โอม ศรี คเณศา ยะ นะ มะ ฮา โอม คะชานะนัม ภูตะคะณาธิเสวิตัม กะปิตะถะชัมพูผะละ จารุภักษะณัม อุมาสุตัม โศกะวินาศะการะกัม นะมามิ วิฆเนศวะระปาทะปังกะชัม.
ลิขสิทธิ์ของงานเขียนทุกชิ้นใน blog นี้เป็นของผู้เขียนตามกฎหมาย ห้ามคัดลอก ดัดแปลง หรือนำไปเผยแพร่ต่อ ด้วยวิธีใดๆ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน หากต้องการนำงานเขียนชิ้นใดไปเผยแพร่ ไม่ว่าเป็นการส่วนตัวหรือเชิงพาณิชย์ กรุณาติดต่อขออนุญาตโดยติดต่อผ่าน ได้ที่อีเมลล์ภายในบอร์ดข้อมูลส่วนตัว มิฉะนั้นอาจเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย
**คำบูชาองค์ไกรลาสบดี**
'โอม นะมัห ศิวายะ'
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เป็นความเงียบเหงาอย่างสุดแสนทารุณ
และเป็นความอ้างว้างซึ่งเลือดเย็นเหลือประมาณ
ทั้งดำมืดและโหดร้ายอย่างที่สุด
เธอคืออากาศ สายลม ขุนเขา และสายน้ำ
เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของความคิดถึงที่อยู่รอบกายฉัน
และเป็นความร่มเย็นที่แสนอบอุ่นอ่อนโยน
ทั้งคอยมอบความห่วงใยไม่เคยห่างหาย
มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถแทรกซึมสู่จิตใจ
มีเพียงเธอที่คอยให้ความรักอยู่ที่ตรงนั้น
และเพียงเธอที่ฉันยอมแลกด้วยชีวิต
ทั้งเป็นที่รักที่เทิดทูนเพียงผู้เดียว
แม้สองเราไม่อาจสัมผัสหรือแตะต้อง
แม้จะมีกำแพงที่ทรงอำนาจขวางกั้น
และแม้สองเราต่างไม่อาจมองเห็นซึ่งกันและกัน
หากเธอและฉันต่างรู้สึกได้ด้วยสัมผัสแห่งหัวใจ
ทั้งจะเป็นความผูกพันหนึ่งเดียวชั่วนิจนิรันดร.
<ความรักของคนอย่าง...ฉัน...ที่ยอมสยบให้แด่เธอ>
ปล.อ่านกันเล่นๆนะคะ