• สิ่งละอัน พันละน้อย
• ทักทายกันหน่อย
• Quote ถูกจิต Lyric ถูกใจ

Up..The spirit of Adventure ล่าสุดได้ดูหนังเรื่อง Up แถมได้ดูแบบ 3D ซะด้วย จ๊าบๆๆ เป็นหนังสำหรับเด็ก แต่ดูแล้วฉันว่าเหมาะกับทุกวัยเลยนะ ขนาดฉันเลยวันทีนเอจมาหน่อยๆ อ๊ะ ไม่หน่อยแล้วก็ได้ ฉันยังว่าหนังดีมากๆ ยกนิ้วให้สองนิ้วเลย นิ้วชี้กับนิ้วกลางพร้อมๆ กัน หนังเด็กแต่ได้ทุกอารมณ์เลยนะ ไม่ว่าจะเป็น ยิ้มน้อยๆ ยิ้มมากๆ ฮาปากกว้างๆ ขำก๊ากๆ หรือจะเอาแอบเศร้า แบบไรเนี่ยย หรือโรแมนติกแบบ โห ลุงกับป้ารักกันจัง หรือ (อีกที) แม้กระทั่งร้องไห้ ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก ฉันนี่แหละร้องมาแล้ว เพื่อนบอกว่าบ้าเหรอ ทำไมร้อง นี่มันหนังเด็กนะ เอ้า ก็มันเศร้านี่นา หนังเรื่องนี้ทำให้ฉันร้องไห้มาแล้ว และถ้าคุณได้ดู คุณคงไม่ร้องหรอก ฮะ ฮะ ฮะ เพราะฉันมันพวกเซ้นซิทีฟ อินไปกับหนัง กายใจตัวเองลืมโหม้ดด หนังเรื่องนี้ทำให้ฉันนึกย้อนว่า ปัจจุบันคนทำงานหรือเรียนกันซะจนไม่มีเวลาผจญภัยกันเลย อาจจะมีผจญภัยในชีวิตประจำวันเช่น เบียดกันขึ้นรถเมล์กรุงเทพฯ ยัดกันเข้ารถไฟฟ้า แซงกันข้ามถนน อะไรประมาณนั้น แต่ไม่ใช่ผจญภัยแบบที่ตาลุงหน้าเหลี่ยมกับน้องอ้วนไปผจญมาแน่ แล้วฉันก็ไม่ได้หมายถึงต้องหนีไปผจญภัยถึงแอฟริกาใต้นะ แต่ฉันหมายถึงความรู้สึกสมัยเด็กๆ ที่เวลาเราเห็นอะไร ก็นึกสนุก คิดว่ามันเป็นการผจญภัยยิ่งใหญ่ในชีวิตหนะ เด็กมักไม่มีกรอบทางความคิด กล้าที่จะทดลอง แต่แน่หล่ะ อย่างน้อยก็ต้องมีพ่อแม่คอยเตะๆ ให้ไม่ออกนอกทางไปซะ ส่วนผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ใหญ่ๆ แล้วมักจะเริ่มที่คำว่า "อย่าเลย" หรือ "ไม่เอาดีกว่า" หรือ "จะดีเหรอ" ฮะ ฮะ ฮะ ทำให้ไอ้ความคิดที่อยากจะทำนอกกรอบหรือ ผจญภัยซะหน่อยมั๊ย หายไปในบัดดล แต่ขัดใจตาลุงหน้าเหลี่ยมตอนแกเอาแต่ใจตัวเองไปซะหน่อย หรือที่ฉันแถมคำให้ว่ายึดมั่นถือมั่นซะ แต่สุดท้ายแล้ว ลุงก็ได้ใจฉันไปตอนที่ลุงบอกว่า "it's just a house" โห ได้ใจมากๆ ฉันหล่ะอยากให้รางวัลออสการ์ลุงไปกอดก่อนลุงจะเสียชีวิตจริงๆ ใช่ มันก็แค่บ้านหลังนึง หรือ ของอื่นๆ ที่ลุงยอมสละไป มันยากนะ หรือจะว่ามันง่ายที่จะให้ ถ้าไม่ใช่ของๆ ตัวเอง หรือของที่เราไม่ใช้แล้ว