รอดตายเพราะแขวนหลวงพ่อคูณ ปริสุทโธ

รอดตายเพราะแขวนหลวงพ่อคูณ ปริสุทโธ

ที่มาจาก //www.itti-patihan.com/รอดตายเพราะแขวนหลวงพ่อคูณ-ปริสุทโธ.html

คนเราหากดวงยังไม่ถึงฆาต มกจะแคล้วคลาดไปได้เสมอ ในจำนวนผู้ประสบชะตากรรม ๕๐๐ กว่าคน ที่ดวงดีรอดตายมา ได้อย่างปาฏิหาริย์ก็เห็นจะเป็นนายทองขาว โคตรโยธา ผอ.สำนักงาน สามัญศึกษาจังหวัดนครราชสีมา ซึ่งตามกำหนดการในวันที่ ๑๓ สิงหาคม ในฐานะที่เป็นเจ้าภาพจะต้องไปกล่าวเปิดงานประชุมสัมมนาที่ โรงแรมรอยล พลาซ่า

แต่เขากลับติดราชการที่จะต้องเดินทางไปประชุมสัมมนาร่วมกับผู้ว่าฯ จึงได้มอบหมายให้ผู้ช่วยทั้งสองท่านไปดำเนินการแทน ซึ่งนั่นหมายถึงไปร่วมชะตากรรมตายหมู่ในโรงแรมนรก

ในเช้าวันที่ ๑๓ สิงหาคมนั่นเองอาจารย์ทองขาวเป็นคนรูปร่างสันทัด ผิวค่อนข้างคลา เป็นชาวโคราชแต่กำเนิด การศึกษาได้เล่าเรียนโรงเรียนใกล้บ้านจนจบมัธยมปลาย แล้วไปศึกษาต่อที่วิทยาลัยครูบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ในปี พ.ศ. ๒๕๐๒ สอบบรรจุครูจัตวาได้ที่อำเภอบัวใหญ่ แล้วเริ่มต้นใช้ชีวิตเป็นพ่อพิมพ์ของชาติเรื่อยมา ได้รับการเลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นเป็นลำดับ จนกระทั่งได้รับแต่งตั้งมาเป็น ผอ.สำนักงานสามัญศึกษาจังหวัดนครราชสีมา เมื่อเดือนตุลาคม ๒๕๓๕

เช้าวันที่ ๑๒ สิงหาคม ก่อนจะเกิดเหตุโรงแรมนรกถล่ม เขาได้มาเคลียร์งานบนโต๊ะที่กองสุมอยู่หลายเรื่อง แล้วเรียก ผช.วริเชษฐ์ กับผช.ประกาศ ทั้งสองท่านมารับทราบงานที่จะมอบหมายให้ดำเนินการแทน

“พรุ่งนี้นายไปรายงานเปิดประชุมแทนเรานะ ผู้ตรวจชวลิตจะเป็นผ้เปิด” เขาบอก ผช.วริเชษฐ์ ซึ่งสนิทสนมเป็นเพื่อนรักกันมาก่อนแล้ว หันไปทาง ผช.ประกาศ”...ส่วนผู้ช่วยประกาศอยู่ที่สำนักงานนี้นะ ผม จะมอบหมายงานต่างๆ ให้ แล้วภาคบ่ายช่วยไปเป็นประธานที่ประชุม แทนผมที่โรงเรียนโคราชวิทยาคม เพราะผมนัดผู้บริหารโรงเรียนและครูที ผ่านหลักสูตรการบริหารหลักสูตรผู้บริหารสถานศึกษาระดับสูงไว้ ส่วน เรื่องการเตรียมการอะไรต่างๆ นั้นไม่ลำบากหรอก เพราะผมให้คุณชูชัย ซึ่งเป็นเลขาฯ ให้ข้อมูลอยู่ตลอดเวลา”
หลังจากที่ได้รับมอบหมายให้กับผู้ช่วยทั้งสองท่านแล้ว เขาก็นั่ง เซ็นงานที่คั่งค้างไว้ต่อ พอว่างก็จะออกมาทักทายพูดคุยกับผู้ใต้บังคับ บัญชา เพื่อนร่วมงาน ที่ต่างก็นั่งทำงานบนโต๊ะของตนอย่างขะมักเขม้น อาจารย์พเยาว์ เจ้าหน้าที่การเงิน ซึ่งเป็นหนึ่งในบรรดาผู้เสียชีวิต

