เพิ่งรู้ว่าเรามีความสุขน้อยกว่า หมาหน้านิคมฯ เมื่อวานราวๆ ชั่วโมงหนึ่งก่อนเลิกงานตั้ง To do list ในโทรศัพท์ให้มันขึ้นเตือนว่าอิฉันต้องไปกดเอทีเอ็ม ไปซื้อของตามรายการ ที่นั่นที่นี่ เพียงเพราะเราไม่สามารถบันทึกเรื่องพวกนี้เอาไว้ในหัวสมองของเราได้ ว่านี่นะ ในชีวิตเอ็ง เอ็งต้องอาบน้ำ (ไปซื้อครีมอาบน้ำ มันหมด) เอ็งต้องไปซื้อยาสีฟัน (มันหมดอีก) เอ็งต้องไปซื้อผ้าอนามัย มันหมด ไม่งั้นพอพี่แดงแกมา จะหาไส้กรองมารองไม่ทันนะเว้ย ล่าสุดเพิ่งลางานครึ่งวันเอารถไปซ่อมบำรุงมาหลังจากผ่านไปหมื่นสามพันกิโลแล้วยังไม่ได้ทำแม้แต่จะเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่องที่ปกติต้องทำทุก 5000 กิโลเมตร มาจากความที่การจัดระเบียบหัวสมองมันยุ่งเหยิงเกินกว่าจะจำเรื่องทั้งหมดได้ บางครั้งก็ลืมกินยาแก้แพ้อากาศที่ปกติต้องกินวันละเม็ดก่อนนอน มันก็จะฟ้องในเย็นวันถัดมาว่าแกลืมกินโดยการมีผื่นขึ้นคับยุ่บยั่บตามผิวหนัง ตาแห้ง หน้าแดง นั่นแหละ อาการของการลืมกินยา สรุปคือจะเล่าว่าชีวิตมันช่างรันทด จากที่เคยใช้เวลาวันอาทิตย์ หรือเสาร์สักสองสามชั่วโมง จนถึงทั้งวัน (เฮือก!!!) ในการไปเดินเล่น ซื้อของใช้สอยประจำวันในห้าง เดินดูของลดราคา หาหนังดูเล่น ซื้อหนังสือมาอ่านเล่น โน่น นี่ นั่น กลายเป็นไม่มีวันหยุด ต้องซื้อของในร้านสะดวกซื้อใช้ไปวันๆ ลืมจ่ายค่าโทรศัพท์ รอให้เขาโทรมาบอกว่า เฮ้ย... จะตัดแล้วนะ ไปจ่ายพรุ่งนี้ ล่าสุดลืมจ่ายค่าบัตรเครดิตที่อุตส่าห์ย้ายค่าใช้จ่ายรายเดือนหลายสิ่งหลายอย่างมายัดไว้ในการตัดบัตรทีเดียว สาธุ ต้องให้เขาโทรมาเตือนอีก พอถึงตอนเย็นวาน โทรศัพท์ร้องหงุงหงิงเตือนให้ดูโน้ตที่ตั้งไว้ ก็รู้ตัวว่า เออ... ตู้เอทีเอ็มหน้านิคม และร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมงที่อยู่ตรงพื้นที่เดียวกัน ได้ปะกันแน่ หลังจากกดสตางค์ ซื้อของร้านสะดวกซื้อเสร็จ ฉันก็เดินเอ๋อมาไขรถเปิดเข้าไปนั่งปิดประตูปึง สตาร์ทรถ แล้วฉันก็ยิ้มออกมาเมื่อสายตาปะไปเจอสิ่งมีชีวิตสี่ขาตัวหนึ่งเข้า มันเป็นหมาสี่ขาหน้าดำตัวแดง เขาเรียกกันว่าหมาแดงใช่ไหม หมาไทยขนเกรียนสีประมาณส้มๆ ท่าทางเหมือนหมาคึก แววตาดู Alert มาก (ถึงขั้นสังเกตแววตาหมาแล้วกรู) ซึ่งฉันจำหน้าหมาตัวนี้ได้ เราเคยเจอกันมาแล้วประมาณครั้งหรือสองครั้ง ตรงนี้แหละ ตรงพลาซ่าหน้านิคม (พลาซ่าที่มีแต่ที่จอดรถ ร้านเจ็ดสิบเอ็ด และตู้เอทีเอ็ม) ถึงแม้เราจะไม่เคยทักทายหยอกล้อ จับมือ ตั้งวงกินเหล้า หรือพูดคุยกัน แต่ฉันก็จำมันได้ ฉันรู้เลยในตอนที่สตาร์ทรถดังชึ่งว่ามันจะทำอะไร... มันเตรียมพร้อมออกวิ่งค่ะ ไอ้เจ้าหมาหน้าดำตัวนี้เนี่ย มันชอบวิ่งแข่งกับรถยนต์ที่กำลังจะสตาร์ทออกจากที่จอดรถตรงนี้ ออกไปตามถนนระยะไม่ไกลนัก ราวสามร้อยเมตรไปยังจุดกลับรถ เพื่อกลับรถมุ่งตรงออกไปยังถนนใหญ่ ยังจำได้ ครั้งก่อนมันก็มาวิ่งคึกไปมาแถวนี้ รอดูว่ารถคันไหนกำลังจะออกตัว แล้วมันก็จะวิ่งตีคู่ออกไปสุดตีนหมา ครั้งก่อน มันก็ได้วิ่งแข่งกับเสือดำที่ฉันควบคุมพวงมาลัยอยู่เหมือนกัน พื้นที่บนผืนหญ้าสีเขียวของถนนที่ค่อนข้างกว้างทำให้เจ้าหมาแดงหน้าดำไม่ถูกกระทำอันตรายใดๆ โดยรถยนต์ที่ออกตัว มันจะรอจังหวะ เห็นรถคันไหนสตาร์ท มันจะซอยเท้ารอ (เอ่อ... หมาซอยเท้า หมายถึงหมาทำท่าเตรียมพร้อม) แล้ววิ่งไปบนพรมหญ้าสีเขียวขจีโดยหันมามองรถยนต์ที่มันวิ่งแข่งอยู่เป็นพักๆ สลับกับควบแข่งไปด้วย แล้วมันก็จะมาหยุดกึก... ตรงตำแหน่งที่รถกำลังจะกลับย้อนไปทางเดิมในเลนสวนกัน เมื่อวานนี้ฉันรู้สึกอยากแข่งกับมันจริงๆ บ้าง แทนที่จะค่อยๆ ออกตัวไปเพิ่มความเร็วทีละน้อย กลายเป็นตั้งใจออกตัวแรงตั้งแต่เริ่มเหยียบคันเร่ง ลุ้นรอดูว่าเจ้าหมานี่จะทำยังไง