Bloggang.com : : มดจัง87 - พรหมลิขิตรักข้ามจอ บทที่ 7

ฉันเชื่อว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ใด สักวันคนที่เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน ก็ต้องมีวันได้เจอกันไ ม่วันใดก็วันหนึ่ง ดั่งเช่น วันนั้น ที่ฉัน และเธอ หากันจนเจอ...........

Group Blog

All Blogs

พรหมลิขิตรักข้ามจอ บทที่ 7

บทที่ 7
พี่เจ้านาย

^^ ลา ล่า ลา วันนี้เหนื่อยจังแฮะ เฮ้อ! ฉันนกลับมาจากทำงาน แล้วก้อเดินไปเปิดคอมคู่ใจและจัดการต่ออินเตอร์เน็ตด้วยความเคยชิน ไม่ได้เข้าไปเล่นในไซเบอร์ละมันนอนไม่หลับยังงัยไม่รู้ อิอิ
“ว่างัยพี่กรีนนน” ใครแว๊ มาเรียกฉันเพิ่งมาแท้ๆ ฉันหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเจ้าของเสียง แล้วได้คำตอบว่าเสียงที่มาเป็นเสียงจากดีเจในห้องนั้นเอง
“อ้าว! เจ้าปิ่น อยู่หรา พี่ก้อนึกว่าทำการบ้าน แล้วรันเพลงทิ้งไว้สะอีก” ปิ่นแก้วเป็นน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่ง นิสัยจะซื่อๆ เซอๆ เชื่อคนง่าย หลอกง่ายว่างั้นเหอะ แหะๆ
“อยู่ค่ะ นั่งมึนกะการบ้านอยู่เนี่ย รอพี่มาสอนอะละ การตลาดสะด้วยเปง งง งิ” ปิ่นอายุสัก 17-18ได้ ถูกคำบัญชาของท่านพ่อและแม่ หัยเข้าเรียนคณะการตลาดเพราะที่บ้านค้าขาย ไอ้เจ้าปิ่นของเรามันอยากเป็นหมอ แต่ก้อขัดใจพ่อแม่ไม่ได้ เลยต้องมานั่งอึนทุกครั้งที่อาจาร์ย สั่งงาน เพราะหัวมันไม่ได้สนใจมาทางนี้เลย
ฉันเลยต้องทำน่าที่เป็นพี่เลี้ยงไอ้เจ้าปิ่นไปตามปริยาย
“ไหน เปิดน่าจอหัยพี่ดูสิว่าถึงไหนละ” ฉันเลื่อนเม้าส์ไปคลิกที่ชื่อเจ้าปิ่น PHIN_KAW แต่เอ๊ะ! นั้นมัน ตานั้น Uhave1heart ตานั้นนี่น่า ใช่จริงๆด้วย ฉันคลิกกล้องเค้าขึ้นมา.......กริ๊ดดดดด เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นน่าเค้า เหมือนพระเอกเกาหลีเลยอะ แต่จะนิ่งมากเลย เหมือนจะเป็นคนเฉยๆ ได้เห็นน่าชัดๆสะที ขาว สูง เชิตสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนสีดำกรอบเท้า มีสร้อยที่คอเป็นรูปจันทร์ครึ่ง นาฬิกาสีดำ และสร้อยข้อมือขนาดพอดีมือ อีกข้าง พี่เค้าส่องฉันอยู่ก่อนแล้ว แต่ฉันไม่ได้สังเกตุ พอรู้แค่นั้นเล่นเอาฉันน่าแดงสะยกใหญ่ ไม่รู้ว่าเค้าจะดูออกหรือป่าว หวังว่าคงไม่
“ผมเขียวคนเดียว เจอโอนเนอร์สองคนอย่าเตะน่ะคร๊าบบบบ” เค้าทักมาก่อนที่น่าห้อง แล้วฉันจะทำน่ายังงัยละคราวนี้ ไม่เป็นรัย เนียนไปก่อน คุย ๆๆๆ
“อ่อ ไอ้เตะคงไม่หรอกค่ะ เพราะเราแดงสองคนเกรงใจเขียวค่ะ อิอิ” ฉันประชดไปแบบขำๆ ไอ้เจ้าปิ่นสงสัยมัวแต่วุ่นกับงานเลยไม่ได้สนใจน่าห้อง จึงทำหัยเราต้องคุยกันอยู่สองคน เค้าหัวเราะชอบใจ เวลาเค้ายิ้มน่าเค้าจะดูเด็กลงอีกหลายปีเลยละ แต่ก้อยังติดคราบเฉิ่มๆนิดๆ
“กรีนนี่คับเด่วผมไปกินข้าวก่อนน้า เพิ่งตื่น ยังไม่ได้กินรัยเลย หิวม๊ากมาก” พอคุยกันได้สักพักเจ้าตัวก้อบอกหิว คงจะหิวจริงๆดูจากท่าทางและอาการอ้อน เหอๆ
“ไปด้วยจิ โหหห ไม่ชวนเค้าเลยอะ น้อยใจน่ะเนี่ย” งอลกันยังกะ ผัวเมียเลยเน๊อะ กร๊ากกก
