My Time & My Life
Group Blog
บ้านคลองลาน06
บันทึกของหนู
ท่องเที่ยว (ก้าวที่ย่าง ทางที่เดิน)
บทกลอน รัก เหงา เศร้า
สัตว์เลี้ยง
การเรียน...รู้ไม่สิ้นสุด
รักษ์ สุขภาพ กาย-จิต
บันทึกฉัน...ถึงเธอ
ไดอารี่เก่า 2547-2551
ไดอารี่ 2552
All Blogs
นางมารร้าย .. ในคราบนางเอก
เมื่อความสุขมาเยือน..อีกครั้ง
เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน
เมื่อหัวใจยังยิ้มได้
คำอวยพรปีใหม่จากใครบ้างนะ
ครบ 1 ปี สำหรับไดอารี่ออนไลน์
แล้วความเหงาก็มาเยือน
ไปสวน ที่องครักษ์
ยายซุ่มซ่าม
เคาะสนิมสมอง
คิดถึงจัง...
อยากบ่น เบื่อคนแก่!!
เย้ๆ รถดีเหมือนเดิมละ
ตำแหน่งที่ไม่รอคอย แต่มันคอย!!
ธรรมะ กับ ก้อนหินก้อนนั้น
ผัดบร็อคเคอรี่ ในความทรงจำ
เมื่อหยุดพักผ่อน
จากบ้านบึง ถึงบางปะกง จบลงที่ความป่วย
วันลอยกระทง
บนความสำเร็จขั้นแรก ที่โดดเดี่ยว..
ช่วงเวลา ที่ไม่อาจย้อนคืน
ขอบคุณที่อภัยกัน
ดีใจที่ได้คุย
ตอน จดหมายจาก DC
ข้อเสียอีกข้อ ของการไม่มีแฟน
คำสารภาพ
ห่างหาย
ไม่มีข้อแม้
หมอกลง ฟ้าสดใส..อากาศครึ้มใจ แต่เราต้องทำงาน
คิดเล่นๆ เย็นๆใจ
ฝนกระหน่ำ
สะกิดแผล(ใจ)กันทำไมเนี่ย
เช้าที่หัวเสีย...
หนูรู้นะ...แม่ภูมิใจในตัวหนู
จอดรถชมวิวบนสะพานตากสิน
ฝนตกเปาะแปะกับเช้าวันใหม่
เมื่อฉันไปศาล
วันที่เหนื่อยล้า
คนขายฝัน
เมื่อหายป่วย
เมื่อฉันเป็นคนเดิม
เมื่อเจอบันทึกเก่า.
เข้มแข็งแล้วนะ
ความเหงา เศร้า เข้ากัดกินหัวใจ
วันเวลาผ่านไป ฉันยังยืนที่เดิม
เมื่อหัวใจมันไม่คลิก...เคยเป็นม๊ะ
คนที่ใช่..กับ คนที่รัก
ภาคผนวก...ของเราสามคน
การจากกันต้องมีวันจาก..ความรักบนเส้นทางของเรา
เมื่อความรัก..เป็นเรื่องไกลตัว..
บันทึก..ถึงครูสอนว่ายน้ำ...
บันทึกถึง...ใครคนหนึ่ง???
บันทึกถึงเธอ..ภาคแห่งความจริง
วันจักรี
บันทึก..ถึงเธอ (ภาคต่อ)
บันทึกรัก..จากฉัน..ถึงเธอ(กาจ)
ความเหงา เศร้า เข้ากัดกินหัวใจ
ก็ตามหัวข้อละ...ความเหงาเศร้า เข้ากัดกินหัวใจฉันไป
โดยที่ไม่รู้ตัวเลย...วันๆเอาแต่ทำงาน วันๆ ต้องตื่นเช้ามาก แล้วกลับดึกทุกวัน..ถึงบ้านเหนื่อยนอน...เป็นกิจวัตร ในหกวัน...มีวันนี้ละวันว่างเพียงหนึ่งในเจ็ด..แต่มันกลับทำให้ฉันเหงา
วันนี้ฉันตื่นเช้าขึ้นมา...ก็ตีห้ากว่าๆ ตามที่เคยตื่น ข่มตาให้นอนต่อ หลายๆต่อหลายรอบจนเก้าโมง กว่าๆ ตื่นมาอาบน้ำ..แขกรายแรก..มาถึงตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ฉันรอแขกรายที่สองต่างหาก...เขามาถึงก่อนฉันอาบน้ำแต่งตัวลงมาเรียบร้อย..
