Bloggang.com : Antonymer : ตอนที่ 13 : เบื่อคนในวง พลพล กินเลี้ยง และผึ้งน้อย

ตอนที่ 13 : เบื่อคนในวง พลพล กินเลี้ยง และผึ้งน้อย

ทุกข์ทรมานใจ

15 มกราคม วันนี้ผมได้พบเจอแต่เรื่องที่ทุกข์ทรมานใจ
น้าเปี้ยกมือคีย์บอร์ด น้าคนนี้เป็นคนที่ผมพูดคุยแล้วสบายใจที่สุด จากปากของเพื่อนร่วมทำงานที่ร้านก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
รองลงมาคือมือเบส คุณน้าคนนี้มีบุคลิกชอบใส่แว่น ผมยาวเท่าบ่า งอนออกเรียบร้อย ทุกครั้งวลาที่ผมเดินผ่านหรือพบหน้า คุณน้าท่านนี้ยิ้มให้เสมอ เขายิ้มเหมือนผมเป็นหลานของเขาเลย
คนที่สามที่รองลงมาก็คือมือกลอง น้าเดช ตัวเล็ก อายุเยอะ แต่ทรงพลังจริงๆ แม้จะเห็นน้าเดชกินเหล้าตลอดทุกวัน บางครั้งยังเคยไม่นอนมาวันนึงเต็มๆ ก็ยังพลังไม่ตกเลย คงเป็นเพราะได้พลังตีกลองมาเยอะ ทำให้ร่างกายแข็งแรง
คนสุดท้ายที่ผมอยากรู้จักท้ายสุด ก็คือมือกีต้าร์ น้าเขาะเล่นอยู่ด้านซ้ายมือของวงเสมอ
วันนี้ผมร้องเพลงของ Micherl Lerns to rock แต่ผมอ่านออกเสียงเป็น Micherl Lern to rock อยู่ดีๆ น้าคนนี้ก็พูดออกไมค์ว่า คำว่าเลินต้องมีเอสด้วยเพราะเป็นเอกพจน์ นะครับ ตอนแรกผมเองก็ไม่รู้สึกเอะใจเพราะคิดว่าเป็นคำแก้ต่างเล็กๆให้ แต่พอเมื่อลงมาจากเวที น้าเปี๊ยกอธิบายว่าเขาคนนี้ชอบเหยียบหัวคน ยิ่งถ้าเราเขวเมื่อไหร่ เขาอาจทืบซ้ำทันที ให้ระวังนะ
ก็ยังรู้สึกว่ามันจะเป็นจริงเร้อ เขาจะทำขนาดนั้นเลยหรือ คิดแบบนั้นก็สายเสียแล้วแหละ ได้ยินเขาพูดแบบนี้ผมเขวทันที เป็นธรรมชาติของผมอยู่แล้วที่เวลาเจอใครรอบข้างไม่พอใจเรา ผมจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างหนักและหมดความมั่นใจ หมดความสุขไปในทันที และรีบหาวิธีการที่ทำให้เขาสบายใจเราให้ได้ มันคือจุดอ่อนที่สุดของตัวผมแล้ว
แต่เมื่อฟังจากปากของเพื่อนร่วมงานในร้านก็บอกว่า น้าเขาทำสายตาหยิ่งๆ มองหางตา ดูมีอีโก้แรงพอสมควร ผมก็เลยสังเกตขณะที่นักดนตรีเล่นกันอยู่ จึงพบสิ่งที่น่าสนใจว่า นิสัยของแต่ละคนมันจะออกมาจากบุคลิกขณะการเล่นดนตรีนะครับ(ถ้าเขาไม่ทันตั้งใจคิด) น้าเปี๊ยกมือคีย์บอร์ดจะสง่า หน้าเขาจะยิ้มโดยที่ไม่ยิ้มอะไรเลย ส่วนน้ากีต้าร์คนละเรื่องเลย เล่นไป สอดสายตามองไปมา เอียงตัวหนไปทางนั้นทางนี้ จนทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นอะไรของเขานะ
คืนนี้ผมเลยไม่ค่อยจะมีความสุขกับการขึ้นไปร้อง ผมไม่รู้ว่าเขาจะมองเป็นกาฝาก
ผมอยากจะรู้นัก ถ้าบังคับพวกเค้ามาร้องเพลงบอดี่สแลม เขาจะทุกข์ใจเหมือนกับที่เรามาร้องเพลงสากลยุคคุณปู่นี่มั้ย?

