เรื่องของโปโปะ สวัสดีครับ ผมชื่อโปโปะ ผมเป็นเมล็ดพันธุ์ของต้นแดนดิไลออน หรือต้นทันโปโปะในภาษาญี่ปุ่น แม่ของผมเป็นต้นทันโปโปะต้นหนึ่งที่เติบโตขึ้นตรงรอยร้าวของตึกริมถังขยะ ตอนนี้พี่ๆน้องๆของผมออกโบยบินไปกันหมดแล้ว เหลือแต่ผมนี่แหล่ะครับที่ยังเกาะติดอยู่กับแม่ของผม "แม่คับ" "ว่าไงจ๊ะ" "แม่เล่าเรื่องของแม่ให้ฟังหน่อยสิฮะ" ผมถามแม่ในคืนวันหนึ่งหลังจากที่พี่คนรองของผมเพิ่งโบยบินจากพวกเราไป "เรื่องของแม่เหรอจ๊ะ เอาตั้งแต่แม่เป็นเมล็ดทันโปโปะอย่างเราเลยนะ แม่เกิดมาจากต้นทันโปโปะต้นหนึ่งในท้องทุ่งอันกว้างใหญ่ ท้องทุ่งที่มีทันโปโปะนับร้อยนับพัน เมื่อแม่เติบโตเต็มที่ แม่ก็ออกโบยบินสู่โลกกว้างใหญ่พร้อมเพื่อนๆนับร้อยนับพันที่เกิดที่ทุ่งนี้ สายลมได้พัดพาแม่มาไกลแสนไกล แม่มองเห็นโลกที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แต่คืนหนึ่งเกิดลมแรง พายุถาโถมเข้ามา พู่ขนของแม่โดนน้ำฝนจนเปียกปอน และในที่สุดแม่ก็โดนพัดพามาพักตัวที่นี่ ที่รอยร้าวเล็กๆของตึกแห่งนี้ แม่ค่อยๆเติบโตขึ้นมา ออกดอกสีเหลืองสด มีหมู่แมลงมาผสมเกสรให้ และในที่สุดก็มีลูกเป็นเมล็ดทันโปโปะอย่างเราไงล่ะจ๊ะ" "ผมไม่ชอบซอกตึกนี้เลย แม่เป็นต้นทันโปโปะต้นเดียวที่โตที่นี่ แม่ไม่เหงาหรือคับ" "นี่ไงจ๊ะแม่มีลูกอยู่ข้างๆ แม่ไม่เหงาหรอกจ๊ะ" "แม่คับ แม่ไม่เสียใจเหรอ ที่แม่ต้องมาเติบโตในที่แบบนี้" "ไม่เลยจ๊ะ แม่ไม่เคยนึกเสียใจสักนิดเลยที่ได้เกิดมาที่นี่ แม่ดีใจที่ได้เกิดมาเป็นต้นทันโปโปะต้นเล็กๆ เติบโตอย่างที่ต้นทันโปโปะต้นหนึ่งควรจะเป็น และในที่สุดแม่ก็ได้มีลูกตัวเล็กๆอย่างเรา แม่หวังว่าลูกของแม่ทั้งหลายจะออกโบยบิน และเติบโตเป็นทันโปโปะที่สวยงามต่อไป" "แต่ที่นี่เป็นแค่ซอกตึกริมถังขยะ ผมไม่ชอบมันเลย แม่ควรจะได้เติบโตที่ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่" "มันไม่สำคัญหรอกโปโปะน้อยว่าเราจะฝังรากของเราที่ไหน คุณค่าของเราไม่ได้อยู่ที่สถานที่ที่เราอยู่หรอกจ๊ะ" "แล้วคุณค่าของเราอยู่ที่ตรงไหนล่ะคับแม่" "เห ว อ... แม่คับแม่"สายลมพัดพาผมหลุดออกจากแม่คืนนั้น ผมยังไม่ได้รับคำตอบเลย ว่าคุณค่าของเราอยู่ที่ตรงไหน คุณค่าของทันโปโปะอย่างผมอยู่ที่ตรงไหนนะ แม่ส่งยิ้มให้ผมเมื่อผมจากมา ภาพของแม่ค่อยๆเล็กลงไปจนลับไปจากสายตาของผม ผมรู้สึกตื่นเต้นกับการออกเดินทางครั้งแรก สายลมในคืนนี้หนาวเหน็บและชื้นแฉะ พู่ขนของผมยังคงพาผมบินไปเรื่อยๆ ผมเผลอหลับไปและตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส วิวทิวทัศน์ในตอนนี้เท่าที่ผมเห็นดูแตกต่างจากที่ที่ผมจากมา ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่อยู่เบื้องหน้าผม หรือนี่จะเป็นที่ที่แม่จากมานะ แต่ทุ่งหญ้าแห่งนี้ผมไม่เห็นต้นทันโปโปะแม้แต่ต้นเดียว ฟิ้วว.. ลมแรงพัดพาผมมาเกาะติดกับกิ่งของต้นสนขนาดใหญ่ "ช่วยด้วย ช่วยด้วย ปล่อยผมออกไปที" "นั่นเสียงใครน่ะ"เสียงที่สั่นเทาตอบกลับมา "สวัสดีคับ ตัวผมติดกับกิ่งของลุงคับ ลุงช่วยเอาผมออกไปที" "โอ้ อีกรายแล้วรึ หึหึ เดี๋ยวก็หลุดออกไปได้เองนั่นแหล่ะเจ้าตัวเล็ก" "โอ๊ย แต่มันไม่หลุดเสียทีนี่คับ" "เดี๋ยวสายลมจะพาเจ้าไปเอง ถ้าเจ้าอดทนรออีกสักนิด" "แล้วอีกนานแค่ไหนคับลุง" "หึหึ มันอาจยาวนานเหมือนนิรันดร์ หรือแสนสั้นเหมือนเสี้ยววินาทีหนึ่งของลมหายใจ ข้าตอบเจ้าไม่ได้หรอก" "ผมขอถามลุงสักข้อได้ไหมคับลุงสน" "ว่ามาสิเจ้าหนู" "คุณค่าของเราอยู่ที่ตรงไหนคับลุง" "หึหึ คุณค่าของเรางั้นรึ... อีกไม่นานหรอก เจ้าก็จะได้รู้ อีกไม่นาน" "ลุงบอกผมตอนนี้เลยไม่ได้เหรอคับ" "แล้ววันหนึ่งเจ้าก็จะได้รู้" ในที่สุดผมก็หลุดออกมาจากกิ่งของลุงสนในวันที่ลมพัดแรงวันหนึ่ง ผมออกโบยบินอีกครั้งในยามค่ำคืนที่แสงจันทร์สุกสว่าง ฟิ้วว.. ผมรู้สึกว่าตัวเองมาอยู่บนพื้นดินที่ชื้นแฉะ ตัวผมเหมือนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ หรือผมกำลังจะงอกนะ "พ่อคะอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของทันโปโปะอย่างเราเหรอคะ" ลูกสาวของผมถามผมในคืนๆหนึ่ง เธอเป็นเมล็ดทันโปโปะเมล็ดสุดท้ายที่ยังเกาะติดกับผม "สิ่งที่สำคัญในชีวิตของเราน่ะเหรอ แล้ววันหนึ่งเจ้าก็จะได้รู้" ลูกสาวของผมบินจากไปในคืนนั้น ร่างกายของผมค่อยๆเหี่ยวลง ผมมีความสุขกับการที่ได้ทำสิ่งที่สำคัญลำดับสุดท้ายในชีวิตของต้นทันโปโปะต้นหนึ่ง ในที่สุดผมก็ได้เติบโตและสวยงามอย่างที่ต้นทันโปโปะต้นหนึ่งควรจะเป็น ผมมีลูกตัวน้อยๆมากมาย และสุดท้ายผมก็จะจากไป ยินดีที่จะจากไป จากไปเพื่อแบ่งปันที่ว่างแก่ทันโปโปะรุ่นถัดไป คืนนี้แสงจันทร์ช่างสวยงาม เหมือนกับคืนนั้นที่ผมโบยบินจากแม่มา บลอกรอบนี้ต้อนรับวันแม่ค่ะ เนื่องจากพยายามอัพให้ตรงวันแม่แต่คอมค้างไปสามรอบค่ะ เลยเลิก มาทำอีกวันแทน คราวนี้เรื่องหน่อมแน๊มนะ อาจจะไม่ชอบกัน แต่ตัวนัทเองชอบอ่านวรรณกรรมเยาวชนมากๆ ติได้เลยนะ อยากรู้ๆๆๆว่าเขียนไม่ดีหรือเปล่า ยังไงก็สุขสันต์วันแม่ย้อนหลังค่ะ เดี๋ยวนัทจะกลับไทไปหาแม่แล้ว อีกสามวัน ดีใจที่สุดเลย เย่เย่ รักแม่กันให้มากๆนะคะ   Create Date : 13 สิงหาคม 2550 31 comments Last Update : 13 สิงหาคม 2550 11:45:44 น. Counter : 1375 Pageviews. Share Tweet

