ข่าวน้ำท่วมสร้างความหวั่นวิตกให้กับผู้คนทุกหมู่เหล่าไม่เว้นแม้แต่ที่บ้านฉันที่อยู่ซอยเดียวกับท่านนายกหญิงความวิตกกังวลนั้นแผ่ขยายพลังความกังวลมาถึงฉันจนได้ ทั้งที่ฉันเองมีความเชื่อว่าโลกที่เราเผชิญอยู่นี้ เราสร้างมันขึ้นมาเอง สิ่งใดที่เราคิด เราดึงดูดมันเข้ามาในชีวิตเสมอไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตามทั้งที่รู้แบบนี้แต่ความกังวลแบบรวมหมู่ของคนทั้งกรุงเทพฯย่อมจะมีผลกับคนกรุงเทพฯอย่างฉันเช่นกันฉันเริ่มกังวลว่าที่ตั้งโรงงานของเราจะรอดไหมเพราะตั้งอยู่ริมแม่น้ำซะขนาดนั้น

ฉันขอให้ตุ๊โทรศัพท์หาผู้จัดการโครงการซึ่งน้ำเสียงผู้จัดการเองก็ดูเหน็ดเหนื่อยและเริ่มจะท้อกับการป้องกันพื้นที่เราเริ่มรู้แล้วว่า ไม่น่าจะ “เอาอยู่”เราเริ่มปรึกษากันถึงเรื่องสถานที่ตั้งโรงงานเครื่องที่เราสั่งไว้ที่เชียงรายก็เริ่มโทรมาเร่งรัดจะส่งของเพื่อรับเงินค่าสินค้าทั้งหมดแต่เรายังไม่มีโรงงานนะเว้ย !ฉันพยายามถ่วงเวลาด้วยการโอนเงินค่าเครื่องไปเพิ่มให้ในจำนวนเงินที่คิดว่าหากเสียไปเปล่าๆไม่เสียดายมาก เพราะฉันเริ่มคิดแล้วว่า บางทีเราอาจจะไม่ได้ใช้เครื่องนี้แล้วก็เป็นได้

กรุงศรีอยุธยาก็แตกในที่สุดเป็นการเสียเมืองอยุธยาครั้งที่สามของไทย ฉันดูภาพข่าวด้วยความสลดและเศร้าใจไม่ใช่เศร้าใจเพียง้พราะว่าพื้นที่โรงงานเราจมน้ำกว่าสองเมตร หากแต่เศร้าใจกับคนไทยทั้งประเทศกับความทุกข์ยากลำบากจากมหาอุทกภัยครั้งนี้

ครอบครัวฉันเริ่มวางแผนหนีน้ำท่วมกรุงเทพฯเนื่องจากแม่ฉันป่วยเป็นโรคไตวาย ต้องฟอกเลือดที่โรงพยาบาลสัปดาห์ละสองครั้ง ซึ่งเราไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเนิ่นนานแค่ไหนบ้างก็ว่าน้ำจะท่วมยาวไปถึงมกราคมปีหน้า บ้างก็ว่านู้นเลยมีนาคมนั่นแหละกว่าก้อนน้ำมหึมาจะไหลลงทะเลหมด ค่าใช้จ่ายก็แพงขึ้นน้ำดื่มก็แทบจะหาซื้อไม่ได้ หรือถ้ารู้ว่าที่ไหนมีก็ต้องกวาดมาหมดเท่าที่จะทำได้ไม่เช่นนั้นก็ไม่พอกินทั้งบ้าน ฉันเริ่มสมเพชความเป็นคนเมืองของตัวเองตื่นเต้นตกใจไปกับทุกข่าว กอบโกยเข้าหาตัวเองให้มากที่สุดจนแทบไม่เหลือความเป็นคนเราเหมือนสัตว์โลกชนิดหนึ่งที่อยู่ด้วยความกลัว หวาดวิตกและเห็นแก่ตัว