เพราะฉันเอง ของที่ฉันไม่ใช้แล้ว ฉันก็รวบรวมแล้วก็เลือกที่ยังใช้ได้ให้คนเม็กซิกันที่รู้จักกัน เค้าก็ดีใจและไม่รังเกียจของมือสองของฉัน ฉันไม่เสียดายเลยแม้แต่น้อยเพราะฉันไม่ได้ใช้แล้ว เช่น เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ต่างๆ นาๆ แต่กลับกันของบางอย่างที่ฉันมีอยู่ชิ้นเดียวและมันยังไม่ได้ไปอยู่รวมกับของมือสอง มันยากมากเลยที่จะสละให้ เอาง่ายๆ แค่ของกิน ฉันเคยเห็นตัวเองงกมากับตาของฉันเอง ฉันซื้ออาหารมาเตรียมไว้เป็นอาหารเช้าสำหรับวันพรุ่งนี้ที่ต้องรีบไปทำงาน แต่เมื่อเพื่อนฉันมาและรู้ว่าเค้ายังไม่ได้กินข้าวมา ฉันก็เห็นตัวเองงกและเถียงอยู่ในใจว่า จะให้เค้ากินอาหารที่ฉันเตรียมไว้ให้ตัวเองดีมั๊ยเนี่ย ถ้าให้เค้าแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะเอาอะไรกินหล่ะเนี่ย คนอื่นอาจไม่คิดอะไรมาก แต่ฉันคิดเพราะอาหารเป็นของฉันและฉันเตรียมไว้สำหรับตัวฉันเองแล้วนี่นา แต่ธรรมะย่อมชนะอธรรมฉันใด ฉันก็ไม่ได้ให้เพื่อนฉันกินอาหารของฉันฉันนั้น เอ๊ย ไม่ใช่ พอฉันรู้สึกว่าตัวเองงก แถมยัง เฮ้ย ทำไมงกกับอีแค่ของกินเล็กๆ น้อยๆ ฉันถึงได้รู้ว่าถ้าเป็นอะไรที่เราคิดว่าเป็นของๆ เรา เป็นสิ่งที่เราต้องสละ ต่อให้เล็กน้อยแค่ไหน มันก็สละยากนะ ถ้าใจไม่เคยสละมาก่อน หรือถ้าใจไม่คิดที่จะให้ สรุปสุดท้าย เพื่อนฉันก็หม่ำอาหารเช้าของฉันอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมทั้งมีฉันนั่งข้างๆ ถามว่า อร่อยมั๊ยยยยยย   Create Date : 21 มิถุนายน 2552     Last Update : 26 มิถุนายน 2552 2:33:59 น. Counter : 1337 Pageviews.   5 comment Share Tweet

ตัดผม วันนี้ฤกษ์งามยามดี ไปตัดผมมา เริ่มจากการบอกช่างว่าเลื่อนวันหน่อย ฮะ ฮะ มัวแต่ไปตะแร๊ด แต๊ดแต๊ดที่อื่นไปไม่ทัน ช่างเลยให้เลื่อนมาเป็นวันนี้ ตัดผมที่นี่ส่วนใหญ่ต้องนัดล่วงหน้า จะวอร์คอินเข้าไปก็ได้นะ แต่โดยปรกติเค้านัดล่วงหน้ากัน ช่างเริ่มด้วยการถามว่าอยากได้ทรงไหน อธิบายสิ่งที่อยากเห็นหลังการตัดเสร็จแล้ว ช่างสัญชาติเกาหลีก็ทักด้วยความสนิทสนมว่าผมยูสุขภาพดีมากๆๆ แต่ก็หั่น ตัด แถมเพิ่มด้วยว่า ผมยูเยอะมากไปนะ เดี๋ยวฉันจะช้อปๆๆ ให้ด้วยนะ มันจะได้ดูน้อยลง ไม่พูดพล่ามทำเพลง