...อ่านจบแล้วนึกถึงหนังญี่ปุนเรื่อง Noboby khows... ...นึกถึงความรักของลูกที่มีต่อแม่...   โดย: เริงฤดีนะ 13 สิงหาคม 2550 9:55:50 น.

เหมือนกับประสบการณ์ ถ้าหากเราไม่เรียนรู้ด้วยตนเอง . . . เราก็คงไม่รู้ค่าในสิ่งนั้น   โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท 14 สิงหาคม 2550 1:54:44 น.

"มันไม่สำคัญหรอกโปโปะน้อยว่าเราจะฝังรากของเราที่ไหน คุณค่าของเราไม่ได้อยู่ที่สถานที่ที่เราอยู่หรอกจ๊ะ" คมมากๆเลยจ้า   โดย: ริน IP: 203.155.221.240 14 สิงหาคม 2550 11:02:51 น.

เพื่อนชื่ออะไรเหรอเผื่อจะรู้จักบ้าง เราอยู่ปี4 แล้ว   โดย: ราเม็งชามโต 14 สิงหาคม 2550 12:29:44 น.

เราชอบนะ มันทำให้จินตนาการดี ไม่จำเป็นที่เรื่องราว จะต้องเป็นคนเสมอไป ** อ่านแล้วอบอุ่นดีจังค่ะ ส่งกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อย ไปสู่อนาคตอันสดใส นะจ๊ะ   โดย: หิมะสีดำ 14 สิงหาคม 2550 13:50:55 น.

bg ทำให้อ่านยากไปหน่อย นะคะ   โดย: หิมะสีดำ 14 สิงหาคม 2550 13:51:50 น.

เคยอ่านการ์ตูนโดเรมอนมีอยู่ตอน ที่เกี่ยวกับละอองเกสรชนิดนี้ล่ะครับ ตอนนั้นอ่านแล้วน้ำตาพราก ๆ (ยังเด็กอยู่) ได้มารู้ข้อมูลเพิ่มเติมอย่างเป็นวิชาการจากที่นี่ ดีเลยครับผม   โดย: ดำรงเฮฮา 15 สิงหาคม 2550 3:42:54 น.

ตามมาอ่านค่ะ ชอบรูปสุดท้ายอ่ะ สวยดี   โดย: Ishtar 15 สิงหาคม 2550 8:16:43 น.

อ่านแล้วคิดถึงโดราเอมอนตอนที่พูดถึงต้นแดนดิไลออนจังครับ //www.lekvikrom.in.th/   โดย: Chris IP: 202.28.1.178 15 สิงหาคม 2550 9:27:10 น.

อ่านแล้วทำให้นึกถึงกำเนิดแมลงปอเลยค่ะ ตอนที่มันกำลังจะบิน น่าตื่นเต้นมากๆ สำหรับเรื่องนี้ อ่านแล้วชอบจังเลยค่ะ ปกติไม่ค่อยได้เข้าบลอคที่แต่งเรื่องสั้นหรือนิยายมากนัก แต่บลอคนี้ชอบจัง เขียนอีกบ่อยๆนะคะ   โดย: Hobbit 15 สิงหาคม 2550 20:23:07 น.