กระแทกไหล่พลพล
ผมกำลังเดินกลับห้องอยู่แล้วเชียว ก็เห็นผู้ชายตัวโตเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนๆ ดูเหมือนเป็นทีมงานของเขาน่ะเนาะ พี่พลพล ดีใจจังที่ได้เจอกับตา เราเห็นในทีวีบ่อย แต่น้าอั้มเจ้าของร้านเห็นตัวจริงเลยนะสิ
พี่พลพลมาที่นี่หลายครั้งแล้ว สังเกตได้จากรูปที่ติดอยู่ในร้าน รวมถึงบรรดาเหล่าดาราอีกห้าหกคน มีพี่มะเดี่ยวรักแห่งสยาม อาณัติ และอื่นๆ(ลืม) เขาติดใจบราวนี่ของน้าอั้มมาก ผมเห็นเขาสั่งมาให้เพื่อนร่วมงานกินกัน สั่งกลับบ้านก็หลายอยู่ ผมแอบดูเครื่องคิดเลขที่คิดไว้ 750 บาท คงจะถูกใจของแท้
แรกๆผมก็ทำตัวถูกนะครับ แต่พอน้าอั้มโฆษณาสรรพคุณความเป็นนักร้องแล้วก็ให้ผมร้องเพลงโชว์ให้เหล่าทีมงานและพี่พลฟัง แค่นั้นผมก็ทุรนทุรายรีบเดินไปเดินมา หาทางวิ่งหนี และไปซุกตัวอยู่ในบ้านน้าอั้ม น้าอั้มก็ตะโกนเรียกตัวมา ผมก็หลบไปอยู่หลังบ้าน เหมือนเด็กวิ่งหนีไม้เรียวเลย
ผมซุกตัวสักพักโตๆ น้องอิงแลนด์ก็เรียกให้ผมเข้าไปบ้านให้ได้ น้าพลพลจะกลับแล้ว ผมค่อยๆเดินเข้าไป เห็นโน้ตบุคของอิงแลนด์เปิดเพลงผมในวินแอมป์ โชว์ไปสามสี่เพลงแล้ว ผมอ๊ายอาย แล้วแต่ละเพลงก็ใช่จะว่าเพราะนี่ แต่พี่พลพลก็แนะนำมาว่า เสียงดี แต่ต้องเพิ่มเทคนิคเข้าไป ไม่งั้นร้องแต่ละเพลงมันจะสมูทกันหมด ผมก็เออออและรับฟังกันไป
ก่อนจาก เราถ่ายรูปร่วมกันหลังร้าน สภาพผมตอนนั้นเน่ามาก สังเกตที่รูป ผมแอบบีบพุงพี่พลพลด้วย นุ่มหนึบดี ฮ่ะๆ
พี่พลพลขอเบอร์น้าอั้มด้วย และดึงไฟล์เพลงที่ผมร้องไว้ใส่เอ็มพีสามของเขา เพื่อให้คนในตึกฟัง เหอๆ ไม่รู้ว่าจะได้รับข่าวดีในวันข้างหน้าไหมหนอ… มารอดูกัน

ทำอาหารกัน

เย็นวันนั้นผมได้ทานอาหารที่แม่ของน้องออม ทำอาหารให้ (น้องออมคือเพื่อนอิ่ม) เด็กผู้หญิงสูงยาวเข่าดี ผอมเพรียว ฟันกระต่าย ยิ้มสวย ผมยาว ตาตี่ หน้ามันๆหน่อย (แหะๆ) น้องเป็นคนน่ารักดี ส่วนแม่เขาก็ขี้คุยดี คุยดีจนน้าอั้มคงอึดอัดบ้างแหละเวลาที่เขามาเที่ยวบ้าน เพราะน้าอั้มเองก็ยินดีต้อนรับทุกคนอยู่แล้ว ต้อนรับเสียจนเขามาบ่อย บ่อยเสียจนบางครั้งน้าอั้มอยากทำอะไรบ้างก็ต้องมารับแขกอยู่จนกลางค่ำกลางคืน
แต่แม่เขาก็ใจดีนะครับ ทำอาหารให้ทานกัน วันแรกก็ส้มตำกรอบ วันต่อมาก็ผัดผักกับผัดกะเพราปลากระป๋อง ผมไม่ค่อยจะชอบสูตรนี้เลย ดูน้ำมันชุ่มฉ่ำเกิ๊นน ดีที่มีไข่เจียวอิ่มและอิงแลนด์ช่วยชีวิต สุดท้ายก็เข้าใจว่า คนถ้ามีเสน่ห์ปลายจวัก จะทำไข่เจียวไม่ใส่อะไรก็อร่อยกว่าคนธรรมดา เรื่องจริง!
เพราะฉะนั้นพักหลังมานี่ ช่วงเบรกร้องเพลงสามทุ่มกว่า มักจะแอบวิ่งเข้าไปในบ้านน้าอั้มเสมอ มาช่วยแจมให้กับข้าวเขาหมด เดี๋ยวทิ้งแล้วจะเสียดายของ (พูดดูดีเนาะ) ผมก็อิ่มมากกับในร้านแล้ว ดันมาเจอมื้อหนักอีกรอบ จึงไม่แปลกเลยที่ช่วงนี้รู้สึกตัวเองอ้วนขึ้นมาแล้ว ผมพยายามที่จะวิ่งออกกำลังข้ามสะพานนครพิงค์ทุกวัน จนวันนี้ผมรึ้กว่าร่างกายอ่อนล้า คงจะต้องพักสักสองวันแหละ

