Bloggang.com : Antonymer : ตอนที่ 4 : คนในร้าน

ตอนที่ 4 : คนในร้าน

7 ธ.ค. :: ออกลาย?
เมื่อวานเกิดความไม่เข้าใจกันระหว่างผู้ใหญ่ รวมถึงตัวผมเอง น้าแจงเจ้าของร้านตกลงสัญญากันไม่ชัดเจนเลย จนถึงตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เงินเดือนเสียเท่าไหร่ ออกไปงานนอกมาสองวันติดๆกัน ได้เงินเยอะมากๆ ไม่คิดว่าร้านอื่นจะได้เงินร้องเพลงเยอะขนาดนี้..
ผมนั่งดิ่มวอดก้าผลไม้ (แค่ 5.6 มล. เอง) น้าแจงมาเห็นต้องดุเลย “นั่น เอาอีกแล้ว เริ่มออกลายแล้วเจ้าเกมส์..””
ผมรู้ตัวเสมอนะครับว่าเหล้าไม่ดี ผมพยายามที่จะหาคำตอบของเหตุผลว่าทำไมต้องกินเหล้าอยู่ ณ วินาทีนี้ที่เมาก็ยังไม่เข้าใจเลย
ผมคุยกับพี่คนหนึ่งในเรื่องเหล้า ผมต้องบอกเขาไปว่าไม่เข้าใจถึงเหตุผล กินไปทำไม กินแล้วสนุกยังไง มันไม่ทำให้หล่อ ไม่ทำให้รวย บุหรี่ก็ด้วย
“คนเราจริตต่างกัน”

ผมได้ยินคำนี้ก็สะดุดความคิดที่ผ่านมา ใช่สิเนาะ คนเราความคิด นิสัยต่างกัน บางคนเครียดอาจหาทางออกแบบนี้ ก็ไม่ผิดที่เขาจะทำ เรามักจะร้องเพลงเวลาเครียด เพื่อนเราเวลาเครียดก็เตะบอล คนเรา จริตต่างกัน.. อึม
แต่ที่แน่ๆ จริตผม ไม่แตะเหล้าแน่นอน..

ไม่ทันขาดคำ

เย็นนั้น ผมเห็นพี่ก้อย สาวแคชเชียร์ตัวเล็กๆ ดูตอนแรกๆ ขาอัธยาศัยดีจังนะ ยิ้มให้เรา พูดคุย อยู่ดีๆก็ดึงเราไปถ่ายรูปจากมือถือด้วย พอดึกหน่อยนะสิ เขาชวนกินเหล้า และบอกว่าจะเลี้ยงบาร์คาดี้บลีซเซอร์ วอดก้าราคาแพงที่ผมชอบในรสชาติมาก่อน แหะๆ
ขวดแรกที่หยิบคือสีราสเบอรี่ พอหมด พี่เขาก็บอกจะเลี้ยงอีก ขวดที่สองเป็นมะนาว พี่ก้อยเริ่มเมาแล้ว ก็บังคับให้เรากินขวดที่สามอีก เป็นขวดสีส้ม จนสุดท้ายเที่ยงคืนก็เปิดตู้ให้เรากินขวดสีเขียวเลมอน สี่ขวด ล่อไปหลายร้อยเลย ด้วยความเมา เขาก็คงจะเปเรามากไปหน่อย จนเกินจะเบรกไว้ได้
ตีสองแล้วก็ไม่ยอมกลับบ้าน จนต้องอ้อนวอนขอร้องให้กลับ ผมหนีไปนอนจนหลับแล้ว ได้ยินเสียงพี่ก้อยเคาะประตูดังมาก ให้เปิดเข้าไปนอนด้วย จ๊าก ผมจึงทำเนียนนอนต่อไป000

