<<<<ถ้าชีวิตคือท่วงทำนอง เธอคือคำร้องที่มีความหมาย>>>>
Group Blog
 
<<
เมษายน 2553
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930 
 
28 เมษายน 2553
 
All Blogs
 
ก็เพราะฉันคิดถึงเธอ






แต่วันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันต้องรออีกนานแค่ไหน
แล้ววันเวลาที่เราจะได้พบกันจะมาถึงเมื่อไร
ต้องทำยังไง อยากให้เธอได้เข้าใจ
การรอคอยมันนานเกินทนไหว
(ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน)




และในที่สุด วันนี้ ฉันก็นั่งยิ้มกับตัวเองคนเดียว
คิดย้อนกลับไปในวันวาน กับภาพบรรยากาศชีวิตในรั้วเหลืองเทา
ชีวิตที่มีเพื่อนๆ(พวกแก)เป็นตัวเอกเลยนะ
ฉันยังจำได้ที่พบกับไอ้กุ๊กครั้งแรก
เราเจอกันวันปฐมนิเทศของมหาลัย แกมากะไอ้ยุ้ย

ไม่ต้องกล่าวถึงครั้งแรกที่ฉันเจอยุ้ย
ตอนไหนจำไม่ได้ จำได้แค่ตอน ม .6 เราเคยเรียนพิเศษที่เดียวกัน
พอเข้ามหาลัยฉันก็ได้เรียนกับยุ้ย

ตอนนั้นฉันไม่คิดว่าจะมาสนิทกับพวกแกสองคนเลยจริงๆ
กุ๊ก ผู้หญิงตัวเล็ก จะบอกว่าแกเตี้ยก็ดูโหดร้ายเกินไป แต่แกก็เตี้ยที่สุดในเอก
แกเป็นผู้หญิงไซล์มินิ
ยุ้ย ผู้หญิงที่มีท่าเดินได้กวนTeenชาวบ้านที่สุด ทีแรกนึกว่าแกจะเป็นทอมแบบกู่ไม่กลับซะแล้ว

ตอนนั้นฉันสนิทกับนุชและใหญ่ ไปไหนไปกัน แต่ไปไงมาไงไม่รู้
อยู่ๆฉันก็ไปไหนไปกันกับยุ้ยและกุ๊ก ซะแล้ว
ถ้าลองมองย้อนกลับไป ฉันไถ่ถามความรู้สึกของตัวเองตอนนี้
ทำไม? เวลาถึงได้ดำเนินไปแสนเร็ว
ฉันยังรู้สึกเหมือนเพิ่งได้แซวไอ้ยุ้ยตอนมันมัดผมแปลกๆไม่เข้ากับมันเพื่อไปแก้บนที่สอบเข้ามหาลัยได้
ฉันยังรู้สึกเหมือนได้ขึ้นไปรอไอ้กุ๊กที่หอกุดรังอยู่เลย

ตาต้า เพื่อนตัวโตที่ฉันเจอครั้งแรกตอนเข้าเรียนGen Bio Lab
เรานั่งคุยกัน ถามไถ่ แล้วก็นั่งรอเรียน สุดท้ายเราก็ไม่ได้เรียน
เราเห็นหน้ากัน มองผ่านกันไปมา แล้วก็มาสนิทกันจังๆตอนซัมเมอร์ปี1

อ้อย เป็นอีกคนที่ฉันไม่คิดว่าจะมาสนิทกันได้
รู้สึกว่าจะได้คุยกันจริงๆจังๆตอนงานวันลอยกระทง สมัยปี1 ที่เด็กน้อยปี1อย่างพวกเราต้องนั่งเย็บกระทงขาย ถึงจะบิดเบี้ยว(อย่างมาก) แต่พี่ๆก็กั้นใจซื้อจนหมดเกลี้ยง

หนิงที่เป็นคู่หูของตาต้า สาวสวยแต่เอ๋อประจำกลุ่มของเรา มีหนิงในกลุ่มก็เรียกความฮาไปอีกแบบ

ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราดำเนินไปในรูปแบบไหน
แต่มาถึงวันนี้ฉันกลับนั่งคิดถึงพวกแก
คิดถึงตอนที่พวกเราเรียนด้วยกัน หดหู่กับคะแนนMath ด้วยกัน
เหน็ดเหนื่อยกับการซ้อมเชียร์มหาโหด
สนุกสนานกับการรับน้องแสนเลอะเทอะ
คิดถึงตอนนั่งเย็บกระทงจนปวดหลัง ช่วยกันขายกระทง
คิดถึงตอนที่อ่านหนังสือสอบด้วยกัน

คิดถึงตอนติวorchemจนถึงรุ่งสาง แล้วต่างคนก็ต่างส่ายหัว
คิดถึงตอนกินเนื้อย่างจนร้านเกือบเจ๊ง
คิดถึงตอนไปร้องเกะแล้วแย่งกันร้อง
คิดถึงตอนรวมตัวกันอยู่บ้านยุ้ยเพื่อทำแจ่วฮ้อนกิน
คิดถึงตอนที่ตาต้าเป็นแม่ครัวใหญ่ทำสุกี้ฉลอง
ฉันคิดถึงทุกๆอย่างที่พวกเราทำด้วยกัน

คิดถึงงานกาชาดและงานงิ้วที่พวกเราไม่เคยพลาด แล้วปีนี้ฉันจะไปเดินกับใครเมื่อพวกแกไม่อยู่กันแล้ว
คิดถึงโรงหนังที่เราดูด้วยกัน
คิดถึงภูกระดึงที่ที่มีพวกแกไปด้วย
คิดถึงพระธาตุนาดูนที่เราตากฝนไปด้วยกัน
คิดถึงตอนไปออกค่าย
คิดถึงร้านส้มตำ ลาบ อ่อมที่เราชอบไปกิน
ฉันจะทำยังไงในเมื่อทุกๆครั้งที่ฉันผ่านสถานที่เหล่านั้น
มันจะมีภาพพวกแกปรากฏขึ้นเสมอ

ถึงแม้บางครั้งพวกเราอาจไม่เข้าใจการกระทำของกัน
อาจมีงอน ขัดแย้ง โต้เถียงกัน แต่อย่างน้อยพวกเราก็ยังอยู่ด้วยกัน
ฉันเกลียดบรรยากาศที่ต้องไปช่วยพวกแกย้ายหอ เกลียดการได้ยินรับรู้ว่าพวกแกจะเก็บของกันแล้วนะ แต่ฉันก็พยายามช่วยเก็บเพราะมันเป็นอีกสิ่งที่จะทำให้กันและกันไง
ฉันอยากจดจำจนวินาทีสุดท้ายที่พวกเราได้อยู่ด้วยกัน

บางครั้งเวลาหรือหน้าที่ อาจทำให้ฉันอยู่กับพวกแกไม่ได้นานนัก แต่ฉันก็พยายามยื้อเวลาให้นานที่สุด บางครั้งด้วยภาระหน้าที่ฉันก็ไม่ได้ไปช่วยพวกแกเก็บของแต่ฉันส่งใจไปถึงเสมอ

ตอนที่พวกแกมาพักบ้านฉัน รู้ไหมว่าอบอุ่นมาก
แต่ก็นั่นแหละมันก็ต้องจากกันอยู่ดี
ฉันเกลียดที่ต้องไปส่งพวกแกขึ้นรถกลับบ้านทีละคน
แล้วก็พูดประโยคเดิมซ้ำๆว่า
"บ๊ายบายนะ โชคดี แล้วเจอกัน"

ทำไมฉันเหมือนถูกทิ้งไว้ที่แห่งความทรงจำของพวกเราที่นี่คนเดียว
ทำไมเหมือนฉันต้องทนทรมานอยู่ในที่ที่มีแต่ภาพความทรงจำระหว่างพวกเรา
ฉันรู้ว่าพวกแกคงรู้สึกไม่ต่างจากฉัน
แต่มันทรมานและเจ็บปวดมากนะที่ต้องมองเห็นสถานที่ที่พวกเราเคยอยู่ด้วยกัน