“มาสิ อีกกี่ปีจะถึงเนี่ย เค้าอยู่ภูเก็ตน่ะ”
“เอ้า แล้วไม่บอกแต่แรก ว่าอยู่ใกล้ๆกันแค่นี้เอง”
“จิงอะ ภูเก็ต กะยุโรบมันใกล้กันขนาดนั้นเลยหรืองัยแม่คู๊นน” ดูชายาที่เค้าเรียกฉันสิแหม ได้ใจ
“พรุ่งนี้ถึง แต่วันนี้กินส้มตำเพื่อก่อนน่ะค่ะ ที่ไหนดีละ” นั่งทำท่าคิดหนักกันทั้งคู่ ทำยังกับจะเจอกันจริงๆ
“เอางี้สิ บ้านน้องกรีนอยู่ไหนอะคับที่ไทย เด่วพี่ซื้อส้มตำไปฝากเล๊ยยยย”
“อยู่กทม ค่ะ มาหาได้ป่าวววว” ท้าทายไปงั้นละ รู้น่า ว่าไม่กล้ามาหรอกก
“งั้นตกลง น้องกลับมาไทยเมื่อไหร่ไว้เรา ไปกินข้าวด้วยกันน่ะ เด่วพี่ไปรับ” กริ๊ดดดด มีมารับด้วยแฮะ ใครจะกล้าไปกับคู๊นนนน ไม่รู้จักสะหน่อย แหมมมม ฉันนั่งบ่นหัยคอมพิวเตอร์ฟัง
“แล้วคุนพี่ส้มตำจะไม่บอกนู๋สักนิดหรา ว่าขื่ออะไร หวงจัง ชื่อเนี่ย”
“หัยน้องกรีนตั้งหัยละกัน ชื่ออะไรก้อได้ พี่เป็นอะไรก้อได้สำหรับเรา ว่าแต่เรียกพี่ว่าพี่ มันฟังดูแก่ไปมั้ย พี่ 26 เองน่ะ” โหหหหห จริงอะ ทำไมน่าเด็กอะ ฉันเอง อายุ 22 ปีนี้ 23เอง เหลืออีกตั้งหลายเดือน ยังน่าแก่กว่าเค้าอีกอะ อายจัง
“โหหห ยังงี้ไม่เรียกลุงก้อดีแล้วน่ะค๊า 5555+” เค้าทำน่าบูดบึง แล้วก้อเอามือมาลูบที่กล้อง นิดๆๆเหมือนเป็นการลูบแก้มฉันแทน
“งั้นเรียกที่รักได้มั้ยค่ะ หุหุ” น่านๆๆๆสักหน่อยก้อยังดี เด่วมันจะเสียคอนเซิพ คาสโนวี่
“อืม อันนี้เข้าท่าเลย เรียกที่รักก้อได้” เอ้า แทนที่จะขัด กลับยินยอมสะนิ ตาคนนี้!
“ว่าแต่ แฟนพี่ไม่เอาไม้มาตีหัวนู๋แน่น่ะ เรียกที่รักๆ แบบนี้” อีกใน คือหลอกถามเรื่องแฟน
“ไหนอะแฟนพี่ ตัวพี่เองยังหาไม่เจอเล๊ยย มีที่ไหนนนเล่า” อ้าววววววววว แล้ววววว งงง!
“ไม่มีคัยเอาหรา งั้นนู๋เอาเอง ฮ่าๆๆ แล้วคนที่นู๋เห็นที่บ้านพี่วันนั้นอะ ใครหรอ?” ฉันยิงคำถาม อย่างเด็กชั่งสงสัยจนเค้าเริ่มขำ
“นั้นมัน เพื่อนของแฟนเพื่อน ไม่เห็นงัยว่าตั้งวงกินเหล้ากัน อยู่กันสองคนที่ไหน จะได้ว่าเป็นแฟน เลอะเทอะ น่ะเรา” เออ ใช่ ทำไม่วันนั้นคิดไม่ถึง ตีความเอาเองสะงั้นเรา เห้อ!
“งั้นนนนน เราเป็นชู้กานน้า ค้า พี่ที่รัก?” ฉันรีบกระตือรือล้นถาม
“จร้า พี่ก้อนึกว่าเป็นมาตั้งนานละ แหะๆ ไปละน่ะคับที่รัก”
“ไปหนายยย พี่นาย?” เสียงไอ้เจ้าปิ่นที่เพิ่งจะมา ดังลั่นห้อง และที่แท้ ไอ้เจ้าปิ่นก้อเป็นคนเปิดเพยเรื่องชื่อเสียงเรียงนามของเค้าหัยฉันได้รู้ ที่แท้ก้อชื่อนาย หรอกหรา
“ปิ่นมาแล้วก้อจะไปเลยยย อะ โหหห ได้งัย” เห็นเค้าคุยกับเจ้าปิ่นฉันเลยเงียบ
“พี่จะออกไปหารัยกินไม่ไหว หิวมากมาย ฝากพี่เราด้วยน่ะ เฝ้าแทนด้วย อย่าหัยคัยม่อรู้มั้ย เด่วพี่มา ไม่ก่อนน่ะค่ะ ที่รัก”
Quit:Uhave1heart
แล้วเค้าก้อออกจากห้องไป ปล่อยฉันนั่งยิ้มอยู่คนเดียว ตกลงใครม่อใครเนี่ย
“เจ๊! ตกลงจะสอนมั้ยเนี่ยการบ้านเนี่ย จีบกันอยู่นั้นละ ฮ่วย!” ดูมันบ่น
“สอนจ้ะ มาๆ”.........

Create Date : 21 กันยายน 2551

Last Update : 21 กันยายน 2551 7:51:12 น.

2 comments

Counter : 270 Pageviews.