8 ธ.ค. 2552 :: ใจ
วันนี้ได้นั่งคุยกับพี่ก้อยอีกแล้วที่หน้าแคชเชียร์ ดูแล้วยังไงพี่ก้อยก็เฟรนลี่ดีนะ สาวแว่นผมยาวตัวเล็ก แต่มีแฟนอยู่เมืองนอกแล้ว แหะๆ
เวลาเครียดจากการทำงาน ก็ได้พี่ก้อยนี่แหละที่คอยปลอบใจบ้างในบางเรื่อง ถึงจะมีใครที่ให้กำลังใจกับเรามากมายก็ตามในตอนนี้ แต่สุดท้าย คนที่เข้าใจที่สุดก็ยังไม่ใช่แม่หรอก หากเราจมอยู่กับภาพเยินยอ เราจะไม่มีวันพัฒนาเลย และถ้าเราจมอยู่กับคำติเตียน เราก็จะหมดแรงร้อง เหมือนที่ผมคิดเอาไว้ว่า คำด่าคือยาขม คำชมคือขนมหวาน
เมื่อสักครูผมไปขอยาพี่ก้อยเนื่องจากเป็นหวัดอีกแล้ว พามาถ่ายรูปจากกล้องมือถือ ชวนดูรูปในมือถือ เลื่อนไปเลื่อนมาจนเจอเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เขาชื่อ ใจ หน้าตาน่ารักจัง พร้อมกับไม่รีรอที่จะถาม “ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนหรอ?”
“แต่ก่อนใจจะมาช่วยงานบ่อยมาก เค้าเฟรนด์ลี่ นิสัยดีมาก พอว่างเค้าก็จะเข้ามากอดพี่ในห้องแคชเชียร์ประจำเลย ทุกๆคนชอบในตัวเขา”
“แต่แล้ววันหนึ่ง หลังจากที่ได้ไปเที่ยวผับกันในงานวันเกิดพี่คนหนึ่ง เค้าก็มาส่งพี่กลับบ้านที่รถนี่แหละ พอพี่หันกลับไปมองเท่านั้นแหละ ภาพยังจำได้ติดตาเลย จังหวะนั้นพี่เห็นรถเก๋งที่แซงมาพุ่งชนใจ กระเด็นต่อหน้าต่อตา จนมาตกอยู่ข้างๆพี่ พี่นะเสียสติทำอะไรไม่ถูกเลย เลือดออกเต็มหัวไปหมดเลย” ผมฟังด้วยความหดหู่ใจเป็นอย่างมาก
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนหรอครับ”
“สมองเขาก็บวม แล้วก็ยังไม่ตื่นขึ้นเลยนับจากนั้น”

เขาเป็นเจ้าชายนิทรา

“จากนั้นเป็นต้นมา พี่ไม่เคยออกไปไหนตอนดึกๆเลย ได้ยินเสียงรถพยาบาลก็ใจสั่น จะรีบกลับมาอยู่แต่ในบ้าน เกมต้องระวังนะ อายุ 22-23เนี่ย ระวังรถราหน่อยดูให้ดีๆ ใจเขาก็อายุ 22 แถมยังนอนห้องเดียวกันกับเกมด้วย”
……………………..

9 ธ.ค. 2552 :: น้าเชฟ
ผมเริ่มมีโอกาสเข้าไปในโรงครัว ในนี้มีอุปกรณ์ครบครันทุกอย่าง ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็ฯระเบียบเพียบพร้อม ผมเพิ่งได้คุยกับน้าเชฟ ผู้ทำอาหารมาแล้วทั่วโลก น่าเชฟเป็นคนใจดี หน้าตาละม้ายคล้ายสมัคร สุนทรเวช + เฉลิม + เอกชัยศรีวิชัย ผสมกัน แหะๆ
ผมเข้าไปดูการทำอาหารที่คล่องแคล่ว รวดเร็ว จัดได้อย่างสวยงาม ที่สำคัญคือความอร่อยที่ไร้ที่ติจริงๆ
น้าเชฟมีโน้ตบุ๊คอยู่เครื่องหนึ่ง วันนี้ผมเห็นน้ากำลังจ้องดูอย่างสงสัย คงจะงงกับโปรแกรมกระมัง ผมเลยเข้าไปสอนวิธีการส่งอีเมล วิธีการเซ็ตภาพ วิธีเบื้องต้นในการพิมพ์คอมพิวเตอร์ ผมแซวไปเล่นๆว่า เพื่อแลกกับการสอนร้องเพลงลูกทุ่ง ปรากฏว่าน้าเชฟร้องเพลงลูกทุ่งได้ไพเราะมากๆ อดีตนักร้องแล้วหันมาจับตะหลิวนี่เอง คล้ายๆพ่อเลย
ประวัติชีวิตเรียกได้ว่าโชกโชนดีจัง ไปเมืองนอกเมืองนามาเยอะมาก มันทำให้ผมมีความกระตือรือร้นที่จะทำ มีแผนเหมือนกันนะที่จะไปเยอรมนี ไปทำงาน ใช้หนี้ค่าเครื่องที่นั่น ไปร้องเพลง ไปล้างจาน ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ^^

ยังมีไดอารี่ที่รอลงอีกเยอะมากๆ แล้วจะทยอยเอามาให้อ่านกันครับ

ขอขอบคุณมากครับ

Create Date : 22 ธันวาคม 2552

Last Update : 22 ธันวาคม 2552 18:57:45 น.

0 comments

Counter : 377 Pageviews.