ฉันเหมือนพวกคนบ้าที่ต้องวิ่งไปโน่นไปนี่ไม่หยุด
วิ่งหาคนอบอุ่นเพื่อจะได้ลบล้างความรู้สึกเหล่านี้
ฉันพยายามอยากออกจากสถานที่แห่งความทรงจำของพวกเรา
แต่เบื้องบนคงกลั่นแกล้งทำให้ฉันต้องย้อนหวนกลับไปที่นั่น
ฉันเห็นเด็กๆปี1เดินกันไปมา น้ำตาพาลจะไหลเมื่อภาพความทรงจำเก่าๆกลับมาทำร้ายฉันอีกครั้ง
ฉันเห็นน้องๆปี 2 3 ซ้อมสตาฟ มันก็ทำให้ฉันคิดถึงพวกแกแวะวิทยาศาสตร์อีกครา เดินไปห้องสมุดก็คิดถึงภาพที่เรานั่งอ่านหนังสือด้วยกัน
เดินผ่านคณะก็ทะให้คิดถึงทุกๆการกระทำของพวกเรา
ทำไมนะ ทำไมพวกแกถึงต้องให้ฉันเผชิญความทรมานนี้อยู่คนเดียว

เมื่อวานนี้ เอาอีกแล้ว ความรู้สึกสุขใจอุ่นใจกลับมาอีกครา
เมื่อตาต้ามาทำธุระที่สารคาม เราได้อยู่ด้วยกันอีก2วัน
เรานั่งคุยกันสองคน
"เมื่อก่อนที่เราจะไปงานงิ้วต้องเดินผ่านซอยนี้กันทุกคน แต่วันนี้เหลือเราแค่สองคนนะฝน "
ฉันยิ้มให้ตาต้า
"ใช่ คิดถึงพวกมันว่ะ" แต่ในใจฉันกลับตอบต้าว่า
"ต่อไปมันจะเหลือแค่ฉันที่เดินในซอยนี้คนเดียว"
พอถึงเวลาที่ตาต้าต้องกลับ เอาอีกแล้ว ฉันต้องไปส่งเพื่อนแล้วความรู้สึกเดิมๆก็กลับมา การจากลามันมีอานุภาพร้ายแรงจริงๆ


วันนี้หรือในอีกทุกๆวัน ตราบที่ฉันยังหายใจอยู่
พวกแกคือส่วนหนึ่งในชีวิตฉัน พวกเราอาจไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ฉันเชื่อว่าความรู้สึกของพวกเรายังผูกพัน
ฉันคิดถึงพวกแก แต่ฉันมิอาจหยุดยั้งเวลาไว้ได้
มันคงต้องดำเนินไปตามทางของมัน
สักวันเราคงได้พบกันอีก ได้พูดคุยกันเหมือนวันวาน
ถึงแม้บทบาทภาระหน้าที่อาจทำให้พวกเราเปลี่ยนไป
แต่ฉันก็ยังหวังว่าจะได้พบพวกแกด้วยความรู้สึกและบรรยากาศเก่าๆอีกครั้ง

เข้มแข็งไว้(หัวใจ) ฉันต้องคอยบอกตัวเองเสมอๆ
พวกแกยังอยู่ ที่นี่ไง ข้างในใจฉัน
ในความรู้สึก ในห้วงคิดถึง ในชีวิต
ฉันต้องเป็นคนสุดท้ายที่เห็นพวกแกเดินจากฉันและสถานที่แห่งความผูกพันของพวกเราไปทีละคน
แต่พวกแกอย่าลืมนะ อย่าลืมว่าฉันและสถานที่ที่พวกแกจากไปยังรอคอยการกลับมาของพวกแกเสมอ
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็ยังจะรอ รอพวกแกอยู่ที่เดิมที่นี่เสมอๆ

ฉันคิดถึงพวกแก
คิดถึงบรรยากาศและทุกอย่างที่พวกเราทำร่วมกัน
ฉันรู้ว่าในความเป็นจริงบรรยากาศเหล่านั้นมันไม่กลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว
ในความเป็นจริงพวกเราต่างคนต่างไป
ดำเนินตามความฝันและการหาเลี้ยงชีพ
ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน ห่างกันเพียงใด
แต่ความเป็นเพื่อน ความคิดถึงและห่วงใยยังคงอยู่

แล้วเราจะได้เจอกันอีก
ณ สถานที่แห่งความทรงจำความผูกพัน
ฉันรอพวกแกเสมอนะ
คิดถึงพวกแกทุกคน

ฝน CH16











จิ๊กโค้ดเพลง, ฟังเพลง คลิกโลด


Create Date : 28 เมษายน 2553
Last Update : 28 เมษายน 2553 16:21:38 น. 18 comments
Counter : 862 Pageviews.

 
อ่านเเล้วก็มีความสุขครับ ทำให้คิดถึงเพื่อนๆตามเลย


โดย: Don't try this at home. วันที่: 28 เมษายน 2553 เวลา:17:20:59 น.  

 


โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว วันที่: 28 เมษายน 2553 เวลา:17:50:01 น.  

 
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เพื่อนจะเป็นสิ่งที่เมื่อนึกถึง...แล้วยิ้มได้ทุกครั้ง...แวะมาทักทายค่ะ


โดย: ในความอ่อนไหว วันที่: 28 เมษายน 2553 เวลา:19:16:59 น.  

 
เป็นเรือจ้างอยู่แถวบ้านดีแล้วฝน
ช่วงนี้ไม่จำเป็นอย่าเข้ามากรุงเทพฯดีที่สุด


โดย: ลุงแอ๊ด วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:21:21:00 น.  

 
เป็นอะไรหรือเปล่าน้องฝน?
มีอะไรเล่าได้นะครับ

ยังไงก็สู้ๆแล้วกัน


โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:1:34:40 น.  

 
เป็นเอามากน่ะแก
แต่อ่านแล้วก็คิดถึงเพื่อนดีว่ะ
ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้เจอแกเลย
เพื่อนก็ไม่ค่อยมีใครโทรหาเลย ล่ะเซ็ง


นิยายแกฉันอนุญาตให้เอาฉันไปเป็นเพื่อนนางเอกได้ แต่แกอย่าลืมน่ะว่าความเป็นจริงแล้ว ฉันสวยสุดย่ะ


โดย: กฤตมุข IP: 202.28.35.2 วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:11:46:38 น.  

 
เอาน่า
เดี๋ยวตอนพวกมันไม่มีเงินใช้
ฉันว่าระวังโทรศัพท์แกจะระเบิดตัว 5555 ช่วงนี้พวกมันคงกำลังยุ่งๆกะการทำงานทำการ ใครมันจะว่างเตร็ดเตร่เหมือนเราสองคน เลยมีเวลามานั่งบ่นเปงยายแก่อ่า จะว่าไปนี่ก็เหลือเราแค่สองคนที่อยู่ที่นี่เนาะ เหอๆ


โดย: ร๊ากกฤคเมธ IP: 125.26.183.45 วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:20:08:42 น.  

 
แวะมาส่งความคิดถึงนะฝน ...


โดย: ดวงลดา วันที่: 2 พฤษภาคม 2553 เวลา:13:24:45 น.  

 
อ้อ...อารมณ์คิดถึงเพื่อนเพราะเรียนจบนี่เอง
ถึงจะไม่ได้เจอกัน ก็โทรหากันบ่อยๆ ทุกวันๆสิครับน้องฝน มันก็พอช่วยได้นะ


โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) วันที่: 2 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:41:41 น.  

 
เป็นไงจ๊ะ สบายดีมั้ย


โดย: redclick วันที่: 3 พฤษภาคม 2553 เวลา:7:29:40 น.  

 
ที่เชียงใหม่ฝนกำลังตกครับน้องฝน
อากาศร้อนมากเลยล่ะครับ







โดย: กะว่าก๋า วันที่: 3 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:02:21 น.  