ในวันรุ่งขึ้น นั่งทำงานด้วยสีหน้าที่แจ่มใส มีการพูดคุยหยอกล้อกับเพื่อน ที่นั่งอยู่รอบข้างแต่อนิจจา จะมีใครทราบบ้างว่าในวันพรุ่งนี้พวกเขาจะต้องไปร่วมชะตากรรมตายหมู่ร่วมกันที่โรงแรมนรก โต๊ะทำงาน ๔๐ ตัว ซึ่งหมายถึง ๔๐ ชีวิต จะมีชีวิตเหลือรอดมาเพียงกี่คน

การประชุมการพัฒนาบุคลากรของกรมสามัญในครั้งนี้ เป็นโครงการของกรมที่จะต้องดำเนินการฝึกอบรมบุคลากรทั่วประเทศ ในรอบปีนี้ซึ่งแบ่งออกเป็น ๖ หลักสูตร

หลักสูตรที่ ๑ เป็นการสัมมนาผู้บริหารทั้งหมดในจังหวัด ซึ่งก็ได้ดำเนินการไปแล้ว
หลักสูตรที่ ๒ เป็นหลักสูตรผู้ช่วยผู้บริหารโรงเรียน ซึ่งก็จัดไปแล้วเช่นกันที่กองทรายรีสอร์ท ปากช่อง
หลักสูตรที่ ๓ เป็นหลักสตรทจะดำเนินการในวันที่ ๑๓ สิงหาคมหรือวันโลกาวินาศ ที่โรงแรมนรกในวันพรุ่งนี้
หลักสูตรที่ ๔ เป็นหลักสูตรสัมมนาหัวหน้าหมวด หัวหน้างานซึ่งจะดำเนินการต่อไปกับกลุ่มโรงเรียน
หลักสูตรที่ ๕ เป็นหลักสูตรที่ให้โรงเรียนจัดอบรมสัมมนาครูกันเอง
หลักสูตรที่ ๖ เป็นหลักสูตรการจัดอบรมสัมมนาลูกจ้างทั้งหมด

รวมทั้งนักการภารโรง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างๆ ซึ่งได้กำหนดไว้แล้วว่าจะจัดในวันที่ ๒๗-๒๙ กันยายนนี้ ที่กองทรายรีสอรท ปากช่อง
สำหรับการประชุมสัมมนาในวันพรุ่งนี้นั้น มีรายชื่อผู้เข้าสัมมนาทั้งหมด ๑๐๐ คนเป็นเจ้าหน้าที่ของสำนักงานสามัญศึกษาจังหวัด โดยจะมีผู้บริหารโรงเรียน ๕ จังหวัดมาเป็นวิทยากร ซึ่งรวมทั้งตัวเขาเองด้วยได้มอบหมายให้ ผช.วริเชษฐ์ ไปดำเนินการแทน

เช้าวันรุ่งขึ้น วันที่ ๑๓ สิงหาคม วันโลกาวินาศ ที่ใครต่อใครต้องพากันจดจำกันไปชั่วชีวิตว่าเป็นวันแห่งความหายนะ วันแห่งความ เศร้าสลดใจของชาวโคราชได้มาถึงแล้ว วันนั้นท่าน ผอ.ทองขาวตื่นนอน แต่เช้า หลังจากที่อาบน้ำอาบท่า ดื่มกาแฟเป็นที่เรียบร้อย เขาได้ขับ รถพาลูกสาว น.ส.ดวงธิดา วัย๒๔ ปี ไปส่งที่สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลฯ
ก่อนจะขับรถออกไปเขาได้พูดบอกกับภรรยาเพียงสั้นๆ ว่า

