สุดท้ายเหลือแค่เราเท่านั้นเอง

....สิ้นเสียงโทรศัพท์ลงบอกไม่ได้ว่ารู้สึกเช่นไร
ตอนนี้รู้แค่ว่ามันแน่นอยู่ข้างในอกนี้..ความคิดมันหยุดไปชั่วขณะไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น เหมือนว่าโลกมันหยุดหมุน นี่ชั้นทำอะไรผิดไปรึเปล่านี่ ได้แต่ถามตัวเองในใจ แต่ไม่มีคำตอบใด ๆ กลับมาทั้ง ๆ ที่เราคิดถึงเขามากมายแต่ทำมัยกลับทำเย็นชาเหมือนกับคนที่ไม่มีหัวใจเช่นนี้ เขาคงเสียใจไม่น้อย ...ไม่สิ่เขาคงไม่รู้สึกอะไรมากกว่าดีซะอีกที่ไม่ต้องคุยกับเรา ห่างกันอย่างนี้จะเชื่อใจใครได้นอกจากตัวเราเอง ในความห่างไกลจะมีสักกี่คนที่มั่นคงอย่างโง่งมงาย รักแท้มันมีแค่ในนิยาย รักจนวันตายมันก็มีแค่ในละคร เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนตามกาลเวลา ทุกวันนี้เหมือนว่าเรารออย่างโง่งมงาย ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไร ทำเพื่อรักแท้น่ะเหรอ..มันก็คงเป้นการกระทำที่เสียเปล่าเพราะเขาก็คงมีคนอีกมากมาย ประสบการณ์ที่ผ่านมามันยังเจ็บช้ำไม่พอหรืองัย จะรักคนที่เขาไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาไปเพื่ออะไรกัน สามปีที่เฝ้าถามตัวเองอย่างนี้ สามปีที่สำหรับการเตรียมใจแห่งการเลิกลา
แต่วันไหนล่ะที่เราจะทำได้ วันไหนที่ใจจะเเข็งพอที่จะเดินออกมาจากชีวิตเขา...ตลอดเวลาที่มีผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิต เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าได้อะไรจากเขาบ้าง สิ่งที่ต้องการไม่ใช่เงินทองใด ๆ แค่ต้องการความรักความจริงใจเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าขอมากไปหรือเปล่า หลายครั้งที่รักรู้สิ่งที่เขากระทำ แต่ไม่เคยว่าเลยสักนิดยินยอมรับมันมาโดยตลอด จนถึงวันนึงที่มันเริ่มจะทนไม่ไหว การที่เราจะรักใครสักคนไม่ต้องต้องลงทุนอะไรมากมาย มี่แค่หัวใจดวงเดียวที่จะมอบให้แค่นี้ก็ได้ผลกำไรที่คุ้มค่า แต่การลงทุนครั้งนี้เหมือนมันจะสูญเปล่านอกจากจะไม่ได้ต้นทุนคืนแล้วยังต้องานั่งเสียใจอีก ไม่รู้ว่าเขาจะรับรู้บ้างหรือเปล่าว่าเรารู้สึกเจ็บแค่ไหน....ต่อให้เราร้องไห้ให้ตายตรงนี้เขาก็คงไม่รับรู้ด้วยหรอก ในเมื่อไม่เคยรักเราก็ปล่อยให้เราไปเถอะ หรือว่าตอนนี้ไม่เหลือใครแล้วถึงได้เห็นคน ๆ นี้สำคัญขึ้นมา เพียงแค่คำรักคำนึงที่บอกมารู้มั้ยว่าคน ๆ นี้หลงคิดว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน พอที หยุดให้ความหวังกันได้แล้วไม่รักก็คือไม่รักไม่จำเป็นต้องสงสาร