|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องของโปโปะ
สวัสดีครับ ผมชื่อโปโปะ
ผมเป็นเมล็ดพันธุ์ของต้นแดนดิไลออน
หรือต้นทันโปโปะในภาษาญี่ปุ่น
แม่ของผมเป็นต้นทันโปโปะต้นหนึ่งที่เติบโตขึ้นตรงรอยร้าวของตึกริมถังขยะ
ตอนนี้พี่ๆน้องๆของผมออกโบยบินไปกันหมดแล้ว
เหลือแต่ผมนี่แหล่ะครับที่ยังเกาะติดอยู่กับแม่ของผม
"แม่คับ"
"ว่าไงจ๊ะ"
"แม่เล่าเรื่องของแม่ให้ฟังหน่อยสิฮะ"
ผมถามแม่ในคืนวันหนึ่งหลังจากที่พี่คนรองของผมเพิ่งโบยบินจากพวกเราไป
"เรื่องของแม่เหรอจ๊ะ เอาตั้งแต่แม่เป็นเมล็ดทันโปโปะอย่างเราเลยนะ
แม่เกิดมาจากต้นทันโปโปะต้นหนึ่งในท้องทุ่งอันกว้างใหญ่
ท้องทุ่งที่มีทันโปโปะนับร้อยนับพัน
เมื่อแม่เติบโตเต็มที่ แม่ก็ออกโบยบินสู่โลกกว้างใหญ่พร้อมเพื่อนๆนับร้อยนับพันที่เกิดที่ทุ่งนี้
สายลมได้พัดพาแม่มาไกลแสนไกล
แม่มองเห็นโลกที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา
แต่คืนหนึ่งเกิดลมแรง
พายุถาโถมเข้ามา
พู่ขนของแม่โดนน้ำฝนจนเปียกปอน
และในที่สุดแม่ก็โดนพัดพามาพักตัวที่นี่
ที่รอยร้าวเล็กๆของตึกแห่งนี้
แม่ค่อยๆเติบโตขึ้นมา
ออกดอกสีเหลืองสด
มีหมู่แมลงมาผสมเกสรให้
และในที่สุดก็มีลูกเป็นเมล็ดทันโปโปะอย่างเราไงล่ะจ๊ะ"
"ผมไม่ชอบซอกตึกนี้เลย แม่เป็นต้นทันโปโปะต้นเดียวที่โตที่นี่ แม่ไม่เหงาหรือคับ"
"นี่ไงจ๊ะแม่มีลูกอยู่ข้างๆ แม่ไม่เหงาหรอกจ๊ะ"
"แม่คับ แม่ไม่เสียใจเหรอ ที่แม่ต้องมาเติบโตในที่แบบนี้"
"ไม่เลยจ๊ะ แม่ไม่เคยนึกเสียใจสักนิดเลยที่ได้เกิดมาที่นี่
แม่ดีใจที่ได้เกิดมาเป็นต้นทันโปโปะต้นเล็กๆ
เติบโตอย่างที่ต้นทันโปโปะต้นหนึ่งควรจะเป็น
และในที่สุดแม่ก็ได้มีลูกตัวเล็กๆอย่างเรา
แม่หวังว่าลูกของแม่ทั้งหลายจะออกโบยบิน
และเติบโตเป็นทันโปโปะที่สวยงามต่อไป"
"แต่ที่นี่เป็นแค่ซอกตึกริมถังขยะ ผมไม่ชอบมันเลย
แม่ควรจะได้เติบโตที่ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่"
"มันไม่สำคัญหรอกโปโปะน้อยว่าเราจะฝังรากของเราที่ไหน
คุณค่าของเราไม่ได้อยู่ที่สถานที่ที่เราอยู่หรอกจ๊ะ"
"แล้วคุณค่าของเราอยู่ที่ตรงไหนล่ะคับแม่"
"เห ว อ... แม่คับแม่"สายลมพัดพาผมหลุดออกจากแม่คืนนั้น
ผมยังไม่ได้รับคำตอบเลย
ว่าคุณค่าของเราอยู่ที่ตรงไหน
คุณค่าของทันโปโปะอย่างผมอยู่ที่ตรงไหนนะ
แม่ส่งยิ้มให้ผมเมื่อผมจากมา
ภาพของแม่ค่อยๆเล็กลงไปจนลับไปจากสายตาของผม
ผมรู้สึกตื่นเต้นกับการออกเดินทางครั้งแรก
สายลมในคืนนี้หนาวเหน็บและชื้นแฉะ
พู่ขนของผมยังคงพาผมบินไปเรื่อยๆ
ผมเผลอหลับไปและตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส
วิวทิวทัศน์ในตอนนี้เท่าที่ผมเห็นดูแตกต่างจากที่ที่ผมจากมา
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่อยู่เบื้องหน้าผม
หรือนี่จะเป็นที่ที่แม่จากมานะ
แต่ทุ่งหญ้าแห่งนี้ผมไม่เห็นต้นทันโปโปะแม้แต่ต้นเดียว
ฟิ้วว..