หากวันนี้ แย่เอามากๆ ในก้นบึ้งแห่งหัวใจ...ฉันยังหัวเราะได้ ยังสนุก...แต่ฉันรู้ฉันกำลังเป็นโรคซึมเศร้า แบบที่เจ้านายฉันกำลังกลัว...ว่าฉันจะเป็น..และมันก็เริ่มส่อเค้า มาเยือนแล้ว
ฉันหัวเราะด้ทั้งวัน ได้กิน ของกินอร่อยๆ อยากทำอะไรก้ทำ..แต่เมื่อ กลับมาหลับตาลงที่โซฟา...หลายๆอย่างหลั่งไหลเข้าสู้ ก้นสมอง...นั่นละนำความแย่มาสู่ฉัน...
ฉันตื่นขึ้นมา พร้อม ใครคนนึงที่นั่งข้างๆ ฉันที่หลับตลอดเวลา ฉันหลับไปนานมาก...แต่ตื่นนี้ของฉัน มัน เกือบมีน้ำตาหลั่งมา..พร้อมอาการมึนๆ แบบคนเมา..
ฉันฟังเพลง น้ำตาเริ่มซึม...ฉันละเอียดอ่อนเกินไป...อ่อนไหวเกินไป..เกินจะรับไหว..
ทุกข์นี้ เกิดแต่ตัวฉัน..มันซ้ำแล้วซ้ำเล่ากี่ครั้งที่ฉันผ่านไปได้..แต่ ...คราวนี้ความรู้สึกนี้เข้ามาอีกครา...
ฉันคนที่มีเพียงเพื่อนใหม่เป็นกำลังใจให้ห่างๆ...ฉันผู้ที่เป็นกำลังใจ นำพางานบริษัทให้ ใครบางคน...แม้ฉันจะเป็นแสงสว่างให้ใครบางคน..แต่..สำหรับตัวฉันแล้ว...มันมืดมิด
ฉันไม่มีความหวัง ความตั้งใจอะไรมากมาย..นอกจากจะทำงานที่รับปากไว้กับเพื่อนที่เป็นเจ้านายฉันให้ลุล่วง..
คำถามต่อไปในใจฉัน...เมื่อลุล่วงแล้ว...ฉันจะทำอะไรต่อ..การไม่มีสิ่งมุ่งหวัง..แม้จะเข้าไปเป็นหุ้นส่วนธุระกิจ ก็ตาม..ฉันจะทำไปเพื่ออะไร..สงสัยมะ...
ฉันไม่มีคนที่รัก..ไม่มีคนที่ฉันรัก..นอกจากแม่และพี่สาว..ฉันละทิ้งเพื่อนเก่าๆๆๆ..ไป แทบหมด...ไม่รู้ทำไม..เหมือนกัน..
ฉันขังตัวเองทำแต่งานๆๆๆๆ และก็งาน..แทบทุกลมหายใจ..
ความเศร้าในก้นบึ้งแห่งหัวใจจะบอกใครได้ ว่าเกิดเพราะอะไร...เศร้าจัง...แม่กดดันให้ฉันไปอังกฤษ หรือเลือกที่ๆ ควรไปเรียนต่อมากมาย..แต่ไม่ใช่ตอนนี้...
ฉันกำลังเป็นโฮมซิก ทั้งๆที่อยู่บ้านตัวเอง..มีใครบ้างนะที่ฉันรักและเคยรัก...มีใครบ้างนะที่รักฉัน...
บ่นมาก ปวดหัวอีกละ..ไปนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องถ่างตาไปทำงานแต่เช้าอีกแล้วเรา..