เรื่องราวน่ารักดีครับ เอาไว้ตามมาอ่านอีกนะครับ...   โดย: pompier 15 สิงหาคม 2550 22:25:12 น.

"มันไม่สำคัญหรอกโปโปะน้อยว่าเราจะฝังรากของเราที่ไหน คุณค่าของเราไม่ได้อยู่ที่สถานที่ที่เราอยู่หรอกจ๊ะ" ชอบประโยคนี้ จัง   โดย: ArmSLavesArxZ 16 สิงหาคม 2550 23:47:41 น.

^ ^ ^ ชอบเหมือนกันค่ะ ^_^ "มันไม่สำคัญหรอกโปโปะน้อยว่าเราจะฝังรากของเราที่ไหน คุณค่าของเราไม่ได้อยู่ที่สถานที่ที่เราอยู่หรอกจ๊ะ" ฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะเลยค่ะ ตอนแรกนึกว่าก็อปมาจากวรรณกรรมเยาวชนซะอีก อ่านแล้วยิ้มไปด้วย สัมนาสู้ๆนะคะ   โดย: กระต่ายค่ะ (Rabbit Sunflower ) 17 สิงหาคม 2550 15:24:29 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะ คุณค่าของเราไม่ใช่ว่าอยู่ที่ไหน แตเป็นการทำอะไรต่างหาก   โดย: PANDIN 17 สิงหาคม 2550 17:24:35 น.

เรื่องราวน่ารักดีค่ะ การได้อะไรมายาก ๆ ก็ทำให้เราได้รู้คุณค่าเช่นกันค่ะ   โดย: กระจิบหญ้าสีเรียบ 17 สิงหาคม 2550 22:02:09 น.

ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ ช่วงนี้หาเนทแรงๆเล่นไม่ได้เลย ชีวิตเศร้า นั่งรอโหลดนานมากๆเลย แถมเมื่อวานเข้าบลอกตัวเองไม่ได้ o_o* เง็งไปเรยค่ะท่าน เรื่องคราวนี้เพราะช่วงที่ไปเมกา มันเป็นฤดูใบไม้ผลิคร่า แล้วต้นแดนดิไลออนมันกำลังออกดอก แล้วตอนที่มันฟูๆจะสวยมากๆเลยเวลาที่แบบเมล็ดมันปลิวไปทั้งทุ่งอ่ะค่ะ แม้ว่าฝรั่งจะบอกว่ามันเป็นวัชพืชก็ตามค่ะ เรื่องโดราเอมอนก้อเคยดูค่ะ แต่จำไรไม่ได้แล้ว รู้แค่ว่ามันเศร้าได้อีก ตอนนั้น ส่วนชื่อทันโปโปะเอามาจากการ์ตูนเรื่องนึงที่เคยอ่านตอนมอปายค่ะ นางเอกชื่อทันโปโปะค่ะ ชื่อน่ารักดี อิอิ เรื่องพื้นหลัง อาจจะทำให้มันอยู่กับที่ค่ะ แต่ช่วงนี้งานบานเลย อาจจะทิ้งบลอกรกร้าง หรือไม่ก้อแปลหนังสือที่กำลังอ่านอยู่มาให้อ่านกันค่ะ ขอบคุณที่แวะมานะคะ   โดย: cotyledon067 19 สิงหาคม 2550 6:15:06 น.

ผมชอบเรื่องนี้มาก คุณเเต่งได้ดีมากๆๆ เลยทำให้ผม นึกถึงตัวเองในสมัยเด็กๆๆ "โลกเเห่งความฝันควรเก็บไว้ ให้นาน ก่อนที่มันจะสูญหายพร้อมกับกาลเวลา"   โดย: มหาสำลี IP: 58.9.122.115 19 สิงหาคม 2550 12:44:26 น.

แวะมาชมต้นทันโปโปะด้วยคนครับ   โดย: katoy 20 สิงหาคม 2550 18:26:12 น.

ภาพคุณ มหาสำลี เห็นแล้วใจละลายเลยค่ะ ชอบมากเรื่องนี้ สะพานนี้มีความรัก แนะนำรองานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติค่ะ เท่าที่เคยผ่านตามา เราไม่เคยเห็นที่อื่นเลย ตรงร้านหนังสือเก่า ปกสีชมพูแจ่ม ปกราคา 40 บาทเห็นทุกปีเลยค่ะ   โดย: January Friend 20 สิงหาคม 2550 19:10:59 น.