เข้ากับน้องๆ

ผมดีใจที่ได้เล่นวินนิ่งกับน้องอิงแลนด์ และได้ไปดูอวตารกับน้องอิ่ม ทำให้ผมรู้สึกกลับมาเป็นเด็กอีกครั้งจังเลย ยิ่งอยู่ท่ามกลางพวกเพื่อนๆที่ชอบมารวมตัวกันในสวนหลังบ้าน บ้างก็มาเล่นบาส บ้างก็มาจับกลุ่มคุยกัน ผมอยากไปนั่งด้วยอีกคน แค่เข้าไปฟังว่าเขาคุยอะไรกันบ้าง แล้วต่างจากตอนเด็กๆที่เราคุยสักแค่ไหนกัน และตอนนี้เราจะคุยแบบนั้นได้ไหม
น่าเข้าท่าดี

ลูกสาวผึ้งน้อยเบเกอรี่
ร้านเบเกอรี่ที่เกร่อมากในภาคเหนือ ใครไม่เคยซื้อกินก็แสดงว่าไม่กินเจก็กินแป้งไม่เป็น ร้านผึ้งน้อยเบเกอรี่นั่นเอง
มองไปทางไหนก็มีแต่ผึ้งน้อย ยิ่งมาเป็นสำนักงานใหญ่ เห็นการทำงานเป็นระบบ ไม่รู้ว่าเขาพัฒนาคนมาจนถึงขนาดนี้กันอย่างไรบ้าง แล้วถ้าผมเป็นเจ้าสัวร้านนี้ จะบรารคนเยอะขนาดนี้ได้ดีเพียงใดกัน
น้าอั้มรู้จักลูกสาวของเจ้าของร้านนี้อยู่พอสมควร น้าอั้มเล่าเรื่องราวที่ผมไม่มีทางจะได้ยินจากที่ไหนแล้ว ผมฟังก็รู้สึกว่าทุกคนล้วนแล้วแต่มีปัญหา ใช่ว่าคุณมีมรดกมีกินเท่าไหร่ก็ไม่หมด แต่สิ่งที่มีสิทธิขาดหายได้เท่าๆกับยาจกก็คือ จะอยู่อย่างไรให้มีความสุข โดยไม่มีเงินมาเป็นตัวแปร จะรักอย่างไรให้มีความสุข ทั้งๆที่รู้ว่ารักแล้วต้องคู่กับทุกข์ เป็นโจทย์ที่ตอบยากจริงๆ

Create Date : 22 มกราคม 2553

Last Update : 22 มกราคม 2553 1:36:56 น.

1 comments

Counter : 613 Pageviews.

สวัสดีค่ะ
ช่วยแสดงความคิดเห็น ตอบแบบสอบออนไลน์เพื่อการศึกษา ของนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หน่อยค่ะ
ตาม link
//spreadsheets.google.com/viewform?formkey=dFBZSVJOeks5QUJxeHVGNy1ISlplMnc6MA

ปล. หากเป็นการรบกวนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ และหากเคยตอบแบบสอบถามแล้ว รบกวนตอบอีกครั้งนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ

โดย: kaewnumsai

วันที่: 22 มกราคม 2553 เวลา:9:33:34 น.