ตกลงที่หัวหน้าที่จะมาเที่ยวนี่ แฟนคุณหรอครับ? อิอิ

  

นายตัวดีที่ว่าไม่ใช่เจ้านายค่า เป็นแฟนตัวอ้วนกลมของเดี๊ยนเอง

เพิ่งกลับมาจากไฟล์เหนื่อยแทบสลบ โดนรัดคอไปทานกาแฟกับลุงเพอร์เซอร์เสร็จสรรพ ตาลุงอ้วนดำนี่เดี๊ยนหนีมาหลายครั้งแล้วยังมาเจอกันอีกจนได้ ก็จะไปซะหน่อยแต่ยังไงจะหาแหวนมาใส่นิ้วนางกันเหนียวก่อน


ถ้าแกไม่มาช่วยเดี๊ยนเสิร์ฟหลังจากเสร็จ
บิสเนสคลาสแล้วและเป็นเพื่อนคุยตลอดไฟล์คงไม่ไปนะเนี่ย ก่อนขึ้นเครื่องก็มีอันเสียววูบค่ะ เนื่องด้วยแม่เพื่อนสาวคนใหม่ที่มาแทนซันนี่แกดันไม่ได้พกเอาหนังสือเดินทางไปด้วยนี่สิ กรูจะบ้าตาย ไหงยังกล้าหาญชาญชัยออกนอกประเทศไปบินอีกหนอ เริ่มมีรางๆว่าต้องมีเรื่องปวดหัวตามมาแหงๆ แล้วก็เป็นไปตามคาดเพราะถึงจะผ่านด่านตรวจที่ดอนเมืองซึ่งไม่ค่อยเช็คพาสปอร์ตลูกเรือกันเท่าไหร่ แต่พอขากลับจากประเทศเค้านี่สิคะ เถียงกันเป็นที่วุ่นวายกับตาเจ้าหน้าที่ที่ศูนย์ลูกเรือ

สุดท้ายเพื่อนร่วมชะตากรรมคนใหม่ของเดี๊ยนก็โดนเรียกพบและก็อดบินไปตามระเบียบ ก็ต้องรอไปทำหนังสือเดินทางเล่มใหม่ที่สถานทูตไทย ณ กรุงไคโร หรืออีกทางเลือกก็ต้องรอให้ลูกเรือไทยเที่ยวต่อไปถือหนังสือเดินทางตามมาให้ล่ะค่ะ


งานนี้ก็ผิดเต็มๆ หลังจากขึ้นเครื่องเดี๊ยนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า

"เวรละ...เจ้าหล่อนไม่ได้เอาดอลล่าห์ หรืออียิปต์ปอนด์ หรือแม้แต่เงินหยวนมาสักแดง ให้ยืมไปแค่ 100 ปอนด์จะอยู่รอดยังไงถึง 3 คืนล่ะฟะ แล้วเอาเงินที่ไหนทำพาสปอร์สหว่า?!!!......"

ครั้นจะพูดอะไรเตือนไปเราก็ไม่ใช่ซีเนียร์ เดี๋ยวจะมีเคืองกันซะเปล่าๆ


แต่ละคนกว่าจะผ่านคนเป็นร้อยเป็นพันเข้ามาเป็นเพื่อนร่วมอาชีพเดี๊ยนได้นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยต้องยอมรับ เพราะอย่างนั้นเรื่องอีโก้ก็ต้องสูงเป็นธรรมดา อย่าว่าแต่พูดเตือนเลย แค่บางคนพูดกับคุณอย่างสุภาพชนธรรมดา ไม่เหยียบหัวดูถูก พูดจาทิ่มแทงเวลาคุณพลาด หรือว่าไม่เอารัดเอาเปรียบราวกับเรียนจบวิชาเอกเห็นแก่ตัว โทเห็นแก่ได้มาเดี๊ยนก็เป็นปลื้มแล้วค่า


จะทำงานไหนก็ต้องอดทน ยิ่งรักจะเป็นแอร์ด้วยแล้ว....อีถึก/ไอ้ถึกดีๆนี่เอง บางครั้งเหนื่อยแทบขาดใจเพราะร่วมงานกับคนแร้งน้ำใจ ปากร้าย แถมยังต้องรับศึกผู้โดยสารนานาชาติอีก โดนด่าภาษาอินเตอร์ขนาดไหนก็ทำได้แค่ยิ้มยะเยือกเข้าสู้ค่ะ


"อย่าด่านะ......กรูยิ้มสู้สุดชีวิตแล้ว"
อารมณ์นี้อย่าถามว่าเหนื่อยมั้ย


ขอบอกว่าเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกก