My Time & My Life
Group Blog
 
All Blogs
 
ความเหงา เศร้า เข้ากัดกินหัวใจ

ก็ตามหัวข้อละ...ความเหงาเศร้า เข้ากัดกินหัวใจฉันไป
โดยที่ไม่รู้ตัวเลย...วันๆเอาแต่ทำงาน วันๆ ต้องตื่นเช้ามาก แล้วกลับดึกทุกวัน..ถึงบ้านเหนื่อยนอน...เป็นกิจวัตร ในหกวัน...มีวันนี้ละวันว่างเพียงหนึ่งในเจ็ด..แต่มันกลับทำให้ฉันเหงา

วันนี้ฉันตื่นเช้าขึ้นมา...ก็ตีห้ากว่าๆ ตามที่เคยตื่น ข่มตาให้นอนต่อ หลายๆต่อหลายรอบจนเก้าโมง กว่าๆ ตื่นมาอาบน้ำ..แขกรายแรก..มาถึงตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ฉันรอแขกรายที่สองต่างหาก...เขามาถึงก่อนฉันอาบน้ำแต่งตัวลงมาเรียบร้อย..

หากวันนี้ แย่เอามากๆ ในก้นบึ้งแห่งหัวใจ...ฉันยังหัวเราะได้ ยังสนุก...แต่ฉันรู้ฉันกำลังเป็นโรคซึมเศร้า แบบที่เจ้านายฉันกำลังกลัว...ว่าฉันจะเป็น..และมันก็เริ่มส่อเค้า มาเยือนแล้ว

ฉันหัวเราะด้ทั้งวัน ได้กิน ของกินอร่อยๆ อยากทำอะไรก้ทำ..แต่เมื่อ กลับมาหลับตาลงที่โซฟา...หลายๆอย่างหลั่งไหลเข้าสู้ ก้นสมอง...นั่นละนำความแย่มาสู่ฉัน...

ฉันตื่นขึ้นมา พร้อม ใครคนนึงที่นั่งข้างๆ ฉันที่หลับตลอดเวลา ฉันหลับไปนานมาก...แต่ตื่นนี้ของฉัน มัน เกือบมีน้ำตาหลั่งมา..พร้อมอาการมึนๆ แบบคนเมา..

ฉันฟังเพลง น้ำตาเริ่มซึม...ฉันละเอียดอ่อนเกินไป...อ่อนไหวเกินไป..เกินจะรับไหว..

ทุกข์นี้ เกิดแต่ตัวฉัน..มันซ้ำแล้วซ้ำเล่ากี่ครั้งที่ฉันผ่านไปได้..แต่ ...คราวนี้ความรู้สึกนี้เข้ามาอีกครา...

ฉันคนที่มีเพียงเพื่อนใหม่เป็นกำลังใจให้ห่างๆ...ฉันผู้ที่เป็นกำลังใจ นำพางานบริษัทให้ ใครบางคน...แม้ฉันจะเป็นแสงสว่างให้ใครบางคน..แต่..สำหรับตัวฉันแล้ว...มันมืดมิด

ฉันไม่มีความหวัง ความตั้งใจอะไรมากมาย..นอกจากจะทำงานที่รับปากไว้กับเพื่อนที่เป็นเจ้านายฉันให้ลุล่วง..

คำถามต่อไปในใจฉัน...เมื่อลุล่วงแล้ว...ฉันจะทำอะไรต่อ..การไม่มีสิ่งมุ่งหวัง..แม้จะเข้าไปเป็นหุ้นส่วนธุระกิจ ก็ตาม..ฉันจะทำไปเพื่ออะไร..สงสัยมะ...

ฉันไม่มีคนที่รัก..ไม่มีคนที่ฉันรัก..นอกจากแม่และพี่สาว..ฉันละทิ้งเพื่อนเก่าๆๆๆ..ไป แทบหมด...ไม่รู้ทำไม..เหมือนกัน..

ฉันขังตัวเองทำแต่งานๆๆๆๆ และก็งาน..แทบทุกลมหายใจ..

ความเศร้าในก้นบึ้งแห่งหัวใจจะบอกใครได้ ว่าเกิดเพราะอะไร...เศร้าจัง...แม่กดดันให้ฉันไปอังกฤษ หรือเลือกที่ๆ ควรไปเรียนต่อมากมาย..แต่ไม่ใช่ตอนนี้...

ฉันกำลังเป็นโฮมซิก ทั้งๆที่อยู่บ้านตัวเอง..มีใครบ้างนะที่ฉันรักและเคยรัก...มีใครบ้างนะที่รักฉัน...

บ่นมาก ปวดหัวอีกละ..ไปนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องถ่างตาไปทำงานแต่เช้าอีกแล้วเรา..


Create Date : 26 มิถุนายน 2548
Last Update : 26 มิถุนายน 2548 23:39:55 น. 2 comments
Counter : 494 Pageviews.

 
สู้ๆ งับ ชีวิตต้องเดินหน้านะ

ทำงานเยอะๆ ดีละเราจะได้ลืมเรื่องที่ทำให้ทุกข์ไปบ้าง ชั่วคราวก็ยังดี


โดย: ลองตอบ วันที่: 5 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:54:52 น.  

 
พี่คะ อย่าน้อยใจไปเลยหนูก้อมีปัญหาอยู่เหมือนกันตอนนี้หนูอายุ14ปีค่ะ ที่บ้านตัวหนูเองมีเเต่คนบอกว่าเป็นเด็กมีปัญหา พ่อกับเเม่หนะไม่ค่อยได้มาอยู่กับหนูหรอกค่ะเพราะเขาต้องดูเเลน้องชายเพียงคนเดียวของหนู พี่ยังมีเเม่ มีพี่สาวนะคะ เเต่ฉันหนะเวลาที่มีปัญหาที่โรงเรียนเเล้ว ไม่มีใครหรอกค่ะที่ฉันจะปรึกษาได้ ที่โรงเรียนไม่ค่อยสนุกหรอกค่ะเพื่อนที่หนูมี เเล้วคุยได้ทุกเรื่องมีเเค่1คนค่ะ นอกจากนั้นไม่ว่าจะเป็น พ่อ เเม่ พี่ชาย น้องสาว น้องชายไม่มีใครเหลืออีกเเล้วหล่ะค่ะ เพื่อนคนนี้เขาก้อมีความเหงาเหมือนกับฉันค่ะ พี่อย่าน้อยใจเลยค่ะที่พี่ต้องทำอะไรซ้ำไปมาวนเวียนเเบบเดิม เพราะพี่ยังมี เเม่ เเล้วก็อพี่สาวนะคะ เเม้ว่าบันทึกของพี่จะนานเเล้วก็ตามเถอะค่ะเเต่ฉันก็ขออนุญาติเขียนเถอะนะคะ ขอบคุณค่ะ


โดย: ไนติงเกลที่มิอาจขับขาน IP: 110.168.192.140 วันที่: 11 ตุลาคม 2554 เวลา:18:40:38 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

noomint
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]








ฉันไม่ได้ยินดีในความตาย
แต่พร้อมที่จะจากไปอยู่เสมอ

เวลาในการมีชีวิตฉันเหลือน้อย
จะใช้สอยอย่างมีคุณค่าทุกนาที



Friends' blogs
[Add noomint's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.