Bloggang.com : Antonymer : ตอนที่ 11 : เงินเดือนที่สอง

ตอนที่ 11 : เงินเดือนที่สอง

5 มกราคม 2553 เงินเดือน
ผมแกะซองด้วยความลุ้นระทึกว่าจะมีเซอร์ไพรส์อะไรในซองจดหมายสีขาว ที่ข้างในคือเงินเดือนที่เราเหนื่อยมาตลอดหลายสิบวันมานี้
และเมื่อผมนับจำนวนเงินดูก็รู้สึกไม่หายเหนื่อย เหมือนกับที่คนอื่นพูดกันว่าเห็นเงินเดือนแล้วหายเหนื่อย ผมกลับเหนื่อยยิ่งเข้าไปอีก เมื่อรู้ว่าได้เงินงวดนี้เพียง 2400 บาท เท่านั้น เมื่อรวมทั้งเดือนตั้งแต่วันที่ 3 ธันวาคม จนถึง 31 ธันวาคมแล้ว ก็จะได้เงินเพียง 5550 บาท แค่นั้นเองหรอ!
เป็นเพราะช่วงสิบกว่าวันแรก ผมได้ร้องเพียงแค่วงเดียว คนในวงทั้งหมดเขากลับคิดค่าตัวเป็นสองชั่วโมงq ละ 200 รวมเป็น 400 ส่วนตัวเราเขาคิดแค่ชั่วโมงเดียว แล้วชั่วโมงเพียงแค่ 150 บาทเท่านั้น มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะบอกญาติ หรือเพื่อนที่จะถามในอนาคต รู้ทั้งรู้คำพูดว่าจะต้องดูหมิ่นเงินจำนวนน้อยนี้แน่ๆ และอาจจะชวนเรากลับไปทำงากรุงเทพจะดีกว่า
เพิ่งจะมาดีอีกหน่อยที่ได้ร้องสองวง ตั้งแต่วันที่ 18 เป็นต้นมา รายได้จึงขยับจากเดือนละ 4500 เป็น 9000 (แต่ตอนนี้ทำบัญชีรายรับรายจ่าย ก็ยังขาดทุนอยู่ 800 บาท…)

สิ่งที่ผมเสียใจก็ตรงที่ ช่วงแรกนั้นถ้าผมไม่ไปขอให้เขาเพิ่มวงช่วงหัวค่ำ ป่านนี้ผมได้แค่สี่พันห้าเอง ไม่รู้เขาคิดยังไงตอนนั้น เห็นว่าเรากินข้าวมื้อเดียวรึยังไงกัน รู้นะว่าบ้านนอกมันใช้เงินน้อย แต่เราโตมันต้องใช้ต้องกิน ทำไมเขาไม่เข้าใจเราบ้างเลยนะ ช่วงครึ่งเดือนแรกที่ได้รับตังจึงเสียใจเป็นอย่างมาก ทำให้ท้อและไม่รู้ว่าจะลำบากกับงานอื่นไปเพื่ออะไร
บางครั้งก็ต้องช่วยงานอื่นบ้าง อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ผมจำคำสอนนี้ได้เสมอ แต่บางทีเมื่อเราทุ่มเทอะไรลงไป ทั้งคนมองเห็นและไม่เห็น แล้วรู้สึกว่าผลตอบแทนมันน้อยเกินกว่าที่ควรจะเป็น(เทียบกับนักดนตรี นักร้องร้านอื่น ได้เนสูงกว่ามาก) มันท้อนะครับ ทุกๆคนต้องท้อแน่นอน อย่ามาแพล่มให้ได้ฟังว่าทำอะไรอย่าหวังผล มันจริง ผมรู้ แต่เพราะผมต้องกินต้องใช้ฮะ เข้าใจ๊?
จุดประสงค์แรกเลย เงินคิดแต่เพียงว่ามาเที่ยวแล้วมองว่าเงินที่ได้รับคือผลพลอยได้เล็กน้อย แต่ตอนนี้มันถือได้ว่าเรามาลงทุนกับชีวิตตัวเองแล้ว ถ้าใครๆรู้ว่าเรามาอยู่สบาย ไม่ต้องประหยัดมื้อกินมื้อ แม่เองก็คงจะสบายใจขึ้นอีกเยอะ ผมเองก็จะได้ค่อยๆมีเงินเก็บไปเรียนต่อหรือซื้ออะไรที่อยากได้ต่อจากนี้ไป นี่ขนาดได้รับเงิน ก็ยังรู้สึกอยู่เสมอว่าเราต้องเก็บนะ ต้องขนกลับกรุงเทพให้ได้เยอะที่สุดแล้วนะ
บางครั้งจึงอยากหนีจากที่นี่ไปทำงานที่อื่นจะตายให้ได้ คนที่ร้านบางทีก็บ่นว่าเงินน้อยจริงๆ มาสายนิดหน่อยตัดนาทีละ 10 บาท บางครั้งก็น่าจะซื้อใจพนักงานบ้างนะครับ … น้าเอ้ยยย!

Create Date : 14 มกราคม 2553

Last Update : 14 มกราคม 2553 10:41:13 น.

0 comments

Counter : 328 Pageviews.