Create Date : 26 มิถุนายน 2548
Last Update : 26 มิถุนายน 2548 23:39:55 น.
2 comments
Counter : 494 Pageviews.
Share
Tweet
สู้ๆ งับ ชีวิตต้องเดินหน้านะ
ทำงานเยอะๆ ดีละเราจะได้ลืมเรื่องที่ทำให้ทุกข์ไปบ้าง ชั่วคราวก็ยังดี
โดย:
ลองตอบ
วันที่: 5 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:54:52 น.
พี่คะ อย่าน้อยใจไปเลยหนูก้อมีปัญหาอยู่เหมือนกันตอนนี้หนูอายุ14ปีค่ะ ที่บ้านตัวหนูเองมีเเต่คนบอกว่าเป็นเด็กมีปัญหา พ่อกับเเม่หนะไม่ค่อยได้มาอยู่กับหนูหรอกค่ะเพราะเขาต้องดูเเลน้องชายเพียงคนเดียวของหนู พี่ยังมีเเม่ มีพี่สาวนะคะ เเต่ฉันหนะเวลาที่มีปัญหาที่โรงเรียนเเล้ว ไม่มีใครหรอกค่ะที่ฉันจะปรึกษาได้ ที่โรงเรียนไม่ค่อยสนุกหรอกค่ะเพื่อนที่หนูมี เเล้วคุยได้ทุกเรื่องมีเเค่1คนค่ะ นอกจากนั้นไม่ว่าจะเป็น พ่อ เเม่ พี่ชาย น้องสาว น้องชายไม่มีใครเหลืออีกเเล้วหล่ะค่ะ เพื่อนคนนี้เขาก้อมีความเหงาเหมือนกับฉันค่ะ พี่อย่าน้อยใจเลยค่ะที่พี่ต้องทำอะไรซ้ำไปมาวนเวียนเเบบเดิม เพราะพี่ยังมี เเม่ เเล้วก็อพี่สาวนะคะ เเม้ว่าบันทึกของพี่จะนานเเล้วก็ตามเถอะค่ะเเต่ฉันก็ขออนุญาติเขียนเถอะนะคะ ขอบคุณค่ะ
โดย: ไนติงเกลที่มิอาจขับขาน IP: 110.168.192.140 วันที่: 11 ตุลาคม 2554 เวลา:18:40:38 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
noomint
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
ฉันไม่ได้ยินดีในความตาย
แต่พร้อมที่จะจากไปอยู่เสมอ
เวลาในการมีชีวิตฉันเหลือน้อย
จะใช้สอยอย่างมีคุณค่าทุกนาที
Friends' blogs
บอกอกูรู
Zseven
ซนจัง
noomint
นรกขุมสุดท้ายของชายเจ้าชู้
วีทีอาร์
เจ้านุ้ย
ตุ๊กตารอยทราย
กุมภา
อีกฝั่งของท้องฟ้า
ขนมจีบกุ้ง
หมูน้อยหน้าใส
tobetwo99
A-rod
PANTIP CREW
กึ่งยิงกึ่งผ่าน
รำเพย
กำปงพิราเทวี
กาญจน์ฏี
zaesun
แม่สาย
The White Rider
ตามตะวัน
พฤษภาคม 2510
K'mint
ดังตฤณ
เด็กชายก้อง
ข้าวเหนียวหมูหวาน
นอบิเล่ย์
Bp_Ps_29
SpiritWithin
friedericksianum
มณีสยาม
Mr.Vop
ทิวฟ้า
มิถุนายน
น้ำพันซ์
คุณนายทหารเรือ
จ้าว..จอม
LittleKIWKIW
missingyouner
loveconquerseverything
Webmaster - BlogGang
[Add noomint's blog to your web]
Links
โต๊ะสวนลุมพินี
ห้อง Blue Planet
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
ทำงานเยอะๆ ดีละเราจะได้ลืมเรื่องที่ทำให้ทุกข์ไปบ้าง ชั่วคราวก็ยังดี