Bloggang.com : : มดจัง87 - พรหมลิขิตรักข้ามจอ บทที่ 3

ฉันเชื่อว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ใด สักวันคนที่เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน ก็ต้องมีวันได้เจอกันไ ม่วันใดก็วันหนึ่ง ดั่งเช่น วันนั้น ที่ฉัน และเธอ หากันจนเจอ...........

Group Blog

All Blogs

พรหมลิขิตรักข้ามจอ บทที่ 3

บทที่ 3
ผู้ชายคนนั้น

” อ่อ ได้สิ จบเพลงนี้ละกัน “ ฉันจิงทำน่าที่เป็นดีเจต่อทันที ช่วงเย็นๆแบบนี้คนยังน้อย ไม่เหมือนดึกๆ คนจะเยอะมาก ฉันรันเพลงไปเรื่อยๆ สายตาไปหยุดอยู่ที่ไอดีสีดำ รู้สึกว่าจะเข้ามาก่อนน่าฉันสะอีก มาอยู่ทั้งวัน เค้าทำอะไรของเค้าน่ะ?? แต่เอ๊ะ ! มาอยู่นานๆยังงี้ แอดสีหัยดีมั้ย....ฉันกำลังคุยกับตัวเองแบบอึนๆ ฉันจึงแอดสีฟ้าหัยเค้าไป ไอดีเค้าแปลกมาก ตอนแรกนึกว่าฝรั่งมาแอบโตกสะอีก Uhave1HeArT คุนมีหัวใจดวงเดียว ไอดีมีความหมายดี ส่องสะหน่อยดีกว่า…เห้ย พี่เค้านอนหลับนี่หว่า แต่เห็นแต่ช่วงน่าอกลงมา ถึงลำตัวไล่ลงมาถึงขา แต่ไม่หยักเห็นน่าแหะ เพราะพี่เค้าดันนอนหันน่าไปฝั่งระเบียงสะนี่ ตรงกันข้ามกะ ที่มุมกล้องอยู่พอดี...
ดูจากกล้องแล้ว เป็นคนค่อนข้างสูง ขาว หุ่นดี ไม่ใส่เสื้อ กางเกงยีนส์สีดำยาวคลุมเท้า กางเกงเอวตํ่าจากสะดือประมานคืบ เสียดายไม่ได้เห็นน่า ฉันบ่นกับตัวเองอยู่แค่นั้น ก้อปิดกล้องเค้าลง…
would you cry, if you so me crying¨ เสียงเพลงโทรศัพท์ดังเรียกความสนใจวินาทีนั้นไป จนลืมเรื่องผู้ชานคนนั้นไปหมด....
เป็นแฟนเก่าที่เลิกรากันไปเกือบ สองปี แต่เค้าก้อยังพยายามที่จะขอคืนดีอยู่เรื่อย แบบไม่มีคำว่าย่อท้อ ไม่รู้จะเอางัยกับอีตานี่เหมือนกัน.
”ฮัลโหล น้องกรีนหรือเปล่าค่ะ”
เสียงนี้ไม่ไช่เสียงเค้านี่!! เอ๊ะ ยังงัย?
”อ่อ ใช่ค่ะ คุนเป็นใครกันหรอค่ะ? แล้วใช้เบอร์พี่กาญได้งัยอะค่ะ งงไปหมดเลย เนี่ย ฮึๆ” ก้อยังติดตลกตามนิสัย เฮฮา ของฉัน ทั้งๆที่นํ้าเสียงอีกฝ่ายดูจะ กังวลแปลกๆ...^^!
” คือยังงี้ น่ะค่ะ กาญไม่สบายมากตอนนี้ นอนอยู่ที่บ้านพี่นี่ละ พี่ชื่อ พี่ วัตน่ะ เป็นเพื่อนสนิท ของกาญ เรียนด้วยกันตั้งแต่สมัยปถม เห็นมันเป็นแบบนี้ พี่ก้อไม่สบายใจ พี่เลยว่าจะปรึกษาเรา
สะหน่อย.... อันที่จริงพี่ก้อไม่เกี่ยวอะไรด้วย แต่มันเพ้อ ถึงแต่เรา 24ชั่วโมง พี่ก้อไม่รู้จะพูดกับมันยังงัย” ……..เมื่อเห็นว่าฉันนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะตอบ พี่วัต จึงพูดต่อไปว่า
” ไม่คิดจะหัยอภัยมันหน่อยเหรอ... ตอนนี้มันก้อดีขึ้นมากแล้วน่ะ คนเราทำผิดพลาดได้ทั้งนั้น แต่ถ้ามี โอกาสหัยได้แก้ตัว ก้อคงมีกำลังใจที่จะทำดีต่อไปในภายภาคน่า น่ะค่ะ” ฉันนั่งถอนหายใจสะยาวเหยียด แล้วตอบสั้นๆว่า
” เราเข้ากันไม่ได้ค่ะ..ไม่ได้เกี่ยวกับการหัยอภัย นู๋มีธุระ ขอตัวน่ะค่ะ” ตอบอย่างเย็นเฉียบ แล้ววางโทรศัพท์เบาๆ อันที่จริง ฉันก้อไม่ได้อยากจะเย็นชาอะไรหรอก เพียงแต่เหตุการในอดีตบางอย่าง มันทำหัยจำฝั่งใจแบบไม่มีวันลืม ง่ายๆ เลย ...