“วันนี้อาจจะกลับมืดหน่อยนะ เพราะมึงานต้องไปสัมมนา”
“เขาจัดที่โรงแรมรอยัล พลาซ่าหรือคะ”
“ใช่ แต่ไม่รู้ว่าจะไปได้หรือเปล่าเพราะต้องไปสัมมนากับผู้ว่าฯด้วย”

ในความรู้สึกของเขา เขาไม่คิดว่าจะมีอะไรเป็นลางสังหรณ์ที่ทำ ให้ไม่อยากไปที่โรงแรมรอยัล พลาซ่า แต่ในความรู้สึกลึกๆ แล้ว เขา ไม่อยากเข้าไปในบริเวณโรงแรมนั้นเลย หลังจากไปส่งลูกสาวแล้ว เขา ได้ขับรถมายังที่ทำงาน

บรรยากาศของสำนักงานสามัญศึกษาจังหวัดนครราชสีมา ในยามนั้นเงียบสงบเหลือเกิน เนื่องจากเจ้าหน้าที่ได้เดินทางไปร่วมงานที่ โรงแรมรอยัล พลาซ่ากันเกือบหมด เหลือคนทำงานอยู่เพียง ๓-๔ คน เท่านั้น

เขาถามหา ผช.ประกาศกับอาจารย์ท่านหนึ่ง ได้รับคำตอบว่าไป ร่วมพิธีเปิดการสัมมนาที่โรงแรมรอยัล พลาซ่าด้วยก็ไม่ได้พูดอะไร เพียง แต่บ่นในใจคนเดียวว่า “ผมสั่งไว้แล้วนะว่าให้อยู่สำนักงานฯ ทำไมถึง ไป” เพราะเจตนาเขาต้องการที่จะมอบหมายงานต่างๆ ให้ทำแทนในช่วง ที่เขาไม่อยู่

เขานั่งทำงานอยู่อีกพักหนึ่ง ตั้งใจว่าเมื่องานบนโต๊ะเสร็จแล้ว เขา จะไปร่วมพบปะกับบรรดาเพื่อนครูที่มาจากจังหวัดต่างๆ ในช่วงที่มีการเบรกให้พักดื่มน้ำชากาแฟกัน
แต่จะเป็นเพราะว่าดวงยังไม่ถึงฆาต ที่จะไปร่วมชะตากรรมตาย หมู่กับบรรดาเพื่อนครูที่มาชุมนุมกันที่โรงแรมนรกแห่งนั้นก็เป็นได้ หลัง จากที่เสร็จงานบนโต๊ะแล้ว เขาได้โทรศัพท์ไปศาลากลางจังหวัด เพื่อ สอบถามถึงกำหนดการที่จะต้องร่วมเดินทางไปสัมมนากับผู้ว่าฯ ในช่วงบ่าย

“ฮัลโหล...ขอเรียนสายกับท่านผู้ว่าฯ ครับ”
“ท่านยังไม่เข้ามา” หน้าห้องตอบมาตามสาย
“จะให้เรียนว่า ใครโทร.มาครับ”
“ผมทองขาว ผอ.สำนักงานสามัญศึกษาจังหวัดฯ ครับ...คืออยาก จะเรียนถามถึงการเดินทางไปสัมมนาที่ปากช่องน่ะครับ”

ความตั้งใจของเขา เขาต้องการที่จะขออนุญาตไม่ไปมากกว่า เนื่องจากจะไปร่วมงานสัมมนาพบปะกับเพื่อนครู

แต่เหมือนบุญกุศลหรือสิ่งศักดิ์สิทธ์ในสำนักงานได้ช่วยหน่วง เหนี่ยวเวลาไม่ให้เขาไปในช่วงนี้ เสร็จจากโทรศัพท์ไปหาผู้ว่าฯ ที่ศาลา กลาง แล้วปรากฏว่า ผอ.โรงเรียนด่านขุนทดโทร.มาคุยกับเขาอีก และ เป็นการพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันอย่างยาวนานกว่าปกติ ผิดกับวัน ก่อนๆ ที่มักโทร.มาถามเรื่องงานเสร็จแล้วจะวางหู

