Twenty sixผมนั่งจ้องอยู่ที่จอโน๊ตบุ๊คอย่างเลื่อนลอย ตั้งแต่เกิดเรื่องผมยังเขียนไม่ได้เลยสักตัว ชีวิตผมเหมือนถูกปล้นไป ไม่ใช่โดยแอนนา แต่มันเป็นเจ้าปีศาจที่กำเนิดขึ้นจากในตัวของผมเอง โทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น แอนนาเป็นคนโทรเข้ามา ผมใจผมตูมตามทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเธอทางโทรศัพท์ เธอมีอิสระเสรีมากกว่าที่ผมเคยรู้สึกกับเธอซึ่งผมจะจดจำไปตลอดในอีกสองปีข้างหน้า เสียงเธอเริงร่าเพราะพอลไม่อยู่บ้าน เธอบอกว่าผู้ชายมักจะบดบังพลังภายในของเธอ ผมไม่อยากจะเป็นหนึ่งในนั้น แต่ผมก็กำลังจะเป็น เธอบอกกับผมว่า ผมเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ- สามีของคุณน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณนะ ผมบอกกับเธอ เธอค้าน- เพื่อน ๆ ของชั้นเค้าก็มีเพื่อนผู้ชายเอาไว้คุยด้วยกันทั้งนั้นล่ะค่ะ แล้วถ้าคุณกับชั้นอยู่ด้วยกัน คุณจะไม่อยากให้ชั้นได้คุยกับผู้ชายคนอื่นเลยหรือค๊ะ - ผมหมายถึงคนที่คุณจะบอกความลับของคุณให้เค้าฟังได้ คนที่เป็นทั้งคนรักจริง และเพื่อนแท้ เธออธิบายส่วนประกอบของชีวิตว่า เรื่องงานเป็นส่วนหน้าและส่วนกลาง ส่วนสามีนั้นกันไว้ให้ห่างจากเพื่อน ๆ โดยเฉพาะ แซลลี่ แล้วก็ยังมีส่วนอื่น ๆ อีกสำหรับพ่อแม่ พี่น้อง และส่วนที่เหลือก็เก็บไว้สำหรับตัวเอง ซึ่งเป็นส่วนที่จะแยกเบ็ดเสร็จเด็ดขาดจากส่วนอื่น ๆ โดยสิ้นเชิง หรือบางทีเธออาจคิดว่า ความสัมพันธ์ของเราจะช่วยให้เธอและพอลมีความแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ด้วยวิธีนี้ทำให้เธออยู่ได้โดยที่ไม่เสียสูญความลึกซึ้งที่ขาดหาย ผมรู้ เพราะว่าส่วนหนึ่งในชีวิตผมนั้นมันขาดหายไป เพื่อนๆ ต่างบอกกับผมว่า ซูยังรักผมอยู่ เธอต้องการผม และมันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องรักเธอกลับ ความรักมันเป็นอย่างนั้นหรือTwenty sevenณ บาร์ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของอาคารซึ่งมีประตูโค้งหินอ่อน มีแสงวาววับสะท้อนมาจากฟลุทส์ที่ใช้ประดับ นักธุรกิจชาวอาหรับนั่งยิ้มราวกับสุนัขจิ้งจอก สร้อยข้อมือทองของเขาทอแสงสะท้อนจากแสงเทียนไฟฟ้าวูบวาบ ข้างนอกมีหิมะตกลงมาจากท้องฟ้าที่มืดมิดเกาะติดอยู่ตามกระจกหน้าต่าง ผมมองออกไปข้างนอกดูไฟท้ายรถที่กำลังเคลื่อนตามกันไปอย่างช้า ๆ ในความเงียบ บนถนนปาร์คเลน ที่ไกลออกไป อีกมุมหนึ่งมีนักร้องฮัมเพลงของเอลตัน จอห์น คลอเสียงเปียโน ผมได้ยินเสียงตัวเองพูดกับแอนนาด้วยคำพูด ต่าง ๆ นานา ที่ภรรยาผมอยากได้ยินผมพูดกับเธออย่างนั้นบ้าง ผมไม่เคยได้พูดออกไปเลย จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ผมพูดมันออกไปอย่างเสียมิได้ ผมไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนว่าทำไมผมสามารถพูดอย่างเปิดอกกับแอนนาได้แต่ไม่ได้กับซูซาน ผมชอบการอธิบายอย่างมีเหตุมีผลสำหรับทุกสิ่ง แต่ถ้ามันดูไม่สมเหตุสมผล ผมก็จะคิดมันขึ้นมาเองเพื่อให้ดูเหมาะสม ผู้ชายที่มีประสบการณ์หัวใจวูบวาบกับผู้หญิงคนนึงโดยเฉพาะเหมือนที่ผมเป็นเท่านั้นที่จะเข้าใจในความมั่นใจและสับสนของผม ส่วนคนที่ไม่เคยก็จะคิดว่ามันเป็นเรื่องเพ้อเจ้อไปได้ แอนนาเริ่มพูดเกี่ยวกับพอลอีกครั้ง- ฉันชอบที่คุณเปิดประตูรถให้ฉันค่ะ เธอพูด พอลไม่เคยคิดที่จะทำอย่างนั้นเลย หรือแม้แต่จะถือเสื้อคลุมให้ชั้น เค้าก็ไม่เคย เวลาไปงานปาร์ตี้ก็เหมือนกัน เค้าไม่สนใจว่าชั้นจะดื่มอะไรหรือไม่ มีอะไรดื่มแล้วหรือยัง เราต่างคนต่างก็ทำงานทั้งวันเหมือนกัน แต่ชั้นจะต้องเป็นคนชงชาสำหรับเราทุกครั้ง มันเป็นโชคร้ายของผมที่เธอสามารถทนอยู่กับความละเลยของพอลได้นานอย่างนี้ สำหรับผมแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ใคร ๆ ก็ต้องการ - ฟังชั้นนะค๊ะ เธอพูด เธอช่างออดอ้อนดีจริง- ชั้นไม่ได้ออดอ้อนนะค๊ะ ทำไมผู้หญิงต้องออกตัวขอโทษเพียงแค่ต้องการให้ปฏิบัติกับเธออย่างให้เกียรติด้วยนะ ทำไมเธอต้องรู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอต้องการและปราถนาด้วย- บางทีชั้นก็คิดว่าชั้นกับพอลไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลย แอนนาพูด- ถ้างั้นแล้วทำไมคุณถึงอยู่กับเค้าล่ะครับ ผมคิดว่าคงเป็นเพราะสิ่งที่เธอบอกกับผมนั่นแหละที่ทำให้เธอเบื่อพอล และอยากจะหนีไปเสีย- เพราะว่าเค้าเป็นสิ่งเดียวที่ชั้นรู้จักเป็นอย่างดีนะซีค๊ะ เธอพูด- นั่นมันไม่ใช่เหตุผลเลยนะแอนนา คุณเลิกกับเค้าเสียเถอะนะ เธอฝืนยิ้ม- บางครั้งเวลาที่ชั้นเห็นคู่รักทั่วไปเค้ามีความสุขกัน แล้วชั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมชั้นถึงไม่เป็นอย่างนั้นบ้างนะ แต่คุณก็ได้ให้ชั้นเห็นแล้วว่าความสุขแห่งรักนั้นมันเป็นอย่างไร - คุณก็เลือกได้นี่ ผมบอกเธอ เธอยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มแล้วมองไปทางอื่น - ชั้นร่วมรักกับคุณในสองสัปดาห์ที่ผ่านมายังมากกว่าที่ชั้นร่วมกับเค้าทั้งปีซะอีก- คุณสมควรที่จะได้มากกว่านั่นด้วยซ้ำไป ผมรู้สึกปลอดภัยกว่าที่ได้ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาแก่เธอ อย่างน้อยผมก็เป็นคนหนึ่งที่รู้ดีในเรื่องความล้มเหลวของความสัมพันธ์ เหมือนดาราที่ต้องแสดงบทเดิม ๆ ในหนังที่เล่นแล้วเล่นอีก ผมจำทุกประโยค ทุกตอนโดยไม่ต้องดูบทก็ได้- ทุกคนในครอบครัวคิดว่าชั้นสมบูรณ์ที่สุด เธอพูด แต่ชั้นอยากจะเป็นคนเลวเล็ก ๆ บ้าง แค่ครั้งนึงก็ยังดี ชั้นเบื่อที่จะเป็นคนดีของทุกคนแล้วละค่ะ- ผมชอบความเลวของคุณจัง เหมือนมีจังหวะกำกับอยู่ด้วยในขณะที่เราสบตากัน และนัยตาของเธอก็ช่างหยาดเยิ้มเสียจริง- ถ้าอย่างนั้น คุณผู้ชายค๊ะ เธอกระซิบ แล้วเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะค๊ะ เธอได้เปิดทางให้โอกาสเราได้พูดถึงอนาคตกัน แต่ขณะเดียวกันนั้นเอง พนักงานก็เข้ามาถามว่าเราต้องการแชมเปญเพิ่มหรือเปล่า คำถามของแอนนาก็เลยยังไม่ได้รับคำตอบคนเล่นเปียโนได้ร้องถามเราว่าเราอยู่ในโอกาสฮันนีมูนหรือเปล่า เพราะท่าทางที่เราสบตากันมันเหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นนอกจากเราแค่สองคน สำหรับผมแล้วมันเหมือนไม่มีใครอยู่ในลอนดอนเลยด้วยซ้ำไป วันต่อมาที่แคมเดนทาวน์ เราซื้อไวน์หวานแล้วไปเดินเล่นกันที่ย่านเทคโนแฟชั่นในอุโมงค์ของโรงงานเก่าที่สร้างด้วยอิฐแดง มีเสียงเพลงร็อค แล้วก็มีเด็กหนุ่ม ๆ จากตะวันออกกลางที่พูดด้วยสำเนียงอีสท์ลอนดอน ในตอนบ่ายเราร่วมรักกันในห้องของผมที่โรงแรมขณะที่ลมหนาวโบกกระทบกระจกหน้าต่างอยู่ตลอดเวลา- นี่ชั้นทำให้คุณเหนื่อยหรือเปล่าค๊ะ เธอกระซิบถาม พร้อมทั้งส่งยิ้มยั่วที่แทบจะทำให้ผมละลายไปได้ เธอบอกว่าเธอคิดไม่ออกว่าหากเธอไม่ได้คุยกับผมแล้วจะเป็นอย่างไร หวังว่าเราจะยังมีทางอื่นที่สื่อถึงกันได้ เธอได้เขียนบทสุดท้ายระหว่างเราเสียก่อนที่เราจะจบบทแรกเสียอีก ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเขาก็คงให้มันเป็นเพียงความสัมพันธ์ชั่วคราวเท่านั้น แถมยังจะเยาะเย้ยถางถางเอาได้ด้วย สามีดีแตกเปล่าคนนี้ได้ตกหลุมรักเสียแล้วTwenty eight เรายืนกันอยู่ที่เทตแกลเลอรี่ เธอกำลังมองดูชิ้นงานโดยรูเบนศ์ อยู่ในขณะที่ผมกำลังจ้องมองเธอ เธอไม่ได้สวยงามแบบผู้หญิงสมัยก่อน รูปคางของเธอก็ไม่ได้เรียวงาม สันจมูกของเธอโด่งน่ารัก การเยื้องย่างวางท่าของเธอช่างเป็นกุลสตรีและน่าหลงไหลเสียจริง มันยิ่งทำให้เธอโดดเด่นและเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา ผู้หญิงที่เพียบพร้อม ผมไม่อาจลบภาพของผู้หญิงสวยนัยตาสีฟ้าใส่เสื้อคลุมสีดำและผ้าพันคอสีชมพู โดยรูเบนส์ งานชิ้นเอกจริง ๆ มันค่อย ๆ ปรากฏขึ้นจากความมืดเหมือนกับอยู่ในความฝัน โดย ดาลี่ ภาพวาด คนรัก โดย ปิกัสโซ เธอได้คืบคลานเข้ามาอยู่ในใจผมอย่างช้า ๆ หมายมุ่งจะทำลายเสียให้สิ้นหรือไร หัวใจของผมถูกลากจูงโดยหัวใจของเธอ แม้ว่าเธอจะคิดว่าตัวเธอนั้นไม่ควรค่าแก่การจดจำ เธอหันมาทางผม และเห็นว่าผมกำลังจ้องเธออยู่- อะไรค๊ะ- เปล่าครับ ผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้เธอ ช่วงเวลาที่จะนำพาผมไปสู่อนาคต ในตอนที่ไม่มีเธอให้ผมได้จ้องมองได้อีก ในตอนที่เธอกลับไปหาพอลTwenty