ลมแรงพัดพาผมมาเกาะติดกับกิ่งของต้นสนขนาดใหญ่
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ปล่อยผมออกไปที"
"นั่นเสียงใครน่ะ"เสียงที่สั่นเทาตอบกลับมา
"สวัสดีคับ ตัวผมติดกับกิ่งของลุงคับ ลุงช่วยเอาผมออกไปที"
"โอ้ อีกรายแล้วรึ หึหึ เดี๋ยวก็หลุดออกไปได้เองนั่นแหล่ะเจ้าตัวเล็ก"
"โอ๊ย แต่มันไม่หลุดเสียทีนี่คับ"
"เดี๋ยวสายลมจะพาเจ้าไปเอง ถ้าเจ้าอดทนรออีกสักนิด"
"แล้วอีกนานแค่ไหนคับลุง"
"หึหึ มันอาจยาวนานเหมือนนิรันดร์ หรือแสนสั้นเหมือนเสี้ยววินาทีหนึ่งของลมหายใจ
ข้าตอบเจ้าไม่ได้หรอก"
"ผมขอถามลุงสักข้อได้ไหมคับลุงสน"
"ว่ามาสิเจ้าหนู"
"คุณค่าของเราอยู่ที่ตรงไหนคับลุง"
"หึหึ คุณค่าของเรางั้นรึ...
อีกไม่นานหรอก เจ้าก็จะได้รู้ อีกไม่นาน"
"ลุงบอกผมตอนนี้เลยไม่ได้เหรอคับ"
"แล้ววันหนึ่งเจ้าก็จะได้รู้"
ในที่สุดผมก็หลุดออกมาจากกิ่งของลุงสนในวันที่ลมพัดแรงวันหนึ่ง
ผมออกโบยบินอีกครั้งในยามค่ำคืนที่แสงจันทร์สุกสว่าง
ฟิ้วว..
