Bloggang.com : : มดจัง87 - พรหมลิขิตรักข้ามจอ บทที่ 11

ฉันเชื่อว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ใด สักวันคนที่เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน ก็ต้องมีวันได้เจอกันไ ม่วันใดก็วันหนึ่ง ดั่งเช่น วันนั้น ที่ฉัน และเธอ หากันจนเจอ...........

Group Blog

All Blogs

พรหมลิขิตรักข้ามจอ บทที่ 11

บทที่ 11
เมื่อเค้าหายน่าไป

ตอนแรกฉันคิดเสมอว่า ระหว่างฉันกับพี่หนึ่ง สามารถใช้คำว่าแฟนมาเปนสื่อกลางได้ เพราะเราสนิทกันมากกว่าคนอื่นๆ แต่มาถึงตอนนี้ใจฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ระหว่างเรามันคืออะไรกันแน่ ยิ่งปฏิกิริยาของเค้าช่วงหลังๆ ทำหัยฉันยิ่งมั่นใจขึ้น ว่าอะไรเป็นอะไร ! ตัวอย่างเช่น ตลอดเวลาที่เค้าหายน่าไปสองอาทิตย์โดยที่ไม่มีใครรู้ข่าว ของเค้าเลย ปกติเราจะออนเอ็มคุยกันตลอดทั้งที่อยู่ในห้องและก้อตอนอื่นๆ แม้กระทั้งเวลานอน เราก้อจะนอนด้วยกัน เปิดคอมค้างไว้ ไม่รู้สิ มันเป็นความเคยชินมั้ง เวลาเค้าหายไปเลยรู้สึกแปลก และคำที่เค้าเรียกฉันช่วงหลังๆก้อเปลี่ยนไปมาก เมื่อก่อนจะมีแต่คำว่าที่รัก ค่ะ ขา แต่ เดี๋ยวนี้ มีแต่ อืม อ่อ หรอ ครับ! ทำไมมันดูห่างเหินจัง หรือตัวเราเองคิดมากไปก้อไม่รู้ ถามว่าตัวฉันคิดถึงเค้ามั้ย ถ้าฉันตอบว่าไม่ ก้อคงโกหกเต็มๆ ใช่ ฉันคิดถึงเค้า แต่ไม่อยากจะเอาใจมาใส่ ใจ ไอ้เรื่องของคนที่ไม่เคยคิดจะจริงใจกับเรา แต่ก้อนั้นละ ผู้หญิงเรา สัญชาตญาณ มันบอก เวลาเราถูกทำร้าย เราก้อต้องต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเราเอง ปัฏิบัติการแรก:
ออนเอ็มของเค้า เพื่อหาเบาะแส เรื่องการหายตัวไป
หลายๆครั้งที่ฉันออนเอ็มของเค้าแล้วมีข้อความจากสาวๆเข้ามา มันน่าสงสัยมั้ยละ เพราะแต่ละข้อความมันไม่ไช่แค่เพื่อนแน่นอน ลางสังหรณ์ของฉัน มักจะเป็นจริงเสมอๆ และคราวนี้ถ้าหัยทายคงไม่พ้นเรื่องผู้หญิง อย่างแน่นอน นั้นงัย พูดยังไม่ทันขาดคำ มีข้อความเข้ามาหาเลย ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
“เค้าว่า เราจบเรื่องของเราแค่นี้ดีกว่าน่ะ เพราะปล่อยหัยมันเป็นแบบนี้ต่อไปก้อคงจะไม่มีอะไรดีขึ้น”
นั้นงัย ลักษณะการพูดยังงี้ คงไม่พ้นเรื่องชู้สาว เอาละ เล่นด้วยเลยดีกว่าจะได้รู้ความจิง
“มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา สามคน ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ละ?” ฉันไม่ได้คิดจะปลอมเป็นเค้าแต่แค่ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นใคร ก้อเธออยากไม่ถามเอง ช่วยไม่ได้
“เค้าไม่ได้อยากหัยมันเป็นแบบนี้ แต่เค้าไม่อยากหัยใครต้องมาเสียใจเพราะเรา ตัวเองก้อมีแฟนอยู่แล้ว กลับไปหาแฟนตัวเองเถอะ มันน่าจะดีที่สุดกับทุกฝ่าย”
นี่มันจะรักสามเศร้าหรา แต่ฉันว่ามันคงจะสี่ เศร้า ห้าเศร้า แล้วมั้ง กร๊ากกกกกกกก
ปฏิบัติการที่ สอง:
ยอมรับว่าเป็นใคร หว่านล้อมหัยบอกความจริง
“คุณเป็นคนฉลาด ฉันคิดว่าคุณคงพอจะดูออก ว่าฉันไม่ไช่คนที่คุณคิดว่าฉันเป็น!”