 
ูมู๋ฝน พี่อยากบอกแกว่ายังไงก็ต้องได้เจอกันอีกแน่นอน ได้เจอกันแน่ ๆ ไม่ต้องห่วง เพราะงั้นช่วงนี้ ถึงแม้จะต่างคนต่างจะไปใช้ชีวิตอีกก้าวของตัวเอง แต่ความคิดถึงในใจอ่ะก็จะมีอยู่ไม่จางหาย แปรเปลี่ยนมันเป็นกำลังใจนะ

แกจะได้เจอเพื่อน ๆ เมื่อลงกรุงเทพ ฯ เมื่อตอนเลี้ยงรุ่น เมื่อตอนว่างตรงกัน (แต่ก็ยาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเลย) และก็เมื่อตอนเพื่อนแต่งงานกันไปทีละคน ๆ นั่นแหละจะได้เจอกันแน่ ๆ เนี่ยเพื่อนในกลุ่มตอนเรียนมหาัลัยพี่ก็ทยอยแต่งกันไปหมดแล้ว ส่วนพี่แกไม่ต้องถามนะ คานมันรอพี่อยู่แล้ว 555 เอิ้กๆๆ

ไม่เป็นไรนะ ไว้พี่จะไปเล่นกับแกบ่อย ๆ หุๆๆ (แต่ต้องรอให้พี่ขับรถให้เป็นก่อน ตอนนี้ก็ไปได้อยู่อ่ะนะ นั่งรถชมพูไป ไม่ก็ชวนแม่ไปด้วย (แม่ขับรถเป็นไง หุๆๆ)

ทุกอย่างมันจะเป็นความทรงจำที่งดงามเสมอนะ และเราก็ต้องก้าวเดินต่อไป

ว่าแต่ปวดขาหายแล้วใช่ป่ะ แกไม่แก่หรอกนะ แต่ต้องออกกำลังกายได้แล้วหละ ไม่งั้นมันจะกลายเป็นมู๋ของจริง หุๆๆ

ได้เจอกันแน่ ๆ หุๆๆ (ว่าแต่เรียนถึงไหนแล้วอ่ะ ใกล้ได้ฝึกสอนรึยัง)


โดย: minporee วันที่: 3 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:16:56 น.  

 
แวะมาทักทายจ้าน้องฝน

ยังไงก็สู้ๆนะครับ
ส่วนเรื่องเพื่อนทนหน่อย อีกไม่นานก้เบาละเรื่องความคิดถึงอ่ะ 55+


โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) วันที่: 4 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:44:27 น.  

 
ตอนนี้ยังนั่งยิ้มคนเดียวหรือเปล่าฝน
ระวังคนมองนะ


โดย: ลุงแอ๊ด วันที่: 5 พฤษภาคม 2553 เวลา:11:07:12 น.  

 
เสาร์อาิทิตย์แกมีเรียนรึป่าวอ่ะ

ทราบแล้วเปลี่ยน


โดย: minporee วันที่: 7 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:43:07 น.  

 
เปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนกว่าจะชอบ อิอิ
มีเรื่องจะเล่าให้แกฟังอีกแล้ว
ไว้เจอกันจะเล่าให้ฟัง


โดย: หนูซิง IP: 202.28.35.2 วันที่: 8 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:50:03 น.  

 
เอาอีกแล้วแก
ทำให้ฉันอยากแล้วจากไป
วันนี้แกเข้ามอหรอ หรือมาทำแลปว่ะ
ทีแรกกะจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดอยู่


โดย: เพื่อนไอ้หนูซิง IP: 125.26.186.10 วันที่: 8 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:39:59 น.  

 
เบื่อว่ะแก
ฉันกำลังเซ็งสุดๆๆๆๆ เลย
อยากเจอว่ะ
ว่างเมื่อไหร่ โทรหาหน่อยน่ะ อยากเจอ


โดย: sky_Nuch IP: 202.28.35.2 วันที่: 16 พฤษภาคม 2553 เวลา:12:10:43 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

น้ำเคียงดิน
Location :
มหาสารคาม Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




Friends' blogs
[Add น้ำเคียงดิน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.