ผมรู้สึกว่าตัวเองมาอยู่บนพื้นดินที่ชื้นแฉะ
ตัวผมเหมือนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
หรือผมกำลังจะงอกนะ
"พ่อคะอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของทันโปโปะอย่างเราเหรอคะ"
ลูกสาวของผมถามผมในคืนๆหนึ่ง เธอเป็นเมล็ดทันโปโปะเมล็ดสุดท้ายที่ยังเกาะติดกับผม
"สิ่งที่สำคัญในชีวิตของเราน่ะเหรอ แล้ววันหนึ่งเจ้าก็จะได้รู้"
ลูกสาวของผมบินจากไปในคืนนั้น
ร่างกายของผมค่อยๆเหี่ยวลง
ผมมีความสุขกับการที่ได้ทำสิ่งที่สำคัญลำดับสุดท้ายในชีวิตของต้นทันโปโปะต้นหนึ่ง
ในที่สุดผมก็ได้เติบโตและสวยงามอย่างที่ต้นทันโปโปะต้นหนึ่งควรจะเป็น
ผมมีลูกตัวน้อยๆมากมาย
และสุดท้ายผมก็จะจากไป
ยินดีที่จะจากไป
จากไปเพื่อแบ่งปันที่ว่างแก่ทันโปโปะรุ่นถัดไป
คืนนี้แสงจันทร์ช่างสวยงาม
เหมือนกับคืนนั้นที่ผมโบยบินจากแม่มา
บลอกรอบนี้ต้อนรับวันแม่ค่ะ
เนื่องจากพยายามอัพให้ตรงวันแม่แต่คอมค้างไปสามรอบค่ะ
เลยเลิก มาทำอีกวันแทน
คราวนี้เรื่องหน่อมแน๊มนะ อาจจะไม่ชอบกัน
แต่ตัวนัทเองชอบอ่านวรรณกรรมเยาวชนมากๆ
ติได้เลยนะ อยากรู้ๆๆๆว่าเขียนไม่ดีหรือเปล่า
ยังไงก็สุขสันต์วันแม่ย้อนหลังค่ะ
เดี๋ยวนัทจะกลับไทไปหาแม่แล้ว อีกสามวัน ดีใจที่สุดเลย เย่เย่
รักแม่กันให้มากๆนะคะ
| Create Date : 13 สิงหาคม 2550 |
| Last Update : 13 สิงหาคม 2550 11:45:44 น. |
|
31 comments
|
| Counter : 1374 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: เริงฤดีนะ  วันที่: 13 สิงหาคม 2550 เวลา:9:55:50 น. |
|
|
|
| โดย: ริน IP: 203.155.221.240 วันที่: 14 สิงหาคม 2550 เวลา:11:02:51 น. |
|
|
|
| โดย: ราเม็งชามโต วันที่: 14 สิงหาคม 2550 เวลา:12:29:44 น. |
|
|
|
| โดย: หิมะสีดำ วันที่: 14 สิงหาคม 2550 เวลา:13:50:55 น. |
|
|
|
| โดย: หิมะสีดำ วันที่: 14 สิงหาคม 2550 เวลา:13:51:50 น. |
|
|
|
โดย: ดำรงเฮฮา  วันที่: 15 สิงหาคม 2550 เวลา:3:42:54 น. |
|
|
|
| โดย: Ishtar วันที่: 15 สิงหาคม 2550 เวลา:8:16:43 น. |
|
|
|
| โดย: Chris IP: 202.28.1.178 วันที่: 15 สิงหาคม 2550 เวลา:9:27:10 น. |
|
|
|
| โดย: Hobbit วันที่: 15 สิงหาคม 2550 เวลา:20:23:07 น. |
|
|
|
| โดย: pompier วันที่: 15 สิงหาคม 2550 เวลา:22:25:12 น. |
|
|
|
| โดย: PANDIN วันที่: 17 สิงหาคม 2550 เวลา:17:24:35 น. |
|
|
|
| โดย: มหาสำลี IP: 58.9.122.115 วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:12:44:26 น. |
|
|
|
| โดย: katoy วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:18:26:12 น. |
|
|
|
| โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.218.25 วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:19:31:04 น. |
|
|
|
| โดย: yibby วันที่: 21 สิงหาคม 2550 เวลา:4:34:05 น. |
|
|
|
| โดย: คนส่วนน้อย วันที่: 21 สิงหาคม 2550 เวลา:10:50:18 น. |
|
|
|
| โดย: annie (annie_martian ) วันที่: 22 สิงหาคม 2550 เวลา:2:58:13 น. |
|
|
|
| โดย: ชี่ IP: 202.28.179.13 วันที่: 4 ธันวาคม 2550 เวลา:14:05:52 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
...นึกถึงความรักของลูกที่มีต่อแม่...