ขอเวลาอีกไม่นาน
อีกไม่กี่วันก็คงลืมเธอได้
ต่อไปนี้จะไม่มีเธออยู่ในใจ
ให้เจ็บอยู่ได้เหมือนทุกวัน
เธอก็คงจะมีความสุขแบบนี้
กับคนดีของเธออยู่อย่างนั้น
ฉันก็เป็นแค่คนรู้จักกัน
ที่บังเอิญรักเธอเท่านั้นเอง
ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยเปิดเผย
วางตัวเมินเฉยอวดเก่ง
ทำทีท่าว่าไม่หวั่นเกรง
ทำเป็นว่ารักเองเจ็บเองไม่เป็นไร
แต่แท้จริงทำใจได้ที่ไหนเล่า
เห็นเขารักใครในใจก็หมองไหม้
เจ็บปวดเพราะเป็นแค่ใคร
ที่ไม่ได้อยู่ในสายตา
ทั้งทั้งที่รักเขาเต็มที่
ก็ทำเฉยชาทุกทีที่อยู่ต่อหน้า
กล้วเขาจะจับผิดได้ทางสายตา
กลัวจะรู้ว่ารักหนักหนาในใจ
บางทีก็ได้ชิดใกล้
บางที่สนิทบ้างก็หวั่นไหว
แค่สบตาก็เก็บมาใส่ใจ
แค่คำปลอบใจก็อุ่นใจซะมากมาย
ทั้งที่เขาก็คงแต่ความเป็นเพื่อน
เหินห่างลางเลือนหวิวไหว
ก็ยังจะดันทุรังใส่ใจ
กับความเป็นไปเสมอมา
เห็นเขากับคนในใจ
ก็ต้องหนีไกลให้พ้นหน้า
เจ็บแปลบกับภาพบาดตา
แค่ไหวหน้าน้ำตาล้าล้าก็เอ่อริน
เจ็บปวดอย่างนี้มาตั้งนาน
ก็ยังรักเธอจนหมดสิ้น
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บเป็นอาจิณ
แต่ก็ไม่เคยจะสิ้นเยื่อใย
จะทำใจยังงัยได้
กับความเป็นไปในความอ่อนไหว
หวังเพียงแค่เวลารักษาใจ
ให้ความเจ็บล้างใจให้ลืมเธอ

นานแสนนานแค่ไหนก็ไม่รู้
สิ่งซ่อนอยู่ในใจเธอไม่เห็น
ปากไม่เอ่ยตาไม่จ้องปองไม่เป็น
เก็บไว้ใต้ความชาเย็นเหมือนเช่นเคย
เพราะอับอายขายหน้ากว่าจะรับ
หากประดับรอยพิมพ์ยิ้มเปิดเผย
จึงปั้นหน้าเงียบเงียบเรียบเฉยเมย
ด้วยหวั่นใครจะเย้ยเอ่ยล้อมา
จึงได้แต่แอบจ้องมองห่างห่าง
ชอบยิ้มกว้างไหล่ตรงทรงสง่า
รักรอยซึ้งเธอซ่อนไว้ในสายตา
แต่ไม่กล้าสานสบยามพบพาน
ฉันรักเธอคนดีที่น่ารัก
เก็บพิมพ์พักตร์เธอไปแอบฝัน
เก็บรอยยิ้มพิมพ์ใจในบางวัน
จนใจมั่นเผื่อแผ่ถึงแต่เธอ
จนวันร้าวใจหวั่นราวฝันดับ
เธอเดินกับใครอื่นชื่นเสมอ
ดั่งโดนมีดกรีดฝันวันละเมอ
เจ็บจนเอ่อล้นน้ำตาล้าทั้งใจ
จะอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้
ถึงจะกู่ใจกลับยอมรับได้
ถึงจะลบรอยหลอนที่ซ่อนไป
หรือจนกว่าจะรักใครเข้าอีกคน