ในที่สุดวันนี้ตอนเช้ามืดเจ้าน้องชายตัวเล็กที่บ้านก็ได้ออกเดินทางไปใต้หวันตามแผนที่วางเอาไว้หลายเดือน
สองสามวันที่ผ่านมาก็เลยยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเตรียมของยัดใส่กระเป๋าที่มีขนาดจำกัด 2 ใบ และเขียนแผนที่พร้อมคำอธิบายเพื่อให้เจ้าน้องตัวดีที่ภาษาไม่ค่อยกระดิก ลากกระเป๋าขึ้นรถเมลล์ต่อรถไฟฟ้าและเดินไปจนถึงมหาลัยโดยไม่หลงและก็ไม่ต้องหว่านเงินทิ้งไปกับการนั่งรถแท็กซี่
เป็นห่วงเหมือนกันแต่ก็อยากให้น้องโตสักที เข็นจนเหนื่อยแล้ว
คราวนี้ก็ลองดูผลงานชิ้นโบว์แดงของเดี๊ยนว่า อีกครึ่งปีผลงานจะออกมาให้ชิมลางเป็นไงบ้าง หวังว่าให้มันพูดน้ำไหลไฟดับทั้งจีน ญี่ปุ่น อังกฤษ อย่างที่เจ้าตัวอยากได้ก็แล้วกัน ไม่งั้นแค่ครึ่งนึงก็ยังดี
ของที่เตรียมไปในกระเป๋าที่เราแอบดูก็มี
- เสื้อยืด ทั้งแขนสั้นแขนยาว
- เสื้อแจ๊กเก็ต
- กางเกงผ้า และยีนส์
- ตระกร้าที่ใส่เสื้อผ้าใช้แล้วแบบพับได้
- ชั้นใน (มันแฮบกางเกงเดี๊ยนไปทำบ๊อกเซอร์ค่ะคู้น)
- ถุงเท้า และรองเท้า (ยกเว้นรองเท้าแตะ เดี๋ยวโดนด่า)
- หนังสือเรียนหลากหลายเล่มฉบับภาษาจีน
- พจนานุกรมจีนเล่มใหญ่มหึมา และแบบอิเล็คโทรนิค
- เครื่องเขียน
- ชามและแก้วพลาสติก
- ช้อนส้อม
- บะหมี่สำเร็จรูปรสต้มยำกุ้ง (รสยอดนิยมและมีค่ามากหลายถ้าจะแลกกับหมี่โกเร็งกับพวกนักเรียนอินโด 1 ต่อ 2 เจ้าค่ะ)
- ไมโลชนิดซอง 1 ถุงใหญ่
- น้ำพริกตาแดง
- น้ำปลา
- พริกป่น
- มะนาวผง
- ต้มยำกุ้งชนิดซอง
- กล้องถ่ายรูป
- I-Pod
- มือถือ
- เงิน 3 สกุล ดอลล่าห์, เหรียญNT, บาท
- น้ำยาล้างคอนแทกเลนส์ พร้อมตลับใส่
- คอนแทกเลนส์รายเดือน 6 กล่อง
- แป้งเด็กทาหน้า
- สบู่เหลวระงับกลิ่นตัว
- แปรงสีฟันและยาสีฟัน
- ยาสระผมไนโซรอล
- โฟมล้างหน้า
- ผ้าห่มไฟฟ้า
- ปลั๊กไฟต่อ
- เครื่องแปลงไฟ 110-220
- ที่ชาร์ตถ่าน ชนิดเร็วพิเศษ
- ที่โกนหนวดไฟฟ้า
- แป้งระงับกลิ่นเท้า
- ครีมทาแก้สิว และยาแก้อักเสบ
- ยาสารพัดชนิด พารา, ยาแก้ปากเปื่อย, อีโมเดียม,
ปอจีอี๊ , ซีพาคอล เป็นต้น
นอกนั้นให้ไปซื้อเองที่ตลาดนัดแถวๆมหาลัยนั่นแหละ
ให้แผนที่ MRT และรายละเอียดสถานีต่างๆไป หวังว่าพ่อน้องชายตัวดีคงไม่ลำบาก และไม่ต้องเกรงใจใครหรือกลัวที่จะไปคนเดียวอย่างที่เราเคยเป็นเมื่อหลายปีก่อน
ก่อนกลับคราวหน้าคงได้ทวงบุญคุณด้วยการฝากซื้อเครื่องสำอาง Red earth ลดราคาและ Mascara สีลูกกวาดซะเลย
อากาศหนาวกว่าที่คิด รูมเมทเป็นญี่ปุ่นและชิลีลูกครึ่งใต้หวัน เลยได้ฝึกภาษาตามที่คาดไว้ เด็กนักเรียนไทยก็มีบ้างเยอะเหมือนกัน
คิดถึงมันเหมือนกัน ตั้งแต่นี้เวลาเครื่องคอมติดไวรัสก็ไม่มีใครแก้ให้แล้ว อดโหลดหนังจากคอมมาดูอีก เหงาว่ะ