ช่างเกาหลีก็แทะเล็ม แถมเลื่อยๆ ผมฉันไปกองอยู่บนพื้น รวมๆ กันน่าจะได้โลนึงแล้วมั๊ง มาจบกันที่ผมข้างหน้า ปัดผมข้างซ้ายมาตั้งแต่เกิด แต่ช่างบอกว่า เฮ้ย ยูปัดผมผิดข้างนะ เอาแล้วไง อยากจะถามม่าม๊ามากเลยว่า ทำไมสอนให้หนูปัดผมไปทางซ้ายหล่ะเนี่ยช่างเค้าว่าเอาแล้วนะ ฮะ ฮะ จะยังไงก็ตามผมฉันนนน ฮะ ฮะ กองไว้ตรงนั้นซะเยอะขนาดนี้ แหม เสียดายจั๊งงง จะว่าไปแล้ว ฉันตัดมาแล้วหลายทรง ไม่ว่าจะเป็นทรงพี่ช่า ถามดาวเอย ทรงพี่นิโคล หน้าเด็กเอย หรือจะเป็นทรงผีห้องหุ่น (หรือเปล่า) ที่คุณทัศนีย์เล่น สมัยฉันยังเด็ก ผมยาวถึงเอว หน้ายาว น่ากลัวมากก ฉันก็เคยไว้มาแล้ว สะใจฉันหรือช่างสุดๆ ก็ครั้งนั้นที่ผมฉันยาวถึงเอว แล้วบอกช่างว่า พี่ๆ เอาทรงนิโคลเลยพี่ ช่างบอกว่าแน่ใจเหรอน้อง เอ๊ะ ยังไงไม่แน่ใจไม่มานั่งหน้าสลอนตรงนี้หรอกพี่แหม ตัดเลยๆๆ ช่างตัดแล้วบอกว่างั้นพี่ขอผมน้องนะ สงสัยเอาไปบูชา ฮะ ฮะ ฮะ ไม่ว่าจะตัดทรงไหนมา เสร็จแล้วฉันก็จะมาเร่งให้ผมฉันยาวไวๆ แบบที่ใครบางคนบอกไว้ในคอสโมว่า ให้สระผมบ่อยๆ อันนี้ไม่รู้จริงมั๊ย เพราะจริงๆ แล้วฉันชอบไว้ผมยาวเป็นที่สุด แล้วฉันไปตัดทำไมหล่ะเนี่ย ฮะ ฮะ เสร็จจากตัดผม ฉันก็กระแดะอยากซื้อของว่างมาฝากพี่สาวสุดเลิฟของฉัน เคยแต่ขับรถมาให้เจ๊แก แล้วเจ๊แกก็จัดการเสร็จสรรพ แล้วฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้กับแถว westminster หรือ garden grove ที่จะจำถนนหนทางไม่ได้เลย ก่อนมาพี่สาวฉันก็เพียรอธิบาย ยังไงๆ ฉันก็ไม่เก็ท เลยคิดว่าถึงแล้วก็รู้กันหล่ะน๊า เคยมาหลายทีแล้ว ไม่ใช่ไม่เคย แล้วก็เป็นดังคิด ฉันมาถึงร้านจนได้ ให้อารมณ์เหมือนที่เคยอ่านธรรมะอยู่บ่อยๆ ว่า รสชาติความสุขนั้นเป็นยังไง ไม่มีใครตอบได้ ต้องฝึกปฏิบัติเอง เหมือนถามว่าแอปเปิ้ลอร่อยมั๊ย คนจะรับรู้รสชาตินั้นได้จริงๆ ก็ต้องชิมเอง อารมณ์ประมาณนั้น และด้วยการที่ฉันภาวนาบ่อยเท่าที่ฉันจะทำได้ในชีวิตประจำวัน ฉันก็ได้แง่คิดอีกอันว่า ฝึกรู้ตัวไปบ่อยๆ วันนึงสติก็จะระลึกรู้ขึ้นมาได้เอง จริงๆ นะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการมาซื้อของว่างของฉันใช่มั๊ย ก็นี่ไง ฉันคลับคล้าย คลับคลาเพราะมาหลายทีแล้วก็เหมือนกับถ้าสติฉันเคยรู้จักสภาวะธรรมที่เกิดนั้นบ่อยๆ วันนึงพี่สติก็จะปิ๊งปั๊งขึ้นมาได้เอง ยังไงหล่ะ และพอได้มาถึงร้านจริงๆ ฉันก็จำได้ว่าร้านมันอยู่ตรงนี้นี่เอง เกี่ยวมั๊ยเนี่ย ปัญหายังไม่หมดสำหรับฉันหรอก เพราะที่ผ่านมา ฉันแทบไม่เคยใส่ใจเลยว่าพี่สาวฉันสั่งอะไร ยังไง แค่ขับรถเป็นสารถีมาให้ แล้วฉันก็นั่งอ่านหนังสือรอในรถเท่านั้น เอาหล่ะซิ คิดว่าร้านตรงหน้านี่แหละ คงไม่ใช่ร้านข้างๆ หรอกนะ พอคิดว่าเข้าร้านถูกแล้ว ก็เดินดิ่งไปหน้าเคานเตอร์ แล้วก็ให้งงตัวเองว่า แล้วฉันจะมาซื้ออะไรหล่ะเนี่ย ภาษาไทยเรียกว่า แหนมเนือง หลายคนคงจะเคยกินมาแล้ว แต่ร้านนี้อร่อยกว่าร้านอื่นๆ มากมาย ของที่ห่อมาให้ข้างในก็คงจะเหมือนร้านอื่นๆ นะ ตรงที่มีหมูย่างห่อด้วย rice paper และผักกาดหอม, แตงกวา, แครอท, ไดค่อน, และใบมินท์ แต่ที่ฉันว่าพิเศษกว่าคือ มีแป้งทอดกรอบห่อรวมอยู่ด้วย ทำให้เวลากินมันจะกรุบกรับ อร่อยเหาะ บวกกับจิ้มน้ำจิ้มพิเศษของเค้านะ แหม อร่อยจริงๆ กลับมาที่ปัญหาที่ว่าแล้วฉันจะสั่งยังไงหล่ะเนี่ย รู้จักแต่คำว่า "แหนมเนือง"ในภาษาไทย แต่ภาษาเวียดนามพูดยังไงก็ไม่รู้ แล้วกัน แต่เอาเหอะ ทำเนียน ฉันเลยบอกพนักงานหน้าเคานเตอร์ว่า ฉันอยากได้ "แหนมเนือง" พยายามออกเสียงให้ดูแปร่งๆ นิดหน่อย เผื่อเวิร์ค ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ พนักงานทวนคำกลับมาคล้ายมากกกก ว่า "แนมเนือง" เหรอ เบอร์สามไง เออๆ นั่นแหละน้อง พี่เอาที่นึง ฮะ ฮะ ฮะ เปิดเมนูดูแล้ว อ๋อออ เค้าใช้ว่า Nem Nuong Cuon ซึ่งก็คือ Pork Spring Rolls นั่นเอง เฮ้อออ โล่ง ภารกิจเสร็จสิ้น ฉันเลยได้รู้วันนี้เองว่าที่ผ่านมาฉันไม่ได้ใส่ใจที่จะจำอะไรเล็กๆ น้อย เวลาที่คนอื่นจัดการให้ เพราะพี่สาวฉันจัดการให้เสร็จจจจจ กลับมาเล่าให้เจ๊แกฟัง เจ๊แกยังบอกว่า อะร๊าย จำไม่ได้เหรออออ เออ ดิ ไม่เคยใส่ใจจะจำนี่นา ปกติเจ๊ลงไปสั่งให้กินอ่ะ ฮะ ฮะ เพราะงั้นเล็กๆ น้อยๆ ฉันก็ควรใส่ใจที่จะทำอะไรด้วยตัวเองบ้างแล้วทีนี้   Create Date : 19 มิถุนายน 2552     Last Update : 19 มิถุนายน 2552 14:47:51 น. Counter : 530 Pageviews.   11 comment Share Tweet

• ร่มไม้เย็น
• nuguln
• aston27
• somphoenix
• แฟนสาวฮัตโตริคุง
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com