มันก็ควบสุดแรงของมันเหมือนกันแฮะ หน้าตั้งหูตูบเลยทีเดียว หันมาเหลือบมองรถฉันเป็นพักๆ ในจังหวะที่วิ่งสุดตีนหมา ประมาณว่ากำลังเทียบปลายจมูกของมันกับกระจังหน้ารถของฉันว่าใครนำอยู่ ฉันได้เอาโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปเจ้าหมาแดงหน้าดำตัวนี้เอาไว้ตอนที่รอกลับรถ มันกำลังหยุดยืนมองรถอยู่ห่างๆ ส่วนฉันหันไปมาสลับกันระหว่างด้านหน้าที่กำลังจะมุ่งออกไป กับหันไปมองมันว่ามันจะไปไหนต่อหรือเปล่า มันก็ยังไม่ไปไหน ยืนมองกันอยู่อย่างนั้น ส่วนฉัน ก็ยังไม่ยอมออกรถไปทั้งที่ช่วงว่างของสายรถที่วิ่งออกมาจากด้านในนิคมขาดช่วงไปบ้างแล้วก็ตามที จนเมื่อมีรถคันหนึ่งมาต่อแถวรอฉันเลี้ยวแล้วนั่นแหละ ฉันจึงต้องละสายตาจากเจ้าสี่ขามาเพื่อทำสิ่งที่มนุษย์ควรทำ เมื่อฉันเหลือบมองจากในรถยนต์ข้ามเกาะกลางถนนไปยังฝั่งโน้น เจ้าหมาตัวนั้นก็อันตรธานไปจากตรงจุดที่มันเคยยืนเสียแล้ว วูบหนึ่งที่รู้สึกเสียดาย และยังอยากจะเห็นมันวิ่งตามฉันมา และเพียงแค่ในช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนหน้านั้นที่ฉันลืมนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่รุมเร้า ลืมทั้งปัญหางานที่เพิ่งเข้ามาทางโทรศัพท์ที่ฉันจำเป็นต้องรับตอนเดินเลือกของในเซเว่นอย่างมึนงง ลืมทั้งเรื่องธุระในชีวิตที่ฉันต้องกลับไปทำในอีกชั่วโมงข้างหน้า ลืมกำหนดการชีวิตวุ่นวายที่มักคอยมาทำให้ฉันพะวักพะวงอยู่บ่อยๆ ช่วงเวลาที่ฉันคิดเพียงแค่อยากขับรถแข่งกับฝีเท้าเจ้าหมาน้อยตัวนี้ โดยไม่คิดด้วยซ้ำ ว่าจะได้อะไร ไม่คิดด้วยซ้ำ ว่าถ้าใครแพ้ชนะแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ในชีวิตหนึ่งตั้งแต่จำความได้ จะมีการแข่งขันสักกี่ครั้งเชียวที่ฉันไม่ได้หวังผล หรือไม่ถูกกดดันจากคนรอบข้าง ตั้งแต่เล็กแต่น้อย สอบแข่งขันเข้าโรงเรียนเอย สอบแข่งขันเข้ามหาวิทยาลัยเอย สมัครเข้าทำงานเอย หรือแม้แต่หลุดออกมาจากโลกของสังคมวัยเด็ก กลายเป็นผู้ใหญ่วัยทำงาน ก็ยังต้องแข่งขันกันไม่รู้จักจบสิ้น แข่งขันกับคนอื่นๆ เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ จนกระทั่งถึงจุดหนึ่ง เราไม่จำเป็นต้องแข่งขันกับใครแล้ว เราก็ยังต้องแข่งขันกับตัวเอง ในท้ายที่สุด เราก็ยังต้องแข่งขันกับเวลาที่ไม่มีแม้แต่ตัวตนให้จับต้อง ไม่สามารถจะทำได้แม้แต่โต้แย้ง ถกเถียง ให้ร้ายกับเรา เพียงแต่ว่ามันไม่ยอมหยุดนิ่งให้เราเท่านั้น... ความสุขจากการได้ทำเพียงเพราะอยากทำ หรือการที่ทำแล้วมีความสุขในช่วงขณะนั้นอย่างที่ฉันได้รับแบ่งปันจากหมาตัวหนึ่ง มันกลับมีค่ามากกว่าสิ่งที่ฉันเสาะแสวงหาจนเหน็ดเหนื่อยอย่างทุกวันนี้เสียอีก แต่ถามว่า ฉันลาออกจากงานไปนั่งรอขับรถแข่งกับหมาไปตลอดชีวิตเลยได้ไหม??? คำตอบมันชัดเจนแล้ว ว่าคืออะไร ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อบรรลุอรหันต์นี่หว่า... แล้วคิดดูสิว่า เจ้าหมาตัวนี้มันจะไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจกับการแสวงหาไขว่คว้าในสิ่งที่จับต้องไม่ได้อย่างที่มนุษย์เขาทำๆ กันอยู่ ตลอดชีวิตของมัน แค่มันนั่งรอวิ่งแข่งกับรถยนต์ที่เพียงสุ่มเลือกในแต่ละวันไปเรื่อยๆ เท่านั้น มันก็คงมีความสุขมากมายแล้ว หรือมันอาจจะหวัง... หวังว่ารถที่มันเลือกที่จะวิ่งแข่งด้วยจะไม่หยุดเพื่อกลับรถ แต่จะมุ่งหน้าตรงไปพร้อมกับมันเพื่อให้ระยะเวลาในการแข่งขันเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ก็เพียงเท่านั้น หรือบางที เราอาจจะมีความสุขน้อยกว่า... ไอ้เจ้าหมาหน้านิคม   Create Date : 11 สิงหาคม 2553 8 comments Last Update : 11 สิงหาคม 2553 21:22:50 น. Counter : 948 Pageviews. Share Tweet