เธอเงียบไปพักหนึ่ง แล้วจึงตอบกลับมาว่า
“พี่อยากรู้เรื่องอะไรถามมาได้เลยค่ะ ปอสัญญาว่าจะตอบทุกเรื่อง”
เธอคงจะอึดอัดอยู่ลึกๆเหมือนกัน แต่ความรู้สึกของผู้หญิงมันสัมผัสกันได้ ว่าเธอคงอยากจะจบเรื่องนี้เต็มแก่ และฉันก้อเช่นเดียวกัน
“สวัสดีค่ะ น้องปอ พี่จะไม่ถาม แต่ขอหัยเราเล่าเรื่องที่ปออยากที่จะเล่าหัยพี่ฟัง ได้มั้ยค่ะ”
ถามฉันว่าตัวเอง รู้สึกยังงัยเมื่อเริ่มรู้ ว่าแท้ที่จริงลางสังหรณ์ฉันมันเป็นจริงอีกแล้ว ก้อตอบได้คำเดียวว่า เฉยๆ ก้อเราเริ่มรู้เรื่องมาก่อนน่านี้แล้วนี่ บวกกับท่าทางของเค้าช่วงหลังๆ มันยิ่งทำหัยเราแน่ใจ แต่ถึงยังงัย ฉันก้อยังอยากที่จะรู้ว่ามันเกิดขึ้นที่ไหน เมื่อไหร่ ยังงัย เพื่อที่ฉันจะได้เล่นงานเค้าถูดจุด
“เราเป็นเพื่อน มหาลัยเดียวกันค่ะ รู้จักกันนานแล้ว แต่ไม่ค่อยได้มีเวลามานั่งคุยกันมากนัก เพราะตอนนั้น ปอเองก้อมีแฟน อยู่แล้ว แต่พอดี เมื่อช่วงสองอาทิตย์ก่อน แฟนของปอเค้าประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ก้อมีแต่พี่เค้าที่คอยปลอบใจ คอยดูแลปอ ในตอนที่ปอไม่มีใคร เราก้อเกือบจะเผลอใจเหมือนกัน มาถึงตอนนี้ปอรู้ว่ามันผิด ปอจึงตัดสินใจที่จะบอกเลิกเค้าค่ะ แล้วที่สำคัญที่สุด ปอยังลืมแฟนปอไม่ได้”
เรานั่งคุยอยู่พักหนึ่ง ฉันได้ข้อมูลมากพอสมควร มากพอที่จะเล่นงานเค้าแบบไม่หัยได้แก้ตัวเลย
“น้องปอไม่ต้องบอก เค้าน่ะค่ะ ว่าเราคุยกัน เดี๋ยวพี่จะจบเรื่องนี้หัยเอง รับรองว่าไม่มีใครต้องเสียใจแน่นอนค่ะ” ดีน่ะว่ามันเป็นแค่ ข้อความที่ใช้พิมกลับไปกลับมา ถ้าน้องปอ มานั่งคุยกับฉันตัวเป็นๆคงได้เห็นภาพ ฉันดั่ง มารร้ายแน่นอน ใครจะปล่อยหัยตัวเองโดนหลอก ปิดหูปิดตาตลอดไปละ พี่หนึ่งแล้วเจอกันน่ะค่ะ ฮึฮึ แต่ยังหรอก ปล่อยหัยเค้าสนุกไปกับความลับที่เค้าคิดว่าปิดมิดของเค้า ก่อน แล้วฉันค่อยเฉลย คำตอบทีหลัง คงอีกไม่นานหรอกค่ะ!