เขายกนาฬิกาข้อมือมาดูเวลา ขณะนั้นเวลา ๐๙.๓๐ น. ปานนี้ ท่าน ผช.วริเชษฐ์คงเป็นประธานกล่าวเปิดงานเสร็จแล้ว ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก็จะเบรกให้มีการดื่มน้ำชากาแฟกัน ถ้าหากไปตอนนี้ก็ยังทัน แต่พอจะก้าวออกจากห้องก็มีอันต้องกลับเข้าไปนั่งที่เดิมอีกครั้งหนึ่ง เมื่อ มีเสียงโทรศัพท์จากเพื่อน ผอ.โรงเรียนโทร.มาอีก ๒ ท่าน เพื่อสอบถาม ถึงการเดินทางไปร่วมสัมมนาที่โรงแรมสตาร์ ระยอง

ในครั้งนี้ก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลจิตดลใจให้จำเป็นต้องพูดโทรศัพท์นานกว่าปกติ

จนกระทั่งเวลา ๑๐.๐๐ น. ยังเหลืออีกประมาณ ๑๐ นาทีก็จะถึง เวลามรณะ ซึ่งถ้าหากเขาเดินทางไปในขณะนั้น เขาก็อาจจะกลายเป็น หนึ่งในบรรดาผู้เคราะห์ร้ายที่ต้องประสบชะตากรรมตายหมู่ในโรงแรมนรก นั้นก็ได้ แต่ก็มีเหตุที่หน่วงเหนี่ยวไม่ให้เขาไปอีกจนได้ เมื่อมีเจ้าหน้าที่ คนหนึ่งมาขอเบิกเงินเพื่อจะเอาไปใช้ในการสัมมนาในครั้งนี้ และเมื่อ เสร็จแล้วก็ชวนคุยถามโน่นถามนี่ชนิดที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดสำหรับเวลานั้น “ท่านต้องเซ็นไว้ในวันที่ ๑๖ ด้วยนะครับ” เจ้าหน้าที่คนเดิมบอก เขาเปิดดูก็พบว่าเป็นฎีกาเปล่าที่จะให้เขาเซ็นล่วงหน้าไว้จึงตอบ ปฏิเสธไป

“ผมไม่เซ็นหรอก พรุ่งนี้ถึงผมไม่อยู่ก็ให้ผู้ช่วยฯ เซ็นก็ได้นี่”
“ครับ ไม่เป็นไร”

๑๐.๐๐ น. เวลามรณะก็มาถึง หากเขามีตาทิพย์สามารถมอง เห็นเหตุการณ์ในโรงแรมนรกได้ในยามนี้ เขาจะเห็นว่าผู้คนที่อยู่ในห้อง สัมมนาเบญจมาศในขณะนี้ต่างกำลังหนีตายกันอย่างชุลมุน เมื่อโครง หลังคาห้องคอนเวนชั่นฮอลล์ด้านบนพังยุบลงมาแล้วพาเอาชั้นต่างๆ ที่ อยู่ต่ำยุบตัวลงมาเหมือนเอามือทุบข้าวเกรียบว่าวอย่างแรงจนแหลกไป ในพริบตา จากนั้นเสียงร้องอย่างโหยหวนดังระงมไปทั่วบริเวณ บรรดา เพื่อนครูที่เขาตั้งใจจะไปพบ บางคนถูกคานทับตายคาที่ ที่รอดก็ถูกพื้น ปูน ก้อนหินทับแขนขาติดอยู่กับใต้ซากอาคารเพื่อรอความตายที่กำลัง คืบคลานเข้ามาใกล้ทุกขณะ

เขาเดินออกมายืนมองไปยังที่ตั้งของโรงแรมรอยัล พลาซ่า โดยที่ ยังไม่ทราบว่ากำลังเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้นในประวัติศาสตร์ ในมือยัง ถือบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมด ด้วยความรู้สึกที่อยากจะไปร่วมสัมมนาพบปะกับ เพื่อนครูเหลือเกิน

ลายตาเขาทอดไปไกล มองไปอย่างไร้จุดหมาย ซึ่งหากเขาได้ รับรู้ถึงชะตากรรมของเพื่อนๆ ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาในขณะนี้ เขาจะเศร้าใจขนาดไหน

เขาเห็นรถปีกอัพคันหนึ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ท่าทางรีบเร่ง และทันทีที่เขาเห็นผู้ที่ก้าวลงมาจากรถเขาตกตะลึงไปทันที อาจารย์ สมชาย บุญช่วย เจ้าหน้าที่ของสำนักงาน พาร่างอันบอบช้ำ เนื้อตัว สกปรกมอมแมมไปด้วยฝุ่นและเลือดที่ไหลอาบโซมกาย เข้ามารายงาน ถึงเหตุการณ์โศกนาฏกรรมที่เพิ่งประสบมา

“ท่านครับ...โรงแรมที่พวกเราไปสัมมนาถล่ม...พวกเราติดอยู่ที่ นั่น...ผมเสียใจที่ช่วยพวกเขาออกมาไม่ได้” อาจารย์สมชายเล่าให้ฟัง ทั้งน้ำตา
เขาพยายามที่จะตั้งสติ แล้วช่วยพยุงร่างอันบอบชาของอาจารย์ สมชายเข้ามาข้างใน แล้วรีบสั่งการให้เจ้าหน้าที่ที่ยังเหลืออยู่ที่ศูนย์อีก ๓-๔ คน ขึ้นข่ายวิทยุประลานงานกับจังหวัด ต่างๆ ที่ เป็นเครือข่ายของ กรมสามัญสแตนด์บายไว้ตลอดเวลา

จากนั้นข่าวโรงแรมรอยัล พลาซ่าถล่ม ก็แพร่ไปทุกจังหวัดอย่างรวดเร็ว

คนเพียง ๔ คนที่เหลือรอดชีวิต ต่างช่วยกันล่ง แฟกซ์แจ้งไปตาม ศูนย์ต่างๆ บ้างก็ต้องรับโทรศัพท์ที่โรง เรียนต่างๆ โทร.มาสอบถามถึง ชะตากรรมผู้บริหารของตนที่มา เข้าร่วมสัมมนาในครั้งนี้ว่าเป็นตายร้ายดี ประการใด เขาเองก็ว้าวุ่นอยู่ไม่น้อยทีไม่สามารถให้คำตอบในขณะนั้น ได้ว่า ใครเสียชีวิตหรือรอดบ้าง เนื่องจากไม่มีเอกสารอะไรอยู่ในมือเลย เพราะคนที่ทำเรื่องนี้โดยตรงเกี่ยวกับการลงชื่อ ลงทะเบียน ก็ติดอยู่ในใต้ซากโรงแรมนรกแห่งนั้นด้วย

เขามองโต๊ะ เก้าอี้ที่ว่างเปล่าอยู่ในสำนักงานเกือบ ๔๐ ตัว ซึ่ง นั่นหมายถึง เจ้าของโต๊ะ เก้าอี้เหล่านั้นติดอยู่ที่ใต้ซากโรงแรมนรกนั้น แล้วอดที่จะใจหายน้ำตาคลอเบ้าไม่ได้

ข้าพเจ้าได้มีโอกาสสัมภาษณ์อาจารย์สมชาย บุญช่วย ที่ โรงพยาบาล เขาเล่าถึงเหตุการณ์อันเศร้าสลดใจ ในนาทีมรณะ ให้ฟัง ก่อนที่จะหยิบเหรียญหลวงพ่อคูณที่คล้องคอเขาอยู่ให้ข้าพเจ้ากับช่างภาพดู เขามั่นใจว่าที่เขารอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ ก็เนื่องจากมีหลวงพ่อคูณคอยคุ้มภัยช่วยให้เขารอดชีวิตได้อย่างปาฏิหาริย์

Create Date : 28 พฤษภาคม 2558		0 comments
Last Update : 28 พฤษภาคม 2558 3:14:12 น.
Counter : 2365 Pageviews.
Share Tweet