ชอบจังค่ะ น่าคิดนะคะ บางทีหมาก็มีความสุขกว่าเราจริงๆด้วย ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวมาให้ได้อมยิ้มเเม้ช่วงขณะหนึ่งก็ตาม   โดย: อาลีอา 12 สิงหาคม 2553 9:25:43 น.

หมานิคมก็มีความสุข คุณเบสต์ก็มีความสุข ที่ได้แกล้งหมา... เอ๊ย ได้แข่งกับหมา ได้ถ่ายรูปหมา ได้คุยกับหมา O_O" หมามันมีความสุข เพราะความสุขมันมาจากข้างในปะครับ รถคันไหนก็ได้ เวลาไหนก็ได้ วิ่งไปแค่ไหนก็ได้ มันไม่เกี่ยง เออ... เขียนไปแล้ว สงสัยหมาจะมีความสุขมากกว่าจริงๆ แฮะ กร๊าก   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 13 สิงหาคม 2553 20:24:47 น.

การไม่ได้ตั้งความหวังในชีวิตว่าจะต้องเด่น ฉันจะต้องเป็นที่ 1 ต้องแข่งขันอยู่ตลอดเวลา มันทำให้เรามีความสุขจริง ๆ ค่ะ ^^   โดย: นางพญา...ผู้สง่างาม 22 สิงหาคม 2553 19:24:40 น.

คงไม่มีใครมีความสุข ไปมากกว่า เจ้าของบ้าน หลังนี้เน๊อะ สู้ๆๆ นะคะ ทั้งงาน และ การเรียนค่ะ   โดย: like 2 hear from u 16 กันยายน 2553 9:04:44 น.

ที่รู้ๆ ป๊มน่ะมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้อ่านเรื่องราวของคุณน้อง ขอบคุณค๊าบ   โดย: คุณพี่ IP: 203.146.6.28 16 ตุลาคม 2553 22:04:20 น.

ขอบคุณครับผม ^^ ติดแก๊ส ขาย iphone เช่าคอนโด roll up เว็บขายของ   โดย: คนเดินดิน (หน้าใหม่อยากกรอบ ) 8 สิงหาคม 2554 8:30:39 น.

ขอบคุณครับผม ^^ ติดแก๊ส ขาย iphone เช่าคอนโด roll up ติดแก๊ส รับทำเว็บไซต์   โดย: คนเดินดิน (หน้าใหม่อยากกรอบ ) 12 สิงหาคม 2554 3:16:06 น.

ทักทายจ้าๆ ทำ web ขายของ|รับทำเว็บ|รับทำเว็บไซต์   โดย: SassymOn 29 พฤศจิกายน 2554 3:59:47 น.