เราปรึกษากันว่าคงต้องย้ายแม่ไปที่อื่นเมื่อมีข่าวว่าน้ำจะท่วมเขตลาดพร้าวไปซะตั้งแต่ยังไปเองได้ไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัยที่มีงานล้นมือ ใกล้ที่สุดคือเขาใหญ่ไกลที่สุดคือเชียงใหม่ แต่ถ้าไปเชียงใหม่เรามีบ้านอยู่แล้ว ค่าใช้จ่ายก็น่าจะถูกที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับการไปเช่าบ้านที่เขาใหญ่ หลังจากชั่งใจไปมาทั้งเรื่องหมอเรื่องโรงพยาบาล เราจึงตัดสินใจหนีน้ำไปเชียงใหม่

เส้นทางสายเอเชียถูกตัดขาดเราต้องขับรถอ้อมมไปทางนครปฐม สุพรรณบุรีมีเพื่อนร่วมชะตากรรมตลอดเส้นทางที่เดินทางไปเชียงใหม่ปกติการขับรถไปเชียงใหม่ใช้เวลาไม่เกิน 7 ชั่วโมงแต่ครั้งนี้เราใช้เวลาเดินทาง8 ชั่วโมงถึงเพียงจังหวัดนครสวรรค์นับได้ว่าเพิ่งจะถึงครึ่งทางเท่านั้น

นครสวรรค์ถูกน้ำท่วมหนักมีโรงแรมที่เปิดให้เข้าพักไม่มากและหลายที่ก็เต็ม บางที่เห็นเรามีหมามีเด็กก็ไม่อยากรับสองทุ่มแล้วเรายังไม่มีที่นอนและแม่ฉันก็อ่อนเพลียมากจากการเดินทางโชคยังดีที่เราได้ที่พักในรีสอร์ตแห่งหนึ่งในที่สุด ฉันขอชำระค่าห้องในคืนนั้นเลยเพื่อตอนเช้าจะได้ไม่เสียเวลาเช็คเอ้าท์ เจ้าสองตัวถูกซ่อนในรถจนแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นจึงค่อยย่องเอามันออกมานอนด้วยในกลางดึกแล้วรีบย่องเอาออกแต่เช้าให้เงียบกริบที่สุดคิดๆดูก็สมเพชปนขำ

เชียงใหม่ยังคงเป็นอะไรที่น่าอยู่เหมือนเดิมเรานั่งๆนอนๆในบ้าน รอข่าวน้ำจะเข้าท่วมบ้านเราอย่างใจจดใจจ่อ จริงๆนะความรู้สึกมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ น้ำควรจะท่วมซิข่าวทีวีออกมาบอกว่าน้ำมวลมหึมาต้องผ่านกรุงเทพฯ เพื่อลงทะเลไงล่ะ แล้วทำไมไม่ท่วมว่าไปก็ตลกดีที่เราใจจดจ่อให้น้ำท่วมบ้านเราที่กรุงเทพฯเพียงเพื่อว่าเราจะได้ไม่รู้สึกผิดหวังที่ทุลักทุเลเดินทางมาถึงนี่

แล้วความอดทนของแม่ฉันก็สิ้นสุดตามประสาคนแก่ที่อยากอยู่บ้านที่คุ้นเคยของตัวเองแม้บ้านที่เชียงใหม่จะเป็นบ้านเราเหมือนกันพี่สาวฉันเองหลังจากที่ลางานหนีน้ำท่วมสองสัปดาห์ก็ต้องกลับไปทำงานเสียทีเพราะรอแล้วน้ำก็ไม่ท่วมสักทีข่าวว่าน้ำไม่ท่วมแล้วเริ่มชัดเจนมากขึ้น ครอบครัวฉันจึงตัดสินใจบินกลับกรุงเทพฯ

ส่วนฉันหลังจากที่มาถึงเชียงใหม่ฉันก็เริ่มเห็นอะไรบางอย่างลางๆ บ้านนี้มีพื้นที่ 1 ไร่ ตัวบ้านสร้างอยู่ริมคลองด้านหนึ่งจึงเหลือพื้นที่ด้านข้างและด้านหลังกว่าครึ่งไร่ ตัวโรงรถก็สร้างแยกห่างจากตัวบ้านมีทั้งห้องนอนห้องน้ำในโรงรถเพื่อเป็นที่พักแขกซึ่งตอนนั้นมีญาติของญาติที่เราจ้างให้เฝ้าบ้านอยู่ฉันเริ่มคิดว่าน่าจะทำโรงงานที่นี่ลองดู ฉันปรึกษากับพี่น้องเพื่อขอทำโรงงานที่นี่ซึ่งทุกคนไม่ขัดข้องและถ้าฉันทำได้ดีฉันก็คาดว่าจะขอซื้อที่นี่เป็นทรัพย์สินบริษัทไป