เพราะยิ่งนานวันบาดแผลมันยิ่งลึกลงไปทุกทีปล่อยกันไปตอนนี้ดีกว่าไม่นานหรอกมันคงหาย ส่วนพี่ก็กลับไปยังที่ที่สูงส่งของพี่อย่าให้คนไร้ค่าคนนี้เข้าไปทำลายชีวิตพี่เลย เราไม่คู่ควรกันจริง ๆ ด้วยทำมัยเราไม่รู้ตั้งแต่แรกนะเราจะได้ไม่ต้องเสียใจอย่างนี้ พี่กลับไปหาคนของพี่เถอะนะ นู๋เหนื่อยเกินที่จะเดินต่อไป หมดแรงที่แย่งพี่กับใคร ๆ เพราะรู้ตัวว่าสู้ไม่ได้ไปเถอะถ้าทางข้างหน้ามันจะดีกว่านี้ บอกตรง ๆ ว่าทุกวันนี้นู๋ไม่หลงเหลือความเชื่อใจในตัวพี่อีกแล้ว มันเชื่อมามากมายเหลือเกินแล้วสุดท้ายนู๋ก็คือคนโง่ที่ไม่เคยจะรู้เรื่องเลยว่าพี่ไปมีใครบ้าง ไม่เป็นไรหลอกนู๋ได้หลอกไปถ้าคิดว่านี่คือความสุขของพี่ก็ทำไปแต่อย่าเอานู๋มาเกี่ยวด้วยปล่อยนู๋ไปแล้วพี่อยากจะไปมีใครก็มีไปตามสบาย นู๋เบื่อที่พี่ต้องมานั่งโกหกนู๋อย่างนี้พี่เหนื่อยบ้างไหมที่ทำอยู่ นู๋ไม่รู้หลอกนะว่าพี่คบใครบ้างมันคงเป็นเรื่องส่วนตัวที่พี่ไม่อยากจะบอก ซึ่งแน่นอนว่าแต่ละคนคงดีกว่านู๋ ที่สำคัญเขาคงอยู่ใกล้มากกว่าคงจะดูแลพี่ได้ดี ก็ดีแล้ว ถ้าปีนี้พี่ย้ายกลับสัตหีบเราก็คงไม่ได้เจอกันอีก เพราะพี่คงไม่มีเวลาเหมือนเก่า เพราะเวลาทั้งหมดของพี่ก็คงมีให้แต่น้องค่าย ซึ่งมันก็คงจะเป็นเหมือนเดิมที่เคยเป็นมา บอกตรง ๆ ว่านู๋ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมเป็นเหมือนคนที่ไมตัวตนในสายตาพี่ถ้าไม่มีนู๋พี่คงจะจีบใครได้สะดวกกว่านี้ ที่ผ่านมาไม่รู้ว่านู่ทำดีพอหรือยังถ้าสิ่งที่ให้มันดีน้อยไปก็ต้องขอโทษด้วย เพราะในชีวิตก็ไม่เคยทำดีกับใครได้ขนาดนี้ นู๋ว่านู๋อดทนมากแล้วนะ ยังทนกับความเจ้าชูของพี่ไม่ไหวเลย พูดไปก็เท่านั้นเพราะพี่คงไม่มีวันเข้าใจนู๋หรอก แต่สิ่งเดียวที่ยังยืนยันตอนนี้ก็คือการเลิกลาของเรา ยังยืนยันคำเดิมเพราะว่าเราไม่สามารถกลับไปเป็นอย่างเดิมได้แล้ว ความไว้เนื้อเชื่อใจในตัวพี่มันหมดแล้วจริง ๆ ที่ผ่านมามีพี่ก็เหมือนไม่มี นู๋อยู่คนเดียวได้ และคิดว่ามันต้องดีกว่ากลับไปใช้ชีวิตกว่าเก่าแน่ สำหรับพี่ก็คงจะจีบใครไปเนื่อยเปื่อนอย่างนี้ละมั้ง จนกว่าสักวันที่พี่คงจะเจอคนที่ใช่



ขอบคุณมากมาย
ที่มีแก่ใจหยิบยื่นความผูกพันให้กับฉัน
ถึงแม้จะเป็นเพียงสุขเวลาสั้น-สั้น
แต่ฉันก็ยังภูมิใจ
ขอบคุณกับทุกสิ่ง
ที่คุณให้ฉันอิงแอบแนบชิด
ที่แท้ฉันก็คิดไปเอง
เพราะมันเป็นแค่
บทเพลงแห่งการหลอกลวง

Create Date : 04 กันยายน 2550 Last Update : 4 กันยายน 2550 20:49:36 น. Counter : 450 Pageviews.		5 comments
Share Tweet