เรื่องทุกเรื่อง ที่กลั่นกรองออกมาจากมันสมองของผู้เขียน ล้วนมีคุณค่าในตัวมันอยู่เสมอ ไม่มากก็น้อย ก็คงจะเหมือนกับต้นทันโปโปะนั่นแหล่ะครับ ^ ^ เนาะ...ชอบนะฮะ...   โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.218.25 20 สิงหาคม 2550 19:31:04 น.

สวัสดีตอนเย็นๆของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า คิดถึงตลอดเวลา ห่วงหาเวลาที่ห่างไกล อบอุ่นเมื่อได้อยู่ใกล้ จะดีใจถ้าได้เห็นเธอ ** ขอให้มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะจ้า ** บอกตามตรงว่า ไอ้เจ้าดอกเนี่ย ถ่ายยากมากเลยอะ ถ่ายมาที่รัย ไม่เคยชัดเลยชัดที่ไม่รู้ทำมั้ย   โดย: จอมแก่นแสนซน 20 สิงหาคม 2550 23:42:03 น.

ผมรู้จักต้นแดนดิไลอันครั้งแรกตอนอ่านโดราเอมอนครับ ย้อนเวลาไป10ปีกว่าๆ 555 ประทับใจมาก เคยถ่ายรูปเก็บไว้หลายครั้งเหมือนกัน ไว้วันหลังถ้าผมเอาลงบล๊อกจะแวะมาชวนไปดูนะครับ   โดย: yibby 21 สิงหาคม 2550 4:34:05 น.

อ่านแล้วนึกถึงการ์ตูนเรื่องหนึ่งค่ะ... ที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์เป็นโปโปะ...เป็นเทพตัวเล็กๆค่ะ...   โดย: คนส่วนน้อย 21 สิงหาคม 2550 10:50:18 น.

นอนหรือยังคะ แวะมาส่งยิ้มให้ตอนดึกๆค่ะ มาอัพเรื่องต่อไปเร็วน้า รออ่านค่ะ   โดย: Rabbit Sunflower 22 สิงหาคม 2550 1:48:41 น.

แวะมาทักทายก่อนจะหายไปสัมมนา 3 วัน กลับวันศุกร์...คงไม่ได้เข้ามาเยี่ยมเยียนซักพักนะคะ   โดย: annie (annie_martian ) 22 สิงหาคม 2550 2:58:13 น.

มาเยี่ยมโปโปะอีกรอบค่ะ   โดย: กระจิบหญ้าสีเรียบ 22 สิงหาคม 2550 13:52:01 น.

เข้ามายิ้มและเอาดอกไม้มาฝาก เดินทางกลับจากโคราชปลอดภัยนะคะ   โดย: Rabbit Sunflower 22 สิงหาคม 2550 20:16:05 น.

^ ^ ^ แย่แล้วค่ะ เม้นท์ผิดบล็อกซะงั้น แหะๆ โทษทีนะคะ ขอไถ่โทษด้วยนี่ละกันค่ะ มีความสุขกับวันนี้นะคะ ^_^   โดย: Rabbit Sunflower 22 สิงหาคม 2550 20:20:03 น.

สวัสดีตอนเย็นๆของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า จอมแก่นเอากุหลาบมาฝากจ้า ** ขอให้มีความสุขมากๆกับคนที่คุณรักนะจ้า **   โดย: จอมแก่นแสนซน 23 สิงหาคม 2550 23:06:40 น.

ยางมะอัพเรื่องใหม่ ๆ อีกหรอ แวะมาสวัสดียามดึกจ้า   โดย: ArmSLavesArxZ 24 สิงหาคม 2550 1:17:14 น.

ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยอ่ะ เราอยากเป็นทันโปโปะที่สดใสและแข็งแรงอ่ะ   โดย: ชี่ IP: 202.28.179.13 4 ธันวาคม 2550 14:05:52 น.