ฉันโทรเรียกตุ๊ให้ขึ้นมาดูพื้นที่(ซึ่งฉันแอบตัดสินใจไปแล้วละ แต่นะหุ้นส่วนก็ต้องเห็นดีงามด้วยกัน)ตุ๊ชอบบ้านเราทันทีที่เห็น ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นและว่าที่โรงงานเรา( โรงรถ) ก็ดูดีไม่ใช่น้อยเราจึงตัดสินใจว่าทำที่นี่ละ อย่างน้อยมันก็สูง น้ำคงไม่ท่วม เมื่อตัดสินใจแล้วปัญหาเรามีอยู่บ้างและไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย

หนึ่งเรื่องคนเฝ้าบ้านที่เฝ้าให้เราจนลืมตัวคิดว่าบ้านหลังนี้เป็นของตัวเองเริ่มแสดงความฮึดฮัดเมื่อฉันเรียกช่างมาดูพื้นที่เพื่อต่อเติมแล้วดูท่าว่าฉันอาจจะให้ครอบครัวเขาย้ายออกไปไม่ได้ง่ายๆซะแล้วสิ

สองคือเราไม่เคยทำโรงงานเราไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ถึงจะออกแบบโรงงานเล็กๆของเราได้ และให้ผ่านมาตรฐาน อย.

สามคือเมื่อเราดูเรื่องเครื่องมือที่จะใช้ในการผลิตถ้าเครื่องเล็กๆอย่างเครื่องปั่นมูลิเน็กซ์ใหญ่ ขวด ฉลากหดรัดขวด ฝา เครื่องต้มไม่มีในเชียงใหม่ เมืองใหญ่อันดับสองของประเทศหรือถ้าจะพอมีก็เล็กกว่าที่เราต้องการคนขายเจ้าของร้านก็หวังดีกับเราด้วยการไม่ขายให้

“พวกน้องคิดดีแล้วเหรอที่จะมาทำอะไรที่เชียงใหม่นี่ที่นี่เมืองปราบเซียนนะ ใครมาทำอะไรที่นี่เจ๊งทุกรายไปลองทำดูก่อนแล้วถ้าไหวค่อยมาซื้อ ไม่ก็กลับไปเขียนนิยายสนุกๆอีกพี่อยากอ่านเรื่องนายกหญิง” พี่บิวตี้ฟูลอาย เจ้าของร้านบอกฉันยิ้มๆหลังจากที่เราเล่าให้ฟังว่าหนีน้ำท่วมมาแล้วจะมาทำธุรกิจที่นี่อีกทั้งที่สำคัญฉันเดินเข้าร้านพี่เค้า พี่กำลังอ่านนิยายของฉันอยู่ มันย่อมปลื้มใช่ไหมละเราจึงคุยกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยสุดๆ ใจนึงก็คิดว่าโอ้วพี่เค้าช่างหวังดีกับฉันเหลือเกินแต่อีกใจกลับอึดอัดที่แค่ฉันจะซื้อเครื่องเล็กๆสักเครื่องก็ทำไม่ได้พี่แนะนำเราให้ไปไหว้อนุสาวรีย์สามกษัตริย์ และครูบาศรีวิชัยก่อนทำธุรกิจซึ่งข้อนั้นฉันเห็นด้วยอยู่แล้วละและฉันก็อยากจะทำให้พี่เขารู้ว่าเซียนปราบเซียนก็มีนะเออ

Create Date : 29 สิงหาคม 2555
Last Update : 29 สิงหาคม 2555 16:58:56 น.		2 comments
Counter : 2000 Pageviews.
Share Tweet