nineที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งไม่ไกลจากถนนเคนซิงตัน ธงชาติต่าง ๆ ที่แขวนอยู่ไม่ได้พริ้วไหวในตอนเช้าหน้าหนาวของวันนี้ รถเมล์วิ่งผ่านไปมาบนถนนเอิลส์คอร์ท พนักงานยกกระเป๋าวัยดึกที่มีสำเนียงลอนดอนตะวันออก กำลังคุยอยู่กับพนักงานต้อนรับชาวออสซี่ถึงเรื่องเล่นเซิร์ปบอร์ดที่เบอร์เลจเฮดส์ อีกบ่ายที่สูญเปล่า เราได้แต่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ความหนาวของเดือนธันวาคมได้แช่แข็งจกหน้าต่างไปแล้ว ผมอยู่ภายในเธอแทบที่จะไม่ได้เคลื่อนไหวเลย ผมคงไม่อาจจะเข้าแนบชิดสนิทได้มากไปกว่านี้แล้ว ในดวงตาของเธอ ร่างกายของเธอ มันเหมือนช่วงเวลาที่เหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด ผมไม่อยากให้มันสิ้นสุดจริง ๆ ผมได้สัมผัสภายในจิตใจลึกของเธอ ผมศึกษาร่างกายเธอเหมือนคนตาบอกอ่านตัวหนังสือเบรลล์ด้วยการสัมผัสแล้วเข้าใจได้ ลึกลงไปทุกที จนหัวใจของผมจมหายไปในที่สุด- อย่าได้เกลียดชังชั้นนะค๊ะ เธอกระซิบบอก ผมฉงน ทำไมเธอถึงได้พูดอะไรแบบนั้นนะ ผมจะเกลียดชังเธอทำไมกัน เธอหมายความว่าอะไรกันแน่- ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม คุณอย่าเกลียดชั้นนะค๊ะ ผมไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไร หัวใจซื่อ ๆ ของผมไม่เชื่อว่าเธอจะทิ้งสิ่งที่เรามีไปได้Thirtyตอนที่ผมอายุสามขวบ แม่ของผมกำลังเล่นอยู่กับผมบนพื้นที่ในห้องนั่งเล่น ผมโยนของเล่นชิ้นหนึ่งออกไป มันคือเจ้าหมีน้อยเท็ดดี้ตัวเก่าของผมที่เศษผ้าที่จุกอยู่ข้างในได้หลุดลุ่ยออกจากหัวของมันแล้ว และผมก็ไม่อยากเล่นกับมันอีกต่อไปเธอหยิบมันขึ้นมากอดไว้เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่ง- โถ เจ้าหมีที่น่าสงสาร ลูกไม่รักมันแล้วหรือ ดูซิ มันร้องไห้ใหญ่แล้ว และเธอก็แกล้งทำเป็นร้องไห้ ผมได้เรียนรู้ถึงความรู้สึกไม่สบายที่เกิดขึ้นภายใน มันเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำไป แล้วผมก็นำเจ้าเท็ดดี้หมีน้อยกลับมาเล่นเหมือนเดิม ผมเพิ่งได้เรียนรู้บทเรียนแรกของความรัก ในเรื่องของการช่วยให้อยู่รอดได้ และความรับผิดชอบ
เปลือย...ใจ ใส่บันทึก เป็นเรื่องราวของ
ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีสามีแล้ว แต่โชคชะตาพาเธอ
ให้ไปพบกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งชักนำชีวิต
ของเธอ ให้ต้องเจอกับเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย
ที่พูดไม่ได้ห้ามใจไม่อยู่ เลยต้องเปลือยใจใส่
ไว้ในบันทึก.....อาจเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับใคร
หลายคน แตกต่างกันไปในรายละเอียด และ
จุดจบ.......
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
