจากนั้น.. ปิ๋มเข้าห้องน้ำอีกหลายรอบ.. และเสียงอาเจียนมีทุกรอบ หลังจากสัยงอาเจียนจบ สาวน้องสวยพริ้งเดินเปิดประตูออกมา ร่องรอยมีเพียงตาที่ก่ำนิดๆ ปิ๋มถึงระลึกชาติได้ สาเหตุที่อาเจียนไม่ใช่เพราะเมา
แต่เป็นเพราะต้องการไม่เมาต่างหาก..
คราวนี้เลยระลึกชาติกลับไปสงสารเจ้าของเสียงอาเจียนทุกผู้..
..ทำไมชีวิตมันลำบากงี้วะ.. เห็นแล้วทรมานแทน

สิงเดียวที่รู้สึกแย่จากการทะลึ่งไปที่อโคจร
คือการรู้สึก.. ว่ากรูเป็นอิยักษ์อ้วนดำขี้เหร่ชิบ

 

Create Date : 17 กรกฎาคม 2552		0 comments
Last Update : 17 กรกฎาคม 2552 12:00:20 น.
Counter : 358 Pageviews.
Share Tweet